roumana
Διάσημο μέλος
Με λόγια που παιδεύει ο νους σου
Το νόημα γυρεύεις να μου δώσεις
Μιας ακόμα αυταπάτης.
Η ζωή και το Όνειρο
Δυο σμαράγδια στο λαιμό σου σφιχτά
την ανάσα σου κόβουν.
Μοναχά όταν κοιμάσαι
μεθυσμένος χορεύεις μαζί τους και γελάς.
Μα το χάραμα
σε βρίσκει κουρασμένο διαβάτη να μετράς δειλινά
Μια ακόμα αυταπάτη.
Δημητρης Καραγιαννης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
roumana
Διάσημο μέλος
Χαμηλώσαν τα φώτα στο μικρό κουκλοθέατρο.
Τα παιδιά δεν θυμούνται
πώς μεγάλωσαν τόσο στην απέραντη αίθουσα,
ενός θιάσου που σενάριο δεν έχει,
με ένα τέλος απρόβλεπτο που φοβίζει...
Που είν' αλήθεια εκεινο, το μικρό κουκλοθέατρο;
Πώς ψηλώσανε όλα, κι έχουν γίνει θεώρατα;
Να τα φτάσει κανείς δεν μπορεί.Να γιατί μερικοί έχουν χάσει το χρόνο,
και σε πείσμα του μένουν μικροί.
Σε έναν κόσμο δικό τους, σε έναν κόσμο ονείρων,
στο μικρό κουκλοθέατρο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
roumana
Διάσημο μέλος
Λεξιλόγιο.
Θα ήθελα να φτιάξω ένα ημερολόγιο με φράσεις που λένε ό,τι πάντα ήθελα να πω, για να το ανοίγει κάθε απελπισμένος. Σκόρπιες γραμμές από βιβλία,κομματιασμένοι στίχοι ποιητών, παυσίπονα ψυχών. Να μίλαγα μόνο μ'αυτές τις φράσεις θα'θελα. Να'ταν αυτές το λεξιλόγιό μου. Η μόνη απάντηση σ'ό,τι κι αν μου συμβαίνει ή με ρωτούν. Ή η σιωπή. Μήπως και καταφέρω να κρατήσω συμπαγή τον όγκο από τις πετρωμένες λέξεις που μ'αποτελεί και κατρακυλά, πετροστοιβάδα, κάθε που ανοίγω το στόμα μου. Και λερώνει και φουσκώνει τη θάλασσα της ζωής μου τόσο, που την κάνει να μοιάζει με κάτι που μπορεί να γεμίσει ή ν'αδειάσει κανείς.
Πέννυ Μηλιά
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
roumana
Διάσημο μέλος
Είναι ακριβά, και απόμακρα της μοίρας τα ταξιμια
Τώρα τραγούδι ψάχνεις τους πόνους να γιατρέψει,
στο παραμύθι της γιαγιάς που ξέφτισε, ξεθώριασε,
να βρει το γιατρικό…
Μα δεν είναι πια άνοιξη, δεν είναι θεριστής…
Είναι που η νιότη έφυγε, η σκέψη φθινοπώριασε
Και πρέπει το χειμώνα να αντέξεις…
Δημητρης Καραγιαννης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
roumana
Διάσημο μέλος
Πόσο κίνδυνο κρύβουν...
Κει που κοιτώ γαλήνιες θάλασσες
στα χρώματα των σμαραγδιών
που κάποτε είδα - μα ποτέ δεν ξέχασα,
εκεί,
έξαφνα φουρτουνιάζουν
και μαύρες με καταπίνουν
ρουφώντας τη ζεστή ανάσα μου...
Χωρίς ανάσα ονειρεύομαι ξανα -
γυαλιστερές, καθάριες της άπνοιας
οι εικόνες...
Βασιλεμένος ο ήλιος,
κόκκινος ο ουρανός -
εκεί το φώς
κι εδώ το τέλος...
σ τ α μ α τ ώ
...μα σαν τα εβένινα υγρά τέρατα
φτάνουν να με καταπιούν,
ευθύς,
με τέχνη ανείπωτη
τα π ν ί γ ω.
πηγη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
roumana
Διάσημο μέλος
Από τα Πρώιμα Δημοσιεύματα (1905)
Ο ΞΕΝΟΣ
"Ξένε, ποιος είναι ο τόπος σου, και ποιο 'ναι τ' όνομά σου;"
"Κι αν είμαι ακόμα στ' όνειρο, ξένος εγώ δεν είμαι.
βλέπω γαλάζια ακρογιαλιά κ' ελιές λιγνοϋφασμένες,
βλέπω και κάστρο, στο γυαλί να πέφτει του πελάγου".
"Μα σε ποιον κάβον άραξε το τρεχαντήρι πού 'ρθες;"
"Το πνίγει του νησιού το φως. Μα κάλλιο εσύ προβόδα.
δείξε μου πού 'ναι οι κήποι σας, πού 'ν' τα χτυσά τα μήλα.
Και μη μου πεις για τις χαλκές του θείου Αλκίνου σκύλες.
μα κράτησε του περβολιού το φύλακα, για νά 'μπω,
κ' εκεί σου λέω πώς λέγομαι και πώς και πώς στον τόπο ήρθα.
Κ' έπειτα δείξε μου, ω καλή, τις αγιασμένες στράτες,
που ο Σολωμός συνήθαγε ν' ακολουθάει, τα βράδια".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
roumana
Διάσημο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
roumana
Διάσημο μέλος
Δημητρης Καραγιαννης
Στην πέτρα φύτεψες λουλούδι για να ανθίσει
Πήρες τους δρόμους της σιωπής
Δάκρυ να βρεις να το ποτίσεις, αφού δάκρυ δεν είχες πια δικό σου
Στην πέτρα λάξευσες το Όνειρο που γέννησε εφιάλτες.
Τώρα στην άκρη των καιρών γυρεύεις κρίνο του Μάιου
Δύναμη να σου δώσει και ψυχή...
Μα η πέτρα σε παρηγορει
Καθώς το δάκρυ το στερνό σου την ξεπλένει
Και αφήνει να φανερωθούν γράμματα που δεν έγραψες.
Τράνεψε το λουλούδι τώρα πια
Το άρωμα σκορπά από την ανατολή της νιότης ως την δύση
Για να σου δώσει απλόχερα τα όσα σου έχουνε στερήσει..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
roumana
Διάσημο μέλος
Τα παιδιά είναι η πρώτη πρoτεραιότητά μας
Πρώτα τα παιδιά
Τα βαθειά καφετιά σας μάτια, αγαπημένα μου παιδιά
Είναι πάντα γαλανά, σαν διάφανος ουρανός,
Είναι φτιαγμένα απο τοπάζι, χρυσό και αέρινα φτερά
Κι έχουν την απλότητα των σφαιρικών αντικειμένων
Παιδιά, η ευτυχία σας είναι η πρώτιστη ευθύνη μας
Η δίψα μας, η δόξα μας,
Υπάρχουν πολλά παιδιά που αδυνατούν να μας μιλήσουν
Γιατʼ είναι αγέννητα, μα ταυτόχρονα θάʼ ναι εδώ και θάʼ ναι
πραγματικά
Υπάρχουν πολλά παιδιά που δεν μπορούν να παίξουν
Και να μας χαμογελάσουν
Διότι ο λιμός, τα ναρκωτικά, η διαφθορά,
Το μίσος και ο πόλεμος
Ακρωτηριάζουν το μυαλό και ολόκληρη τη ζωή τους
Είστε η πρώτη μας προτεραιότητα,
Πρίν απο το χρήμα, την υγεία και τον ρομαντισμό
Αγαπημένη μου δημιουργία, που ήρθες σʼ εμάς εδώ στη γή
Απο τον διάφανο κόσμο των Αγγέλων, με τον αέρα και την ανάσα
Η ψυχούλα σου είναι αγνή σαν τα διαυγή ρυάκια των βουνών
Και η Αγάπη είναι η πηγή των παιδικών ονείρων σου
Παιδί μου, το μέλλον σου είναι στα χέρια μας,
Γιʼ αυτό πρέπει να κατανοήσουμε
Πρώτʼ απʼ όλα τις ανάγκες σου, αν και δεν διαμαρτύρεσαι
Διότι αδυνατείς να εκφραστείς
Εμείς είμαστε αυτοί που δεν μπορούμε να καταλάβουμε
Τις ανάγκες σου
Και πάντα ο κόσμος των ενηλίκων σε εγκαταλείπει
Ποιά είναι η θάλασσά σου, ποιά είναι η άμμος σου
Κραυγάζεις, το διάστημα, ο κάλλιστος χώρος να βρίσκεσαι
Υπάρχουν πολλά παιδιά ευρισκόμενα μακριά από εμάς
Σε άλλες πόλεις, δίχως ψωμί, σε αποτρόπαια θεάματα
Περιμένουν την βοήθεια απο τις άλλες χώρες
Μα δυστυχώς, δεν υπάρχει ακόμη ενας Νόμος
Να βοηθήσει στο δράμα τους
Παιδί, το μέλλον σου είναι στα χέρια μας
Γιʼ αυτό πρέπει να κατανοήσουμε
Ποιά είναι η θάλασσά σου, ποιά είναι η άμμος σου
Η παραλία σου, το σύμπαν σου, το κάλλιστο μέρος να σταθείς
Παιδί, η Ευτυχία σου είναι η πρώτη μας προτεραιότητα
Η δίψα μας, η δόξα μας,
Θα πρέπει να είσαι η πρώτη μας προτεραιότητα,
Πρίν απο το χρήμα, την υγεία και τον ρομαντισμό
Μαρία Χριστίνα Αζκόνα
Translation by Takis Ioannides
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
roumana
Διάσημο μέλος
[/FONT](αν και εξαρτάται μόνο από μας να της δώσουμε χρώμα)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
roumana
Διάσημο μέλος
Το καταφύγιο της ποίησης
είναι η ζωή.
Όταν στριμώχνεται ανάμεσα
σε νεφελώδεις σκέψεις
και ακαθόριστα συναισθήματα,
σε αδιόρατες λέξεις
και ορατές ευαισθησίες,
στο δυσερμήνευτο τώρα
και στο πολλαπλό χθες,
στο φιλόξενο πάντα
και στο αδιαπραγμάτευτο ποτέ,
μονάχα η ζωή
μπορεί να της προσφέρει
μια αληθινή στιγμή ηρεμίας,
ένα απάγκιο στους χείμαρρους των ιδεών της,
μια ακαριαία λύση,
μιαν ανάσα.
Ο από μηχανής θεός της ποίησης
λέγεται ζωή…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
roumana
Διάσημο μέλος
κινουμενη αμμος
Με κατασκοπεύω τις ήσυχες ώρες μου !
Όταν το πνεύμα μου κινιέται γύρω μου .
Ο χρόνος περιστρέφετε γύρω μου ,
μαζί του!
Και μαζί μου συγχρόνως !....
Κατασκοπεύω το κενό μου ….
Μέρες νεκρές μ ʼαγκαλιάσανε !
Ήχοι φάλτσοι το σκάνε από τους τοίχους
και ακροβατούν πάνω στα συρμάτινα νεύρα μου !
οι δικοί μου ήχοι δεν αντιδρούν ακόμη!...
Εγώ δεν αντιδρώ ακόμη !
Κοιτάζω τα κομμάτια ύπαρξης σου ,
σ ʼένα σπασμένο τζάμι !
Η αφιέρωση πάνω του, δεν υπάρχει πια !...
Ούτε μείς υπάρχουμε !
Με νιώθω ώρες ώρες νʼ αγγίζω τʼ αντικείμενα ,
με την τρυφερότητα της αποχής !...
Λες και απέχω αιώνες από το τώρα και το χθες .
Ο κύριος Χρήστος περιμένει ,
να πατήσω το play !
Να διαγράψει η φωνή του
τις κραυγές που ακούγονται
και εγώ αναρωτιέμαι πως ζεις !
Και αν ζεις ,
τον πόνο της ύπαρξης σου,
τον διέγραψες άραγε ;
Και αν ναι….
Πως γίνετε κάτι τέτοιο ;
Τα βράδια πνεύματα δραπετεύουν απ ʼτις
μουσικές και με καλούνε σε δείπνο!
Μου προσφέρουν το χάος !
Θυμάσαι τα βιολιά στην ταράτσα ;
Ενώνονται οι νότες με τις σκέψεις μου .
Αν ήξερες τον θάνατο μέσα μου,
ίσως και να σουνα εδώ !
Αν ήξερες πόσο μισώ την «τόλμη» σου,
ίσως και να είχες πεθάνει !
Φοβάμαι να επιστρέψω στην ύλη μου ,
και φταίω μόνον εγώ γιʼ αυτό !
Κινούμενη άμμος η απουσία σου ,
με διεκδικεί με πάθος !
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
roumana
Διάσημο μέλος
Χαμηλώσαν τα φώτα στο μικρό κουκλοθέατρο.
Τα παιδιά δεν θυμούνται
πως μεγάλωσαν τόσο στην απέραντη αίθουσα,
ενός θιάσου που σενάριο δεν έχει,
με ένα τέλος απρόβλεπτο που φοβίζει.
Που είν' αλήθεια εκεινο, το μικρό κουκλοθέατρο;
Πως ψηλώσανε όλα, κι έχουν γίνει θεώρατα;
Να τα φτάσει κανείς δεν μπορεί.
Να γιατί μερικοί έχουν χάσει το χρόνο,
και σε πείσμα του μένουν μικροί.
Σε έναν κόσμο δικό τους, σε έναν κόσμο ονείρων,
στο μικρό κουκλοθέατρο.
(Αφιερωμένο από τον Δημήτρη Καραγιαννη, για το thread της λογοτεχνίας του ε-στέκι)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
roumana
Διάσημο μέλος
Είναι νύχτα και αφήνεσαι στον Μορφεα τα παίγνια
Ταξιδεύουν μαζί σου η φωνές απʼ το χθες
Μελωδίες ανείπωτες μακρινές
Σε ένα κόσμο σε παίρνουν
που το λιόγερμα αργεί
Με νεράιδες χορεύεις μεθυσμένος στο χάραμα
Η καρδιά σου κρίνο του Μάη...
Μα το φως από την γρίλια
Σου θυμίζει ένα σήμερα άγνωστο
μια αλήθεια μεςʼ το ψέμα που η νύχτα σου χάρισε
έναν κόσμο αλλόκοτο…
Και πως το όνειρο τέλειωσε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
roumana
Διάσημο μέλος
δεν είναι που η πόλη μεγάλωσε τόσο,
και οι δρόμοι συχνά σε μπερδεύουν.
Δεν είναι που ο ήλιος καίει πιότερο το πρόσωπο
είναι εκείνο το απρόσωπο,
που στο διάβα του τον κόσμο αλλάζει.
Σε τρομάζει το άγνωστο, στο ανθρώπινο βάθος,
το δικό σου το λάθος, που είναι μόνιμος σύντροφος.
Δεν είμαι εγώ, δεν είσαι εσύ,
ούτε αυτός που γελά, μ'ένα γέλιο φτωχό, σε κορνίζα καινούρια.
Δον Κιχώτες του δρόμου που τα φώτα χαμήλωσαν
και το τέρμα του μοιάζει απρόβλεπτο.
Δημήτρης Καραγιάννης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.