Angie_Ann
Διάσημο μέλος
Η Angie_Ann αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,330 μηνύματα.
26-09-07
00:07
Ας μην πηγαίνουμε όμως και στο άλλο άκρο: Ο γονιός που ενώ έχει (ενίοτε και πάρα πολλά), δεν δίνει παρά ελάχιστα στο παιδί του, για να μην γίνει "κακομαθημένο". Πόσο σωστό είναι να ακούει το παιδί απο όλους για τους πλούσιους γονείς του και να έχει τις ίδιες παροχές (δεν αναφέρομαι σε βασικές ανάγκες μόνο ως "παροχές") με ένα παιδί του οποίου οι γονείς με το ζόρι τα βγάζουν πέρα;
Καλό είναι να τηρείται ένα μέτρο. Ούτε να το κακομαθαίνουμε, αλλά ούτε να το κάνουμε να νιώθει και κόμπλεξ σε σχέση με τους συνομηλίκους του. Και αν έπρεπε να διαλέξω, θα προτιμούσα να κακομάθω λίγο το παιδί μου, παρά να βλέπει τους περισσότερους συνομηλίκους του να έχουν πολύ περισσότερα απο αυτό, πόσο μάλλον αν ήξερε οτι μπορώ να του τα προσφέρω και επιλέγω να μην το κάνω, θα με μισούσε.
Το θέμα είναι ακριβώς όπως το λες και εσύ να υπάρχει μέτρο. Επίσης όταν οι παροχές συνοδεύονται από πραγματικό ενδιαφέρον εκ μέρους του γονιού και δεν αποτελούν απλώς έναν τρόπο για να ξεφορτωθεί το παιδί επειδή βαριέται να ασχοληθεί μαζί του τότε σίγουρα εφόσον αυτές βρίσκονται μέσα σε λογικά πλαίσια το παιδί δεν θα ζημιωθεί από αυτή τη συμπεριφορά.
Ας μην ξεχνάμε όμως ότι σε μικρές ηλικίες τα παιδιά δεν δίνουν και τόση σημασία σε ρούχα και τα λοιπά και ότι δεν υπάρχει αυτό το είδος ρατσισμού μεταξύ τους. Έτσι ένας γονέας ο οποίος φροντίζει να μην το κακομαθαίνει με πολλές παροχές νομίζω ότι δεν του στερεί κάτι για το οποίο θα τον μισήσει. Γενικότερα η διαμόρφωση χαρακτήρα γίνεται από πολύ μικρή ηλικία οπότε πιστεύω ότι η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στη συμπεριφορά των γονιών όταν τα παιδιά τους είναι ακόμα μικρότερα από 10 ετών. Σε αυτές της ηλικίες δεν νομίζω ότι κάποιο παιδί θα νιώσει κόμπλεξ αν δεν συμφωνούμε με παράλογες αγορές ρούχων/παιχνιδιών/ανθυγιεινών τροφίμων.
Τώρα όταν φτάνουμε σε μία ηλικία που το παιδί έχει ήδη διαμορφώσει κατά μεγάλο βαθμό χαρακτήρα σίγουρα πλέον και είναι δύσκολο να αλλάξουμε τις συνήθειες του αλλά και το να του στερούμε πράγματα που το κάνουν να νιώθει μειονεκτικά είναι πρόβλημα. Σίγουρα ως ένα βαθμό πλέον δεν μπορεί ένας γονέας παρά να επιλέξει να προσφέρει στο παιδί του αυτά που μπορεί.
Γι' αυτό και πρέπει το παιδί να μην κακομάθει από μικρή ηλικία μιας και όσο μεγαλώνει τόσο πιο δύσκολο γίνεται να αλλάξει.
Αν έχουν την οικονομική δυνατότητα να της τα παρέχουν χωρίς να στερούνται το παραμικρό, που είναι το κακό; Άλλωστε συνήθως τα παιδιά αποκτούν ίση ή μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα σε σχέση με τους γονείς τους, οπότε και η ίδια αργότερα θα μπορεί να τα αγοράζει.
Το θέμα δεν είναι μόνο το αν μπορεί ή όχι κάποιος να τα αγοράζει αλλά να συνειδητοποιήσει το πόσο ανούσιο είναι να αγοράζει κάποιος κάτι για 200 ευρό όταν το ίδιο μπορεί να το βρει και με 20. Προσωπικά μου φαίνεται τουλάχιστον αδιανόητο να κάνω μια τέτοια αγορά.
Τότε φταίει ο γονιός που δεν της έχει δώσει να καταλάβει κάποια πράγματα
Ακριβώς
Τελικά παίρνω το ρίσκο, τους προσφέρω ότι μπορώ απλόχερα, και εύχομαι να συμβεί το δεύτερο…
Σου το εύχομαι αυτό ρουμάνα αν και νομίζω μόνο από το πόσο φαίνεται να σε απασχολεί το θέμα τουλάχιστον ως ένα βαθμό το έχεις πετύχει
Εγώ πάντως Α Γυμνασίου πήγα σε ένα σχολείο όπου όλα τα παιδάκια φορούσαν πανάκριβα ρούχα. Οι δικοί μου είχαν να μου πάρουν αντίστοιχα, όμως δεν το έκαναν παρά μόνο αν μας άρεσε ένα ρούχο επί τούτου (δηλ δεν κοιτάζαμε αν θα ειναι μάρκα ή όχι, το αγοράζαμε μόνο αν μας άρεσε, ήταν δεν ήταν επώνυμο). Τα υπόλοιπα παιδιά γενικά με σνόμπαραν, αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκα άσχημα γι αυτό, αισθανόμουν άσχημα όμως για εκείνα που το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το τι ρούχα φορούσα.. και αυτό μου το είχαν μάθει από μικρή, το να μη δίνω σημασία σ' αυτά.
xεχε
Θα μοιραστώ και εγώ λοιπόν μαζί σας την ιστορία της μικρής Angie. H μικρή Angie πριν πάει στο Γυμνάσιο δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι τα ρούχα εκτός από το να σε προστατεύουν από το κρύο ήταν και καλλωπιστικά. Έτσι λοιπόν πήγε στο γυμνάσιο και ντυνόταν όπως να ΄ναι σε σχέση με τα άλλα παιδάκια. Μετά τα παιδάκια κορόιδευαν την μικρή Angie. (όχι όλα όμως.) Η μικρή Angie έγραψε εκεί που έπρεπε τα ηλίθια σνομπ παιδάκια και έκανε παρέα με τα άλλα. Βέβαια τα ειρωνικά σχόλια την πλήγωσαν και βελτίωσε το ντύσιμο της. Όχι βέβαια όσο θα ήθελε γιατί οι γονείς της δεν της έπαιρναν πολλά και ακριβά ρούχα. Παρόλα αυτά δεν έπαθε και τίποτε που ένιωσε μειονεκτικά σε σχέση με τα άλλα παιδάκια. Ίσα ίσα έμαθε να αρκείται σε λιγότερα και να μην προσπαθεί συνέχεια να μιμηθεί τους άλλους αλλά και να γίνει πιο ανθεκτική στην κακόβουλη κριτική.
Αν και η ιστορία είναι ελαφρώς εκτός θέματος τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα μπορώ να πω ότι ευχαριστώ τους γονείς μου που δεν με έκαναν να μην νιώθω άνετα αν δεν φοράω παντελόνι μάρκας
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.