Stavri_
Τιμώμενο Μέλος
Η Stavri_ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 30 ετών και Φοιτήτρια. Έχει γράψει 4,687 μηνύματα.
25-03-14
14:13
Μπα,δεν είναι ιδεαλιστικές ούτε ρομαντικές.Είναι απλώς σαχλές,ανεδαφικές,ανυπόστατες,αβάσιμες,παρωχημένες,συντηρητικές,αντιδραστικές,ξεπερασμένες,αρχαιοπληκτικές,απαρχαιωμένες.
Διακρίνω μία δόση ειρωνείας. Την άποψή μου παρέθεσα( και αναρωτιέμαι και αν τη διάβασες και όλη). Θα μπορούσες να μου πεις γιατί είναι σαχλές και ανεδαφικές επιχειρηματολογώντας; Το παρωχημένες κλπ συνώνυμα το προσπερνάω. Προφανώς με οτιδήποτε διαφωνείς το χαρακτηρίζεις αρχαιοπληκτικό. Και αντιδραστική που ακριβώς με βρίσκεις?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Stavri_
Τιμώμενο Μέλος
Η Stavri_ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 30 ετών και Φοιτήτρια. Έχει γράψει 4,687 μηνύματα.
25-03-14
13:50
Μόλις γύρισα από τη μαθητική παρέλαση της περιοχής μου. Είχα πάει να δω τον αδερφό μου. Λοιπόν δε ξέρω από που να ξεκινήσω, θέλοντας να πω πάρα πολλά...
Αρχικά θέλω να πω πως είμαι από τα άτομα που δηλώνω υπέρ της μαθητικής παρέλασης όπως έκανα και στη δημοσκόπηση του νήματος.
Για μένα, η παρέλαση είναι ένας τρόπος όχι όπως λένε απλά ένδειξης τιμής προς τους ήρωες που θυσίασαν τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδος μας, αλλά κυρίως ένας τρόπος να αισθανθούν για λίγο τα παιδιά την ιδιαιτερότητα της μέρας, αφορμή να συζητήσουν μεταξύ τους για τα γεγονότα που σημάδεψαν εκείνη την εποχή. Να νοιώσουν υπερηφάνεια για αυτούς τους ανθρώπους, όχι όμως με την έννοια της ύπαρξης ένδοξου παρελθόντος που "δήθεν" τους ανήκει, αλλά με την έννοια της υπερηφάνειας που νοιώθεις όταν κάποιος σου γεννά την ανάγκη να προσπαθήσεις να του μοιάσεις, να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, να τον πλησιάσεις σε αξιοσύνη. Με λίγα λόγια για μένα είναι ένας τρόπος διατήρησης στη μνήμη σου των γεγονότων και της ιστορίας ώστε αυτά να καταστούν τροφή για σκέψη που θα σε ωθήσουν στο να παραδειγματιστείς από τη στάση και τις πράξεις εκείνων των ανθρώπων.
Πριν βιαστείτε να χαρακτηρίσετε τις απόψεις μου ιδεαλιστικές, ρομαντικές ή οτιδήποτε άλλο, επιτρέψτε μου να συνεχίσω τον συλλογισμό μου και να εξηγήσω από που πηγάζουν αυτές μου οι σκέψεις.
Όλα αυτά που είπα προηγουμένως αποτελούν πεποίθηση μου, ή καλύτερα αποτελούσαν μέχρι πριν κάποια ώρα. Τι με έκανε να αναθεωρήσω κάποια πράγματα; Ή καλύτερα τι με έκανε να στεναχωρηθώ για κάποια; Πολύ απλά η μαθητική παρέλαση που παρακολούθησα. Τι είδα; Τι ήταν αυτό που υποτίθεται πως καλείται παρέλαση; Τι είδα εγώ; Ένα τσούρμο παιδιά να περπατάνε άχαρα, κουβεντιάζοντας, εμφανώς βαριεστημένα, με αμφίεση επιεικώς απαράδεκτη ( κορίτσια με μίνι με ότι έχει απομείνει, και τακούνια που αδυνατούσαν να τα περπατήσουν) ( και αγόρια με το γυαλί στα μάτια, το μπεγλέρι στο χέρι -ναι το είδα και αυτό-), με κατεβασμένα κεφάλια που χαχάνιζαν , χέρια ακίνητα,και στο τέλος να πανηγυρίζουν έντονα για την επιτυχία της παρέλασης (?), για την ολοκλήρωσή της(?), για την πεποίθησή τους πως ήταν άψογοι στο παρτάκι που προηγήθηκε (?)... Δε ξέρω, ειλικρινά δε ξέρω. Δεν είναι ότι εκνευρίστηκα. Είναι ότι πληγώθηκα. Στενοχωρήθηκα. Αναρωτήθηκα γιατί. Τι σκατά κάνουν στο σχολείο; Τι σκατά ιστορία ξέρουν;Τι σκατά κάνουν οι δάσκαλοι- καθηγητές; Γιατί υποβιβάζουν την ίδια τους την προσωπικότητα; Γιατί τρέχουν αμέσως μετά στις καφετέριες να γκομενίσουν (γιατί μόνο αυτός είναι ο σκοπός τους- προσοχή, δεκτός αλλά να μην είναι ο μόνος!) και όχι να συζητήσουν και να ανταλλάξουν απόψεις για τη διαφορετικότητα της μέρας; Γιατί να είμαστε τόσο γαϊδούρια τελικά;;;
Τελικά κάθε πέρυσι και καλύτερα. Θυμάμαι τις δικές μου παρελάσεις. Υπήρχαν τέτοια περιστατικά αμφίεσης κλπ, αλλά ήταν μεμονωμένα. Θυμάμαι ακόμη την τιμή που ένοιωσα να κρατάω της σημαία στην γ λυκείου, όχι από ψώνιο αλλά γιατί ήταν για μένα μία από τις μέρες της ζωής μου που σκέφτηκα περισσότερο, που βρήκα χρόνο και αφορμή για να αναρωτηθώ κάποια πράγματα ουσιαστικά, να συζητήσω. Δε ξέρω αν το έκαναν όλοι αυτό, αλλά θυμάμαι να κάθομαι αργότερα στην καφετέρια με την παρέα μου και να ανταλλάσσουμε απόψεις για τη μέρα, τη σημασία της, την πολιτική κατάσταση της χώρας, για τις ιστορικές μας αντιλήψεις.(χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν συζητήσαμε και πράγματα που ενδιαφέρουν όλους τους έφηβους). Δε θέλω να το παίξω διαφορετική σε καμία περίπτωση. Απλά ρε γαμώτο, αναρωτιέμαι γιατί να υποβιβάζουμε, καθετί που αντιπροσωπεύει κάποιο νόημα, στην Ελλάδα. Δηλαδή γιατί είμαστε τόσο κολλημένος λαός. Η παρέλαση δεν είναι ούτε πασαρέλα ούτε καφενείο. Αν είναι να γίνεται έτσι προτιμώ να καταργηθεί! Ειλικρινά, δε βρίσκω το λόγο ύπαρξής της αν είναι να ταυτίζεται με την χαλάρωση, με τη βόλτα, με τη σχόλη, με τη μόστρα. ΌΧΙ ,προτιμώ να μην υπάρχει. Ας αντικατασταθεί με μία εργάσιμη για τα παιδιά μέρα, που δεν θα γίνεται μάθημα με την συνήθη έννοια, αλλά θα είναι μέρα αποκλειστικά συζήτησης και ανταλλαγής απόψεων πάνω στα γεγονότα της ημέρας μεταξύ μαθητών, όχι στα πλαίσια της τάξης, αλλά καθολικά στο εκάστοτε σχολείο. Μία μέρα που πιστεύω θα προσφέρει πολλά, ή τουλάχιστον πολύ περισσότερα από όσα προσφέρει η σημερινή μορφή της "παρέλασης". Μία μέρα όχι σχολικής εορτής( άλλωστε και αυτή έχει καταστεί ... άντε να μην πω), αλλά μέρα που θα προσφέρει "πνευματικά" στους μαθητές και θα τους ωριμάσει έστω και ελάχιστα.
Δεν αλλάζω ριζικά την πεποίθηση μου για τις μαθητικές παρελάσεις, απλά πλέον δεν αποδέχομαι τη μορφή μου έχουν λάβει.
Αρχικά θέλω να πω πως είμαι από τα άτομα που δηλώνω υπέρ της μαθητικής παρέλασης όπως έκανα και στη δημοσκόπηση του νήματος.
Για μένα, η παρέλαση είναι ένας τρόπος όχι όπως λένε απλά ένδειξης τιμής προς τους ήρωες που θυσίασαν τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδος μας, αλλά κυρίως ένας τρόπος να αισθανθούν για λίγο τα παιδιά την ιδιαιτερότητα της μέρας, αφορμή να συζητήσουν μεταξύ τους για τα γεγονότα που σημάδεψαν εκείνη την εποχή. Να νοιώσουν υπερηφάνεια για αυτούς τους ανθρώπους, όχι όμως με την έννοια της ύπαρξης ένδοξου παρελθόντος που "δήθεν" τους ανήκει, αλλά με την έννοια της υπερηφάνειας που νοιώθεις όταν κάποιος σου γεννά την ανάγκη να προσπαθήσεις να του μοιάσεις, να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, να τον πλησιάσεις σε αξιοσύνη. Με λίγα λόγια για μένα είναι ένας τρόπος διατήρησης στη μνήμη σου των γεγονότων και της ιστορίας ώστε αυτά να καταστούν τροφή για σκέψη που θα σε ωθήσουν στο να παραδειγματιστείς από τη στάση και τις πράξεις εκείνων των ανθρώπων.
Πριν βιαστείτε να χαρακτηρίσετε τις απόψεις μου ιδεαλιστικές, ρομαντικές ή οτιδήποτε άλλο, επιτρέψτε μου να συνεχίσω τον συλλογισμό μου και να εξηγήσω από που πηγάζουν αυτές μου οι σκέψεις.
Όλα αυτά που είπα προηγουμένως αποτελούν πεποίθηση μου, ή καλύτερα αποτελούσαν μέχρι πριν κάποια ώρα. Τι με έκανε να αναθεωρήσω κάποια πράγματα; Ή καλύτερα τι με έκανε να στεναχωρηθώ για κάποια; Πολύ απλά η μαθητική παρέλαση που παρακολούθησα. Τι είδα; Τι ήταν αυτό που υποτίθεται πως καλείται παρέλαση; Τι είδα εγώ; Ένα τσούρμο παιδιά να περπατάνε άχαρα, κουβεντιάζοντας, εμφανώς βαριεστημένα, με αμφίεση επιεικώς απαράδεκτη ( κορίτσια με μίνι με ότι έχει απομείνει, και τακούνια που αδυνατούσαν να τα περπατήσουν) ( και αγόρια με το γυαλί στα μάτια, το μπεγλέρι στο χέρι -ναι το είδα και αυτό-), με κατεβασμένα κεφάλια που χαχάνιζαν , χέρια ακίνητα,και στο τέλος να πανηγυρίζουν έντονα για την επιτυχία της παρέλασης (?), για την ολοκλήρωσή της(?), για την πεποίθησή τους πως ήταν άψογοι στο παρτάκι που προηγήθηκε (?)... Δε ξέρω, ειλικρινά δε ξέρω. Δεν είναι ότι εκνευρίστηκα. Είναι ότι πληγώθηκα. Στενοχωρήθηκα. Αναρωτήθηκα γιατί. Τι σκατά κάνουν στο σχολείο; Τι σκατά ιστορία ξέρουν;Τι σκατά κάνουν οι δάσκαλοι- καθηγητές; Γιατί υποβιβάζουν την ίδια τους την προσωπικότητα; Γιατί τρέχουν αμέσως μετά στις καφετέριες να γκομενίσουν (γιατί μόνο αυτός είναι ο σκοπός τους- προσοχή, δεκτός αλλά να μην είναι ο μόνος!) και όχι να συζητήσουν και να ανταλλάξουν απόψεις για τη διαφορετικότητα της μέρας; Γιατί να είμαστε τόσο γαϊδούρια τελικά;;;
Τελικά κάθε πέρυσι και καλύτερα. Θυμάμαι τις δικές μου παρελάσεις. Υπήρχαν τέτοια περιστατικά αμφίεσης κλπ, αλλά ήταν μεμονωμένα. Θυμάμαι ακόμη την τιμή που ένοιωσα να κρατάω της σημαία στην γ λυκείου, όχι από ψώνιο αλλά γιατί ήταν για μένα μία από τις μέρες της ζωής μου που σκέφτηκα περισσότερο, που βρήκα χρόνο και αφορμή για να αναρωτηθώ κάποια πράγματα ουσιαστικά, να συζητήσω. Δε ξέρω αν το έκαναν όλοι αυτό, αλλά θυμάμαι να κάθομαι αργότερα στην καφετέρια με την παρέα μου και να ανταλλάσσουμε απόψεις για τη μέρα, τη σημασία της, την πολιτική κατάσταση της χώρας, για τις ιστορικές μας αντιλήψεις.(χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν συζητήσαμε και πράγματα που ενδιαφέρουν όλους τους έφηβους). Δε θέλω να το παίξω διαφορετική σε καμία περίπτωση. Απλά ρε γαμώτο, αναρωτιέμαι γιατί να υποβιβάζουμε, καθετί που αντιπροσωπεύει κάποιο νόημα, στην Ελλάδα. Δηλαδή γιατί είμαστε τόσο κολλημένος λαός. Η παρέλαση δεν είναι ούτε πασαρέλα ούτε καφενείο. Αν είναι να γίνεται έτσι προτιμώ να καταργηθεί! Ειλικρινά, δε βρίσκω το λόγο ύπαρξής της αν είναι να ταυτίζεται με την χαλάρωση, με τη βόλτα, με τη σχόλη, με τη μόστρα. ΌΧΙ ,προτιμώ να μην υπάρχει. Ας αντικατασταθεί με μία εργάσιμη για τα παιδιά μέρα, που δεν θα γίνεται μάθημα με την συνήθη έννοια, αλλά θα είναι μέρα αποκλειστικά συζήτησης και ανταλλαγής απόψεων πάνω στα γεγονότα της ημέρας μεταξύ μαθητών, όχι στα πλαίσια της τάξης, αλλά καθολικά στο εκάστοτε σχολείο. Μία μέρα που πιστεύω θα προσφέρει πολλά, ή τουλάχιστον πολύ περισσότερα από όσα προσφέρει η σημερινή μορφή της "παρέλασης". Μία μέρα όχι σχολικής εορτής( άλλωστε και αυτή έχει καταστεί ... άντε να μην πω), αλλά μέρα που θα προσφέρει "πνευματικά" στους μαθητές και θα τους ωριμάσει έστω και ελάχιστα.
Δεν αλλάζω ριζικά την πεποίθηση μου για τις μαθητικές παρελάσεις, απλά πλέον δεν αποδέχομαι τη μορφή μου έχουν λάβει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.