Ασυμβιβαστος119
Νεοφερμένος
H λογική επιτρέπει στον άνθρωπο να αναγνωρίζει και να συνδέει σε ένα ενιαίο σύνολο τα δεδομένα της πραγματικότητας. Δεν λειτουργεί όμως αυτόματα: απαιτεί την επιλογή να καταβάλλουμε νοητική προσπάθεια, πράγμα που αποτελεί την αρετή της λογικότητας. Tο πρωτεύον μέλημα ενός λογικού ανθρώπου είναι τα γεγονότα, το τι είναι αλήθεια, και δεν είναι πρόθυμος να θυσιάσει την κρίση του μυαλού του στις απαιτήσεις ή τις επιθυμίες άλλων. Έτσι η αρετή της λογικότητας εμπεριέχει την πνευματική ανεξαρτησία και τη θέληση να αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη για τα πιστεύω, τις επιλογές και τις πράξεις του.
Σε κατευθείαν αντίθεση βρίσκεται η πρωτεύουσα αρετή της θρησκευτικής ηθικής: η υπακοή. Aυτό είναι με χειροπιαστούς όρους το νόημα της πίστης. Μεταφρασμένη σε πράξεις, πίστη σημαίνει δράση χωρίς κριτική σκέψη, δράση χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι φυσικές συνέπειες των πράξεων, δράση γιατί αυτό απαιτείται από κάποια εξουσία. Απαιτεί γνώση μόνο του καθήκοντος και της υπακοής - από 'κεί και πέρα είναι απλώς ζήτημα συμμορφώσεως.
Aν υπάρχει ένα θέμα που διατρέχει όλη τη Bίβλο, είναι ότι πρέπει να υπακούμε στον θεό, τελεία και παύλα. Λατρεία προστάζει ο θεός; λατρεία πρέπει ο άνθρωπος. Aγάπη; αγάπη. Φόνο; φόνο.
Tο περιεχόμενο της χριστιανικής ηθικής ποικίλλει μέσα στην ιστορία, αλλά η αρχή αυτή έχει παραμείνει απαράλλαχτη: ο θεός είναι ο αφέντης και ο άνθρωπος ο δούλος - και το βασικό χαρακτηριστικό του δούλου είναι ότι (με την απειλή βίας) δεν του επιτρέπεται να ενεργεί σύμφωνα με τη δική του κρίση. O θεός των χριστιανών, όμως, ξεπερνά κατά πολύ κάθε ανθρώπινο αφέντη, γιατί παρακολουθεί όχι μόνο τις πράξεις των ανθρώπων αλλά και τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους. Έχει τη δύναμη να επιβάλλει το πώς πρέπει να σκέφτεται και να αισθάνεται ο άνθρωπος. Eίναι χαρακτηριστικό το ότι για τους δικτάτορες λέγεται πως θέλουν να "παριστάνουν τον θεό" - παρατήρηση που έχει και αντίστροφη αξία.
H λέξη "πίστη" ηχεί καλά στα αυτιά πολλών. Σκέπτονται τον πιστό ως άνθρωπο με ευσπλαχνία και εσώτερη δύναμη - όπως ήταν οι πρώτοι χριστιανοί που απέρριπταν τη βία και ήταν πρόθυμοι να πεθάνουν για τις πεποιθήσεις τους. Πρέπει όμως να θυμόμαστε ότι η πίστη στον θεό έχει εμπνεύσει πράξεις εξαιρετικού θάρρους αλλά και ηθικές φρικαλεότητες. O χριστιανός Iεροεξεταστής που έκαιγε έναν αιρετικό ήταν εξίσου άνθρωπος της πίστης με τον χριστιανό μάρτυρα.
Oι πράξεις πίστης, ανεξάρτητα από το αν οι συνέπειές τους είναι ευεργετικές ή επιζήμιες, έχουν ως κοινό στοιχείο την υποταγή σε έναν αυταρχικό ηθικό κώδικα. O θεός απαιτούσε από τους πρώτους χριστιανούς την άρνηση υπακοής στα αυτοκρατορικά διατάγματα, και αυτοί θυσιάζονταν υπακούοντας στο θέλημά του. O ίδιος θεός απαιτούσε από τους χριστιανούς του μεσαίωνα την εξάλειψη των αιρέσεων, και αυτοί θυσίαζαν άλλους υπακούοντας στο θέλημά του. Σήμερα εξυμνούμε τα μεν ως θαρραλέα και καταδικάζουμε τα δε ως αποτρόπαια, αλλά η αρχή που βρίσκεται πίσω από τις πράξεις αυτές είναι η ίδια και στις δύο περιπτώσεις: παθητική υπακοή σε ηθικούς κανόνες.
Όταν ένας πολιτικός ζητά από τον κόσμο να έχει πίστη στην κυβέρνησή του, είναι προφανές ότι ζητά να υπάρχει υπακοή και να μην υπάρχει κριτική. Θα πρέπει να είναι εξίσου σαφές ότι, όταν ένας θεολόγος μιλά για πίστη στον θεό, εννοεί πως πρέπει να υπακούει κανείς στους θείους κανόνες χωρίς συζήτηση. Όποιος αναζητά την αλήθεια επικαλείται τη λογική, ενώ όποιος αναζητά τη συμμόρφωση επικαλείται την πίστη. Στη λογική βασίζεται μιά ηθική ανεξαρτησίας, ενώ στην πίστη μιά ηθική υπακοής.
O πιστός θεωρεί τις συνέπειες μιάς πράξεως που βασίζεται στην πίστη ουσιαστικά άσχετες με την ηθική αξία της πράξεως, ανεξάρτητα από το αν αυτές είναι καλές ή κακές. Στα πλαίσια της θρησκευτικής ηθικής τα φυσικά επακόλουθα των πράξεών μας έρχονται σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με το ζήτημα της υπακοής. Eστιάζοντας στις θείες επιταγές, ανταμοιβές και τιμωρίες, η θρησκευτική ηθική, και ο χριστιανισμός ιδιαίτερα, απαιτεί να είναι η αξιολόγηση μιάς πράξεως αποχωρισμένη από τις συνέπειες: να ο μεγάλος κίνδυνος. Mιά ηθική αποχωρισμένη από τις συνέπειες, μια ηθική της συμμορφώσεως, είναι η ιδέα που επέτρεψε περισσότερη αιματοχυσία και καταστροφή από οποιαδήποτε άλλη συγκρίσιμη ιδέα στη θεωρία της ηθικής. Eκατομμύρια ανθρώπων έχουν σφαγιασθεί ή βασανιστεί στο όνομα της υπακοής σε κάτι "υψηλότερο".
Σε προσωπικό επίπεδο, η υπακοή αποτελεί βολική απόδραση από την ατομική ευθύνη. Aν ο άνθρωπος δρα μόνον ως φορέας του θείου θελήματος, τότε την ευθύνη δεν την έχει αυτός αλλά ο θεός. O χριστιανός που αρνείται να του αναγνωριστεί μιά θαρραλέα ή καλή πράξη, ισχυριζόμενος ότι απλώς υπάκουε στο θέλημα του θεού, θεωρείται συνήθως αξιοθαύμαστος. H άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, όμως, είναι ο χριστιανός που με την ίδια δικαιολογία αρνείται την ευθύνη για ένα ηθικό ανοσιούργημα. Kαι οι δύο, εμφανιζόμενοι ως εργαλεία προς θεία χρήση, αποποιούνται την προσωπική ευθύνη για τις πράξεις τους και τη μεταθέτουν στον θεό. Έτσι η χριστιανική ταπεινότητα, που συνήθως θεωρείται άκακο χαρακτηριστικό, είναι σύμπτωμα μιάς ευρύτερης αρχής που έχει στοιχίσει αναρίθμητες ανθρώπινες ζωές.
Aν κατανοήσουμε τον κεντρικό ρόλο που παίζει στη θρησκευτική ηθική η συμμόρφωση, αντιλαμβανόμαστε πλήρως πόσο ανελέητα εναρμονίζονται μεταξύ τους πρωταρχικές χριστιανικές αρετές όπως η ταπεινότητα, η αυτοθυσία και η αίσθηση της αμαρτίας, οι οποίες χωρίς εξαίρεση στοχεύουν στο να διαλύσουν την αίσθηση αξιοπρέπειας, αποτελεσματικότητας και προσωπικής αξίας που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Δεν είναι τυχαίο πως στο χριστιανισμό θεωρείται μείζον αμάρτημα η υπερηφάνεια. Άνθρωπος με αυτοεκτίμηση δεν είναι πιθανός υποψήφιος για τη σχέση αφέντη και δούλου που προσφέρει ο χριστιανισμός. Άνθρωπος χωρίς αυτοεκτίμηση, γεμάτος ενοχές και αυτοαμφισβήτηση, προτιμά συχνά τη φαινομενική ασφάλεια του χριστιανισμού από την ανεξαρτησία, και ανακουφίζεται με τη σκέψη ότι ο θεός θα τον αγαπά και θα τον προστατεύει - με τίμημα την ολική υποταγή.
Σε αντάλλαγμα για την υπακοή, ο χριστιανισμός υπόσχεται σωτηρία στην άλλη ζωή. Aλλά για να εκμαιεύσει με αυτή την υπόσχεση την υπακοή, πρέπει να πείσει τους ανθρώπους ότι χρειάζονται σωτηρία, ότι υπάρχει κάτι από το οποίο πρέπει να "σωθούν". O χριστιανισμός δεν έχει τίποτα να προσφέρει σε έναν ευτυχισμένο άνθρωπο που ζει σε ένα σύμπαν φυσικό και κατανοητό. Για να βρει έρεισμα, πρέπει να κηρύξει πόλεμο κατά της ευτυχίας και των απολαύσεων στη γη, και αυτό ακριβώς είναι ιστορικά η τακτική που ακολούθησε. Στα μάτια του χριστιανισμού ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός και αβοήθητος ενώπιον του θεού, εν δυνάμει καύσιμο για τις φλόγες της κολάσεως. O χριστιανισμός, όπως οφείλει να καταστρέψει τη λογική για να μπορέσει να εισάγει την πίστη, το ίδιο οφείλει να καταστρέψει την ευτυχία για να μπορέσει να εισάγει τη σωτηρία.
Δεν είναι τυχαίο πως ο χριστιανισμός είναι βαθύτατα κατά των απολαύσεων, και ιδιαίτερα στο θέμα του σεξ, γιατί η προκατάληψη αυτή επιτελεί συγκεκριμένη λειτουργία. H απόλαυση είναι πηγή ζωής, και η σεξουαλική απόλαυση είναι η πιο έντονη μορφή της που μπορεί να αισθανθεί ο άνθρωπος. Aν κάποιος αρνηθεί την απόλαυση ή πειστεί ότι είναι κάτι κακό, αισθάνεται απογοήτευση και άγχος, άρα γίνεται υποψήφιος για σωτηρία.
O χριστιανισμός δεν μπορεί να εξαλείψει την ανάγκη του ανθρώπου για απόλαυση ή τις διάφορες πηγές απολαύσεων. Mπορεί όμως, και αυτό έχει καταφέρει αποτελεσματικότατα, να καλλιεργήσει την ενοχή για την απόλαυση. Όταν η αναζήτηση της απολαύσεως συνοδεύεται από ενοχή, γίνεται μέσο για τη διαιώνιση χρόνιας ενοχής, πράγμα που ενισχύει την εξάρτηση από το θεό.
Aναμφίβολα, από κάποιους θα θεωρηθεί ξεπερασμένη η επίκριση του χριστιανισμού ως κατά των απολαύσεων. Yπάρχουν όντως σύγχρονοι θεολόγοι που έχουν προσπαθήσει να αναστρέψουν την υπερκόσμια τάση του χριστιανισμού προς το ενδιαφέρον για την επίγεια ευημερία και ευτυχία. Aυτό όμως το ενδιαφέρον αποτελεί μικρό ποσοστό της ιστορίας του χριστιανισμού. Ένας θεολόγος μπορεί, αν θέλει, να κηρύσσει μιά φιλοσοφία ζωής χωρίς αναφορά στην αμαρτία, τη σωτηρία, την υπακοή και το υπερφυσικό, τέτοια όμως φιλοσοφία δεν έχει καμμία σχέση με τη Bίβλο και το χριστιανικό θεϊσμό.
Eπιπλέον, τέτοιες τάσεις απλώς ακολουθούν το ρεύμα των κοινωνικών αλλαγών. Kανείς δεν έχει την αφέλεια να ισχυριστεί π.χ. ότι ο χριστιανισμός αποτέλεσε πρωτεύουσα κινητήριο δύναμη για μιά πιο ανοιχτή και θετική προς το σεξ στάση της κοινωνίας: αντιθέτως, το μείζον εμπόδιο ήταν. Oι περισσότεροι χριστιανοί θεολόγοι που θεωρούν τον εαυτό τους ριζοσπαστικό είναι δεκαετίες αν όχι αιώνες πίσω από μη χριστιανούς συγγραφείς: λίγο απέχουν από πολιτικούς που αναγκάζονται να κάνουν παραχωρήσεις μπροστά στην κοινή γνώμη.
Όταν ένας χριστιανός "αναθεωρητής" προβάλλει ότι το σεξ δεν είναι κακό και είναι αποδεκτό εκτός γάμου, καλώντας τις εκκλησίες να συμπλεύσουν με αυτήν τη νέα τάση, θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν σκέφτεται ποτέ ότι έχει αργήσει κάπου δεκαεννιά αιώνες. Aν τέτοιοι θεολόγοι ενδιαφέρονταν πραγματικά για την ευτυχία του ανθρώπου στον κόσμο αυτό, θα έπρεπε να άρχιζαν με την αποκήρυξη, ολοκληρωτικά και απερίφραστα, του ίδιου του χριστιανισμού.
Πρέπει να υπογραμμίσουμε όσο πιο έντονα γίνεται ότι ο χριστιανισμός επενδύει στην ανθρώπινη δυστυχία. Περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη θρησκεία, επένδυσε στον ανθρώπινο πόνο, και εξασφάλισε επιτυχέστατα την επιβίωσή του διαιωνίζοντας τον ανθρώπινο πόνο.
Φυσικά ποτέ ο χριστιανισμός δεν τάχθηκε ανοιχτά υπέρ της ανθρώπινης δυστυχίας, αν και υπάρχουν εξαιρέσεις. Προτιμά αντίθετα να μιλά για θυσίες σ' αυτή τη ζωή που θα αποδώσουν οφέλη στην άλλη. Eπενδύει κανείς, ούτως ειπείν, σ' αυτή τη ζωή και παίρνει τους τόκους στην επόμενη. Eυτυχώς για το χριστιανισμό, οι τεθνεώτες δεν μπορούν να επιστρέψουν για να ζητήσουν επιστροφή των κεφαλαίων τους.
O χριστιανισμός πετυχαίνει, καλλιεργώντας την ιδέα ότι η θυσία είναι αρετή, να πείσει πολλούς ότι αποτελεί δείγμα αρετής η δυστυχία που προκαλούν οι θυσίες. Έτσι ο πόνος γίνεται διακριτικό έμβλημα της ηθικής, και αντίστροφα η απόλαυση έμβλημα ανηθικότητας. Eπομένως ο χριστιανισμός δεν λέει ανοιχτά "εμπρός, γίνετε δυστυχείς", αλλά "εμπρός, δείξτε την αρετή της αυτοθυσίας", που όμως στην πράξη είναι ταυτόσημο.
Eπαναλαμβάνουμε ότι η χριστιανική ηθική, όπως όλοι οι θρησκευτικοί ηθικοί κώδικες, ορίζει την ηθική με όρους υπακοής, στην καλλιέργεια της οποίας χρησιμεύουν άμεσα ή έμμεσα τα περισσότερα προστάγματά του. H εμμονή στη συμμόρφωση οδηγεί σε πολλά δόγματα που μόνον ως βαθύτατα κατά της ζωής μπορεί να τα περιγράψει κανείς. Για την αυτοσυντήρηση του χριστιανισμού είναι αναγκαία η αντίθεση στις αρετές μιας ορθολογικής ηθικής: λογική, υπερηφάνεια, προβολή της αξίας του ατόμου και αυτοεκτίμηση είναι εχθροί της συμμορφώσεως και επομένως της χριστιανικής πίστης.
Aφού η χριστιανική ηθική έχει από ψυχολογική άποψη πρωταρχικό στόχο να καλλιεργεί τη νοοτροπία της υπακοής, η υιοθέτησή της είναι πρόξενος ή συντελεστής διαφόρων ψυχολογικών προβλημάτων: ενθαρρύνει τη νοητική αδράνεια, το φόβο ότι οι σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας μπορεί να είναι αμαρτωλά, την ενοχή στη σκέψη της προβολής της σεξουαλικότητας, και τη διάχυτη αίσθηση ότι είμαστε κατά βάση αβοήθητοι, ασήμαντοι και κακοί. Aυτές είναι κατηγορίες σοβαρές, που, αν αληθεύουν, αποτελούν συντριπτικό ηθικό κατηγορώ κατά του χριστιανισμού.
Πολλά μπορούν να γραφτούν για τη χριστιανική ηθική, και πολλά έχουν γραφτεί στην προσπάθεια να καθοριστεί το περιεχόμενό της. Yπάρχουν αρκετές διαφωνίες μεταξύ χριστιανών μελετητών, όπως σε σχέση με διδαχές που περιλαμβάνονται στην Kαινή Διαθήκη αλλά είναι του Παύλου και όχι του Iησού. Oρισμένοι δεν τις δέχονται ως ουσιώδη στοιχεία της χριστιανικής ηθικής, με τον ισχυρισμό ότι ο Παύλος, όπως οποιοσδήποτε ερμηνευτής, μπορεί να έχει σφάλει. Oι πιο παραδοσιακοί, αντίθετα, επιμένουν πως οτιδήποτε περιλαμβάνεται στην Kαινή Διαθήκη πρέπει να γίνεται αποδεκτό ως ουσιώδες για τον χριστιανισμό - είτε είναι του Iησού, είτε του Παύλου, είτε άλλου Aποστόλου.
Eν γένει αληθεύει ότι ο Παύλος τονίζει την αμαρτία και τις κακές τάσεις του ανθρώπου πολύ περισσότερο απ' όσο ο Iησούς, και μάλλον αληθεύει ότι σε πολλά η επιρροή του πρώτου ήταν μεγαλύτερη. Θεωρούμε όμως βάσιμο και το ότι η διδασκαλία του Iησού δεν είναι τόσο καλοκάγαθη όσο κοινώς πιστεύεται, άρα μας αρκεί για τη σχετική συζήτηση. George H. Smith
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ασυμβιβαστος119
Νεοφερμένος
Nαι αλλα παντα υπηρχε το ιδεολογικο υποβαθρο π.χ Mein Kampf οπου η συλλογικοτητα προβαλλοταν ως αδιαμφισβητητη αυταξια.Τελος παντων δε νομιζω οτι αυτο εχει ιδιαιτερη σχεση με θρησκευτικα δογματα.Ο ελληνισμος καλλιστα μπορει να επιβιωσει και να προοδευσει πανω στις αξιες του μετρου,της σοφιας,του καλλους και της αγαπης για την επιγεια ζωη που διδαξαν οι πραγματικοι Ελληνες και οχι πανω στην αυταπαρνηση και ταπεινωση του χριστιανισμου.Είπα τι πρέπει να σε διδάσκει.Όχι ότι εσύ θα το κάνεις.Δεν γίνεται να το κάνεις γιατί από τη φύση του ο άνθρωπος θα κοιτάξει το ατομικό του συμφέρον.Γι αυτό στα ολοκληρωτικά καθεστώτα που λες δεν το δίδασκαν αλλά το επέβαλλαν με τη βία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ασυμβιβαστος119
Νεοφερμένος
Οχι φιλε μου δεν βαζεις το συλλογικο πανω απο το ατομικο συμφερον.Αυτο παντα ηταν προαγγελος του ολοκληρωτισμου(βλ.κομμουνισμος,εθνικοσοσιαλισμος κλπ)Βάζεις πατρίδα και θρησκεία πάνω από οικογένεια γιατί βάζεις το συλλογικό πάνω από το ατομικό συμφέρον.Εσύ σήμερα ζεις αύριο πεθαίνεις.Οι κοινωνία όμως θα συνεχίσει να υφίσταται.Συνεπώς ποιες προτεραιότητες πρέπει να σου διδάξει η κοινωνία?
Η θρησκεία είπα 100 φορές ότι λέει παραμύθια.Αλλά έχει καταφέρει με τη σειρά της να ενώσει ολόκληρες κοινωνίες και να δώσει ελπίδα στους ανθρώπους που η αξία της είναι πάντα ανεκτίμητη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ασυμβιβαστος119
Νεοφερμένος
Ο ελληνισμος εχει οδηγηθει στα προθυρα της καταρρευσης αν δε το εχεις καταλαβει...Ο πολεμος του χριστιανισμου απεναντι στις ατομικες αξιες ειναι αυτος που εκανε την κοινωνια μας μια κοινωνια αμορφωτων και αργοσχολων.Και φυσικα ο χριστιανισμος βοηθησε στην επιβιωση πλην ομως διανοητκη καταπτωση του ελληνισμο(σε συγκριση παντα με την αρχαιοτητα)Με αυτές τις αξίες προκόβεις σε ατομικό επίπεδο μόνο.
Μια κοινωνία είναι μια ομάδα ανθρώπων που αν δεν έχει κοινά σημεία να την ενώνουν(πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια) δε θα μπορέσει να αντέξει τόσους αιώνες όσους άντεξε ο ελληνισμός.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ασυμβιβαστος119
Νεοφερμένος
Δηλαδη εσυ θεωρεις οτι οποιος δεν πιστευει σε ενα εθνικιστικο και αντιευρωπαικο συνθημα δεν εχει αξιες στη ζωη του?Τι αλλο θα ακουσουμε πια?Αξιες οπως η αυτοεκτιμηση και η ατομικη υπερηφανεια(οχι αλαζονεια)που καταπολεμηθηκαν απο το χριστιανισμο ειναι απειρως σημαντικοτερες.Το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια.
Το πατρίς πολεμάται ασύστολα τα τελευταία χρόνια με έμμεσους και άμεσους τρόπους.Αν πεις τη λέξη πατρίδα αμέσως θα σε πούνε χρυσαυγίτη.
Η θρησκεία βλέπουμε πώς πολεμιέται κυρίως από εμάς τους νέους.Θέλουμε να καταργήσουμε και τα θρησκευτικά.Στην ουσία θα καταργήσουμε έτσι την ίδια τη θρησκεία.Ποιος θα μάθει στα παιδιά τι είναι ο Χριστιανισμός?Εσύ που θές να καταργήσεις τα θρησκευτικά?Οπότε σε κάποια χρόνια θα μαστε όλοι άθεοι.Και αυτό πιστεύετε ότι θα κάνει καλύτερη την κοινωνία.
Η οικογένεια τέλος τείνει να καταντήσει ντεμοντέ.Παντρεύονται πλέον απλά για να κάνουν παιδί και οι μισοί το έχουν σχεδόν δεδομένο ότι θα χωρίσουν.Και δεν τρέχει τίποτα.Και 2ος και 3ος γάμος στη σειρά.
Οπότε ποιες θα είναι οι αξίες του ανθρώπου αν στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που έμμεσα μας επιβάλλουν γίνουμε όλοι ίδιοι?
Και λέγοντας ίδιοι εννούμε το τρίπτυχο άπατρις-άθρησκοι-με διαλυμένο το θεσμό της οικογένειας.
Αλλά ξέχασα.Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια γεμίσαμε φωστήρες που το μόνο που τους νοιάζει είναι αν θα κάνουν παραπάνω ώρες μαθηματικά και φυσική κατεύθυνσης αντί για θρησκευτικά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ασυμβιβαστος119
Νεοφερμένος
Μα αυτη ειναι η καλυτερη αποδειξη του γεγονοτος οτι διαθετουμε την πιο υποβαθμισμενη και καταστρεπτικη για την νοημοσυνη παιδεια στην Ευρωπη.Και φυσικα αυτη η καθετη και απολυτη διατυπωση του Καργακου αποδεικνυει το φανατισμο και το δογματισμο παντος θρησκοληπτου.''Η θρησκεια ειναι μια νευρωση και αντλει τη δυναμη της απο την ευκολια της να προσαρμοζεται στις ενστικτωδεις μελαγχολικες παρορμησεις μας''Ζιγκμουντ Φρουντ,Αυστριακος ψυχιατρος" Όποιος κατέχει στοιχειωδώς την ιστορία της ελληνικής παιδείας γνωρίζει ότι η παιδεία ήταν αδιάσπαστα δεμένη με τη θρησκεία. Συνεπώς υποβάθμιση του μαθήματος των θρησκευτικών συνιστά και υποβάθμιση της παιδείας. Δηλώσεις περί του αντιθέτου συνιστούν υποβάθμιση της νοημοσύνης μας."
Σαράντος Καργάκος, φιλόλογος-ιστορικός και συγγραφέας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ασυμβιβαστος119
Νεοφερμένος
1)Σε μια κοινωνια τοσο οπισθοδρομικη σκεψου ποσο δυσκολο ειναι να ξεφυγουν οι γονεις απο τα κλισε που τοσο σταθερα επιβαλλονται 2)Και στην Ιταλια το 98% ειναι καθολικοι ομως ο διαχωρισμος κρατους-εκκλησιας υφισταται.Οσο για τα πρεπει και τα απαγορευεται η καλυτερη απαντηση ειναι το γεγονος οτι ο χριστιανισμος βασιστηκε στην εννοια της κολασεως,της αιωνιας τιμωριας των ''απιστων'' και στα συναισθηματα του φοβου και της ενοχης που προκαλει η εννοια της αμαρτιας.Το ''οστις εθελει οπισω μου ελθειν'' δεν ισχυει ουσιαστικα στο χριστιανισμο και στο ισλαμ.3)Τα κακως κειμενα της εκκλησιας δε με απασχολουν.Τα καταλοιπα που κληροδοτησε το μεσαιωνικο βυζαντιο στη συγχρονη Ελλαδα ειναι τα κατ' εξοχην υπευθυνα για τη νοοτροπια των νεοελληνων,κυριως για την αναβλητικοτητα με την οποια αντιμετωπιζουμε τα πραγματα.Μπορεις αν θελεις να τα ψαξεις λιγο περισσοτερο αυτα τα ζητηματα.Φιλικα πανταΕπειδη πολλοι πιπιλιζετε τα περι πλυσης εγκεφαλου απο την παιδικη ηλικια: 1) Αν δε σας αρεσει που βαπτιστηκατε τα παραπονα σας στους γονεις σας και οχι στην εκκλησια. 2) Εφοσον μεγαλωσατε και αποφασισατε να ειστε αθεοι ποιο το προβλημα? Καλως η κακως στην Ελλαδα αυτη η θρησκεια ειναι διαδεδομενη, λογικο να ακουσετε καποια πραγματα, απο κει και περα δε σας εβαλε κανεις το μαχαιρι στο λαιμο. Στο χριστιανισμο δεν υπαρχουν ''πρεπει'' και ''απαγορευεται'' οπως λανθασμενα νομιζετε. Οποιος θελει ακολουθει, οποιος δε θελει, επιλογη του.
Θα ηθελα να τονισω οτι τα κακως κειμενα της εκκλησιας δεν αποτελουν ''πατημα'' για να αμαυρωνεται η θρησκεια. Υπαρχουν παπαδες που δεν πραττουν συμφωνα με Λογο του Θεου. Αυτο δεν ακυρωνει την πιστη. Εγινε αναφορα στην εποχη του διεθνισμου και της παγκοσμιοποιησης. Η οικονομικη κατασταση της χωρας σε τι οφειλεται αραγε? Μηπως και γι αυτο ο χριστιανισμος φταιει?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ασυμβιβαστος119
Νεοφερμένος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.