Isiliel
Επιφανές μέλος
Απάντηση στο διαλογο /συμπιλ λοριεν που είδα τώρα. Η διερεύνηση το ρόλου του εκνευρισμού είναι σημαντική στην ολη υπόθεση ξύλο, δεδομένου ότι πολλές περιπτωσεις χειροδικίας οφείλονται στον εκνευρισμό και μόνο. Σε τέτοιες περιπτώσεις το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιορίσεις τον εκνευρισμό που φέρνει "ντε πριορι" το ξύλο σαν επακόλουθο, χωρίς φυσικά καμία εκπαιδευτική αξία.
Αυτό που λες εδώ Buggs, είναι για μένα πολύ σημαντικό αφού οποιασδήποτε μορφής τιμωρία θα πρέπει να έχει χαρακτήρα παιδευτικό, όχι να γίνεται ευκαιρία να ξεσπάσουμε τα νεύρα όλης της μέρας! Διάβασα αρκετούς παραπάνω να λένε: "Τι να κάνει κι ο γονιός, κάποια στιγμή θα χάσει την ψυχραιμία του". Αυτό ακριβώς είναι που ΔΕΝ πρέπει να κάνει ο γονιός!
Είτε επιλέγει τη σωματική τιμωρία είτε τη λεκτική/πρακτική, τη στιγμή που την εφαρμόζει καλό είναι να παραμένει ψύχραιμος ώστε να υπολογίσει σωστά και με ακρίβεια τον αντίκτυπο της τιμωρίας που πρόκειται να εφαρμόσει. Μόνο τότε μιλάμε για διαπαιδαγώγηση και όχι για στείρο εκνευρισμό.
Δεν είναι εύκολο φυσικά και απαιτεί ετοιμότητα και ψυχραιμία, αρετές στις οποίες εκπαιδεύεται ο γονιός μέσω της αλληλεπίδρασής του με το παιδί!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Δεν αναφέρομαι σε κάτι συγκεκριμένο
όμως θα πω ευθέως ότι με ενόχλησε η σύγκριση που έκανε ο -κατά τα άλλα αγαπημένος μου - Φαντάγκο, του Μπαγκς με έναν δολοφόνο
όπως επίσης και αν ειπώθηκαν κάπου έμμεσα διάφοροι χαρακτηρισμοί για το ποιον του Μπαγκς ως γονέα
Δεν είναι σωστό κατά την άποψη μου
Αυτό... και τίποτα περισσότερο
Να συμπληρώσω:
Ο γονέας κρίνεται εκ του αποτελέσματος όταν ο ρόλος του έχει τελειώσει και ο αδέκαστος κριτής του, είναι η ίδια η ζωή. Η διαπαιδαγώγηση άλλωστε, δεν είναι μια "στεγανή" διαδικασία που την αποφασίζεις στην αρχή και την ακολουθείς ίδια και απαράλλαχτη μέχρι τέλους.
Γονέας και παιδί "μεγαλώνουν" μέσω της αλληλεπίδρασης τους και διαμορφώνουν τη συμπεριφορά τους σύμφωνα με τις καταστάσεις και τις συνθήκες.
Όλοι κρινόμαστε, ...ακόμα και για τις κρίσεις μας!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
θα υπαρχουν περισσοτερα απο 1 που δεν εφαγαν ουτε ενα σκαμπιλι, και βγηκαν προβληματικα.
Και σε αυτά τα Χ παιδιά, θα ευθύνεται το ότι δεν έφαγαν ούτε ένα σκαμπίλι που έγιναν προβληματικά, ή άλλοι Χ παράγοντες;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η μαμά όμως έριχνε ξύλο που πονούσε και η γιαγιά είχε βίτσα...
Και λοιπόν? Με κλείδωνε η γιαγιά μέσα στην αυλή κι εγώ πηδούσα μια μάντρα 2 μέτρα ψηλή και έβγαινα έξω κι έλεγα μέσα μου: " Τι πειράζει που θα φάω λίγο ξύλο όταν γυρίσω, τώρα θα είμαι με τους φίλους μου"
Το ξύλο το συνηθίζεις και μαθαίνεις να το αντέχεις...Τη λογική εξήγηση όμως δε μπορείς να την παραβλέψεις!
Από ένα σημείο και μετά δε φοβόμουν το ξύλο επειδή ακριβώς ήξερα πως "δεν πονάει και τόσο πολύ πια" αφου κανείς δεν θέλει να με στείλει στο νοσοκομείο, και αντιδρούσα ανάλογα
[..]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Καλά εγώ σε προειδοποιώ πάντως ότι αν σε έβλεπα να βαράς το παιδί σου ή οποιοδήποτε άλλο παιδί μάλλον θα σου έκανα καταγγελία.
Οι λόγοι που αναφέρεις μάλιστα δεν σε δικαιολογούν καθόλου για οποιαδήποτε χειροδικία (όχι ότι θα σε δικαιολογούσαν οποιοιδήποτε άλλοι). Ξέρεις το παιδί είναι ένας μικρός άνθρωπος και έχει και αυτό μυαλό. Αρκεί απλά να μπορείς να του εξηγήσεις τι είναι σωστό και τι όχι. Εσύ είσαι που δεν έχεις στερεότυπα;
Με όλο το θάρρος και την εκτίμηση που σου έχω Φαν (και άλλοι), όσο άδικο κι αν έχει ο Buggs δεν μπορεί κανένας μας να είναι τόσο απόλυτος στις κρίσεις του για την ανατροφή που δίνει στα ΔΙΚΑ ΤΟΥ παιδιά. Ειδικά όταν δεν έχουμε παιδιά ακόμα, αλλά μονάχα θεωρίες που ευχόμαστε πως όταν γίνουμε γονείς θα λειτουργήσουν...
Η πράξη είναι πολύ διαφορετική από τη θεωρία και δε σου κρύβω πως όλοι πριν κάνουμε παιδιά εξιδανικεύουμε στο μυαλό μας, τον τρόπο που θα τα μεγαλώσουμε, η σκληρή πραγματικότητα όμως μας συχνά μας διαψεύδει, ειδικά όταν τις περισσότερες ώρες τα παιδιά δύο εργαζόμενων γονιών, τις περνούν με παππούδες, γιαγιάδες και άλλους.
Δεν είναι ότι διαφωνώ με αυτά που λες (αν διαβάσεις απ' την αρχή το τόπικ θα δεις πως δεν χρειάστηκε να δείρω την κόρη μου μέχρι σήμερα), διαφωνώ όμως με τον τρόπο που απεθύνεστε προς τον Buggs και θίγετε την γονεϊκή του ιδιότητα!
Για να σου πω κάτι από την εμπειρία μου, κάθε παιδί είναι διαφορετικό και κάθε γονιός ξέρει καλύτερα για το παιδί του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Κακοποιημένο ένα στα δέκα παιδιά που εξετάζονται στα νοσοκομεία
Η βία σημαδεύει 28.000 παιδιά το χρόνο, καθώς πέφτουν θύματα σωματικής και σεξουαλικής κακοποίησης -συνήθως από τους ίδιους τους γονείς τους.
Τα στοιχεία προέρχονται μελέτες του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού και παρουσιάστηκαν από τους πρόεδρου των Παιδικών Χωριών SOS Ελλάδας καθηγητής Κωνσταντίνος Σέκερης και του σωματείου ΕΛΙΖΑ Μαρίνα Καρέλλα.
[...]
Από τα στοιχεία προκύπτει ότι το 10% των παιδιών κάτω των 5 ετών που εξετάζονται για τραυματισμούς είναι κακοποιημένα, ενώ το 8% των κακοποιημένων ανηλίκων παρουσιάζει μια μορφή αναπηρίας.
Αξίζει επίσης να αναφερθεί ότι το 65% των γονέων παραδέχεται ότι χρησιμοποιεί σωματική τιμωρία στα παιδιά τους ηλικίας 6-12 ετών για να τα συμμορφώσουν.
Πηγή in.gr με σημερινή ημερομηνία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Περισσότερο εννούσα πως ακόμα κι όταν είμαστε κατά της βίας (όλοι μας είμαστε σε τούτο το τόπικ ) Όταν ακούμε για περιστατικά όπως εκείνο, ξυπνούν οι καταγραφές μας? Δε ξέρω τι γίνεται..και θυμόμαστε το ξύλο σαν το μόνο μέσo αντιμετώπισης.
Έχω καταλάβει τι λες Κουέ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Καθόλου τσάμπα η κλασσική μουσική. Αν δεν την άκουγες κατά την εγκυμοσύνη, το παιδί θ' άκουγε για νανούρισμα το Creeping Death από την εκτέλεση των Metallica (οι οποίοι το έγραψαν κατά την εποχή που είχαν ακόμη σπυράκια και πολύ τσαμπουκά κι όχι μετά που χόρτασε η ψείρα και βγήκε στο γιακά) και όχι αυτήν των Apocalyptica (η οποία παρεμπιπτόντως μου αρέσει κι εμένα πολύ). Πάλι καλά να λες. Αλήθεια, στην όμορφη Κέρκυρα μένεις; Με το Ποντικονήσι;; Με τα καντούνια τα στενά που τά 'χω σεργιανίσει;;;
Άσχετο: Ήμουν σίγουρος ότι η Isiliel είναι ηρωίδα από φάνταζυ. Τώρα επιβεβαιώθηκε. Από ποιο ανάγνωσμα παρακαλώ, γιατί είμαι φαν του φάνταζυ (φαν του φαν-ταζυ, καλό ε;; )
Πάντως η Rave δεν της άρεσε από την κοιλιά ακόμα! Τότε ζούσα στην Κέρκυρα (ήταν ο τόπος καταγωγής του πρώην συζυγάτορα ) ήταν καλοκαίρι και μας κάλεσαν σε ένα rave πάρτυ, (πολύ της μόδας πριν από 11 χρόνια). Ούτε εγώ ούτε ο σύζυγος ακόυγαμε τέτοια μουσική, αλλά είπαμε να πάμε για την παρέα. Με του φτάσαμε και μπήκαμε μέσα στο χώρο του πάρτυ η μικρή με τάραξε στην κλωτσιά. Μου τις έριχνε στο διάφραγμα και σχεδόν μου έκοβε την ανάσα. Δεν σταματούσε με τίποτα, τόσο που αναγκάστηκαμε να φύγουμε. Ακόμα και σήμερα δεν της αρέσει αυτή η μουσική!
Τώρα ζω στην Αθήνα.
Επειδή είμαι κι εγώ γραφική (όπως λέει και ο φίλος DrStrangelove) μάθαινα πρίν από κανά δυό χρόνια Quenya, τη γλώσσα των ξωτικών του Τόλκιν. Ίσιλ είναι το φεγγάρι στα ξωτικίστικα και isiliel σημαίνει κόρη του φεγγαριού, μια που απο μικρή αποκαλούσα το φεγγάρι "μαμά" και του έλεγα τα μυστικά μου
Πάντως ειδικά μετά από αυτό το θέμα: Εκβιάζουν το παιδί μου το παρόν θέμα έχει αποκτήσει μια άλλη "δυναμική" στα μάτια μου. Οι ίδιοι ανθρωποι που έχουν απαντήσει εδώ, απαντούν εντελώς ανάποδα στο άλλο topic και το ανάποδο...Μπέρδεμα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Πιθανόν συντονίστηκες καλύτερα με το παιδί, λόγω του ότι το μεγαλώνεις μόνη και βρήκες την κοινή γλώσσα που δεν έχει ανάγκη από μπάτσες για να γίνει κατανοητή ("Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί. Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος, σ' όλες τις καρδιές σ' όλα τα στήθη...").
Ίσως ο λόγος να είναι αυτός που αναφέρεις. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι!
Άλλωστε εγώ έχω εκείνη κι εκείνη εμένα....
Πάντως μια που κι εγώ ανατράφηκα με ξύλο (από ελάχιστο έως αρκετό) η πρώτη μου αντίδραση ήταν κι εμένα μια ξυλιά στα πισινά. (το αναφέρω κάπου στην πρώτη σελίδα μιλώντας στην underwater) Μέχρι τότε δεν είχα δείρει κανέναν. Ούτε φίλο στο σχολείο ούτε σκύλο που λέει ο λόγος. Αυτή μου η ενέργεια με γέμισε με αισθήματα ...δύναμης και υπεροχής που με τρόμαζαν και που έμοιαζαν να μην είναι δικά μου, παρά να επαναλαμβάνουν πράξεις που είχα βιώσει στο παρελθόν όταν το παιδί ήμουν εγώ. Ίσως μπορώ να το παρομοιάσω με το στρατιώτη που αποκτάει μεγαλύτερο βαθμό και αρχίζει κι αυτός τα καψώνια στα νεούδια, λες και δεν πέρασε κι εκείνος από εκεί και δεν ξέρει.
Εν πάση περιπτώση, αποφάσισα να δοκιμάσω άλλους τρόπους και εφ όσον είχαν αποτέλεσμα τους κράτησα.
Κι εγώ ακόμα δε μπορώ να ξέρω τι τακτική θα ακολουθούσα σε ένα επόμενο παιδί. Είναι και τα γονίδια! Indeed!Αυτό που λέμε με τον Lory είναι ότι αν δεν είναι κανείς τόσο σοφός, δεν χαλάει ο κόσμος αν χρησιμοποιηθεί η βία με "φωτισμένο" τρόπο. Μερικοί χαρακτήρες ίσως το χρειάζονται.
Μμμμμ, εμένα είναι λίγο πιο light τρελαίνεται για Apocalyptica! (Το creeping death είναι το αγαπημένο της). Τσάμπα η κλασσική που άκουγα όταν ήμουν έγκυος.Το παιδί είναι 8 χρονώ και ακούει Slayer, όπως έγραψα στην αρχή.
(πλάκα κάνω. μέχρι να μάθω πως είναι έγκυος -αλλά και μετά πήγαινα σε ροκ πάρτυ στην Κέρκυρα καθημερινά! )
Δίκιο! Ζητώ ξανά συγνώμη από όλους σας αν παραφέρθηκα. Συμφωνώ μαζί σου. Άλλωστε γι' αυτό είμαστε εδώ!Αγαπητοί μου συνταξιδιώτες, ας αντιμετωπίζουμε την άποψη του άλλου με το σκεπτικό ότι κι αυτός κάτι έχει δει στη ζωή του και κάτι ξέρει που εμείς δεν έτυχε να το γνωρίζουμε και ας μην προσκολλώμαστε (το λέω και για μένα αυτό εντάξει;; στη δική μας γνώμη, αφού άλλωστε αυτήν την έχουμε φάει στη μάπα (έχω αρχίσει και με βαριέμαι γιατρέ μου, λέω να χωρίσω από τον κακομούτσουνο εαυτό μου και να παντρευτώ έναν πιο όμορφο και χαμογελαστό). Θα δείτε ότι η σύνθεση των υπέροχων ιδεών που έχει ο καθένας μας θα μας οδηγήσει με ασφάλεια σε εντυπωσιακά συμπεράσματα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Αυτή είναι η δική σου εντύπωση. Εννοείται πως σε μια συζήτηση ο καθένας μας, υποστηρίζει τις θέσεις του έτσι όπως τις αντιλάμβάνεται και παίρνει μέρος στη συζήτηση επειδή ακριβώς τον ενδιαφέρει να τις εμπλουτίσει, ή να ακούσει έστω κάτι νέο που δεν το έχει σκεφτεί, δεν το έχει ζήσει κτλ.Παντως δε δεινχεις κατι τετοιο απο αυτη τη συζητηση. Το λες μεν σαν προταση, αλλα σε ολα τα υπολοιπα δινεις την εντυπωση οτι πιστευεις οτι εχεις βρει την αληθεια.
Έχω μέχρι τώρα (και τα φαινόμενα δείχνουν πως δεν θα αποκτήσω άλλο) ένα παιδί και το έχω μεγαλώσει με έναν συγκεκριμένο τρόπο που για καλή μου τύχη θες επειδή έτυχε, (καλά Χάος μη βαράς, τίποτα δεν τυχαίνει)θες επειδή ήταν τέτοιο το παιδί, λειτούργησε σωστά.
Για μένα, για το παιδί που έχω τώρα και για τη ζωή μου μέχρι σήμερα είναι η μοναδική αλήθεια που εφάρμοσα στην πράξη και μάλιστα με επιτυχία.
Δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να έχω κάποια άλλη αλήθεια από αυτή που εφαρμόστηκε με επιτυχία. Τώρα αν στην εφηβεία έρθουν έτσι τα πράγματα που να με κάνουν να αναθεωρήσω, so be it.
@Lorien: Φαίνεται εκπέμπουμε σε εντελώς διαφορετικά μήκη κύματων γιατί ότι λέω το διαστρευλώνεις και το παραμορφώνεις τόσο, που ούτε εγώ δεν το αναγνωρίζω. Προσπάθησα μα δεν επικοινωνούμε
Κάνεις quote το παραπάνω, και παρακάτω μου λες να σου μιλάω ευθέως. Μα, το παραπάνω σε σένα αναφέρεται.
Συμβαίνει δε, εδώ και αρκετό καιρό που συμμετέχω σε φόρα, συνήθως να με καταλαβαίνουν και να μην εξηγούν αυτά που λέω με τρόπο που να χρειάζεται να τα ξαναπω.
Επανέλαβα ξανά και ξανά πως ο κάθε γονιός ξέρει καλύτερα για το παιδί του, πόσο πιο λιανά πρέπει να μιλήσει κανείς για να καταλάβουν οι συνομιλητές του πως δεν αισθάνεται να κατέχει την μια και μοναδική αλήθεια -που δεν υπάρχει στην τελική.
Φτάνει ρε Δημοσθένη! Δε λέω, είναι κολακευτική αυτή η ψύχωση με τα γραπτά μου, αλλά δεν έχω κάτι παραπάνω να πω σε αυτό το θέμα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Χαίρομαι που σε κάλεσα να συμμετέχεις στο τόπικ και να εμπλουτίζεις τη συζητησή μας με τη γοητευτική γραφή αλλά και το χιούμορ σου.
Η διαπαιδαγώγηση είναι μια διαλεκτική διαδικασία και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο γονιός έχει κάποια εξουσία (με την έννοια της δικαιοδοσίας περισσότερο), επειδή έχει και την φοβερή και τρομερή ΕΥΘΥΝΗ. Δεν υπάρχει τίποτε το απόλυτο σε αυτήν τη διαδικασία.
Πιάνομαι από την ευθύνη που σαφώς έχει ο γονιός για να σου μεταφέρω από ένα παλαιότερο πόστ μου:
Αυτός είναι ο στόχος μου.Η επιβεβαίωση της ζωής του παιδιού έχει δύο όψεις: η μία είναι η φροντίδα και η ευθύνη, οι απόλυτα αναγκαίες για τη διαφύλαξη της ζωής του παιδιού και την ανάπτυξή του, η άλλη πηγαίνει πιο μακριά απʼ την απλή συντήρηση. Είναι η στάση που ενσταλάζει στο παιδί την αγάπη για τη ζωή, που του δίνει το συναίσθημα.
Η μητρική αγάπη σʼ αυτό το δεύτερο στάδιο κάνει το παιδί να νιώθει «είναι ωραίο να έχω γεννηθεί». Αυτό ενσταλάζει στο παιδί την αγάπη για τη ζωή, κι όχι μόνο την επιθυμία να μείνει ζωντανό.
Μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι!Η άρνηση της βίας δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να την εξασκήσω, αλλά ότι επιλέγω να μην το κάνω. Το μήνυμα είναι ότι αν ξεπεραστούν τα όρια, μπορεί να επιλέξω να ασκήσω βία, γι' αυτό να βρεις τρόπο να ελλιχθείς μέσα στα όρια, για να μη φτάσουμε εκεί.
Είναι απίστευτο πόσο μεγάλη ευελιξία έχουν τα παιδιά. Εάν τους περάσει το μήνυμα ότι με το καλό μπορούν να πετύχουν τα πάντα, σε σχέση με το πρώτο τους μικροπεριβάλλον που είναι η οικογένειά τους, ενώ με το κακό απλά θα βρουν κακό μπροστά τους, (no passaran φωνάζει ο ταλαίπωρος γονιός, μπροστά στις παράλογες απαιτήσεις του παιδιού του) τα παιδιά απορρίπτουν τη βία, διαλεκτικά και όχι από φόβο. Επίσης γίνονται υπεύθυνα, αφού τους μεταθέτεις την ευθύνη να βρουν το σωστό τρόπο για να διεκδικήσουν αυτά που επιθυμούν ή πιστεύουν ότι δικαιούνται.
Μόνιμα ακροβατώντας σε τεντωμένο σχοινί, ο γονιός, αφήνει εύλογα περιθώρια στο παιδί, για να μπορεί να διεκδικήσει αυτά που επιθυμεί και πιστεύει, εκτός από τα όσα του επιβάλλει αναγκαστικά για την ασφάλειά του (που τελειώνουν άραγε αυτά.. ) Όταν τα παιδιά είναι υπεύθυνα, πολλές φορές γίνονται πολύ αυστηρά τα ίδια με τις απόρροιες των πράξεών τους.
Η διαδικασία είναι πράγματι αμφίδρομη. Διδάσκουμε τα παιδιά μας όσα θεωρούμε απαραίτητα για την πορεία τους και την ίδια στιγμή μαθαίνουμε από τα παιδιά όσα δεν προλάβαμε να μάθουμε απ' τους δικούς μας γονείς και από την πορεία μας μέσα στο ...Χάος(?) Έχω μάθει πολλά πράγματα από την κόρη μου. Έχω διδαχτεί την υπομονή, μα πάνω απ' όλα έχω διδαχτεί την αγάπη.
Αν μη τι άλλο, με βοηθάει να μη ξεχάσω πόσο σημαντική είναι συμπαντική γνώση που κουβαλάμε πριν ακόμα βρεθούμε στη μήτρα.
Όταν είμαστε ένα με το Χάος.
Όταν δε μας εξουσιάζουν οι σκέψεις μας.
Ποτέ μην είστε απόλυτοι αγαπητοί μου συνομιλητές (δεν λέω για σένα Κουέ μου, άντε γιατί είσαι και ευαισθητούλα και δεν θέλω να μου στεναχωριέσαι). Αυτό που φαίνεται καλό μπορεί να καταλήγει στο κακό και το αντίστροφο. Στη ζωή σου πρέπει να κυλάς μαζί με το ποτάμι, ποτέ μην νομίσεις ότι βρήκες την απόλυτη αλήθεια, γιατί τα χρονικά του Μεγάλου Χάους γράφουν: "Το Χάος είναι ο τάφος κάθε Ουτοπίας".
Για μένα το λες ίσως αυτό. Αν ακούστηκα απόλυτη, ζητώ συγνώμη. Και από σένα και απ' όλους τους συνομιλητές μας. Δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου κυρίως γιατί ό,τι πίστεψα απόλυτα στη ζωή μου αναγκάστηκα να το αλλάξω.
Θέλω να πιστεύω πως είμαι ακόμα -και δεν θα πάψω ποτέ να είμαι- σε μια συνεχή αμφισβήτιση των όσων ήδη γνωρίζω ή πιθανότατα νομίζω πως γνωρίζω.
Ελπίζω και εύχομαι τουλάχιστον εσύ -και μερικοί άλλοι- να μπορούν να καταλάβουν λίγο καλύτερα από τον Lorien τι εννοώ μέσα από αυτά που γράφω.
@Lorien: Φαίνεται εκπέμπουμε σε εντελώς διαφορετικά μήκη κύματων γιατί ότι λέω το διαστρευλώνεις και το παραμορφώνεις τόσο, που ούτε εγώ δεν το αναγνωρίζω.
Προσπάθησα μα δεν επικοινωνούμε.
Σε ζηλέυω που κατάφερες να διατηρήσεις αυτή την ιδιότητα!Για τον εαυτό μου, ως παιδί που είμαι ακόμη
Το μόνο που έχεις να δώσεις στο παιδί είναι ...ο εαυτός σου, αυτά που πιστεύεις και αγαπάς. Αυτό, και την πρόσβαση σε όλα τα άλλα που δε σου αρέσουν και δεν αγαπάς, πάντα υπό το άγρυπνο μάτι σου, έτοιμο να βοηθήσει να επέμβει ή να συμπαρασταθεί. Ε?δεν θεωρώ ότι είμαι θύμα βίας, αλλά ότι είμαι θύμα υπερβολικής διαπαιδαγώγησης.
[...]
Πέρασαν σχεδόν 37 χρόνια πριν μάθω να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου και πριν προσπαθήσω να αποβάλω τα στενά όρια που η καθωσπρέπει διαπαιδαγώγησή μου μου επέβαλε. Θα προτιμούσα λίγο περισσότερο ξύλο από την υπερβολική πειθώ που μου επιβλήθηκε.
Μόνο φοβού... Αλλά πιστεύω πως ήδη έχω φροντίσει για τα γερά θεμέλια ακόμα κι αν δεν έριξα μπάτσες. Η προσπάθεια και η έγνοια όπως και νά 'χει θα είναι ίδια...και οι κύνδυνοι μεγάλοι.Φοβού!!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Καλό το πείραμα του Pavlov αλλά το παιδί δεν είναι σκύλος.Τι εννοεις πως βγαινει το συμπερασμα μου ; Τι να εξηγησω δλδ ; Ενα μικρο παιδι θα συνδεσει ενα γεγονος με ενα αισθημα. Δε θα κατσει να κραταει αρχειο απο που προηλθε το αισθημα (πχ του πονου).Μιλαμε για μικρο παιδι που δεν εχει εξελιγμενες ανωτερες εγκεφαλικες λειτουργιες.
1ον) είπα πως δεν πρόκεται να το δικαιολογήσω. Καταθέτω μονάχα την εμπειρία μου.Δικαιολογησε το κιολας, μη το λες ετσι απλα. Ο αντιλογος θα σου πει "οσο μεγαλυτερο ειναι το παιδι τοσο λιγοτερο δικαιολογειται η μπατσα....-->γιατι πολυ απλα εχει αναπτυξει νοημοσυνη, εχει διαπαιδαγωγηθει παραπανω και η επικοινωνια σου μαζι του ειναι πολυ καλυτερη. Αν λοιπον ΤΟΤΕ δε μπορεις να του δειξεις τι πρεπει να γινει και καταφευγεις στη μπατσα, τοτε ειναι που πραγματικα εχεις χασει.
Είπα τι έκανα εγώ. Δεν είπα ότι έχω τη βίβλο της σωστής διαπαιδαγώγησης.
2ον) είπα πως όπως δεν θα έδερνα ένα παιδί κάτω των 3ων ετών, έτσι δεν θα έδερνα και ένα παιδί πάνω από 13ων ακριβώς επειδή "εχει αναπτυξει νοημοσυνη, εχει διαπαιδαγωγηθει παραπανω και η επικοινωνια σου μαζι του ειναι πολυ καλυτερη"
Το παιδί μου είναι ήδη 11 χρονών. Δεν υπάρχει φόβος πλέον ούτε να πιεί το απορρυπαντικό, ούτε να κοπεί επίτηδες με το μαχαίρι, ούτε να καεί στο μάτι της κουζίνας. (Τώρα μπαίνουμε σε άλλους κυνδύνους, αυτούς της εφηβείας...) Σε κανένα από τα παραπάνω δεν πιστεύω πως θα βοηθούσε το ξύλο και είμαι σε θέση να ξέρω, πως για το δικό μου παιδί, η μέθοδος που ακολούθησα είχε αποτέλεσμα. Πάλι την εμπειρία μου καταθέτω. Τίποτα παραπάνω.Οκ, τοτε σου ευχομαι να μην εχεις ποτε κανενα ατυχημα με οποιοδηποτε παιδι σου, που θα μπορουσε να αποφευχθει αλλα δεν ηθελες να του ριξεις καμια ...γιατι "δεν θα ηταν μονιμη λυση διαπαιδωγωγησης". (περα απο το γεγονος οτι πριν απο τη διαπαιδαγωγηση, προεχει η διαφυλαξη της σωματικης ακεραιοτητας....)
Το περιστατικό που περιέγραψε η Κουέ, είναι κι αυτό ΕΝΑ μεμονωμένο περιστατικό όπως και το δικό μου. Δεν είναι ο κανόνας. Σε πολλές οικογένειες υπάρχουν τραυματισμοί. Μπορείς να μου αποδείξεις ότι στις οικογένειες που χρησιμοποιούν τη σωματική τιμωρία ώς μέσο διαπαιδαγώγησης δεν συμβαίνουν ατυχήματα και τραυματισμοί, ή έστω ότι συμβαίνουν λιγότερα?Δλδ μονο με μαγικα θα μπορουσε να εξηγηθει αυτο ; Μην κρινεις εξ ιδιων τα αλλοτρια. Βλεπε το συνολο. Σε αλλες οικογενειες υπαρχουν τραυματισμοι. Ουτε ξερουμε τι εκανε ςεσυ με το παιδι σου, ουτε που το χεις, ουτε τιποτα και δεν εχει και καμια σημασια κιολας. Γιατι ειναι ΜΙΑ περιπτωση.
Μάλλον δε μπορείς.
Δεν έχω ανάγκη να σε πείσω για οτιδήποτε. Απόψεις ανταλλάσουμε. Εσύ μου περιγράφεις μια τακτική που θέλουμε να πιστεύουμε πως μέχρι σήμερα είχε αποτελέσματα, εγώ σου περιγράφω μια άλλη τακτική που ΞΕΡΩ ότι είχε αποτέλεσμα, επειδή το έζησα.Καθολου αυθεραιτο, αυτην την εντυπωση εχω σχηματισει απο οσα ατομα εχω ρωτησει εγω. Εχεις σχηματισει την αντιθετη και διαφωνεις ; Κανε ενα τεστ και ρωτα. Αν βρεις το αντιθετο, θα με εχεις πεισει οτι πρεπει να το ξαναψαξω.
Εκτός αυτού, υπάρχουν πολλοι επιστήμονες τα τελευταία χρόνια που στηρίζουν την άποψή μου.
Εάν αυτά δεν αποτελούν έναυσμα να το ψάξεις έστω, ...δικαίωμά σου.
Εξάλλου μέχρι να αποκτήσεις δικό σου παιδί μπορεί να έχεις αναθεωρήσει, μπορεί και όχι.
Μα τι λες? Έχω κάτι προσωπικό μαζί σου? Γιατί να θέλω να σε αμφισβητήσω?Δεν αποτελει, αλλα τωρα δεν νομιζω να εχουμε τετοια στατιστικα στοιχεια, οποτε ειναι το next best thing. Εσυ τελικα αμφιβαλεις ; Πες οτι η δικη μου αντιληψη ειναι αυτη. Εχεις διαφορετικη ; Ή απλα θες να αμφισβητισεις τη δικη μου ; Και την αντιληψη αυτην την εχω οχι μονο επειδη εχω ρωτησει ενα μικρο αριθμο ατομων, αλλα και επειδη ειναι η πιο πιθανη να ισχυει. Απλα σκεψου οτι στην πλειοψηφια των οικογενειων δε πεφτει βρωμοξυλο με τη σεσουλα, οτι επισης στην μειοψηφια των οικογενειων οι γονεις ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ δεν χτυπησαν τα παιδια τους σε ολη τους τη ζωη. Απο αυτα και μονο, ειναι προφανες οτι οι ενδιαμεσες καταστασεις ειναι οι πιο συχνες.
Μεγαλώνοντας την κόρη μου δεν ήμουν χαμένη σε κανένα ξερονήσι. Συναναστρεφόμουν με μητέρες που είτε είχαν την ίδια είτε διαφορετική άποψη ως προς την ανατροφή των παιδιών τους. Έχω συναναστραφεί αρκετές μητέρες ώστε να έχω σχηματίσει μια άποψη την οποία εφάρμοσα και είμαι ικανοποιημένη ως τώρα από το αποτέλεσμα.
Για τα υπόλοιπα που αναφέρεις, έχω παραθέσει στοιχεία στα πρώτα πόστ. Τα διάβασες αλήθεια. Έχω δώσει και links...όπως θέλει να προβληματιστεί παραπάνω...
Κι εγώ αυτή την εικόνα έχω σχηματίσει από την κουβέντα μας. Πως μάλλον δεν καταλαβαινόμαστε και κουράζουμε και τους υπόλοιπους in the process.Ειδες λοιπον που δεν διαβαζουμε προσεκτικα ; Και μην εισαι απολυτη. Τωρα μιλας για το πιο σκανταλιαρικο παιδι του κοσμου ; Να καταλαβω δλδ. Μιλαμε οτι ΠΑΝΤΑ θα προσπαθουμε να περασουμε το μηνυμα μας χωρις σωματικη βια. Πες λοιπον οτι το καταφερνουμε στο 90% των περιπτωσεων. Στο 10% θα πεσει η μπαφλα ! Οχι ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που κανει μια σκανταλια! Μα οταν λεω οτι μαζι μιλαμε και χωρια καταλαβαινομαστε...
The end από μένα. Θα τα δεις μεθαύριο στην πράξη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Σ'ευχαριστώ καλέ μου Μοναχέ!! Τα συνόψισες μια χαρά!
Έχω ανοίξει ολόκληρο τόπικ πάνω σ'αυτό!!!Πιό πολύ κακό κάνουν τα video-games που παίζουν τα παιδιά-counter strike, warcraft, diablo- και περιέχουν βία, ή οι ταινίες που βλέπουν στην tv και ό,τι άλλο κυκλοφορεί ανεξέλεγκτα στο net, παρά μια μπάτσα που ίσως του δώσει ο γονιός. Και εννοώ πιο πολύ κακό από άποψη προώθησης της βίας και εικόνων που χαράσσονται στην μνήμη των παιδιών.
Δε διαφωνώ μαζί σας, κανείς δε θα πάθει κάτι τραγικό από μερικές ξυλιές.
Αν θα μάθει κάτι μέσα από αυτό αμφισβητώ. Αν θα βοηθήσει το ρόλο μας σαν γονείς αμφισβητώ...
Mπορεί να πάθει όμως κάτι τόσο...καθημερινό που να μην το αναγνωρίζουμε καν σαν πρόβλημα.
Εκτός κι αν θεωρείτε όλοι πως είμαστε ο τελειότερος εαυτός -μας- που μπορούμε να γίνουμε.
Το πως αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις της καθημερινότητάς μας είναι άμεσα συνδεδεμένο με την παιδική μας ηλικία και τον τρόπο που μαθαίνουμε να τα αντιλαβανόμαστε.
Νομίζω πως έχω πει όσα είχα να πω στο θέμα.
Άλλωστε με κάλυψε παραπάνω από απόλυτα ο Μοναχός στο τελευταίο του ποστ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Πως ακριβώς βγαίνει το συμπερασμά σου? Τον πόνο τον προκάλεσε η μαμά όχι το μαχαίρι.Oχι απαραιτητα. Ειδικοτερα αν ειναι μικροτερο. Το μηνυμα ισως θα ειναι "παιχνιδι με μαχαιρι ---> πονος".
Επιμένω. Όσο μικρότερο είναι ένα παιδί, τόσο λιγότερο δικαιολογείται η μπατσα.
Εάν αποφάσιζα να χρησιμοποιώ τη μπάτσα για να συνετίσω το παιδί μου, δε θα το έκανα κάτω των 4-5 ετών και σίγουρα όχι πάνω από τα 13. Δεν έχω στοιχεία. Το μόνο που έχω είναι η εμπειρία μου.
Από εκεί και πέρα: "Ο καθένας ξέρει καλύτερα για το παιδί του".
Δεν νομίζω πως στη διαπαιδαγώγηση μπορεί να υπάρξει "προσωρινή λύση". Ουδέν μονιμότερο του προχείρου και το συνειδητό όπως και το ασυνείδητο λειτουργούν συνεχώς και δε πολύκαταλαβαίνουν από προσωρινές λύσεις.Οταν δε μπορει ενα παιδι ακομα μονο του να καταλαβει καποιους κινδυνους, πρεπει να βρεθει προσωρινη λυση.
Το δικό μου παιδί πέρασε από αυτή την ηλικία χωρίς να τραυματιστεί, χωρίς να το δείρω και χωρίς να κρύψω τα μαχαίρια και τα γυάλινα βάζα στα ντουλάπια. Magic? Δε νομίζω.Εσυ Isiliel θα αφηνες το παιδακι να παιζει με μαχαιρια για να μην τυχον του δημιουργησεις τραυμα απο ενα χτυπημα και μια φωνη ; Με το ρισκο να βγαλει κανα ματι ; No thanks. Kαι μη μου πεις "να προσεχουμε να μην εχει προσβαση σε μαχαιρια". Ολο και καποιος κινδυνος μπορει να υπαρξει που δε μπορουμε να ελεγξουμε. Εκτος αν βαλουμε το παιδι σε καμια γυαλα.
Δε με έχεις συνηθίσει σε αυθαίρετα συμπεράσματα. Από που το συμπεραίνεις αυτό? Εσύ είσαι που λες πως η προσωπική εμπειρία δεν μπορεί να αποτελεί στατιστικό στοιχείο.Η πλειοψηφια των γενιων μας εχει φαει καποιες φορες καμια μπουφλα απο τους γονεις, δε νομιζωη πλειοψηφια να σηκωσε ποτε χερι πανω τους. Χμμ...
Δεν εννοώ φυσικά ότι το παιδί θα σε βάλει κάτω να σε ζουπακιάσει, αλλά μια που υπάρχει ο μιμητισμός, το λογικό είναι να προσπαθήσει να σε μιμηθεί. Μια μπάτσα στην ανάποδη της παλάμης του εσύ, μια μπάτσα στην ανάποδη της παλάμης σου κι αυτό. Monkey see, Monkey do.
Κι αν δεν το κάνει σε σένα, θα το κάνει σε κάποιον άλλο που θα αισθάνεται πως έχει το πάνω χέρι.
Εγώ μεγαλώνω παιδί και σου λέω πως γίνεται. Γιατί με αγνοείς τόσο απροκάλυπτα?!Μα μιλαμε οτι δεν γινεται να περασεις το μηνυμα αλλιως.
Γιατί αγνοείς τη σελίδα που παρέθεσα στην αρχή που είναι ενάντια στη σωματική βιά?
Γίνεται πάντως. Εκτός κι αν μεγαλώνω το μικρό Βούδα!
Αδύνατον αυτό. Σήμερα είναι τα μαχαίρια, αύριο είναι η κουζίνα, μεθαύριο τα απορρυπαντικά, έπειτα το μπαλκόνι, έπειτα ο δρόμος έξω απ' το σπίτι...θες να συνεχίσω? Εφ' όσον δε διαλέξεις τον ένα ή τον άλλο τρόπο επιβολής και διαπαιδαγώγησης, προσωπικά θεωρώ πως δεν είναι εύκολο να το αλλάξεις.Εμεις μιλαμε για γονεις που κτυπησανε το παιδι τους 3-4 φορες σε ολη του τη ζωη.
Αν ανησυχειτε τοσο για 2-3 μπουφλες τοτε πρεπει να βγαινετε στους δρομους για την ψυχολογικη
Και βέβαια μας ενδιαφέρει και η ψυχολογική βία. Το τόπικ αναφέρεται στην σωματική. Αυτό είναι όλο.
Μήπως τελικά μας συμβαίνει αυτό?:
Αρχική Δημοσίευση από Μοναχός:με το να μάθει το παιδί ότι η βία αποτελεί μία πρακτική την οποία έχει το δικαίωμα ο γονέας να χρησιμοποιεί σύντομα θα την εφαρμόσει και το ίδιο, με αποτέλεσμα έναν νέο κύκλο βίας (το παιδί ακόμη και όταν γίνει γονιός θα σκέφτεται ότι το ξύλο αποτελεί την καλύτερη παιδαγωγική μέθοδο γιατί έπιανε στο ίδιο)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η τιμωρία καθορίζεται από το εκάστοτε παιδί.
π.χ. εμένα αν με έκλειναν στο δώματιό μου και δε με ενοχλούσε και κανείς θα ήταν η καλύτερή μου!
Κλείνόμουν με τις ώρες από μόνη μου, όχι να με βάζανε τιμωρία..
με μια μπάτσα... μάλλον θέλουμε να προκαλέσουμε κάποιες φορές τον φόβο ότι ο γονιός είναι ισχυρότερος - δυνατότερος μέσα στο σπίτι και θα γίνει αυτό που λέει αυτός ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνει το παιδί το γιατί....
Αυτό δημιουργεί μια καταγραφή λοιπόν που λέει περίπου στο παιδί:
"Πρέπει να κάνω ότι λέει η μαμά γιατί έχει περισσότερη δύναμη από μένα"
Το πιθανότερο είναι σε κάποια δεδομένη στιγμή να επιχειρήσει να δοκιμάσει κι εκείνο τη δύναμή του επάνω σου. Και τότε τι θα συμβεί? Θα το δείρεις δυνατότερα?
Μια μπάτσα είναι αρκετή για πολύ λίγο. Και δεν εξηγεί τίποτα. Και δεν μπορεί να παραμείνει μια μπάτσα με το πέρασμα του χρόνου γιατί δε θα έχει καμία επίδραση με τον καιρό.
Μια μπάτσα (και δύο και τρείς) συνηθίζεται (σας είπα το προσωπικό μου παράδειγμα) και δεν εξελίσει το άτομο.
Επίσης μην ξεχνάμε ότι πέραν της σχέσης που θέλουμε να έχουμε εμείς με το παιδί (σχέση παιδιού-γονέα δηλαδή) είναι και οι σχέσεις που θα αναπτύξει το παιδί (σχέσεις παιδιού-κοινωνίας)
Και τι θα έχει μάθει το παιδί? "Ο δυνατότερος κερδίζει" ή "με φοβούνται άρα με σέβονται" [φυσικά αυτό για κάποιους δεν είναι καθόλου κακό] και όχι "αν θέλω να με σέβονται πρέπει να έχω επιχειρήματα".
Έπειτα φόβος = σεβασμός? Δε νομίζω.
εεεε εγώ σε αυτή την περίπτωση λέω... αν το παιδί "φοβάται" και λίγο το γονιό δεν είναι κακό....ο γονιός για αυτό ακριβως το λόγο δεν πρέπει να είναι "φίλος" του παιδιού...
μπορεί να κάνω και λάθος φυσικά...
Φυσικά κι εγώ μπορεί να κάνω λάθος. Συζήτηση κάνουμε και ανταλλάσουμε απόψεις.
Εγώ συνηθίζω να λέω "κάθε μητέρα/πατέρας ξέρει καλύτερα για το παιδί του" και το πιστεύω.
Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Στο δικό μου παιδί για καλή μου τύχη το μοντέλο "συζήτηση-τιμωρία-επιχειρήματα" λειτούργησε πολύ καλά και ήδη μπαίνει σε μια ηλικία που δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα μπορούσα να τη χτυπάω. Διότι όταν δεν καταλάβαινε δεν είχε νόημα το ξύλο και τώρα που καταλαβαίνει το ξύλο θα την προσβάλλει ενώ ο δικός μου στόχος είναι να της παρουσιάσω τη δική μου οπτική γωνία να της παρουσιάσω τους κυνδύνους και να της δώσω τα εφόδια να μπορεί να πάρει σωστές απόφάσεις για τον εαυτό της και παράλληλα να με σέβεται όχι σαν μάνα της, αλλά σαν έναν άνθρωπο που εκτιμά τη σκέψη του και τις θέσεις του στη ζωή γενικότερα.
Ο γονιός κατά τη γνώμη μου, πρέπει και δεν πρέπει να είναι φίλος με το παιδί. Είναι μια πολύ λεπτή ισορροπία όχι πάντα εφικτή και η πορεία έχει πολλές φορές λάθη και κακοτοπιές που ευτυχώς όπως είπε και ο Χαούλης ξεπερνιώνται με αγάπη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Απάντησε μου σε κάτι (ή όποιος θέλει): Τι θέλουμε να δείξουμε στο παιδί με μια μπάτσα? Τι θέλουμε να του προκαλέσουμε και πως εξυπηρετεί τους σκοπούς μας?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Άσχετο, πόσο μπάτσα είναι η "γατίσια" μπάτσα;
Αυτό το αναρωτήθηκα κι εγώ, μια που είμαι cat-illiterate και dog-person!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Το μυστικό είναι το εξής: "Κι εγώ, κι εσύ, όπως και όλοι οι άνθρωποι, μπορεί να πούμε ή να κάνουμε λαλακίες, όμως ας μην επιμένουμε ποτέ σε λαλακίες".
[...]
Ευτυχώς η αγάπη μπορεί να διαγράψει τα λάθη και από τις δυο μεριές.
Ναι, έτσι είναι και αυτό δεν ισχύει μόνο στις σχέσεις μας με τα παιδιά, αλλά σε κάθε τομέα της ζωής μας. Ενα λάθος είναι καλύτερα να το παραδέχεσαι παρά να εμμένεις σ'αυτό.
Ακόμα κι αν πολλές φορές το αλεπουδάκι αποδεικνύεται σοφότερο της αλεπούς. Και οι δύο, γονείς και παιδί είμαστε άλλωστε πάντα σε μια εξελικτική διαδικασία που κάθε λάθος είναι μέρος της.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Ανακάλυψα ότι μια σημαντική δεξιότητα που πρέπει να αναπτύξει ένας γονιός είναι η τέχνη του να "μαζεύει" τα λάθη του, με το μικρότερο δυνατόν κόστος για το παιδί.
Πράγματι αυτό είναι ίσως από τα σημαντικότερα πράγματα που καλείται να μάθει να κάνει ένας γονιός.
Μου έκανε ιδιαίτερα καλή εντύπωση η επιλογή της λέξης "μαζεύω". Νομίζω τοποθετεί το θέμα στη σωστή του βάση. Ελπίζω να συμφωνείς πως "μαζεύω" δε σημαίνει πάντα "κουκουλώνω" αλλά μπορεί να σημαίνει και αυτό όπου η περίσταση το απαιτεί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Δεν ειπα οτι θα κατανοησει γιατι το χτυπησες. Θα λαβει ενα ερεθισμα το οποιο θα του πει οτι αυτο που εκανε δε πρεπει να το κανει. Το γιατι θα το καταλαβει αργοτερα ετσι κι αλλιως.
Αυτό μου θύμισε το ..ανέκδοτο που λέει: Να χτυπάς τη γυναίκα σου τρεις φορές τη μέρα. Ακόμα κι αν δεν ξέρεις εσύ το γιατί, μη σκάς, το γνωρίζει εκείνη...
Ο φοβος δε βοηθα μονο στην αμεση επιβιωση.Και δεν ειναι καθε περιπτωση διαμορφωση συμπεριφορας. Δε λεμε να δερνουμε το παιδι επειδη δε χρησημοποιει μαχαιροπηρουνο βρε συ !
Από τις περιπτώσεις που παρέθεσα στο δεύτερο πόστ μου στα στατιστικά:
Σε πόσα από αυτά άραγε μια συζήτηση (όχι νουθεσία και κήρυγμα) ή έστω μια τιμωρία θα μπορούσε να έχει καλύτερα αποτελέσματα από τη σωματική βία?Οι λόγοι για τους οποίους χρησιμοποιείται η σωματική τιμωρία είναι όταν το
παιδί:
1. Κάνει κάτι για το οποίο το έχουν προειδοποιήσει 71.7%
2. Τσακώνεται με τα αδέλφια του 62.4%
3. Αντιμιλάει 53.3%
4. Λέει ψέματα 37.7%
5. Κάνει ζημιά στο σπίτι 27.7%
6. Χρησιμοποιεί «κακές λέξεις» 27,6%
7. Αρνείται να διαβάσει τα μαθήματά του 25,8%
8. Έχει κακή επίδοση στα μαθήματα 15,7%
9. Τσακώνεται με άλλα παιδιά 13,4%
10.Αρνείται να φάει 12,6%
11.Κακομεταχειρίζεται τα ζώα 10,0%
12.Έχει κακή συμπεριφορά στο σχολείο 8,6%
13.Βλέπει πολύ τηλεόραση 6,2%
14.Καταστρέφει ή λερώνει τα ρούχα του παίζοντας 3,0%
Είναι άλλωστε ενδεικτικό πως ο παραπάνω πίνακας αναφέρεται σε ηλκίες άνω των 6-7!
Επίσης να προσθέσω πως δυστυχώς κάθε γονιός έχει μονάχα μια ευκαιρία να εφαρμόσει τη μία ή την άλλη μέθοδο. Με δεδομένο δε ότι ο χαρακτήρας διαμορφώνεται μέχρι τα 5 αν δεν κάνω λάθος (Monaxεεεεεεεεεε) έχεις και πολύ λίγο χρόνο να αποφασίσεις ποιός τρόπος ταιριάζει καλύτερα στο δικό σου παιδί!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η βία πρέπει να είναι περισσότερο ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ παρά ουσιαστική. Η χρήση της πρέπει να είναι σπάνια, ο τρόπος άσκησής της ήρεμος, αυστηρός και αταλάντευτος και η παρουσία της να δίνει την εντύπωση ότι "το θέμα είναι σοβαρό".
Παράδειγμα?
κι αυτό που βλέπω είναι ΠΟΛΛΑ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΑ παιδάκια, χωρίς ίχνος σεβασμού σε κανέναν.
Κι αν τολμήσει κανένας να τους πει μια κουβέντα παραπάνω, πετάγεται η μαμά που έχει το χαϊδεμένο της και σου λέει "ααααα για σε παρακαλώ! το δικό μου το παιδί είναι καλοαναθρεμένο!!! δεν το έχω χτυπήσει ποτέ!"
Κι από σένα θέλω παράδειγμα , γιατί εγώ περισσότερο συναντώ παιδιά παρατημένα, που ποτέ δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί τους ή παιδιά που μέσα σε παιδικές χαρές, σούπερ-μάρκετ κτλ τρώνε της χρονιάς τους επειδή είναι ανυπάκουα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Γιατι καποιοι πιστευετε οτι δεν υπαρχει ηλικια που το παιδι δε μπορει να κατανοησει ΓΙΑΤΙ πρεπει να κανει το Α και οχι το Β ; Πως το υποστηριζετε αυτο ;
Αρχική Δημοσίευση από Isiliel:Αυτά που θα χρειαστεί να κατανοεί σταδιακά ένα παιδί αυξάνονται γεωμετρικά σε συνδυασμό με την ηλικία του.
π.χ. σε ηλικία 6-7 μηνών αποκλείεται να χρειαστεί το παιδί να καταλάβει γιατί δεν πρέπει να κλεβει... Θα χρειαστεί όμως να καταλάβει ότι δεν πλησιάζουμε το τζάκι.
Όμως κι εσύ απ' τη μεριά σου δε μας λες, γιατί θεωρείς ότι ένα παιδί όταν δεν μπορεί να ξεχωρίσει το Α από το Β, θα μπορέσει να κατανοήσει γιατί το χτυπάς...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Δεν ήξεραν καν πως στήνεται η σκηνή κι εγώ απ' τη χαρά μου έτρεχα και χοροπηδούσα γύρω-γύρω και έκανα συνεχώς ερωτήσεις. "Μαμά γιατί αυτό?" "Μπαμπά γιατί αυτό?" ...Φανταστείτε να έχεις ταξιδέψει 4-5 ώρες και μετά μες τη ζέστη να προσπαθείς να στήσεις μια σκηνή από τις παλίες με τα 500 πασαλάκια και να έχεις τη μικρή ίσι με τις ερωτήσεις της..
Τα πήρε ο μπαμπας και έβαλε τις φωνές. Και τι φωνές!! Τραντάχτηκε ο τόπος!...
Η ίσι, τρόμαξε, βούρκωσε και ήταν έτοιμη να κλάψει...Και τότε ο μπαμπάς άρχισε....να γαυγίζει...
Ναι!
Με είχε δει που βούρκωσα και για να με κάνει να γελάσω άφησε τις φωνές και έπιασε το γάου-γάου... Αυτό έκανε καλό σε όλους μας. Πήραμε μια ανάσα, μου εξήγησε πόσο κουρασμένος ήταν κτλ κτλ και μετά μου ζήτησε να τον βοηθήσω (και καλά) με τη σκηνή. Και η ένταση εξαφανίστηκε! ...Αν με είχε δείρει αν μη τι άλλο δεν θα είχα αυτή την γλυκιά ανάμνηση να σας διηγηθώ...
Ακόμα το θυμάμαι και γελάω!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
στην τελική αν χάσω την υπομονή μου και του δώσω καμιά ξυλιά δε νομίζω πως θα με χαρακτηρίσει σαν κακιά μητέρα, ούτε σαν άτομο που κακοποιεί σωματικά, έλεος!
Οι περισσότεροι έχουμε μεγαλώσει με αυτή την καταγραφή. Αναπαράγουμε αυτό που έχουμε βιώσει επειδή μονάχα αυτό γνωρίζουμε. Όταν έρθει η στιγμή που θα κρατάς ένα παιδί στα χέρια σου και θα μπορείς να το μπατσίσεις θα αισθανθείς μια τεράστια "δύναμη" στα χέρια σου που δεν την έχεις σε κανέναν άλλο πριν (δεν μπατσίζεις το σύντροφό σου π.χ. -τουλάχιστον όχι για να τον συνετίσεις με τη στενή έννοια ) Πιστεύω πως θα νιώσεις τότε, πως ειδικά όταν χάνουμε την υπομονή μας είναι που δεν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε το ξύλο γιατί τότε είναι που χάνουμε λίγο-πολύ και τον έλεγχο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
να ρωτήσω κάτι η αδαής μάνα?
δλδ μια μπάτσα στον κώλο... που δε θα πονέσει.... τι θα του κάνει?
Εάν δεχτούμε πως χρησιμοποιούμε τη μπάτσα επειδή το παιδί δεν μπορεί ακόμα να καταλάβει (πράγμα που δεν το πιστεύω, αλλά χάρην της συζήτησης) γιατί τη χρησιμοποιούμε? Μα επειδή ακριβώς θα πονέσει (λίγο ή περισσότερο) και θα "δείξει" στο παιδί μέσω του πόνου ότι αυτό που έκανε είναι κάτι "κακό" (σχετική έννοια, αλλά χάρην της συζήτησης). Εάν δεν πονέσει τότε δεν μπορεί να έχει κανένα αποτέλεσμα, έτσι δεν είναι? Θα μου πείς είναι μια κίνηση που συνοδεύεται από συγκεκριμένο τόνο φωνής, συγκεκριμένη έκφραση στο πρόσωπο...Εγώ πιστεύω πως από μόνα τους η φωνή και η έκφραση είναι αρκετά σε ένα μωρό για να καταλάβει.
Θα εκπλαγείτε πόσα καταλαβαίνουν τα μωρά από τη βρεφική ηλικία ακόμα!!
Προσωπικά θεωρώ εγκληματικό να χτυπάς έστω και μαλακά ένα μωρό κάτω των 5 ετών. Όσο λιγότερα καταλαβαίνει, τόσο πιο ακατάλληλο θεωρώ το ξύλο. Γιατί να δημιουργήσουμε στο παιδί μια υποσυνείδητη εγραφή σχετική με το φόβο και τη σωματική βία τη στιγμή που υπάρχουν και άλλοι τρόποι διαπαιδαγώγισης.
Just my two cent.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Υπαρχει μια ηλικια που δεν ειναι δυνατον να δωσεις στο παιδι να καταλαβει ποιο ειναι το σωστο , και την ωριμοτητα να το διαλεγει απο μονο του. Τοτε ή το αφηνεις να κανει οτι του περασει απο το μυαλο ατιμωρητο και χωρις να συνδυαζει κακες πραξεις με επιπτωσεις, ...ή οχι.
Αυτά που θα χρειαστεί να κατανοεί σταδιακά ένα παιδί αυξάνονται γεωμετρικά σε συνδυασμό με την ηλικία του. Πριν κλείσει έτος η κόρη μου, ανακάλυψε πως μπορούσε να με δαγκώσει για να μου δείξει τη δυναμή της. Προτίμησα αντί να τη δείρω ή να τη μαλώσω, να της αποδείξω ότι ο τρόπος που είχε επιλέξει, πολύ απλά δεν περνούσε σε μένα. Όταν δοκίμασε λοιπόν να με ξαναδαγκώσει της έκλεισα τη μύτη για να την αναγκάσω να πάρει ανάσα από το στώμα. Δεν το ξαναέκανε.
Άλλη μια φορά περίπου στην ίδια ηλικία, ενώ μαγείρευα κι εκείνη μπουσουλούσε στο πάτωμα, ζήτησε δείχνοντας με το δάχτυλό της να παίξει με ένα αντικείμενο (που δε θυμαμαι) το οποίο δεν ήταν κατάλληλο για παιχνίδι. Της εξήγησα με σταθερή φωνή, ότι δεν μπορούσε να παίξει μ' αυτό.
Άρχισε να χτυπάει το κεφάλι της στο πάτωμα και να ουρλιάζει. Συνέχισα τις δουλειές μου. Ποτέ δεν το ξαναέκανε...
Στην τελική δεν καταλαβαίνω γιατί μπορεί να θεωρούμε ότι ένα παιδί καταλάβει καλύτερα με το ξύλο από οτι με τον τόνο της φωνής ή με απλά λογάκια.
Φυσικά και δεν ισχυρίζομαι πως έχω την τέλεια μέθοδο διαπαιδαγώγισης, ούτε ότι είμαι η τέλεια μάνα, το μόνο που λέω είναι πως επέλεξα να μη δώσω στην κόρη μου το ξύλο που είχα φάει εγώ από τη μητέρα μου και παρ' όλ' αυτά με σέβεται πολύ περισσότερο απ' όσο σέβομαι εγώ τη δική μου μητέρα.
Ο πατέρας μου απ΄την άλλη δε με άγγιξε ποτέ. Έφτανε μια φωνή και το χτύπημα του χεριού του στο τραπέζι για με κάνει να σταθώ κλαρίνο.
Εκείνος συζητούσε πολύ περισσότερο μαζί μου και αν και πολλές φορές επέβαλε το "είσαι ελεύθερη να κάνεις αυτό που θα σου πω" ωστόσο και μόνο η προσπάθεια προσεγγισης ήταν αρκετή για μένα για να τον σέβομαι και να τον εκτιμώ, πρώτα σαν άνθρωπο και μετά σαν πατέρα μου.
Ίσως δεν κατάλαβα καλά τι εννοούσες με τη λέξη "κατραπακιά" στο δικό μου κώδικα κατανόησης είναι κάτι πολύ πιο βαρύ από την ξυλιά.
Προσωπικά βλέπω συνήθως παιδιά να σκούζουν επειδή απαιτούν να τους αγοράσουν κάτι και μαμάδες να τα ζουπακιάζουν στο ξύλο για να σταματήσουν.Προσωπικα οσα κακομαθημενα εχω δει, αργοτερα εμαθα οτι οι γονεις τους δεν εδειχναν καποια αυστηροτητα οταν επρεπε, ενω το αναποδο σπανια.
EDIT: Συμφωνώ με αυτό που λέει η Νύφη, ότι δεν υπάρχει παιδί που δεν έχει φάει καμιά ξυλιά στα πισινά, συμφωνώ και με τον Μοναχό περί τιμωρίας και προσθέτω από προσωπική πείρα (στον εαυτό μου) πως μια τιμωρία για να λειτουργήσει σωστά πρέπει να εκτελεστεί μέχρι το τέλος. Δεν έχει νόημα να φοβερίσεις το παιδί με μια τιμωρία που δεν πρόκειται να εφαρμόσεις. Θα έχεις εντελώς αντίθετα αποτελέσματα σε αυτή την περίπτωση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Τα ζωάκια που ανέφερες...Ξέρεις, τουλάχιστον για τους σκύλους (που πέρασαν πολλοί απ' τη ζωή μου) ο γιατρός σου λέει ποτέ να μην τους χτυπάς -ειδικά με το χέρι σου- παρά μονάχα να τους φοβερίζεις με την εφημερίδα... Διαφορετικά -λέει ο γιατρός- μπερδεύονται με το χέρι που από τη μιά τα ταϊζει και τα χαϊδεύει και από την άλλη τα χτυπά...
Η κόρη μου είναι σήμερα 11 χρονών. Ποτέ δε χρειάστηκε να τη δείρω παρόλο που είναι σχετικά ατίθασο παιδί. Παρ' όλ' αυτά με φοβάται (ελπίζω πως είναι περισσότερο από σεβασμό) πολύ περισσότερο απ' όσο φοβάται τη μητέρα μου, που της έχει ρίξει και μερικές ξυλιές αραιά και που.
Από πολύ μικρή της μιλούσα και της εξηγούσα και αργότερα που μεγάλωσε λίγο και μπορούσε να καταλάβει καλύτερα πότε αυτό που είχε κάνει δεν ήταν σωστό, τη ρωτούσα εκείνη αν ήταν στη θέση μου τι τιμωρία θα επέβαλε στο δικό της παιδί.
Θα ξαφνιαζόσασταν με τις απαντήσεις που έχω εισπράξει κατά καιρούς!
Το αποτέλεσμα πάντως είναι τώρα στα 11 της χρόνια να είναι ένα πολύ ώριμο και συνετό παιδί, που θα κάνει τη σκανταλιά του σαν παιδί αλλά που ξέρει από μόνο του τα όριά του.
Και μερικά στατιστικά:
https://www.synigoros.gr/reports/525_1_ereuna_tou_institoutou.pdf
Η έρευνα του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού
Στην έρευνα των Ε. Φερέτη και Μ. Σταυριανάκη «Η χρήση της σωματικής
τιμωρίας στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών στη σύγχρονη ελληνική
οικογένεια. Μια κοινωνιολογική μελέτη στην περιοχή της πρωτεύουσας»
(1997) σε αντιπροσωπευτικό δείγμα 591 οικογενειών μαθητών δημοτικών
σχολείων Α΄ και ΣΤ΄ Δημοτικού (293 κορίτσια, 298 αγόρια) και με τη μέθοδο
της προσωπικής συνέντευξης βάσει ερωτηματολογίου βρέθηκε ότι:
Το ποσοστό χρήσης της σωματικής τιμωρίας επί του συνόλου του δείγματος
ανέρχεται κατά μέσο όρο στο 65.5%.
Μεγαλύτερη χρήση σωματικής τιμωρίας παρατηρείται στα αγόρια 71.3% και
μικρότερη στα κορίτσια 59.7%. (σχεδόν διπλάσια πιθανότητα τα αγόρια)
Αντίστοιχα, σε σχέση με την ηλικία, τα παιδιά της Α΄ Δημοτικού έχουν
τριπλάσια πιθανότητα να τιμωρηθούν σωματικά (77.8%) από τα παιδιά της
ΣΤ΄ Δημοτικού (53.5%). Να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με τη διεθνή
βιβλιογραφία, στα παιδιά προσχολικής ηλικίας το ποσοστό χρήσης μπορεί να
ξεπεράσει το 90%.
Οι λόγοι για τους οποίους χρησιμοποιείται η σωματική τιμωρία είναι όταν το
παιδί:
1. Κάνει κάτι για το οποίο το έχουν προειδοποιήσει 71.7%
2. Τσακώνεται με τα αδέλφια του 62.4%
3. Αντιμιλάει 53.3%
4. Λέει ψέματα 37.7%
5. Κάνει ζημιά στο σπίτι 27.7%
6. Χρησιμοποιεί «κακές λέξεις» 27,6%
7. Αρνείται να διαβάσει τα μαθήματά του 25,8%
8. Έχει κακή επίδοση στα μαθήματα 15,7%
9. Τσακώνεται με άλλα παιδιά 13,4%
10.Αρνείται να φάει 12,6%
11.Κακομεταχειρίζεται τα ζώα 10,0%
12.Έχει κακή συμπεριφορά στο σχολείο 8,6%
1
13.Βλέπει πολύ τηλεόραση 6,2%
14.Καταστρέφει ή λερώνει τα ρούχα του παίζοντας 3,0%
Είναι χαρακτηριστικό ότι 4% (21 περιπτώσεις) του δείγματος των παιδιών των
οποίων οι γονείς χρησιμοποιούν σωματική τιμωρία, είχε υποστεί
μικροτραυματισμούς όπως π.χ. μάτωμα της μύτης και εκδορές, ενώ 1.2% (7
περιπτώσεις), είχε υποστεί σοβαρό τραυματισμό με αποτέλεσμα να χρειαστεί
συρραφή του τραύματος ή/και νοσηλεία.
Ως προς την αποτελεσματικότητα της μεθόδου της σωματικής τιμωρίας, η
έρευνα έδειξε ότι το 90% των παιδιών επαναλαμβάνουν την πράξη για την
οποία τις «έφαγαν» και μάλιστα το 44% εξʼ αυτών μέσα σε πολύ σύντομο
χρονικό διάστημα.
Επισημαίνεται ότι σε ποσοστό 87% οι γονείς δήλωσαν ότι γνωρίζουν ότι η
σωματική τιμωρία απαγορεύεται στο σχολείο ενώ 78% δήλωσαν ότι
συμφωνούν να ισχύσει η απαγόρευση της σωματική τιμωρίας και στη χώρα
μας. Η αντίφαση που προκύπτει με το υψηλό ποσοστό χρήσης 65.5% που
προαναφέρθηκε, ερμηνεύεται ως αναζήτηση στήριξης και κινήτρων από τους
γονείς για την αποφυγή της πρακτικής αυτής και αντικατάστασή της με
περισσότερο αποτελεσματικές μη βίαιες μεθόδους πειθαρχίας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Με αφορμή τον παρακάτω δεκάλογο, ποιά είναι η γνώμη σας για τη σωματική τιμωρία?
O δεκάλογος κατά της σωματικής τιμωρίας στα παιδιά
1. Τα παιδιά, όπως και οι μεγάλοι, έχουν δικαίωμα στην προστασία από κάθε μορφή βίας.
Η σωματική τιμωρία είναι μια μορφή βίας.
2. Το ξύλο, το χαστούκι, το τράβηγμα αυτιού και γενικά η επιβολή σωματικού πόνου στο παιδί είναι μορφές σωματικής τιμωρίας και πλέον δεν επιτρέπονται από το νόμο (Ν.3500/06, άρθρο 4).
3. Κανένα πρόσωπο που έχει στην ευθύνη του ένα παιδί δεν έχει δικαίωμα να του επιβάλλει σωματική τιμωρία.
4. Οι γονείς έχουν την ευθύνη της διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους και οφείλουν να τα μεγαλώνουν χωρίς να χρησιμοποιούν βία σε βάρος τους και να προσβάλλουν την αξιοπρέπειά τους.
5. Η σωματική τιμωρία θίγει την προσωπικότητα του παιδιού.
6. Η σωματική τιμωρία δεν είναι αποτελεσματικό μέσο διαπαιδαγώγησης.
7. Ένα παιδί που μεγαλώνει με ξύλο, μαθαίνει να λύνει τα προβλήματά του με βίαιο τρόπο και είναι πιθανό να ασκήσει βία σε άλλους αργότερα.
8. Η σωματική τιμωρία μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές μορφές κακοποίησης.
9. O διάλογος και η μη βίαιη διαπαιδαγώγηση είναι ο καλύτερος τρόπος για να μαθαίνει ένα παιδί τους κανόνες και τα όρια που χρειάζεται στη ζωή του.
10. Είναι στο χέρι μας να βγάλουμε το ξύλο και τη βία από τη ζωή των παιδιών!
https://somatikitimoria.gr/
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.