santwno
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η santwno αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 37 ετών, Μεταπτυχιακός φοιτητής και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 147 μηνύματα.
14-11-11
09:03
Ναι, OK, απλά να 'μαστε και λίγο ρεαλιστές κάπως. Γιατί από ένα σημείο και μετά κι εγώ για να ικανοποιήσω ένα σάπιο σύστημα διάβαζα κι απλά να τελειώνω με μια χρονιά που είχε αρχίσει να μ' εκνευρίζει χοντρά, και όλοι όσοι ήξερα για να ικανοποιήσουν το ίδιο σύστημα διάβαζαν και βάζω το χέρι μου στη φωτιά, οι περισσότεροι αν όχι όλοι όσοι έδωσαν ποτέ πανελλήνιες με το δικό μου σύστημα έστω, διάβασαν γι' αυτές. Και μόνο γι' αυτές. Μηχανικά και με γερή δόση απάθειας. Ούτε για τον εαυτό τους ή τη γνώση όπως μπαίνει ιδεολογικά, ούτε για να είναι άνετοι την επόμενη, ούτε. Και καλά έκαναν/κάνουν.
Και για να ξεκαθαρίσω, δε συμφωνώ με αυτό. Την ίδια κριτική που έτρωγα από μένα όταν κατάντησα μηχανή πέρσι τρώνε όλοι όσοι κατέληξαν ή θα καταλήξουν εκεί κάποτε. Είτε είναι πανελλήνιες είτε ό,τι άλλο. Απλά αναγνωρίζω και τις συνθήκες και μπορώ να δικαιολογήσω πολλά όταν ο άλλος έρθει ένα χρόνο μετά διαφορετικός απ' τον τύπο που διάβαζε για το διαγώνισμα της Κυριακής. Κι αυτό είναι το ζητούμενο αν θες και γι' αυτό συζητάμε εδώ, να μη γίνει η νοοτροπία των πανελληνίων/ενός σάπιου πραγματικά συστήματος γενικότερος τρόπος ζωής.
Το πρόβλημα είναι όταν αρχίζει και υπάρχει αυτή η συμπεριφορά σε πολύ μικρότερες τάξεις. Όταν βλέπεις παιδάκια από το Γυμνάσιο (για να μην πω από το δημοτικό), να γίνονται μηχανές αναπαραγωγής των βιβλίων και να χαραμίζουν, πραγματικά, ώρες για το παπαγάλισμα. Ειδικότερα αν το σύστημα του σχολείου προωθεί ως "καλή" ή και "άριστη" αυτή τη νοοτροπία...
Όταν κάποιο παιδί έχει μεγαλώσει έτσι, μάλιστα στα 6 χρόνια της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, έχει διαμορφωθεί αρκετά ο χαρακτήρας του πάνω σε αυτή τη συμπεριφορά. Έτσι, στο Πανεπιστήμιο, θα προσπαθήσει και πάλι να είναι φύτουλας=διαβάζω από την αρχή του εξαμήνου το βιβλίο που μας έδωσαν από τον Εύδοξο και το μαθαίνω απ'έξω. Σε κάποιες σχολές, οι φύτουλες αυτού του τύπου πετυχαίνουν, ειδικά αν η σχολή απαιτεί αρκετή παπαγαλία (βλ. φιλολογίες). Σε κάποιες άλλες, όμως, οι φύτουλες αυτοί θα δυσκολευτούν να πετύχουν όταν θα υπάρχει απαίτηση για ένα άλλο είδος δουλειάς (όπως κριτική ικανότητα στην ανάγνωση της βιβλιογραφίας, συνεργασία στα πλαίσια ομάδων εργασίας, δημιουργικότητα κ.ά) και εκεί τότε καταλαβαίνουν πως κάτι δεν πάει καλά. Και εκεί είναι το κρίσιμο σημείο αν θα μπορέσει ο νέος από παπαγάλος να γίνει κριτικός αναγνώστης, δημιουργικός φοιτητής, συνεργάτης κ. ά.
Η εμπειρία μου λέει το εξής: ακόμα και στο μεταπτυχιακό, σε τμήματα θεωρητικών σπουδών, οι φοιτητές αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα όταν τους ζητείται να γράψουν μια ερευνητική εργασία, να κάνουν μια προφορική παρουσίαση ή να κάνουν βιβλιογραφική ανασκόπηση. Επειδή, κάποιες φορές, όσοι φτάνουν στο μεταπτυχιακό εξακολουθούν να έχουν την ταυτότητα του φύτουκλα (έμαθαν τα πάντα απ'έξω και πέρασαν στις εισαγωγικές), αναγκάζονται μετά να αλλάξουν τρόπο σκέψης για να δουλέψουν. Και το κάνουν...πολύ δύσκολα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
santwno
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η santwno αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 37 ετών, Μεταπτυχιακός φοιτητής και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 147 μηνύματα.
13-11-11
22:02
Παιδιά, πολλά από αυτά που είπατε παραπάνω πηγάζουν από μια μάστιγα του ελληνικού σχολείου, τη "βαθμοθηρία". Οι μαθητές πολλές φορές βρίσκονται σε τόσο μεγάλο ανταγωνισμό μεταξύ τους για να πάρουν τον καλύτερο βαθμό, που τελικά βγάζουν μάλλον κακία (βλ. κάποια posts παραπάνω) παρά ευγενή άμιλλα. Και το σχολείο έχει δημιουργήσει αυτό το ανταγωνιστικό περιβάλλον επειδή και οι τελικές εξετάσεις απαιτούν αυτόν τον ανταγωνισμό.
Συμφωνώ πως ένας επιστήμονας θα πρέπει να γνωρίζει πώς να συνεργάζεται. Δυστυχώς, τα σχολεία μας δεν μας μαθαίνουν πώς να συνεργαζόμαστε καθώς σπάνια μας βάζουν να δουλεύουμε σε ομάδες, ώστε να μάθουμε να ακούμε τον άλλον και να συνδημιουργούμε.
Προσωπικά, νομίζω πως υπάρχουν τεσσάρων ειδών καλοί μαθητές:
1) Ο πραγματικά καλός μαθητής: συνήθως είναι low profile, είναι συνεπής στις εργασίες του, και δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον στο μάθημα, χωρίς να οργιάζει όταν σηκώνει το χέρι του. Δεν ρίχνει 10ωρα διαβάσματα αλλά καταφέρνει να γράφει πάντα πάνω από 17-18, μιας και είναι αρκετά έξυπνος για να το κάνει χωρίς κόπο.
2) Ο γλύφτης: συνήθως βάζει όλα τα μέσα που έχει για να ανεβάσει τους βαθμούς τους (γλύψιμο, τα κορίτσια μάλιστα μπορεί και να την πέφτουν στον καθηγητή (μου έχει τύχει...), ασύστολο πέταγμα στην τάξη κ.ά). Ακόμα και παρακάλια από γονείς (π.χ. στο δημοτικό μου είχε τύχει γονείς να επισκέπτονται το γραφείο του δασκάλου με λουλούδια για να τον καλοπιάσουν ). Πιστέψτε με....τα παρακάλια από γονείς μπορεί να συνεχίσουν ακόμα και στο πανεπιστήμιο, που πλέον καταντάει αρρωστημένο.
3) Ο φύτουλας: πρόκειται για τον μαθητή που ξέρει τα πάντα απ'έξω, παπαγαλίζει ασύστολα αλλά δεν μπορεί να προχωρήσει παραπέρα σε πιο κριτική σκέψη. Αν ήταν δυνατόν, θα έλεγε μάθημα κάθε μέρα, κάθε ώρα. Επιζητεί το ξεκάθαρο 20. Δυστυχώς, οι φύτουλες συνήθως μεγαλώνουν σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που τους πιέζει να γίνουν άριστοι και αψεγάδιαστοι...Μου έχει τύχει γνωστός, να τον μαλώνουν επειδή έγραψε 19 και όχι 20...Έλεος.
4) Ο επιδειξίας: τα ξέρω όλα και υποκληθείτε σ' εμένα. Τρελένεται να λέει μάθημα, να σηκώνεται στον πίνακα...αλλά πολλές φορές έχει λυμένες τις ασκήσεις από τα λυσάρια ή από τα ιδιαίτερα που κάνει. Συνήθως στα διαγωνίσματα πατώνει.
Φυσικά οι 4 αυτοί χαρακτήρες δεν είναι απαραίτητα αυτόνομοι, αλλά εμφανίζονται και σε μίξεις μεταξύ τους.
Και κάτι ακόμα...Σύμφωνα με μαρτυρίες εκπαιδευτικών, όταν προχωράν σε πιο απαιτητικές δραστηριότητες, όπως ομαδικές δουλειές, παρουσίαση με powerpoint, δημιουργία blog/wiki σχολείου, οι 3 τελευταίες κατηγορίες των "καλών μαθητών" συνήθως διαμαρτύρονται. Γιατί "χάνονται" μέσα στην ομάδα και δεν μπορούν να δείξουν πόσο καλά παπαγαλίζουν.
Μάλιστα, θυμάμαι μια κοπέλα που διαμαρτύρονταν όταν η φιλόλογος έκανε μάθημα στο εργαστήριο υπολογιστών (τους είχε βάλει σε ομάδες και τους έβαζε να ψάχνουν πληροφορίες και να τις συνθέτουν κριτικά, με απαγόρευση του copy-paste, με στόχο να φτιάξουν ένα powerpoint και ένα άρθρο). Η κοπέλα έλεγε "μην μας βάζετε στους υπολογιστές κυρία...."
Συμφωνώ πως ένας επιστήμονας θα πρέπει να γνωρίζει πώς να συνεργάζεται. Δυστυχώς, τα σχολεία μας δεν μας μαθαίνουν πώς να συνεργαζόμαστε καθώς σπάνια μας βάζουν να δουλεύουμε σε ομάδες, ώστε να μάθουμε να ακούμε τον άλλον και να συνδημιουργούμε.
Προσωπικά, νομίζω πως υπάρχουν τεσσάρων ειδών καλοί μαθητές:
1) Ο πραγματικά καλός μαθητής: συνήθως είναι low profile, είναι συνεπής στις εργασίες του, και δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον στο μάθημα, χωρίς να οργιάζει όταν σηκώνει το χέρι του. Δεν ρίχνει 10ωρα διαβάσματα αλλά καταφέρνει να γράφει πάντα πάνω από 17-18, μιας και είναι αρκετά έξυπνος για να το κάνει χωρίς κόπο.
2) Ο γλύφτης: συνήθως βάζει όλα τα μέσα που έχει για να ανεβάσει τους βαθμούς τους (γλύψιμο, τα κορίτσια μάλιστα μπορεί και να την πέφτουν στον καθηγητή (μου έχει τύχει...), ασύστολο πέταγμα στην τάξη κ.ά). Ακόμα και παρακάλια από γονείς (π.χ. στο δημοτικό μου είχε τύχει γονείς να επισκέπτονται το γραφείο του δασκάλου με λουλούδια για να τον καλοπιάσουν ). Πιστέψτε με....τα παρακάλια από γονείς μπορεί να συνεχίσουν ακόμα και στο πανεπιστήμιο, που πλέον καταντάει αρρωστημένο.
3) Ο φύτουλας: πρόκειται για τον μαθητή που ξέρει τα πάντα απ'έξω, παπαγαλίζει ασύστολα αλλά δεν μπορεί να προχωρήσει παραπέρα σε πιο κριτική σκέψη. Αν ήταν δυνατόν, θα έλεγε μάθημα κάθε μέρα, κάθε ώρα. Επιζητεί το ξεκάθαρο 20. Δυστυχώς, οι φύτουλες συνήθως μεγαλώνουν σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που τους πιέζει να γίνουν άριστοι και αψεγάδιαστοι...Μου έχει τύχει γνωστός, να τον μαλώνουν επειδή έγραψε 19 και όχι 20...Έλεος.
4) Ο επιδειξίας: τα ξέρω όλα και υποκληθείτε σ' εμένα. Τρελένεται να λέει μάθημα, να σηκώνεται στον πίνακα...αλλά πολλές φορές έχει λυμένες τις ασκήσεις από τα λυσάρια ή από τα ιδιαίτερα που κάνει. Συνήθως στα διαγωνίσματα πατώνει.
Φυσικά οι 4 αυτοί χαρακτήρες δεν είναι απαραίτητα αυτόνομοι, αλλά εμφανίζονται και σε μίξεις μεταξύ τους.
Και κάτι ακόμα...Σύμφωνα με μαρτυρίες εκπαιδευτικών, όταν προχωράν σε πιο απαιτητικές δραστηριότητες, όπως ομαδικές δουλειές, παρουσίαση με powerpoint, δημιουργία blog/wiki σχολείου, οι 3 τελευταίες κατηγορίες των "καλών μαθητών" συνήθως διαμαρτύρονται. Γιατί "χάνονται" μέσα στην ομάδα και δεν μπορούν να δείξουν πόσο καλά παπαγαλίζουν.
Μάλιστα, θυμάμαι μια κοπέλα που διαμαρτύρονταν όταν η φιλόλογος έκανε μάθημα στο εργαστήριο υπολογιστών (τους είχε βάλει σε ομάδες και τους έβαζε να ψάχνουν πληροφορίες και να τις συνθέτουν κριτικά, με απαγόρευση του copy-paste, με στόχο να φτιάξουν ένα powerpoint και ένα άρθρο). Η κοπέλα έλεγε "μην μας βάζετε στους υπολογιστές κυρία...."
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.