vassilis498
Διακεκριμένο μέλος
Ο vassilis498 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 7,079 μηνύματα.
25-01-14
07:13
Άρα συμφωνούμε ότι, εφόσον η ωριμότητα δεν είναι ένα αντικειμενικά μετρήσιμο κριτήριο, είναι στην διακριτική ευχέρεια των γονιών (και 100% εντός της δικαιοδοσίας τους, όταν μιλάμε ΚΑΙ για ανήλικο αλλά ΚΑΙ για οικονομικά εξαρτώμενο τέκνο) να "αφήσουν" ή να "μην αφήσουν" το παιδί τους να κάνει κάτι.
Για να γίνω σαφής, επειδή δε θέλω να αναλωθώ σε λεπτομέρειες.Σαφώς και δεν είναι ρεαλιστικό, όπως ρεαλιστικό δεν είναι να ζητάς -και να προσδοκάς ότι θα τα πάρεις!- χρήματα για κάτι αντικειμενικά ανούσιο. Οι δυσκολίες δεν αφορούν μόνο το νέο παιδί, αφορούν και την οικογένειά του.
Fact: Όσο κάποιος εξαρτάται από τους γονείς του, με τον οποιονδήποτε τρόπο ( κυρίως οικονομικά ), δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Είτε είναι 15 χρονών, είτε 18, είτε 25, είτε 40. Δεν έχει να κάνει συγκεκριμένα με τη σχέση γονέα-παιδιού, είναι γενικότερα κάποιου είδους pay off. Αν παίζω κάποιο καταλυτικό ρόλο στη ζωή σου τότε αυτόματα αποκτώ και δικαίωμα σε αυτή.
Το θέμα είναι κατά πόσο είναι θεμιτό σε κάποιες περιπτώσεις οι γονείς να εκμεταλλεύονται κάτι τέτοιο για να επιβάλλονται στα παιδιά τους;
Για αυτό και αυτό στο οποίο διαφώνισα από την αρχή είναι το ότι το να είναι σε θέση κάποιος να αποφασίζει μόνος του για τη ζωή του και το να λέγεται ανεξάρτητος είναι 2 διαφορετικά πράγματα.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος. Για μένα αν κάποιος:
α) Έχει αποκλειστικά την ευθύνη του εαυτού του ( δηλαδή είναι 18 χρονών και λογίζεται από το κράτος ως ενήλικας ).
β) Δεν επηρεάζει άμεσα άλλους.
Θα έπρεπε να έχει το ελεύθερο της επιλογής του.
Στο συγκεκριμένο θέμα ο opener δεν μπορεί απλά να απαιτήσει να πάει στην εκδρομή. Αν όμως α) ήταν 18 αντί για 17.6(!) και β) είχε μαζέψει τα λεφτά, οι γονείς του θα έπρεπε να τον αφήσουν, ακόμη κι αν σε αυτήν την περίπτωση μπορούσαν απλά να πουν όχι.
Κι αν αυτό σε κάποιον ακούγεται αυτονόητο ας σκεφτεί το ενδεχόμενο κάποιας πχ 19χρονης που θέλει μια μέρα να βγει μια βόλτα να τα πιει με τις φίλες της και να γυρίσει σπίτι μόνη της στις 5 το πρωί.
Ή την περίπτωση κάποιου 18χρονου που μαζεύει χρήματα, και ανακοινώνει στους δικούς του πως έχει σκοπό να βγάλει δίπλωμα και να αγοράσει μηχανάκι :-)
Και μη γυρίσει και μου πει κανείς ότι όλα αυτά είναι καλοπροαίρετα άρα δικαιολογημένα γιατί δε θα τελειώσουμε ούτε αύριο.
Δε χρειάζεται, δεν το πα με καμιά νοσταλγική διάθεση, απλά είναι λίγο ειρωνεία όπως και να το κάνουμε.Συμφωνούμε για την ανασκόπηση προ 30 ετών. Επίσης πριν από 30 χρόνια ήταν διαφορετικές δεκάδες κοινωνικές συνθήκες. Να τις αναλύσουμε;
Φυσικά, αν σε κάποιον αρέσει να κοροϊδεύει τον εαυτό του και θέλει να λειτουργεί εκδικητικά ποιος θα τον εμποδίσει.Μπορεί όντως να είναι δικαιολογία εκ μέρους των γονιών, δεν διαφωνώ. Αλλά σίγουρα δεν είναι δικαιολογία εκ μέρους του οργανωτή της εκδρομής, και επίσης σίγουρα δεν δίνει το δικαίωμα στο ίδιο το παιδί να ζητάει ό,τι νομίζει. Και πίστεψε με, ο ίδιος ο γονιός θα πάει να ενδιαφερθεί ποιον θα τραβήξει σε περίπτωση που τύχει κάτι, το έχω δει πάμπολλες φορές το σκηνικό.
Αν το παιδί ήταν 18, προφανώς και θα μπορούσε να μην ζητήσει την άδεια των γονιών του, όπως επίσης προφανώς θα ζητούσε χρήματα για να κάνει την εκδρομή.
Εξαρτάται πόσο ρομαντικά το βλέπει κανείς.Η "εξουσιολαγνεία", αν και καταλαβαίνω τι θες να πεις, θεωρώ ότι είναι τραβηγμένη λέξη. Όχι ότι δεν υπάρχει, αλλά θεωρώ ότι στην πραγματική της διάσταση είναι η μειοψηφία των περιπτώσεων.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
vassilis498
Διακεκριμένο μέλος
Ο vassilis498 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 7,079 μηνύματα.
23-01-14
19:20
Συμφωνώ, η ωριμότητα δεν ταυτίζεται με την ηλικία. Από την άλλη πολλές φορές αυτό είναι κατι που δεν μπορεί εύκολα να διακρίνει κανείς σε κάποιον. Επίσης πολλές φορές είναι και σχετικό, δεδομένου πως όσο ώριμο να θεωρείς κάποιον αν σε κάτι διαφωνείς με αυτόν σου αρκεί.
Το "ποιος έχει την ευθύνη" είναι πολλές φορές απλά μια δικαιολογία. Τώρα πες οκ είναι 17. Αν ήταν 18; Εσείς το είπατε σε ένα χρόνο δεν αλλάζει τούμπα το σύμπαν. Αν ένας γονιός ανησυχεί για το παιδί του δε θα πάει να κοιτάξει, κι ούτε τον ενδιαφέρει γενικά ποιον θα τραβάνε σε περίπτωση που του τύχει κάτι.
Γενικά δεν αναφέρομαι τώρα συγκεκριμένα σε αυτό το παράδειγμα. Ναι, μπορεί και πιθανότατα να είναι μια τρέλα της στιγμής, και ως τέτοια να ερμηνεύτηκε από τους γονείς. Αλλά θα πω αυτό:
Πριν 30 χρόνια ήταν τέτοιες οι συνθήκες όπου μπορούσε κάποιος ανειδικευτος, να βρει μια αξιοπρεπή δουλειά όπου θα μπορούσε μέσω αυτής μεσοπρόθεσμα έστω, να εξασφαλίσει μια δική του αρχή, τελείως πια ανεξάρτητα από αυτούς που τον μεγάλωσαν. ( τουλάχιστον σύμφωνα με λόγια των γονιών μου ). Και αυτό ήταν και το φυσιολογικό για κάμποσα χρόνια και ακόμα είναι σε πολλές άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
Πλέον ζούμε σε μέρες όπου η ανεργία στους νέους έχει εκτιναχτεί, και το μόνο που μπορεί να βρει κάποιος είναι κάποιου είδους full time απασχόλησης να βγάζει το χαρτζιλίκι του ( στην πλειονότητα τουλάχιστον ). Οπότε αυτό το "πάνε βρες δουλειά και ζήσε μόνος σου" δεν ακούγεται πολύ ρεαλιστικό.
Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; πολλοί γονείς αντί να αντιληφθούν την κατάσταση και να προσαρμοστούν σε αυτά τα δεδομένα επωφελούνται αυτής για να ασκούν εξουσία στα παιδιά που εξαρτώνται από αυτούς, για τον οποιονδήποτε λόγο.
Μπορεί εκφράσεις όπως "Όσο ζεις σε αυτό το σπίτι θα κάνεις ό,τι θέλω εγώ." να ακούγονται πολύ badass αλλά δεν είναι τίποτα άλλο από ενδείξεις αυταρχισμού και εξουσιολαγνείας. Και το οικονομικό εδώ σε πολλές περιπτώσεις είναι απλά η αφορμή.
υγ: προφανώς δεν λέω ότι όλοι κάνουν έτσι, ούτε έχω κάποιον συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Αλλά συμβαίνει, και τέτοιου είδους λογικές είναι πολύ foul.
Το "ποιος έχει την ευθύνη" είναι πολλές φορές απλά μια δικαιολογία. Τώρα πες οκ είναι 17. Αν ήταν 18; Εσείς το είπατε σε ένα χρόνο δεν αλλάζει τούμπα το σύμπαν. Αν ένας γονιός ανησυχεί για το παιδί του δε θα πάει να κοιτάξει, κι ούτε τον ενδιαφέρει γενικά ποιον θα τραβάνε σε περίπτωση που του τύχει κάτι.
Γενικά δεν αναφέρομαι τώρα συγκεκριμένα σε αυτό το παράδειγμα. Ναι, μπορεί και πιθανότατα να είναι μια τρέλα της στιγμής, και ως τέτοια να ερμηνεύτηκε από τους γονείς. Αλλά θα πω αυτό:
Πριν 30 χρόνια ήταν τέτοιες οι συνθήκες όπου μπορούσε κάποιος ανειδικευτος, να βρει μια αξιοπρεπή δουλειά όπου θα μπορούσε μέσω αυτής μεσοπρόθεσμα έστω, να εξασφαλίσει μια δική του αρχή, τελείως πια ανεξάρτητα από αυτούς που τον μεγάλωσαν. ( τουλάχιστον σύμφωνα με λόγια των γονιών μου ). Και αυτό ήταν και το φυσιολογικό για κάμποσα χρόνια και ακόμα είναι σε πολλές άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
Πλέον ζούμε σε μέρες όπου η ανεργία στους νέους έχει εκτιναχτεί, και το μόνο που μπορεί να βρει κάποιος είναι κάποιου είδους full time απασχόλησης να βγάζει το χαρτζιλίκι του ( στην πλειονότητα τουλάχιστον ). Οπότε αυτό το "πάνε βρες δουλειά και ζήσε μόνος σου" δεν ακούγεται πολύ ρεαλιστικό.
Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; πολλοί γονείς αντί να αντιληφθούν την κατάσταση και να προσαρμοστούν σε αυτά τα δεδομένα επωφελούνται αυτής για να ασκούν εξουσία στα παιδιά που εξαρτώνται από αυτούς, για τον οποιονδήποτε λόγο.
Μπορεί εκφράσεις όπως "Όσο ζεις σε αυτό το σπίτι θα κάνεις ό,τι θέλω εγώ." να ακούγονται πολύ badass αλλά δεν είναι τίποτα άλλο από ενδείξεις αυταρχισμού και εξουσιολαγνείας. Και το οικονομικό εδώ σε πολλές περιπτώσεις είναι απλά η αφορμή.
υγ: προφανώς δεν λέω ότι όλοι κάνουν έτσι, ούτε έχω κάποιον συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Αλλά συμβαίνει, και τέτοιου είδους λογικές είναι πολύ foul.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
vassilis498
Διακεκριμένο μέλος
Ο vassilis498 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 7,079 μηνύματα.
23-01-14
00:58
Μου αρέσει πάντως που υπάρχουν άτομα που πιστεύουν ότι με την ενηλικίωση, θα μπορείς να κάνεις ό,τι σου καπνίσει.
Άμα θέλετε ανεξαρτητοποίηση πουλάκια μου, να την ζητήσετε σε όλα τα επίπεδα. Όχι μόνο στο τι "με αφήνουν" οι γονείς μου να κάνω, αλλά και στο ποιος τα πληρώνει όλα αυτά (και άλλα πολλά). Όχι και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.
Τι σχέση έχει το ένα με τ' άλλο;
Και από πότε το να αναγνωρίζεις στο παιδί σου την ωριμότητα να αποφασίζει μόνος του για τη ζωή του καλείται ανεξαρτητοποίηση;
αυτά δεδομένου πως δεν είναι οικονομικό το θέμα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.