27-12-07
01:51
Αλλά σαν έφτασε στο ικρίωμα - Brecht
Αλλά σαν έφτασε στο ικρίωμα για να τον σκοτώσουν
έφτασε σ'ένα ικρίωμα, που το χαν όμοιοι του φτιάξει.
Ακόμα κι ο μπαλτάς που τον περίμενε
απ' όμοιους του ήτανε φτιαγμένος. Είχανε φύγει μοναχά
ή δεν τους είχαν διώξει, όμως εκεί
μέσα στο έργο τους βρίσκοταν τα χέρια τους. Ως και το φως
στους διαδρόμους που πέρασε για να πάει στο θάνατο
δε θα υπήρχε χωρίς αυτούς. Ακόμα και το σπίτι
απ' όπου τον αρπάξανε, ακόμα κι όποιο άλλο σπίτι.
Γιατί
λοιπόν να 'ναι ολομόναχος, αυτός που μιλούσε για χάρη τόσων άλλων;
Επειδή
οι καταπιεστές ενώνονται μα οι καταπιεσμένοι μένουν χωρισμένοι.
Αλλά σαν έφτασε στο ικρίωμα για να τον σκοτώσουν
έφτασε σ'ένα ικρίωμα, που το χαν όμοιοι του φτιάξει.
Ακόμα κι ο μπαλτάς που τον περίμενε
απ' όμοιους του ήτανε φτιαγμένος. Είχανε φύγει μοναχά
ή δεν τους είχαν διώξει, όμως εκεί
μέσα στο έργο τους βρίσκοταν τα χέρια τους. Ως και το φως
στους διαδρόμους που πέρασε για να πάει στο θάνατο
δε θα υπήρχε χωρίς αυτούς. Ακόμα και το σπίτι
απ' όπου τον αρπάξανε, ακόμα κι όποιο άλλο σπίτι.
Γιατί
λοιπόν να 'ναι ολομόναχος, αυτός που μιλούσε για χάρη τόσων άλλων;
Επειδή
οι καταπιεστές ενώνονται μα οι καταπιεσμένοι μένουν χωρισμένοι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
20-08-07
15:37
Το φως σπάει εκεί που κανένας ήλιος δε λάμπει - Thomas Dylan
Το φως σπάει εκεί που κανένας ήλιος δε λάμπει
Εκεί που καμιά θάλασσα δεν κυλάει, τα νερά της καρδιάς
Σπρώχνουν τα κύματα τους
Και, σπασμένα φαντάσματα με φωτοβόλα-σκουλήκια στα κεφάλια τους
Τα πλάσματα του φωτός
Λιμάρουν μέσα στη σάρκα εκεί που καμία σάρκα δε διακοσμεί τα κόκαλα.
Ένα κερί στο ύψος των μηρών
Ζεσταίνει τα νιάτα και το σπέρμα και καίει τους σπόρους των γερατειών
Εκεί όπου κανένας κόκκος δε σαλεύει,
Ο καρπός του ανθρώπου ξεζαρώνει στα αστέρια,
Λαμπερός σαν ένα σύκο
Εκεί όπου δεν υπάρχουν νεύρα, το κερί δείχνει τα δάκρυά του.
Η χαραυγή σπάει πίσω από τα μάτια
Από κοντάρια με κρανίο και πέλμα το ανεμόδαρτο αίμα
γλιστράει σαν μια θάλασσα
Χωρίς ούτε φράχτες, ούτε πασσάλους, οι αναβλύζουσες πετρελαιοπηγές του ουρανού
Στέλνουν πίδακες προς τη ράβδο
Που ραβδοσκοπεί με ένα χαμόγελο το πετρέλαιο των δακρύων.
Νύχτα στο στρογγύλεμα των εσοχών,
σαν κάποιο φεγγάρι κατράμι, το όριο των σφαιρών
Η μέρα φωτίζει το κόκαλο
Εκεί όπου δεν υπάρχει κρύο, οι θύελλες που σε γδέρνουν ξεκαρφιτσώνουν
Τα φορέματα του χειμώνα
Η μεμβράνη της άνοιξης κρέμεται από τα καλύμματα.
Το φως σπάει σε μυστικά οικόπεδα,
Σε άκρες της σκέψης όταν οι σκέψεις οσμίζονται στη βροχή
Όταν η λογική πεθαίνει,
Το μυστικό του εδάφους μεγαλώνει μέσω του ματιού,
Και το αίμα εκτοξεύεται στον ήλιο
Πάνω από τα άγονα νοικιαζόμενα αγροτεμάχια η χαραυγή κοκαλώνει.
Το φως σπάει εκεί που κανένας ήλιος δε λάμπει
Εκεί που καμιά θάλασσα δεν κυλάει, τα νερά της καρδιάς
Σπρώχνουν τα κύματα τους
Και, σπασμένα φαντάσματα με φωτοβόλα-σκουλήκια στα κεφάλια τους
Τα πλάσματα του φωτός
Λιμάρουν μέσα στη σάρκα εκεί που καμία σάρκα δε διακοσμεί τα κόκαλα.
Ένα κερί στο ύψος των μηρών
Ζεσταίνει τα νιάτα και το σπέρμα και καίει τους σπόρους των γερατειών
Εκεί όπου κανένας κόκκος δε σαλεύει,
Ο καρπός του ανθρώπου ξεζαρώνει στα αστέρια,
Λαμπερός σαν ένα σύκο
Εκεί όπου δεν υπάρχουν νεύρα, το κερί δείχνει τα δάκρυά του.
Η χαραυγή σπάει πίσω από τα μάτια
Από κοντάρια με κρανίο και πέλμα το ανεμόδαρτο αίμα
γλιστράει σαν μια θάλασσα
Χωρίς ούτε φράχτες, ούτε πασσάλους, οι αναβλύζουσες πετρελαιοπηγές του ουρανού
Στέλνουν πίδακες προς τη ράβδο
Που ραβδοσκοπεί με ένα χαμόγελο το πετρέλαιο των δακρύων.
Νύχτα στο στρογγύλεμα των εσοχών,
σαν κάποιο φεγγάρι κατράμι, το όριο των σφαιρών
Η μέρα φωτίζει το κόκαλο
Εκεί όπου δεν υπάρχει κρύο, οι θύελλες που σε γδέρνουν ξεκαρφιτσώνουν
Τα φορέματα του χειμώνα
Η μεμβράνη της άνοιξης κρέμεται από τα καλύμματα.
Το φως σπάει σε μυστικά οικόπεδα,
Σε άκρες της σκέψης όταν οι σκέψεις οσμίζονται στη βροχή
Όταν η λογική πεθαίνει,
Το μυστικό του εδάφους μεγαλώνει μέσω του ματιού,
Και το αίμα εκτοξεύεται στον ήλιο
Πάνω από τα άγονα νοικιαζόμενα αγροτεμάχια η χαραυγή κοκαλώνει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.