kedros
Νεοφερμένος
Ο Κωνσταντίνος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 48 ετών και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 25 μηνύματα.
16-11-12
05:46
Καλησπέρα σας, ονομάζομαι [...] Είμαι 37 χρονών, επιχειρηματίας και με σπουδές στη διακόσμηση. Αναφέρω τα στοιχεία μου αφενός για να οριστεί έγκυρη η κατάθεση μου και αφετέρου διότι σήμερα δεν με φοβίζει ούτε να κρύψω τα στοιχεία μου αλλά ούτε και να καταθέσω το πρόβλημα μου ανώνυμα μήπως και στιγματιστώ. Από όσο θυμάμαι από μικρή ηλικία τη σχέση μου με τον πατέρα μου, θυμάμαι να με αντιμετωπίζει σαν "εξωγήινο" σε σχέση με τα άλλα μου αδέρφια που έκαναν αυτό που τους επέβαλε. Μου ασκούσε λεκτική, συναισθηματική, ψυχολογική και σε αρκετές περιπτώσεις σωματική βία. Είχε απαιτήσεις από εμένα στις επιδόσεις μου όταν ο ίδιος μου έχτιζε από μικρό το αίσθημα της υπομονής, της ανικανότητας, της αναξιότητας, και του φόβου ότι αν δεν κάνω αυτό που μου λέει θα είμαι άξιος της τιμωρίας του. Μικρότερος δε, εργαζόμενος και βοηθώντας στην οικογενειακή επιχείρηση αν δεν στεκόμουν σούζα στις προσταγές του, μου πετούσε κουβάδες και μου έλεγε ότι αν δεν τον ακούω να πάω να φύγω. Θυμάμαι τις φορές που αναγκαζόμουν να φύγω για να γλιτώσω από τη μανία του ψυχισμού του απέναντι μου και πάντα εγώ με το αίσθημα της ταπείνωσης μου αφού μας έπαιρναν είδηση οι πελάτες. Μου απαγόρευε και με επέκρινε για κάθε μου δραστηριότητα ως έφηβος. Τον ενοχλούσαν τα πάντα που επέλεγα να κάνω, το βόλλεϋ, το τρέξιμο αποστάσεων, η σύνθεση μουσικής, το ποδόσφαιρο, ερχόταν στις προπονήσεις της ομάδας και με υπεροπτικό ύφος ειρωνευόταν τον κόπο του προπονητή μου, υπονόμευε τις προσπάθειες μου να εξελιχθώ σε κάθε τι προσπαθούσα. Πόσο κακός άνθρωπος είναι ο πατέρας μου... πόσο!!!
Όλοι οι ψυχίατροι ομολογούν ότι ένα παιδί που του ασκούν βια στην ηλικία που διαμορφώνει χαρακτήρα, είναι επόμενο όταν γίνει έφηβος να αντιμετωπίζει προβλήματα συμπεριφοράς και να αντιδρά απότομα. Για τον πατέρα μου αυτές οι αντιδράσεις μου ήταν ότι ήμουν ένα προβληματικό παιδί που δεν τον άκουγε σε αυτά που μου επέβαλε και για αυτό το λόγο έκρινε εκείνος σωστό να με παρακολουθήσει κάποιος γιατρός. Δηλαδή με λίγα λόγια, τέτοια ήταν η τρέλα του πατέρα μου (και συνεχίζει να είναι μέχρι και σήμερα) που ο ίδιος προκαλούσε το κακό στην ψυχή μου και απαιτούσε σαν έφηβος να μπορώ να αντιδρώ ήρεμα στην συνεχιζόμενη βία που μου ασκούσε. Ξέρετε; Στην οικογένεια μας ο λόγος του πατέρα ήταν νόμος και ακόμα κι αν είχε λάθος, η καημένη η μητέρα δεν τολμούσε να μιλήσει με αποτέλεσμα εφόσον δεν αντιδρούσε η μητέρα, τα υπόλοιπα παιδιά έπαιρναν το μήνυμα ότι ο πατέρας έχει δίκιο και ότι ο άλλος αδελφός τους γεννήθηκε "τρελός". Το μεγαλύτερο κακό, είναι ότι όταν όλη η οικογένεια σε αποκαλεί και σου συμπεριφέρεται σαν να είσαι τρελός σου το περνάνε και εσένα.. έτσι λοιπόν με πήραν απ το χεράκι ένα πρωινό και με έτρεχαν στον ψυχίατρο να με κάνει "καλά".... όπου το "καλά" για αυτούς ήταν να μην αντιδρώ αλλά να αποδέχομαι την επιβολή του. Τι να έκανα ο άμοιρος??? Πείστηκα ότι όντως ήμουν χαλασμένη μηχανή και μπήκα στη διαδικασία της φαρμακευτικής αγωγής προκειμένου να επιδιορθωθώ και να γίνω εκείνος ο άνθρωπος που έκρινε ο πατέρας μου σωστός. Δυστυχώς για μένα θυμάμαι μέχρι σήμερα όοοοολη τη διαδρομή της φαρμακευτικής αγωγής. Ένα ακόμα αντιφατικό στην ψυχοσύνθεση του πατέρα μου είναι ότι όταν ήμουν ανενεργός στη ζωή μου, είχε απαιτήσεις να κάνω πράγματα και όταν έκανα πράγματα τον ενοχλούσαν και μου ασκούσε λεκτική και ψυχολογική βια κάνοντας με να προβληματίζομαι για το τι τελικά πρέπει να κάνω για να είναι ο πατέρας μου ευχαριστημένος μαζί μου.
Θα μου επιτρέψετε να σταματήσω γιατί βαρέθηκα να γράφω τα τι έχω τραβήξει από αυτόν τον άνθρωπο. Μου φτάνει όμως που σήμερα, από δική μου ανάγκη να μπορέσω να αποβάλω τα όποια κόμπλεξ και ψυχικά τραύματα μου είχε δημιουργήσει με αποτελέσματα κρίσεων πανικού όταν μιλούσα με άλλους ανθρώπους, φοβίες, ανασφάλειες και ένα σωρό άλλα συμπτώματα που μου δυσκόλευαν τη ζωή, να μπορώ πλέον σήμερα να μην με επηρεάζει η στάση του, η αδικία του, και τα βρωμόλογα του.
Υπέπεσα όμως σε ένα σφάλμα. Ενήργησα λάθος σε μια υβρεολογία του και μείωση της αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας μου. 37 ολόκληρα χρόνια υπομονής και ανεκτικότητας αλλά και εκφοβισμού, επιτέλους βρήκα το σθένος να υψώσω το ανάστημα μου και να του πω "στοπ φτάνει μέχρι εδώ "... το έκανα όμως με λάθος τρόπο. Πιάστηκα στα χέρια μαζί του. Δεν τον χτύπησα, μόνο συρθήκαμε στο πάτωμα. Μου έκανε μήνυση. Ενώ εγώ ουδέποτε δεν με έμαθε να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου και να μου μάθει τα δικαιώματα μου. Εγώ έπρεπε μια ζωή να υπομένω και να ανέχομαι τον λόγο του πατέρα.
Θα ήθελα να παρακαλέσω να με ενημερώσετε αν η άσκηση βίας γονιού προς το παιδί, που όμως το παιδί δεν μπορεί έμπρακτα να αποδείξει αυτήν την κακοποίηση αν μπορεί να δικαιωθεί από δικαστικής πλευράς.
Επίσης επειδή μετά αυτό το περιστατικό κανένας δεν κοιτάζει τον λόγο που με εξώθησε να κάνω αυτήν την ενέργεια αλλά βλέπουν έναν "αλήτη" που τόλμησε να πιαστεί στα χέρια με τον πατέρα του, πές τε μου αλήθεια.. μπορώ να υπερασπίσω τον εαυτό μου?
Ευχαριστώ για τον πολύτιμο χρόνο σας. Με σεβασμό, [...]
Όλοι οι ψυχίατροι ομολογούν ότι ένα παιδί που του ασκούν βια στην ηλικία που διαμορφώνει χαρακτήρα, είναι επόμενο όταν γίνει έφηβος να αντιμετωπίζει προβλήματα συμπεριφοράς και να αντιδρά απότομα. Για τον πατέρα μου αυτές οι αντιδράσεις μου ήταν ότι ήμουν ένα προβληματικό παιδί που δεν τον άκουγε σε αυτά που μου επέβαλε και για αυτό το λόγο έκρινε εκείνος σωστό να με παρακολουθήσει κάποιος γιατρός. Δηλαδή με λίγα λόγια, τέτοια ήταν η τρέλα του πατέρα μου (και συνεχίζει να είναι μέχρι και σήμερα) που ο ίδιος προκαλούσε το κακό στην ψυχή μου και απαιτούσε σαν έφηβος να μπορώ να αντιδρώ ήρεμα στην συνεχιζόμενη βία που μου ασκούσε. Ξέρετε; Στην οικογένεια μας ο λόγος του πατέρα ήταν νόμος και ακόμα κι αν είχε λάθος, η καημένη η μητέρα δεν τολμούσε να μιλήσει με αποτέλεσμα εφόσον δεν αντιδρούσε η μητέρα, τα υπόλοιπα παιδιά έπαιρναν το μήνυμα ότι ο πατέρας έχει δίκιο και ότι ο άλλος αδελφός τους γεννήθηκε "τρελός". Το μεγαλύτερο κακό, είναι ότι όταν όλη η οικογένεια σε αποκαλεί και σου συμπεριφέρεται σαν να είσαι τρελός σου το περνάνε και εσένα.. έτσι λοιπόν με πήραν απ το χεράκι ένα πρωινό και με έτρεχαν στον ψυχίατρο να με κάνει "καλά".... όπου το "καλά" για αυτούς ήταν να μην αντιδρώ αλλά να αποδέχομαι την επιβολή του. Τι να έκανα ο άμοιρος??? Πείστηκα ότι όντως ήμουν χαλασμένη μηχανή και μπήκα στη διαδικασία της φαρμακευτικής αγωγής προκειμένου να επιδιορθωθώ και να γίνω εκείνος ο άνθρωπος που έκρινε ο πατέρας μου σωστός. Δυστυχώς για μένα θυμάμαι μέχρι σήμερα όοοοολη τη διαδρομή της φαρμακευτικής αγωγής. Ένα ακόμα αντιφατικό στην ψυχοσύνθεση του πατέρα μου είναι ότι όταν ήμουν ανενεργός στη ζωή μου, είχε απαιτήσεις να κάνω πράγματα και όταν έκανα πράγματα τον ενοχλούσαν και μου ασκούσε λεκτική και ψυχολογική βια κάνοντας με να προβληματίζομαι για το τι τελικά πρέπει να κάνω για να είναι ο πατέρας μου ευχαριστημένος μαζί μου.
Θα μου επιτρέψετε να σταματήσω γιατί βαρέθηκα να γράφω τα τι έχω τραβήξει από αυτόν τον άνθρωπο. Μου φτάνει όμως που σήμερα, από δική μου ανάγκη να μπορέσω να αποβάλω τα όποια κόμπλεξ και ψυχικά τραύματα μου είχε δημιουργήσει με αποτελέσματα κρίσεων πανικού όταν μιλούσα με άλλους ανθρώπους, φοβίες, ανασφάλειες και ένα σωρό άλλα συμπτώματα που μου δυσκόλευαν τη ζωή, να μπορώ πλέον σήμερα να μην με επηρεάζει η στάση του, η αδικία του, και τα βρωμόλογα του.
Υπέπεσα όμως σε ένα σφάλμα. Ενήργησα λάθος σε μια υβρεολογία του και μείωση της αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας μου. 37 ολόκληρα χρόνια υπομονής και ανεκτικότητας αλλά και εκφοβισμού, επιτέλους βρήκα το σθένος να υψώσω το ανάστημα μου και να του πω "στοπ φτάνει μέχρι εδώ "... το έκανα όμως με λάθος τρόπο. Πιάστηκα στα χέρια μαζί του. Δεν τον χτύπησα, μόνο συρθήκαμε στο πάτωμα. Μου έκανε μήνυση. Ενώ εγώ ουδέποτε δεν με έμαθε να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου και να μου μάθει τα δικαιώματα μου. Εγώ έπρεπε μια ζωή να υπομένω και να ανέχομαι τον λόγο του πατέρα.
Θα ήθελα να παρακαλέσω να με ενημερώσετε αν η άσκηση βίας γονιού προς το παιδί, που όμως το παιδί δεν μπορεί έμπρακτα να αποδείξει αυτήν την κακοποίηση αν μπορεί να δικαιωθεί από δικαστικής πλευράς.
Επίσης επειδή μετά αυτό το περιστατικό κανένας δεν κοιτάζει τον λόγο που με εξώθησε να κάνω αυτήν την ενέργεια αλλά βλέπουν έναν "αλήτη" που τόλμησε να πιαστεί στα χέρια με τον πατέρα του, πές τε μου αλήθεια.. μπορώ να υπερασπίσω τον εαυτό μου?
Ευχαριστώ για τον πολύτιμο χρόνο σας. Με σεβασμό, [...]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.