Idril
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Idril αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 41 ετών. Έχει γράψει 1,435 μηνύματα.
09-07-09
10:38
Γίνεσαι λίγο άδικος όταν λες ότι οι pro-lifers ενδιαφέρονται για τα αγέννητα παιδια και όχι για τα ήδη γεννημένα. Προσωπικά εννοείται ότι ενδιαφέρομαι εξίσου αν όχι περισσότερο για τα εγκαταλειμμένα παιδιά (τα οποια άλλωστε υποφέρουν περισσότερο), και το έχω σκεφτεί πολλές φορες αν δεν αποκτήσω δικά μου (η ακόμα κι αν αποκτήσω δηλαδή, αλλα έχω τη δυνατότητα να μεγαλώσω περισσότερα) να υιοθετήσω ένα. Και γενικά θεωρώ πολύ καλύτερη λύση την υιοθεσία εγκαταλειμμένου παιδιού παρα την τεχνητή γονιμοποίηση (η οποια επίσης εμπεριέχει σχεδόν πάντα μια η περισσότερες εκτρώσεις των περισσευούμενων γονιμοποιημένων ωαρίων, και εξυπηρετεί κυρίως τη ματαιοδοξία των γονιών να αποκτήσουν ΔΙΚA ΤΟΥΣ παιδιά. Αλλα ας μην ξεφεύγω από το θέμα).
Θεωρώ πάντως ότι εάν λαμβάνονται οι απαραίτητες προφυλάξεις, και λαμβάνονται σωστά, τότε οι πιθανότητες εγκυμοσύνης είναι πολύ μικρές, απείρως μικρότερες από τον αριθμό των εκτρώσεων που γίνεται. Το συμπέρασμα που βγαίνει συνεπώς από αυτό είναι ότι είναι παρα μα παρα πολλοί αυτοί που δεν παίρνουν σωστά προφυλάξεις και έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους την καθησυχαστική σκέψη: "έλα μωρέ, άμα μας κάτσει η στραβή θα το ρίξει, και τι έγινε δηλαδή?". Σε αυτούς προσωπικά δεν αναγνωρίζω κανένα απολύτως ελαφρυντικό και τους θεωρώ πραγματικά δολοφόνους (έστω και εξ'αμελειας) όσο απόλυτο κι αν ακούγεται.
Ελαφρυντικά αναγνωρίζω μονο σε όσους έκαναν ο,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να το προλάβουν, αλλα παρόλα αυτά συνέβη. Η περίπτωση όπου έκαναν ο,τι μα ο,τι μπορούσαν και πραγματικά δεν έχουν τη δυνατότητα να μεγαλώσουν ένα παιδί, και της κοπέλας της είναι εντελώς αδύνατο να υποστεί τη διαδικασία της εγκυμοσύνης και να το δώσει μετά για υιοθεσία, αυτή είναι η μοναδική περίπτωση όπου θεωρώ δικαιολογημένη μια έκτρωση.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι καλο είναι να εξαντλεί το ζευγάρι πρώτα όλα τα περιθώρια αποφυγής της έκτρωσης πριν καταφύγει σε αυτή, και ότι η υιοθεσία κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είναι μέσα στα περιθώρια. Το ότι είναι πολλά στην ουρα για υιοθεσία είναι γεγονός, αλλα είναι επίσης και πολλοί γονείς στην ουρα αναμονής. Η λύση δεν είναι να μη δίνονται αλλα παιδιά για υιοθεσία μέχρι να τελειώσουν αυτά που ήδη υπάρχουν, αλλα να εξαλειφθεί η γραφειοκρατία ώστε να γίνονται πιο γρήγορα και ανώδυνα (και για τις δυο πλευρές) οι διαδικασίες.
Θεωρώ πάντως ότι εάν λαμβάνονται οι απαραίτητες προφυλάξεις, και λαμβάνονται σωστά, τότε οι πιθανότητες εγκυμοσύνης είναι πολύ μικρές, απείρως μικρότερες από τον αριθμό των εκτρώσεων που γίνεται. Το συμπέρασμα που βγαίνει συνεπώς από αυτό είναι ότι είναι παρα μα παρα πολλοί αυτοί που δεν παίρνουν σωστά προφυλάξεις και έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους την καθησυχαστική σκέψη: "έλα μωρέ, άμα μας κάτσει η στραβή θα το ρίξει, και τι έγινε δηλαδή?". Σε αυτούς προσωπικά δεν αναγνωρίζω κανένα απολύτως ελαφρυντικό και τους θεωρώ πραγματικά δολοφόνους (έστω και εξ'αμελειας) όσο απόλυτο κι αν ακούγεται.
Ελαφρυντικά αναγνωρίζω μονο σε όσους έκαναν ο,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να το προλάβουν, αλλα παρόλα αυτά συνέβη. Η περίπτωση όπου έκαναν ο,τι μα ο,τι μπορούσαν και πραγματικά δεν έχουν τη δυνατότητα να μεγαλώσουν ένα παιδί, και της κοπέλας της είναι εντελώς αδύνατο να υποστεί τη διαδικασία της εγκυμοσύνης και να το δώσει μετά για υιοθεσία, αυτή είναι η μοναδική περίπτωση όπου θεωρώ δικαιολογημένη μια έκτρωση.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι καλο είναι να εξαντλεί το ζευγάρι πρώτα όλα τα περιθώρια αποφυγής της έκτρωσης πριν καταφύγει σε αυτή, και ότι η υιοθεσία κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είναι μέσα στα περιθώρια. Το ότι είναι πολλά στην ουρα για υιοθεσία είναι γεγονός, αλλα είναι επίσης και πολλοί γονείς στην ουρα αναμονής. Η λύση δεν είναι να μη δίνονται αλλα παιδιά για υιοθεσία μέχρι να τελειώσουν αυτά που ήδη υπάρχουν, αλλα να εξαλειφθεί η γραφειοκρατία ώστε να γίνονται πιο γρήγορα και ανώδυνα (και για τις δυο πλευρές) οι διαδικασίες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Idril
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Idril αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 41 ετών. Έχει γράψει 1,435 μηνύματα.
04-07-09
00:20
[...] Το να ισχυριστεί μάλιστα κανείς ότι οι τύψεις της μάνας θα ήταν βαρύτερες σε τούτη την περίπτωση, είναι σαν να ομολογεί ότι κάνουμε μια έκτρωση απλά και μόνο για ν' αποφύγουμε τις τύψεις μας.[...]
Respect!
Όσοι είπαν ότι τους φαίνεται αδιανόητο να ξέρουν ότι κάπου ζει το παιδί και αυτοί δεν αποτελούν μέρος της ζωής του νομίζω ότι το βλέπουν λίγο εγωιστικά το πράγμα. Είναι λίγο αντιφατικό το οτί θα τους φαίνεται δυσβάσταχτο να ξέρουν ότι ζει κάπου ευτυχισμένο, ενώ το να ξέρουν ότι δεν το άφησαν να ζήσει καθόλου τους φαίνεται νορμάλ.
Άποψή μου είναι (και μάκαρι να έχω τη δύναμη να την εφαρμόσω και έμπρακτα αν αποκτήσω κάποτε παιδιά) ότι όταν δύο άνθρωποι γίνονται γονείς, είτε το προγραμμάτισαν και το ήθελαν είτε όχι, είναι απόλυτα υπέυθυνοι για αυτό το πλάσμα, και συνεπώς θα πρέπει να παίρνουν αποφάσεις όχι μόνο με γνώμονα τι θέλουν οι ίδιοι, τι τους κάνει ευτυχισμένους ή τι θα τους πληγώσει λιγότερο αλλά τι είναι καλύτερο για το παιδί, τι θα κάνει εκείνο ευτυχισμένο και τι θα πληγώσει εκείνο λιγότερο. Και αυτό ισχύει για όλες τις αποφάσεις που το αφορούν, από τις πιο σημαντικές (όπως είναι το να το δώσουν για υιοθεσία) μέχρι τις πιο απλές (πχ σε ποιο σχολείο θα πάει). Αλλά δε βλέπω πολλούς γονείς στο περιβάλλον μου να το εφαρμόζουν δυστυχώς. Μπορεί στα λόγια όλοι να διαβεβαιώνουν πως κάνουν ό,τι κάνουν για το καλό των παιδιών, αλλά στην πράξη τα πράγματα δεν είναι πάντα ακριβώς έτσι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Idril
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Idril αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 41 ετών. Έχει γράψει 1,435 μηνύματα.
03-07-09
13:34
Στην περίπτωση της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, ναι, θα προτιμούσα να το δώσω για υιοθεσία. Σίγουρα θα δενόμουν μαζί του και σίγουρα δε θα ήταν καθόλου εύκολο όταν θα έφτανε εκείνη η ώρα, όμως το γεγονός ότι από το δικό μου "λάθος" έγιναν τελικά ευτυχισμένοι τρεις άνθρωποι θα με παρηγορούσε και θα με βοηθούσε να συμβιβαστώ με την ιδέα, ενώ στην περίπτωση της έκτρωσης φοβάμαι ότι θα με κυνηγούσαν μια ζωή οι τύψεις. Αυτή τη λύση θα την επέλεγα πάντως όσο ήταν ακόμα πολύ μωρό, και δεν καταλάβαινε ότι το εγκατέλειψα.
Στην άλλη περίπτωση, όπου το παιδί ήταν ήδη μεγάλο και ήξερε ότι εγώ είμαι η μαμά του αλλμά δυσκολευόμουν να το μεγαλώσω λόγω οικονομικών προβλημάτων, δε νομίζω να το έκανα γιατί θεωρώ ότι θα ήταν μεγάλο τραύμα για αυτό να νομίσει ότι δεν το αγαπάω πια και θέλω να το διώξω. Όσο κι αν του υποσχόμουν και του εξηγούσα ότι είναι για το καλο του και θα είναι πιο ευτυχισμένο εκεί πολύ αμφιβάλλω αν θα το έπειθα.
edit: Χάχα, estartu, τα μεγάλα πνεύματα... ποστάραμε ταυτόχρονα τις ίδιες περίπου απόψεις (εντάξει, εσύ τις είπες πολύ πιο ποιητικά, εγώ είμαι πεζή )
Στην άλλη περίπτωση, όπου το παιδί ήταν ήδη μεγάλο και ήξερε ότι εγώ είμαι η μαμά του αλλμά δυσκολευόμουν να το μεγαλώσω λόγω οικονομικών προβλημάτων, δε νομίζω να το έκανα γιατί θεωρώ ότι θα ήταν μεγάλο τραύμα για αυτό να νομίσει ότι δεν το αγαπάω πια και θέλω να το διώξω. Όσο κι αν του υποσχόμουν και του εξηγούσα ότι είναι για το καλο του και θα είναι πιο ευτυχισμένο εκεί πολύ αμφιβάλλω αν θα το έπειθα.
edit: Χάχα, estartu, τα μεγάλα πνεύματα... ποστάραμε ταυτόχρονα τις ίδιες περίπου απόψεις (εντάξει, εσύ τις είπες πολύ πιο ποιητικά, εγώ είμαι πεζή )
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.