nPb
Επιφανές μέλος
Ο nPb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Μεταπτυχιούχος και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 19,800 μηνύματα.
13-04-11
14:01
ποιος Έλληνας μαθητής θα δεχόταν να του έλεγαν στο σχολείο ότι δεν κάνει για Πανεπιστήμιο;
στο εξωτερικό από πολύ νωρίς, το σχολείο ενημερώνει αντικειμενικά τους γονείς για την πρόοδο του παιδιού συν ότι τα απολυτήρια λυκείου είναι αντικειμενικά ως προς την βαθμολογία...όχι όπως στο Ελλαδιστάν
συνεπώς το ίδιο το παιδί ξέρει τι να περιμένει και δεν έχει κόμπλεξ κατωτερότητας αν δεν πάει στο Πανεπιστήμιο...ούτε θα πρήξει τους γονείς του γιατί δεν πέρασε στο Πανεπιστήμιο ούτε θα πρήξει τους γονείς του να τον γράψουν σε κάποιο ΙΕΚ...
στο εξωτερικό από πολύ νωρίς, το σχολείο ενημερώνει αντικειμενικά τους γονείς για την πρόοδο του παιδιού συν ότι τα απολυτήρια λυκείου είναι αντικειμενικά ως προς την βαθμολογία...όχι όπως στο Ελλαδιστάν
συνεπώς το ίδιο το παιδί ξέρει τι να περιμένει και δεν έχει κόμπλεξ κατωτερότητας αν δεν πάει στο Πανεπιστήμιο...ούτε θα πρήξει τους γονείς του γιατί δεν πέρασε στο Πανεπιστήμιο ούτε θα πρήξει τους γονείς του να τον γράψουν σε κάποιο ΙΕΚ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
nPb
Επιφανές μέλος
Ο nPb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Μεταπτυχιούχος και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 19,800 μηνύματα.
13-04-11
11:58
Σωστά!
Αρκεί να μην είμαι εγώ μέσα σ' αυτούς!
Eπεξηγώντας ακόμη περισσότερο αυτό που έγραψα παραπάνω, θέλω να πω ότι σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να δίνονται ευκαιρίες να εισάγεται κάποιος στο Πανεπιστήμιο, αλλά μόνο βάση βαθμολογικών κριτηρίων όπως επίσης να υπάρχει και ποσοστό κόσμου που να τρώει πόρτα από το Πανεπιστήμιο...και να μην γίνονται φοιτητές με πλάγιες μεθόδους!
Στην Κεντρική/ Δυτική Ευρώπη, παρ' όλη την οικονομική κρίση και το ακριβό επίπεδο ζωής για έναν μέσο κέντρο/ δυτικοευρωπαίο, τα Πανεπιστήμιά τους δεν κάνουν "εκπτώσεις" στις προϋποθέσεις εισαγωγής σε δίδακτρα,..κ.α. διευκολύνσεις. Για να μην πούμε ότι το θέμα των μετεγγραφών (του στυλ «πέρασα στο Καρλόβασι και αποφοιτώ πτυχιούχος από τα Ιωάννινα») και το τρικ του 10% είναι Ελληνική πατέντα παγκόσμιας πρωτοτυπίας. Για παράδειγμα, ήδη το Ην.Βασίλειο ψήφισε το νομοσχέδιο για τις ευρύτερες αλλαγές στα Πανεπιστήμιά του (με κλασικό παράδειγμα την αύξηση διδάκτρων), η Ολλανδία προώθησε νομοσχέδιο αύξησης διδάκτρων για «αιωνίους» φοιτητές 1-2 ετών πέραν από το κανονικό χρονικό όριο σπουδών και περικοπή του επιδόματος φοίτησης,...κτλ. Στην Ελλάδα, γιατί πρέπει πάντα τα αυτονόητα θέματα να τα ανάγουμε σε Εθνικά θέματα; Γιατί δεν πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι η κοινωνία μας δεν μπορεί να επιβιώσει μόνο με μαστερούχους; Ήδη βλέπουμε τα αρνητικά αποτελέσματα της μαζικής Πανεπιστημιακής μόρφωσης των Ελλήνων μέσα από μαζικά υποβαθμισμένα πτυχία και προγράμματα σπουδών, ανεπάρκεια υποδομής σε Τμήματα Πανεπιστημίων, υπερκορεσμός φοιτητών στα Τμήματα (χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν η χωρητικότητα, οι υποδομές, το διδακτικό προσωπικό,...κτλ του Τμήματος), παρατεταμένες σπουδές...και γηρασμένο δυναμικό εργασίας, αφού από τις πολυετείς σπουδές (από την τσέπη του μπαμπά), οι νέοι με την αιτιολογία των σπουδών τους οδηγούν μια εικονική μείωση της ανεργίας, ενώ δεν έχουν διάθεση για δουλειά λόγω κόπωσης. Η Ελληνική κοινωνία με τους πυρηνικούς υδραυλικούς έφτασε στον πάτο επειδή οι τεχνικές δουλειές είναι μόνο...για όσους δεν παίρνουν τα γράμματα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
nPb
Επιφανές μέλος
Ο nPb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Μεταπτυχιούχος και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 19,800 μηνύματα.
12-04-11
18:19
δεν χάθηκε ο κόσμος αν κάποιοι Έλληνες δεν γίνουν φοιτητές Πανεπιστημίων
καλύτερα να γίνονται φοιτητές όσοι αξίζουν γιατί δυστυχώς μόνο στην Ελλάντα με τις πολλές «ευκαιρίες» και με την τακτική «εισάγομαι στο Δημοκρίτειο και τελειώνω στο ΕΜΠ» τα Πανεπιστήμια έγιναν κοτέτσια ελεγχόμενης τροφής
δεν γίνεται να θέλουμε αναβάθμιση των Πανεπιστημίων όπως των αντίστοιχων της Ευρώπης και των ΗΠΑ, αλλά παθογένειες οι οποίες εξυπηρέτησαν το πελατειακό κράτος της μεταπολίτευσης να τις κρατάμε και να τις διαιωνίζουμε
καλύτερα να γίνονται φοιτητές όσοι αξίζουν γιατί δυστυχώς μόνο στην Ελλάντα με τις πολλές «ευκαιρίες» και με την τακτική «εισάγομαι στο Δημοκρίτειο και τελειώνω στο ΕΜΠ» τα Πανεπιστήμια έγιναν κοτέτσια ελεγχόμενης τροφής
δεν γίνεται να θέλουμε αναβάθμιση των Πανεπιστημίων όπως των αντίστοιχων της Ευρώπης και των ΗΠΑ, αλλά παθογένειες οι οποίες εξυπηρέτησαν το πελατειακό κράτος της μεταπολίτευσης να τις κρατάμε και να τις διαιωνίζουμε
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
nPb
Επιφανές μέλος
Ο nPb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Μεταπτυχιούχος και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 19,800 μηνύματα.
12-04-11
00:30
είναι τελείως υποκειμενική η άποψη «μου αρέσει η x επιστήμη» όταν έχουμε άγνοια για την επιστήμη, όταν δεν γνωρίζουμε τις ιδιαιτερότητες του y Τμήματος που προσφέρει την x επιστήμη, όταν δεν γνωρίζουμε επαρκώς σύμφωνα με τα ΦΕΚ τις νομικές διατάξεις περί εργασιακών δικαιωμάτων, όταν ο οδηγός σπουδών του Τμήματος αυτού κρύβει κάποια «μελανά» σημεία του Τμήματος...κτλ
όλοι οι άνθρωποι κινούμαστε με κάποιο ρίσκο επιλογών και αντί λόγων...ας μιλήσουν οι πράξεις για το πόσα απίδια χωράει ο σάκος
προσωπικά ανήκω σε εκείνους τους φοιτητές όπου στην πορεία των σπουδών τους, δεδομένων των παθογενειών της Ελληνικής Πανεπιστημιακής καθημερινότητας πέρασα από πολλές φάσεις από ξενέρωση μέχρι προτίμηση και σταδιακά έγινα τρελάς ερωτευμένος με την επιστήμη μου
για προσωπικούς - οικογενειακούς λόγους και αν δεν είχα τόσο σταθερή προσωπικότητα ίσως είχα ξαναμπεί στο τρυπάκι να ξαναδώσω πανελλήνιες ή να κάνω αίτηση με το 10% λόγω κάποιων δυσκολιών (και διαφορετικής πραγματικότητας σε σχέση με τις πληροφορίες που είχα και τα όνειρά μου) αλλά μπρος στις δυσκολίες, καλό είναι να πεισμώνουμε και να γίνουμε καλύτεροι και όχι να τα βάζουμε στα πόδια
έχω δει και έχω βιώσει εικόνες από το Ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο που θα ευχόμουν να μην τις ξαναζήσει άλλος άνθρωπος...απορώ πως δεν έσπασε το στομάχι μου! και οι φράσεις «μου αρέσει η τάδε επιστήμη και όχι η άλλη επιστήμη» είναι μια πολυτέλεια χορτασμένων εν καιρώ απώλειας πολιτισμικής - κοινωνικής συνείδησης γιατί κανονικά θα πρέπει να εύχεστε να είστε σε θέση να τελειώσετε το Πανεπιστήμιο και γενικά να χαίρεστε που ανήκετε στην ακαδημαϊκή κοινότητα...
θέλω να πω ότι ύστερα από τόσα χρόνια μετά το λύκειο είμαι σε θέση να ξέρω τι σημαίνει ο όρος «Επιστήμη» και να ξέρω τι θέλω από τον εαυτό μου επειδή πολύ απλά η προσωπικότητά μου «πλάθηκε» μέσα από όλη αυτή την δοκιμασία των σπουδών με τα θετικά και τα αρνητικά της
γνωρίζω πλέον τι θέλω από την Επιστήμη χωρίς να αναπαράγω την κλισέ έκφραση «μου αρέσουν τα μαθηματικά » και από εκεί και πέρα ο περίπατος της άγνοιας γιατί πλέον η κάθε Επιστήμη είναι τόσο πολυδιάστατη όπου ο υποψήφιος 18άρης δεν μπορεί να γνωρίζει ποιες κατευθύνσεις της επιστήμης θα τον συναρπάσουν και ποιες θα τον απομακρύνουν
μην ξεχνάμε και μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων φοιτητών η οποία ενώ δήλωσε με ιδιαίτερο ζήλο μια x επιστήμη σύμφωνα με τα υποκειμενικά θέλω τους, μέσα στο 2ο έτος ξενέρωσαν και ελάχιστοι αυτών είχαν την δύναμη να κάνουν κάτι άλλο στην ζωή τους (π.χ. πανελλήνιες, 10%, δουλειά,...κτλ) ενώ οι υπόλοιποι μετασχηματίστηκαν σε αιώνιους φοιτητές
υ.σ.: κανένας δεν χάθηκε (και από τους μεγάλους επιστήμονες όπου πολλοί εξ' αυτών δεν πέρασαν εκεί που ήθελαν ή δεν είχαν την ίδια αγάπη λυκειακά και μεταλυκειακά) εφόσον υπάρχει όρεξη και εργατικότητα
όλοι οι άνθρωποι κινούμαστε με κάποιο ρίσκο επιλογών και αντί λόγων...ας μιλήσουν οι πράξεις για το πόσα απίδια χωράει ο σάκος
προσωπικά ανήκω σε εκείνους τους φοιτητές όπου στην πορεία των σπουδών τους, δεδομένων των παθογενειών της Ελληνικής Πανεπιστημιακής καθημερινότητας πέρασα από πολλές φάσεις από ξενέρωση μέχρι προτίμηση και σταδιακά έγινα τρελάς ερωτευμένος με την επιστήμη μου
για προσωπικούς - οικογενειακούς λόγους και αν δεν είχα τόσο σταθερή προσωπικότητα ίσως είχα ξαναμπεί στο τρυπάκι να ξαναδώσω πανελλήνιες ή να κάνω αίτηση με το 10% λόγω κάποιων δυσκολιών (και διαφορετικής πραγματικότητας σε σχέση με τις πληροφορίες που είχα και τα όνειρά μου) αλλά μπρος στις δυσκολίες, καλό είναι να πεισμώνουμε και να γίνουμε καλύτεροι και όχι να τα βάζουμε στα πόδια
έχω δει και έχω βιώσει εικόνες από το Ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο που θα ευχόμουν να μην τις ξαναζήσει άλλος άνθρωπος...απορώ πως δεν έσπασε το στομάχι μου! και οι φράσεις «μου αρέσει η τάδε επιστήμη και όχι η άλλη επιστήμη» είναι μια πολυτέλεια χορτασμένων εν καιρώ απώλειας πολιτισμικής - κοινωνικής συνείδησης γιατί κανονικά θα πρέπει να εύχεστε να είστε σε θέση να τελειώσετε το Πανεπιστήμιο και γενικά να χαίρεστε που ανήκετε στην ακαδημαϊκή κοινότητα...
θέλω να πω ότι ύστερα από τόσα χρόνια μετά το λύκειο είμαι σε θέση να ξέρω τι σημαίνει ο όρος «Επιστήμη» και να ξέρω τι θέλω από τον εαυτό μου επειδή πολύ απλά η προσωπικότητά μου «πλάθηκε» μέσα από όλη αυτή την δοκιμασία των σπουδών με τα θετικά και τα αρνητικά της
γνωρίζω πλέον τι θέλω από την Επιστήμη χωρίς να αναπαράγω την κλισέ έκφραση «μου αρέσουν τα μαθηματικά » και από εκεί και πέρα ο περίπατος της άγνοιας γιατί πλέον η κάθε Επιστήμη είναι τόσο πολυδιάστατη όπου ο υποψήφιος 18άρης δεν μπορεί να γνωρίζει ποιες κατευθύνσεις της επιστήμης θα τον συναρπάσουν και ποιες θα τον απομακρύνουν
μην ξεχνάμε και μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων φοιτητών η οποία ενώ δήλωσε με ιδιαίτερο ζήλο μια x επιστήμη σύμφωνα με τα υποκειμενικά θέλω τους, μέσα στο 2ο έτος ξενέρωσαν και ελάχιστοι αυτών είχαν την δύναμη να κάνουν κάτι άλλο στην ζωή τους (π.χ. πανελλήνιες, 10%, δουλειά,...κτλ) ενώ οι υπόλοιποι μετασχηματίστηκαν σε αιώνιους φοιτητές
υ.σ.: κανένας δεν χάθηκε (και από τους μεγάλους επιστήμονες όπου πολλοί εξ' αυτών δεν πέρασαν εκεί που ήθελαν ή δεν είχαν την ίδια αγάπη λυκειακά και μεταλυκειακά) εφόσον υπάρχει όρεξη και εργατικότητα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.