"..Προτιμώ να είμαι ανασφαλής αλλά ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ , παρά ασφαλής και σκλαβωμένος.."
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεν ειπα ποτε να μην εχουμε ονειρα και να μην προσπαθουμε να τα πραγματοποιησουμε σε οποια ηλικια κι εαν βρισκομαστε.
Προκλητικο ομως ειναι να μιζεριαζουμε, οταν εχουμε καταφερει να βρουμε μια ικανοποιητικη εργασια τη στιγμη εκεινη που υπαρχουν χιλιαδες ανθρωποι σε πολυ χειροτερη μοιρα εξισου με ονειρα και πτυχια.
Και γνωριζω πολυ καλα πως ειναι να δουλευεις σε μια τραπεζα, οταν οι μισοι και πανω φιλοι μου εργαζονται σε αρκετες απο αυτες που υπαρχουν, μεγαλυτερες και μικροτερες.
Εχεις την εντυπωση οτι σαν καθηγητρια μιας ξενης γλωσσας, δε θα εχεις αγχος? Δε θα υπαρχουν τριβες με συναδελφους? Δε θα εχεις αφεντικα με απαιτησεις πανω απο το κεφαλι σου, πιεζοντας σε για το καλυτερο δυνατον? Ή εχεις την εντυπωση πως εαν κανεις ιδιαιτερα και εισαι αφεντικο του εαυτου σου ειναι πολυ καλυτερα? Το αγχος του εαν και του χρονου θα εχεις αρκετα μαθηματα, ωστε να αισθανεσαι μια καποια σιγουρια, νομιζεις οτι ειναι λιγοτερο?
Δεν ειναι λιγοι οι συναδελφοι που γνωριζω οι οποιοι παραλληλα με τα μαθηματα κανουν και μια δευτερη δουλεια. Εχοντας βεβαια αυτη τη δευτερη δουλεια ως σταθερη, γι αυτο και το αναφερω.
Ενιγουεις...
Δεχομαι να θελεις να προσανατολιστεις επαγγελματικα προς καπου αλλου και να κανεις κατι που θεωρεις οτι σε γεμιζει περισσοτερο ακομα και με τις ιδιες δυσκολιες, αλλα δε συμφωνω με τη μιζερια.
Ας προχωραμε μπροστα βλεποντας το ποτηρι μισογεματο και οχι μισοαδειο.
Όπως είπα παραπάνω όλες οι δουλειές έχουν μειονεκτήματα και το θέμα είναι ποια μειονεκτήματα είναι διατεθειμένος να δεχτεί ο καθένας μας. Φυσικά και περιμένω ότι η δουλειά του εκπαιδευτικού δεν θα είναι ρόδινη αλλά στην προσωπική μου ζυγαριά τα μειονεκτήματα της δουλειάς του τραπεζικού ζυγίζουν πολύ περισσότερο από την ανασφάλεια για το αν θα έχω μαθήματα και τα λιγότερα ίσως χρήματα. Πραγματικά, δεν με πειράζει να μην έχει τόσο μεγάλη σιγουριά η δουλειά μου εφόσον ευχαριστιέμαι να την κάνω και δεν μου μαυρίζει την καθημερινότητα. Μπορώ να ζήσω και με πολύ λιγότερα. Όσο για τις σχέσεις μεταξύ συναδέλφων και την πίεση από αφεντικά έχω κι εγώ συναδέλφους εκπαιδευτικούς έχω κάνει τη σύγκριση και είμαστε μέρα με νύχτα.
Αναγνωρίζω ότι η δουλειά μου με συντηρεί παραπάνω από αξιοπρεπώς αλλά κατά τ'άλλα νιώθω σαν το λιοντάρι που το φυλάκισαν στο κλουβί και για μένα αυτή η "ικανοποιητική δουλειά" όπως την αποκαλείς είναι το κλουβί μου. Τέλος πάντων, ανέλυσα το πόσο μου τη δίνει η δομή του όλου συστήματος και απλώς το βλέπουμε διαφορετικά το θέμα. Δεν πειράζει καθόλου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεν καταλαβαίνω πραγματικά για ποιό λόγο η άποψη που σχολιάζεις είναι προκλητική. Άλλωστε η Μάριλυ δεν απαξίωσε το γεγονός ότι η συγκεκριμένη δουλειά της προσφέρει αξιοπρεπή διαβίωση, αλλά "είπε τον πόνο της" για το ότι δεν την καλύπτει και την καταπιέζει σαν άνθρωπο. Δεν έκανε κάποια σπασμωδική κίνηση του στυλ να παραιτηθεί, ούτε τεμπέλιασε στηριζόμενη σε ξένες πλάτες για να κάνει το "κομμάτι" της, αλλά απλά ψάχνει τις εναλλακτικές της. Θα πρέπει κάποιος να αυτολογοκρίνεται για να μην θεωρηθεί προκλητικός ή μήπως να παραμείνει εσαεί σε κάποιο εργασιακό περιβάλλον που τον πνίγει για να μην θεωρηθεί αχάριστος και κακομαθημένος;
Το όνειρο κάποιου μπορεί να είναι τελείως διαφορετικό από εκείνο του δίπλα του. Κι όταν η ύπαρξη επαγγελματικού προσανατολισμού είναι άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους εφήβους, δεν είναι παράλογο να φτάνουμε στα 25-30 μας φρικαρισμένοι με την επιλογή που κάναμε στα 18. Κι εγώ έχω ακούσει πολλούς να με "βρίζουν" για το γεγονός ότι δεν ακολούθησα τον "ασφαλή δρόμο" του 'α μου πτυχίου, όταν για πολλούς (ή μάλλον πολλές) είναι όνειρο ζωής. Τι να κάνω που το σιχαινόμουν;
underwater, η πλειοψηφία έτσι με αντιμετωπίζει όταν το λέω. Πλέον πρέπει να αισθανόμαστε ευγνώμονες επειδή είμαστε σκλαβάκια που αμοιβόμαστε καλύτερα από άλλα σκλαβάκια ή που κατορθώσαμε να βρούμε αφέντες. Παρατήρησα ότι όσοι ασχολούνται με ψυχολογία με καταλαβαίνουν γιατί γνωρίζουν πόσο σημαντικές μπορεί να είναι οι επιπτώσεις της επαγγελματικής ζωής στην ψυχική υγεία. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν πιέζονται ακόμα και οι ίδιοι προσπαθούν να το ξεχάσουν, θα πουν "έτσι είναι η ζωή, δύσκολη", "αμαρτία είναι να παραπονιέμαι", "τι είμαι κανας τεμπέλης", "πρέπει να δώσω κι άλλο για να δουν τι καλός υπάλληλος είμαι" και έτσι δικαιολογούν και τα ψυχοσωμάτικα, τις ημικρανίες, το άγχος, τις μπάκες από την καθιστική ζωή, το χρόνο που δεν βλέπουν τα παιδιά τους. Γιατί δεν σκεφτόμαστε ποτέ πως η ζωή δεν χρειάζεται να είναι έτσι, πως δεν μπορεί να είναι αυτός ο μόνος τρόπος? Για να περάσουμε μετά στο επόμενο βήμα του τι μπορεί να γίνει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αγαπητέ Άπρο μπορεί να λέω μαλ*κίες αλλά τουλάχιστον προτείνω κάτι. Όλοι λέμε ότι έχουμε φτάσει στο απροχώρητο, ότι πρέπει να ξυπνήσουμε, να αντιδράσουμε αλλά κανείς ποτέ δεν λέει τι να κάνουμε. Μόνο για ειρηνικές διαμαρτυρίες ακούω και για σωστή χρήση της ψήφου μας, καμιά δραστική λύση επί της ουσίας όμως τίποτα. Το να απομακρυνθούμε από το σύστημα (στο βαθμό που μπορούμε) και να φτιάξουμε μικρά δικά μας είναι κάτι που θα οδηγήσει στην αποδυνάμωσή του. Σκέψου τι πλήγμα θα ήταν για το κεφάλαιο και την κυβέρνηση να βλέπανε ότι μπορούμε μια χαρά χωρίς τον υπερκαταναλωτισμό, ότι δεν χρειαζόμαστε όλα αυτά τα δάνεια και ότι δεν τους χρειαζόμαστε για αφεντικά μας για να επιβιώνουμε. Και πόσο διαφορετικούς ρυθμούς και πόσο πιο ανθρώπινες θα ήταν οι ζωές μας. Με αυτό τον τρόπο δεν θα έφταναν οι άνθρωποι να αντιμετωπίζονται σαν μηχανές και να αυτοκτονούν, και βεβαία δεν θα είχαμε αυτόν τον άκρατο καπιταλισμό. Αυτό που θέλω να πω είναι πως η ζωή στα μικρά μέρη ίσως να αποτελεί μια λύση στο "η δουλειά σκοτώνει, αντισταθείτε" σε αντίθεση με τις μεγάλες πόλεις που το σύστημα είναι το "χωνευτήρι" των μαζών. Εσύ τι έχεις να προτείνεις? (Και μην πεις να κόψω τα ληγμένα )η δουλειά σκοτώνει τον αφέντη....
και η ...αλακία τον τρώει....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ίσως είμαι πολύ ρομαντική και δεν μπορώ με τίποτα να δεχτώ ότι το κεφάλαιο υπερισχύει των ανθρώπων όπως ρωτάει το αρχικό ποστ. Δεν μπορώ να δεχτώ με τίποτα ότι τόσοι άνθρωποι υπομένουμε στωικά την καταπάτηση της ελευθερίας και της αξιοπρεπειάς μας με αντίτιμο τα χρήματα που θα μας προσφέρουν την επιβίωσή μας. Δηλαδή πρέπει να μας περάσουν μια σιδερένια μπάλα στο πόδι για να καταλάβουμε ότι είμαστε σκλάβοι? Εκτός αν μόνο εγώ πιέζομαι τόσο πολύ. Πάμε ρε παιδιά σε ένα χωριό να οργανωθούμε μόνοι μας, θα βοηθάει ο ένας τον άλλο και θα τα καταφέρουμε. Το σκέφτεστε να αρχίζαμε μαζικές μετακινήσεις και να οργανωνόμασταν ομάδες-ομάδες σε χωριά? Θα ασχολούμασταν κυρίως με γεωργία-κτηνοτροφία και θα χρησιμοποιούσαμε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (βλέπε Ανάβρα Μαγνησίας). Αυτό θα ήταν επανάσταση! Παραληρώ?
Εγώ πάντως το σκέφτομαι σοβαρά να πάω σε μικρότερη κοινότητα. Είμαι πολύ αφελής??
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
εχμ.. για την πρωτη σου ερωτηση, την απαντηση θα στη στειλω σε πμ γιατι ειναι πολυ προσωπικο και χαρακτηριστικο.
Μια ερωτηση εχω, γιατι οσοι δουλευετε σε τραπεζες τις μισειτε?? Εγω ποτε δε το καταλαβα.
Αν και να σου πω, ημουν 18 μολις τελειωσα σχολειο και περιμενα να βγουν αποτελεσματα, εκανα αιτηση σε Εθνικη και με πηραν αμεσως. Τις εξετασεις και συνεντευξη τα περασα κι ολα ειχαν παει καλα. Μεχρι που βγηκαν τα αποτελεσματα το καλοκαιρι και δεν ξαναπηγα απο κει. Αλλα δεν ειχα προλαβει να δω τι παιζει μεσα.
'Οντως είναι κοινό το φαινόμενο και θα σου πω μερικούς από τους λόγους. Πολύ μεγάλο άγχος όταν είσαι στο ταμείο να μην κάνεις λάθος με τα λεφτά αλλά και να είσαι γρήγορος, πελάτες που μπορεί να σε βρίζουν, να σε προσβάλλουν ή να σου λένε το μακρύ τους και το κοντό τους. Δηλαδή όλη μέρα και κάθε μέρα στην τσίτα με υψήλα επίπεδα άγχους. Αν δεν είσαι στο ταμείο έχεις άγχος να πιάσεις τους στόχους σου με υπόλοιπα δανείων, έσοδα κλπ. το οποίο μπορεί να σε κυνηγάει και την υπόλοιπη μέρα και το οποίο οι ανώτεροί σου φροντίζουν να τροφοδοτούν με κάθε τρόπο. Έχεις επίσης να μαλώνεις και με τους πελάτες αλλά και με τα αφεντικά σου. Για παράδειγμα, όταν πρέπει να ανεβάσεις το επιτόκιο στον δύσμοιρο πελάτη, θα τα ακούσεις από τον πελάτη αλλά και από τον διευθυντή σου που θεωρεί π.χ. ότι δεν το ανέβασες αρκετά. Οι ανώτεροί σου εν τω μεταξύ δεν διστάζουν να σε προσβάλλουν και να σου μιλήσουν όπως γουστάρουν ακόμα και αν είσαι 40 χρονών άνθρωπος. Έχω δει την προϊσταμένη μου με 15 χρόνια υπηρεσίας να κλαίει μετά από δημόσιο κατσάδιασμα από υποδιευθυντή. Αν είσαι δε και μικρός την έχεις βάψει. Είσαι το παιδί για όλες τις δουλειές, έχεις τα λιγότερα δικαιώματα και δεν σε παίρνει να γυρίσεις κουβέντα.
Το άλλο που μου τη δίνει είναι το κουτσομπολιό που υπάρχει και το θάψιμο αφού όλοι εκεί μέσα ψοφάν για ανέλιξη και δε διστάζουν να πατήσουν επί πτωμάτων. Για να μη μιλήσω για την ηλίθια ιεραρχία, "κύριε διευθυντά μου", κοστούμια και γραβάτες, φύκια και μεταξωτές κορδέλες. Όλα αυτά σε συνδυασμό ότι δεν μου αρέσει και το αντικείμενο συνθέτουν ένα περιβάλλον αφόρητο για μένα. Ελπίζω να σε κάλυψα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Συμφωνω σε οσα λες, ,μεχρι ενα σημειο.
Αλλα θα δικαιολογησω εξηγωντας σου την εξης μου σκεψη.
Περισσοτερο απαντουσα στο εν λογω θεμα παρα σε εσενα γιατι θεωρω πως το θεμα μιλα για κακουχιες μεσα στις δουλειες και κακες συνθηκες εργασιας. Ψυχολογικος εκβιασμος κοκ. Αυτοκτονιες.
Καθηγητρια ξενων γλωσσων ειμαι. Πραγματι υπαρχουν καθηγητες στο χωρο που δεν αγαπουν τα παιδια και κανουν αυτο το επαγγελμα για τους βολευει.
Εμεις που ειμαστε σε αλλο επιπεδο απο τα παραπανω (λιμενεργατες κλπ), δεν εχουμε μεγαλους λογους να παραπονιομαστε. Λογοι παραπονων? Ωραρια, συμβασεις, ημερομισθια.
Παντα κυνηγαω το καλυτερο και αποδειξη ειναι η ζωη μου. Εργαζομαι πανω στην επιλογη μου γιαυτο δεν εχω παραπονο.
Προσφατα επισκεφτηκα το λιμανι του Πειραια(κανω καποια ρεπορταζ οποτε μου δοθει η ευκαιρια) και ειδα τι θα πει ΚΑΚΕΣ συνθηκες εργασιας. Απο τις λιγες φορες που με επιασε τοση δυσφορια και δεν ηξερα αν πρεπει να χαρω για μενα η να λυπηθω εκεινους.
Οσο για μενα, θα εγραφα το ιδιο οπως κι εσυ, σε αλλο θεμα, πιο σχετικο.
Τα σχεδια σου καλα μου ακουγονται, αν θελησεις να με ρωτησεις κατι πανω στις σπουδες η στο χωρο αυτον, εδω ειμαι.
Εχω φιλες που παρατησαν δουλειες τραπεζης/δικηγορια για να ασχοληθουν με το ονειρο τους. Εκαναν καλα.
Περαν αυτου, το επαγγελμα του καθηγητη και του δασκαλου ειναι μερακι και σε κρατα ζωντανο συνεχεια.
Καλη τυχη σου ευχομαι.
Όντως καταχράστηκα το χώρο αλλά μου φάνηκε κατάλληλο θέμα για να τα πω.
Με τι ασχολήθηκαν οι φίλες σου, αν επιτρέπεται, όταν παράτησαν τις δουλειές τους?
Το πόσο με χαροποιεί όταν ακούω για ανθρώπους που άφησαν δουλειές που μισούσαν δε λέγεται
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Το συστημα αλλαζει και συντομα θα χρειαζεσαι πτυχιο Αγγλικης Φιλολογιας για να διδαξεις (Καιρος ηταν γιατι ο καθενας οποτε δεν ειχε τι να κανει, το ριχνε στα μαθηματα). Τρεχα να προλαβεις να βγαλεις αδεια.
Οσο για το χωριο, αν ειναι να φυγουν ολοι και να ερημωσει η Αθηνα, λεω να μεινω εδω.
Εγώ πάντως δεν ανήκω στην κατηγορία που θα το ρίξω στα μαθήματα γιατί δεν έχω τι να κάνω. Έχω και τα δύο proficiency (michigan και cambridge), έχω ζήσει ένα χρόνο στο εξωτερικό, αγαπώ τις ξένες γλώσσες, νιώθω ότι έχω μια έφεση και μπορώ να με φανταστώ να κάνω αυτή τη δουλειά με επιτυχία. Θα ήθελα να τελειώσω την αγγλική φιλολογία αλλά με κατατακτήριες παίρνουν μόλις 2 άτομα τη χρονιά και σε περίπτωση επιτυχίας θα πρέπει να παραστώ σε τουλάχιστον 40 με 50 εξετάσεις μαθημάτων στα επόμενα 4 χρόνια, πράγμα που για έναν εργαζόμενο είναι τρομερά δύσκολο. Αν ξεκινήσω να ασχολούμαι επαγγελματικά με το αντικείμενο σκοπεύω να το κάνω μετά από μαθήματα διδασκαλίας της αγγλικής και με πολλή μελέτη και συνδυάζοντας την τράπεζα με απογευματινά μαθήματα αρχικά για να δω πως θα πάει.
Το γεγονός ότι έχω ήδη μεταπτυχιακό στον τομέα μου και μια σίγουρη δουλειά με "προοπτικές" (που όμως δεν με ενδιαφέρουν καθόλου) και είμαι διατεθειμένη να κάνω όλο αυτό για να κάνω στροφή στην καριέρα μου, και μάλιστα αβέβαιη, δείχνει πόσο πολύ ασφυκτυώ. Πολύ θα ήθελα να είχα τη δυνατότητα να βγάλω ακόμα μια σχολή αλλά ο καθένας πρέπει να παίξει με τα χαρτιά που κρατάει στα χέρια του. Το μόνο που μου φαίνεται εφικτό είναι να κάνω το πτυχίο "Ισπανική Γλώσσα και Πολιτισμός" του ΕΑΠ που είναι εξ αποστάσεως και το Δεκέμβρη θα δηλώσω με την ελπίδα να κληρωθώ. Εσύ δηλαδή αν δεν σου άρεσε η δουλειά σου θα έλεγες "εντάξει μωρέ, καλά είμαι, σκέψου τους καημένους τους λιμενεργάτες" και θα υπέφερες για 40 χρόνια? Για μένα αυτό ακριβώς είναι μιζέρια και όχι το να προσπαθείς να κάνεις τη ζωή σου καλύτερη. Και μια φιλική συμβουλή: όταν κάποιος εκφράζει την απελπισία του μη ρίχνεις αλάτι στην πλήγη λέγοντάς του ότι δεν έχει δικαίωμα να παραπονιέται και αποκαλώντας τον μίζερο (από στοιχειώδεις τρόπους ευγένιας ή ανθρωπιάς αν θέλεις)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μόλις έβλεπα το Capitalism του Michael Moore και μπαίνω εδώ και βλέπω αυτό το θέμα. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να γίνει, ειλικρινά. Είναι τόσο τέλεια δομημένο το σύστημα, που όλα φαντάζουν αδύνατα. Η μόνη δύναμη που μας έχει απομείνει είναι στην ψήφο μας κι αυτή συνήθως δεν την χρησιμοποιούμε σωστά. Και δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να κάνω, εκτός από εκείνη την ιδέα που είχε μια φίλη μου να οργανώνουμε σεμινάρια σε σχολεία και πολιτιστικά κέντρα και να ενημερώνουμε τον κόσμο για τα δικαιώματά του - αλλά και πάλι δεν νομίζω πως μπορεί έτσι να γίνει κάτι ιδιαίτερο δυστυχώς
ΥΓ: Μάριλυ μη τα παρατάς. Όσο δεν έχεις οικογένεια και παιδιά (που μπορεί να πληρώσουν πολύ ακριβά μια επιλογή σου) ψάξτο μήπως βρεις άλλη άκρη. Μάθε μια ξένη γλώσσα και ψάξε να βρεις το πρώτο σου ιδιαίτερο..
Ξέρω αγγλικά (proficiency) και δουλέυω τα ισπανικά μου. Το σκέφτομαι σοβαρά πλέον αυτό που λες. Να το κάνω σε συνδυασμό με τη δουλειά μου και βλέπω.
Εγώ έχω φτάσει να σκέφτομαι πως μια λύση θα ήταν να επιστρέψουμε όσοι το επιθυμούμε σε χωριά. Να μειώσουμε το κόστος ζωής και να δημιουργήσουμε κοινότητες αυτάρκεις για να χρειαζόμαστε όλο και λιγότερο τις πολυεθνικές και τα δάνεια των τραπεζών. Πολύ ουτοπικό το ξέρω αλλά χαμογελάω και μόνο στην πιθανότητα να αλλάξει η κοινωνία όπως είναι σήμερα και ο τρόπος ζωής.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μαριλυ τι δουλεια κανεις αν επιτρεπεται και τι δουλεια θα ηθελες να κανεις αν ηταν στο χερι σου?
Δουλεύω σε τράπεζα και αν ξαναγινόμουνα τώρα 18 θα σπούδαζα μια ξένη γλώσσα για να κάνω τώρα μαθήματα και μεταφράσεις.
Μου αρέσουν πολύ οι ξένες γλώσσες και είναι μια δουλειά που δεν έχει τόση ρουτίνα αφού κάθε μέρα διαφέρει το πρόγραμμά σου, επικοινωνείς με τους μαθητές, δεν έχεις συνεχώς αφεντικό πάνω από το κεφάλι σου και ίσως έχεις και περισσότερο ελεύθερο χρόνο το καλοκαίρι. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό να κάνω τέτοια στροφή τώρα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Η δουλειά τελικά είναι τόσο μεγάλο μέρος της ζωής μας που δεν πρέπει καθόλου να υποτιμούμε τα αποτελέσματα που έχει στην ψυχολογία και στην ποιότητα ζωής μας. Είναι ένας "μικρός γάμος" για να μην πω μεγάλος, αφού κατά κάποιο τρόπο την παντρευόμαστε και είναι τις περισσότερες φορές δύσκολο να την αλλάξουμε. (ιδιάιτερα στις σημερινές συνθήκες)
Δεν κρύβω πως κι εγώ η ίδια αντιμετωπίζω μεγάλο πρόβλημα με τη δουλειά μου αφού δεν μου αρέσει καθόλου, νιώθω δυστυχισμένη και το χειρότερο είναι πως δεν βλέπω διέξοδο να την αντικαταστήσω με κάτι που με ικανοποιεί σαν αντικείμενο αλλά και βιοποριστικά. Νιώθω πραγματικά εγκλωβισμένη ενώ ταυτόχρονα όλοι μου λένε πως πρέπει να είμαι ικανοποιημένη που έχω και δουλειά.
Μου είναι αδύνατο να δεχτώ, όσα εκατομμύρια άνθρωποι κι αν ζουν μ'αυτόν τον τρόπο, ότι είναι φυσιολογικό να δουλεύεις τουλάχιστον 9-10 ώρες τη μέρα με χρήματα που απλά σου επιτρέπουν να ζεις, να "υπακούς" σε ανώτερους, να περνάς τη μέρα σου σε μια καρέκλα μπροστά από μια οθόνη και να πνίγεσαι στη ρουτίνα. Με πιάνει κατάθλιψη στη σκέψη ότι θα περάσω τα επόμενα 37 χρόνια έτσι. Υπό αυτό το πρίσμα μπορώ να πω ότι τους καταλαβαίνω τους δύσμοιρους κινέζους.
Η δουλειά σκοτώνει. Αντισταθείτε!!
Είμαι πανέτοιμη να το κάνω. Σε παρακαλώ πάρα πολύ αν έχεις ιδέες για το πως θα το κάνουμε μοιράσου τες. Το σύστημα δυστυχώς είναι πολύ έξυπνα δομημένο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.