Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
31-05-12
15:14
Το απόσπασμα του βίντεο που ακολουθεί, είναι από μια εκπομπή της Candid Camera στις ΗΠΑ του 1962, το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να είναι μέρος ενός πειράματος κοινωνικής ψυχολογίας. Σε αυτό βλέπουμε πως η ομαδική συμπεριφορά, όσο ασυνήθιστη και αν είναι, μπορεί να ασκήσει τόσο μεγάλη πίεση στο άτομο, ώστε να το αναγκάσει να ακολουθήσει τους κανόνες της ομάδας.
Για να το δείτε με ελληνικούς υπότιτλους, κάντε κλικ εδώ.
πηγή Ψυχολογείν
Για να το δείτε με ελληνικούς υπότιτλους, κάντε κλικ εδώ.
πηγή Ψυχολογείν
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
19-04-12
19:40
Να υποθέσω ότι κανείς δεν κατάλαβε, ή ότι κανείς δεν θέλει να με βοηθήσει;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
12-04-12
21:38
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα, πρώτο και καλύτερο, φροντίζει να αποδυναμώσει όσο περισσότερο μπορεί την κριτική μας ικανότητα. Δεν βλέπεις πόσοι άνθρωποι έχουν ανάγκη από τυφλοσούρτες και ...βίβλους;Η καθημερινότητα μας είναι τόσο σύνθετη, που ίσως ακόμη και η πιο απλή απόφαση να έχει τρομερές αποφάσεις. Είναι λογικό να ψάχνουμε να δανειστούμε σκέψεις από ειδικούς, που πολλές φορές δεν μπορούμε ούτε καν τους αξιολογήσουμε.
Η λύση είναι να οξύνουμε την κρίση μας και να μην θεωρούμε τίποτα ως δεδομένο επειδή το είπε κάποια αυθεντία.
Το πρόβλημα πηγάζει από εμάς, έχουμε εθιστεί στους ειδικούς. Έχουμε εθιστεί στη βεβαιότητα τους, στην καθησύχαση, στην προσδιοριστικότητά τους, και κατά τη διαδικασία, έχουμε παραχωρήσει την ευθύνη μας, αντικαθιστώντας τη διανόηση και τη νοημοσύνη μας με τις υποτιθέμενες σοφές τους λέξεις. Έχουμε παραδώσει τη δύναμη μας, ανταλλάσσοντας τη δυσφορία μας με αβεβαιότητα για τη ψευδαίσθηση της βεβαιότητας που παρέχουν. Δεν είναι υπερβολή. Σε ένα πρόσφατο πείραμα, απεικονίστηκαν οι εγκέφαλοι μιας ομάδας ενηλίκων με μαγνητικές τομογραφίες καθώς άκουγαν τους ειδικούς ενώ μιλούσαν. Τα αποτελέσματα ήταν απίστευτα. Καθώς άκουγαν τις φωνές των ειδικών, οι περιοχές των εγκεφάλων που παίρνουν ανεξάρτητες αποφάσεις είχαν σβήσει. Είχαν κυριολεκτικά νεκρωθεί. Άκουγαν οτιδήποτε τους έλεγαν οι ειδικοί και ακολουθούσαν τις συμβουλές τους, είτε ήταν σωστές είτε λάθος.
Από το θέμα της Νορίνα Χέρτζ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
12-04-12
20:49
Το πείραμα του Μίλγκραμ και τα διλήμματα της πολιτικής «αυθεντίας»
Οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν φρικτά πράγματα, αν πειστούν πως υπηρετούν έναν σκοπό. Μπορούν ν’ αποδεχτούν δολοφόνους ως αυθεντίες, ανήθικους ως εκπροσώπους του θεού και απατεώνες ως πολιτικούς. Να στρατολογηθούν σε τάγματα θανάτου, να προσκυνήσουν ανόητες σέχτες, να ζήσουν με το ψέμα ως υπέρτατη αλήθεια, ανατρέποντας το ίδιο το ηθικό τους σύστημα. Θύτες και θύματα, πολύ συχνά συνδέονται με τον γόρδιο δεσμό της υπακοής. Έχετε δει κάποιες από εκείνες τις διαφημίσεις για οδοντόκρεμες και καλλυντικά, όπου ένας ηθοποιός, ντυμένος ερευνητής εργαστηρίου, διαβεβαιώνει πως το προϊόν στο οποίο αναφέρεται είναι ένα θαύμα της επιστήμης. Η σύλληψη είναι πραγματικά γελοία. Γιατί να πιστέψεις πως ένας ηθοποιός μασκαρεμένος σε γιατρό λέει αλήθεια; Υπάρχει κάποιος ο οποίος δεν ξέρει πως πρόκειται για ένα στημένο διαφημιστικό παραμύθι, στο οποίο ένας ηθοποιός φόρεσε μια άσπρη ρόμπα και παριστάνει τον γιατρό για μερικές δεκάδες ευρώ; Πίστεψε ποτέ κανένας πως ο μακαρίτης ο Κούρκουλος ήταν ένας επιστήμονας που διαβεβαίωνε πως η οδοντόβουρτσα «φτάνει ως τα πίσω δόντια;». Προφανώς και όχι. Οι διαφημιστικές, όμως, συνεχίζουν να επιμένουν σε τέτοιες διαφημίσεις. Ο λόγος είναι πως η εικόνα της «επιστημονικής αυθεντίας», ακόμη και αν είναι ψεύτικη, είναι ικανή να κινητοποιήσει την «υπακοή».
Η υπακοή, λένε οι επιστήμονες, είναι η ψυχολογική μας σχέση με την εξουσία. Μέσω της συνειδητής ή ασυνείδητης υπακοής δεν πούλησε μόνο ο Κούρκουλος οδοντόβουρτσες, αλλά ο Χίτλερ ισχύ, ο υπαρκτός σοσιαλισμός κοινωνική δικαιοσύνη, οι θρησκείες σωτηρία μέσω εγκλημάτων, ακόμη και ο έρωτας αυταπάτες.
Για την εξουσία το θέμα είναι απλώς να εμφανίσει την εικόνα της αυθεντίας, την ασφάλειας που εξαφανίζει την απειλή, τη διαδικασία που προάγει έναν σκοπό. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο οι εγκληματίες πολέμου που οδηγήθηκαν σε δίκες δήλωναν πως ήταν απλοί στρατιώτες ενός σκοπού τον οποίο έπρεπε να υπηρετήσουν. Προφανώς και ήταν μια προσπάθεια αυτοαθώωσης και το πιο ασφαλές νομικό επιχείρημα, αλλά είχε δόση αλήθειας.
Ο Στάνλεϊ Μίλγκραμ έκανε ένα πείραμα για να εξακριβώσει πώς διαμορφώνεται και κυριαρχεί η υπακοή μέσω του συστήματος της εξουσίας. Πήρε λοιπόν 40 εθελοντές οι οποίοι, υπό την επίβλεψη κάποιου που εμφανιζόταν ως επιστήμονας κύρους, φορώντας απλώς μια ιατρική φόρμα, θα εφάρμοζαν στις εντολές τους. Το πείραμα προέβλεπε πως οι εθελοντές θα υπέβαλλαν ερωτήσεις σε κάποιους που δεν έβλεπαν και οι οποίοι ήταν συνδεδεμένοι με μια συσκευή ηλεκτροσόκ. Αν απαντούσαν σωστά, συνέχιζαν στην επόμενη ερώτηση, ενώ αν απαντούσαν λάθος ή δεν απαντούσαν τους, διοχέτευαν ποσότητα ρεύματος για «τιμωρία». Η ποσότητα αυτή αυξανόταν σε κάθε λανθασμένη απάντηση. Αυτός που έπρεπε να υποστεί το ηλεκτροσόκ ήταν στην πραγματικότητα ένας ηθοποιός που ούρλιαζε, όποτε υποτίθεται πως του διοχέτευαν ρεύμα. Οι 26 από τους εθελοντές συμμετείχαν έως το τέλος στο πείραμα κάτω από τις εντολές του γιατρού, αυξάνοντας την ένταση του ρεύματος κάθε φορά που τους έδινε εντολή, ακόμη και όταν άκουγαν το «θύμα» να ουρλιάζει. Παρότι γνώριζαν πως η μεγάλη ένταση ρεύματος θα του προκαλούσε καρδιακή προσβολή (τους είχε γνωστοποιηθεί πως έχει καρδιακά προβλήματα), ταυτίστηκαν με την «αυθεντία» του γιατρού, ξεπερνώντας κάθε ηθικό ενδοιασμό. Μόνο 14 θεώρησαν αυτό που γινόταν βίαιο και ανήθικο και αποχώρησαν. Για τους υπόλοιπους η αυθεντία και ο σκοπός γεννούσαν απλώς την αναγκαιότητα και την υπακοή.
Το πείραμα του Μίλγκραμ ίσως εξηγεί τη συμπεριφορά της χώρας τα τελευταία τρία χρόνια. Στον τεράστιο πειραματικό χώρο που λέγεται Ελλάδα οι αυθεντίες της οικονομίας, οι επιστήμονες των τραπεζών, οι πολιτικοί των τεχνοκρατικών συνταγών, προτείνουν τη λύση που πρέπει να εφαρμοστεί. Δεν έχει καμία σημασία αν δεν είναι τίποτα άλλο από ηθοποιοί σε ρόλους συμφερόντων, οι Κούρκουλοι μιας ψεύτικης καμπάνιας που θα οδηγήσει στην αγορά του προϊόντος. Σημασία έχει πώς θα ενεργοποιηθεί η διαδικασία της υποταγής. Ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, άσχετος περί τα οικονομικά, κατάφερε μέσα από τη θητεία του ως υπουργός Οικονομικών ν’ αποκτήσει την αναγκαία εικόνα της οικονομικής αυθεντίας και του συνομιλητή της ευρωπαϊκής ελίτ, για να δημιουργήσει την απαιτούμενη υπακοή στον πολιτικό του χώρο. Αυτές τις μέρες ο συνταγματολόγος Βενιζέλος έκανε μια δήλωση προσβλητική για τη Δημοκρατία και τη συνταγματική λειτουργία της χώρας. Είπε πως αν οι πολιτικοί συσχετισμοί είναι αυτοί που δείχνουν τα γκάλοπ, τότε τα πράγματα είναι πολύ επικίνδυνα για τη χώρα. Αν δηλαδή η Δημοκρατία δεν επιβεβαιώνει το πολιτικό του μοντέλο, τότε δεν είναι καλή Δημοκρατία. Είναι ακόμη και επικίνδυνη.
Χρησιμοποιώντας τον ρόλο της «αυθεντίας» της πολιτικής του εξουσίας, προσπαθεί να δημιουργήσει υπακοή. Παράγει και, όπως το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα, θα αναπαράγει όλα τα εκφοβιστικά διλήμματα που συνδέουν παραδοσιακά την εξουσία με την υπακοή. Όσο πιο πολλά διλήμματα δημιουργηθούν από αυτούς που λόγω θέσης μπορούν να τα θέτουν, τόσο πιο αποτελεσματική θα είναι η χειραγώγηση: «Ευρώ ή δραχμή», «ασφάλεια ή ακυβερνησία», «ισχυρά κόμματα ή αστάθεια». Και όπως ακριβώς στο πείραμα του Μίλγκραμ, οι «εθελοντές» θα ξεπεράσουν ενδεχομένως και την αγανάκτηση και το ηθικό τους σύστημα, προκειμένου να υπηρετήσουν τον «σκοπό» διά της υποταγής.
Σε αυτές τις εκλογές θα μοιάζουμε με τους θεατές της διαφήμισης του Κούρκουλου. Θα ξέρουμε πως όσα ακούγονται είναι ψέματα, ένα απλό διαφημιστικό σποτ, αλλά αντανακλαστικά θα λειτουργεί η εικόνα της αυθεντίας που θα οδηγεί στην υποταγή. Και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως, όπως ακριβώς στη διαφήμιση, θέλουν να φτάσει «ως τα πίσω δόντια».
Οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν φρικτά πράγματα, αν πειστούν πως υπηρετούν έναν σκοπό. Μπορούν ν’ αποδεχτούν δολοφόνους ως αυθεντίες, ανήθικους ως εκπροσώπους του θεού και απατεώνες ως πολιτικούς. Να στρατολογηθούν σε τάγματα θανάτου, να προσκυνήσουν ανόητες σέχτες, να ζήσουν με το ψέμα ως υπέρτατη αλήθεια, ανατρέποντας το ίδιο το ηθικό τους σύστημα. Θύτες και θύματα, πολύ συχνά συνδέονται με τον γόρδιο δεσμό της υπακοής. Έχετε δει κάποιες από εκείνες τις διαφημίσεις για οδοντόκρεμες και καλλυντικά, όπου ένας ηθοποιός, ντυμένος ερευνητής εργαστηρίου, διαβεβαιώνει πως το προϊόν στο οποίο αναφέρεται είναι ένα θαύμα της επιστήμης. Η σύλληψη είναι πραγματικά γελοία. Γιατί να πιστέψεις πως ένας ηθοποιός μασκαρεμένος σε γιατρό λέει αλήθεια; Υπάρχει κάποιος ο οποίος δεν ξέρει πως πρόκειται για ένα στημένο διαφημιστικό παραμύθι, στο οποίο ένας ηθοποιός φόρεσε μια άσπρη ρόμπα και παριστάνει τον γιατρό για μερικές δεκάδες ευρώ; Πίστεψε ποτέ κανένας πως ο μακαρίτης ο Κούρκουλος ήταν ένας επιστήμονας που διαβεβαίωνε πως η οδοντόβουρτσα «φτάνει ως τα πίσω δόντια;». Προφανώς και όχι. Οι διαφημιστικές, όμως, συνεχίζουν να επιμένουν σε τέτοιες διαφημίσεις. Ο λόγος είναι πως η εικόνα της «επιστημονικής αυθεντίας», ακόμη και αν είναι ψεύτικη, είναι ικανή να κινητοποιήσει την «υπακοή».
Η υπακοή, λένε οι επιστήμονες, είναι η ψυχολογική μας σχέση με την εξουσία. Μέσω της συνειδητής ή ασυνείδητης υπακοής δεν πούλησε μόνο ο Κούρκουλος οδοντόβουρτσες, αλλά ο Χίτλερ ισχύ, ο υπαρκτός σοσιαλισμός κοινωνική δικαιοσύνη, οι θρησκείες σωτηρία μέσω εγκλημάτων, ακόμη και ο έρωτας αυταπάτες.
Για την εξουσία το θέμα είναι απλώς να εμφανίσει την εικόνα της αυθεντίας, την ασφάλειας που εξαφανίζει την απειλή, τη διαδικασία που προάγει έναν σκοπό. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο οι εγκληματίες πολέμου που οδηγήθηκαν σε δίκες δήλωναν πως ήταν απλοί στρατιώτες ενός σκοπού τον οποίο έπρεπε να υπηρετήσουν. Προφανώς και ήταν μια προσπάθεια αυτοαθώωσης και το πιο ασφαλές νομικό επιχείρημα, αλλά είχε δόση αλήθειας.
Ο Στάνλεϊ Μίλγκραμ έκανε ένα πείραμα για να εξακριβώσει πώς διαμορφώνεται και κυριαρχεί η υπακοή μέσω του συστήματος της εξουσίας. Πήρε λοιπόν 40 εθελοντές οι οποίοι, υπό την επίβλεψη κάποιου που εμφανιζόταν ως επιστήμονας κύρους, φορώντας απλώς μια ιατρική φόρμα, θα εφάρμοζαν στις εντολές τους. Το πείραμα προέβλεπε πως οι εθελοντές θα υπέβαλλαν ερωτήσεις σε κάποιους που δεν έβλεπαν και οι οποίοι ήταν συνδεδεμένοι με μια συσκευή ηλεκτροσόκ. Αν απαντούσαν σωστά, συνέχιζαν στην επόμενη ερώτηση, ενώ αν απαντούσαν λάθος ή δεν απαντούσαν τους, διοχέτευαν ποσότητα ρεύματος για «τιμωρία». Η ποσότητα αυτή αυξανόταν σε κάθε λανθασμένη απάντηση. Αυτός που έπρεπε να υποστεί το ηλεκτροσόκ ήταν στην πραγματικότητα ένας ηθοποιός που ούρλιαζε, όποτε υποτίθεται πως του διοχέτευαν ρεύμα. Οι 26 από τους εθελοντές συμμετείχαν έως το τέλος στο πείραμα κάτω από τις εντολές του γιατρού, αυξάνοντας την ένταση του ρεύματος κάθε φορά που τους έδινε εντολή, ακόμη και όταν άκουγαν το «θύμα» να ουρλιάζει. Παρότι γνώριζαν πως η μεγάλη ένταση ρεύματος θα του προκαλούσε καρδιακή προσβολή (τους είχε γνωστοποιηθεί πως έχει καρδιακά προβλήματα), ταυτίστηκαν με την «αυθεντία» του γιατρού, ξεπερνώντας κάθε ηθικό ενδοιασμό. Μόνο 14 θεώρησαν αυτό που γινόταν βίαιο και ανήθικο και αποχώρησαν. Για τους υπόλοιπους η αυθεντία και ο σκοπός γεννούσαν απλώς την αναγκαιότητα και την υπακοή.
Το πείραμα του Μίλγκραμ ίσως εξηγεί τη συμπεριφορά της χώρας τα τελευταία τρία χρόνια. Στον τεράστιο πειραματικό χώρο που λέγεται Ελλάδα οι αυθεντίες της οικονομίας, οι επιστήμονες των τραπεζών, οι πολιτικοί των τεχνοκρατικών συνταγών, προτείνουν τη λύση που πρέπει να εφαρμοστεί. Δεν έχει καμία σημασία αν δεν είναι τίποτα άλλο από ηθοποιοί σε ρόλους συμφερόντων, οι Κούρκουλοι μιας ψεύτικης καμπάνιας που θα οδηγήσει στην αγορά του προϊόντος. Σημασία έχει πώς θα ενεργοποιηθεί η διαδικασία της υποταγής. Ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, άσχετος περί τα οικονομικά, κατάφερε μέσα από τη θητεία του ως υπουργός Οικονομικών ν’ αποκτήσει την αναγκαία εικόνα της οικονομικής αυθεντίας και του συνομιλητή της ευρωπαϊκής ελίτ, για να δημιουργήσει την απαιτούμενη υπακοή στον πολιτικό του χώρο. Αυτές τις μέρες ο συνταγματολόγος Βενιζέλος έκανε μια δήλωση προσβλητική για τη Δημοκρατία και τη συνταγματική λειτουργία της χώρας. Είπε πως αν οι πολιτικοί συσχετισμοί είναι αυτοί που δείχνουν τα γκάλοπ, τότε τα πράγματα είναι πολύ επικίνδυνα για τη χώρα. Αν δηλαδή η Δημοκρατία δεν επιβεβαιώνει το πολιτικό του μοντέλο, τότε δεν είναι καλή Δημοκρατία. Είναι ακόμη και επικίνδυνη.
Χρησιμοποιώντας τον ρόλο της «αυθεντίας» της πολιτικής του εξουσίας, προσπαθεί να δημιουργήσει υπακοή. Παράγει και, όπως το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα, θα αναπαράγει όλα τα εκφοβιστικά διλήμματα που συνδέουν παραδοσιακά την εξουσία με την υπακοή. Όσο πιο πολλά διλήμματα δημιουργηθούν από αυτούς που λόγω θέσης μπορούν να τα θέτουν, τόσο πιο αποτελεσματική θα είναι η χειραγώγηση: «Ευρώ ή δραχμή», «ασφάλεια ή ακυβερνησία», «ισχυρά κόμματα ή αστάθεια». Και όπως ακριβώς στο πείραμα του Μίλγκραμ, οι «εθελοντές» θα ξεπεράσουν ενδεχομένως και την αγανάκτηση και το ηθικό τους σύστημα, προκειμένου να υπηρετήσουν τον «σκοπό» διά της υποταγής.
Σε αυτές τις εκλογές θα μοιάζουμε με τους θεατές της διαφήμισης του Κούρκουλου. Θα ξέρουμε πως όσα ακούγονται είναι ψέματα, ένα απλό διαφημιστικό σποτ, αλλά αντανακλαστικά θα λειτουργεί η εικόνα της αυθεντίας που θα οδηγεί στην υποταγή. Και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως, όπως ακριβώς στη διαφήμιση, θέλουν να φτάσει «ως τα πίσω δόντια».
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
24-12-08
20:38
Πολύ κατατοπιστικό και άξιο προβληματισμού το ποστ σου Otto.
Πιστεύω πως πρόκειται για μετάθεση ευθυνών. Ο εντολοδόχος καλύπτεται πίσω από την εντολή που δίδεται από τον εντολοδότη, για να δικαιολογήσει στον εαυτό του ενέργειες, οι οποίες προσβάλουν ακόμη και τις ηθικές του αξίες και που δεν θα εκτελούσε σε καμία περίπτωση, αν πήγαζαν από αυτόν τον ίδιο.
Έχουμε έτσι μία βολική -σε κάποιες περιπτώσεις- εκδοχή, όπου ο εντολοδόχος, παίζει το ρόλο του χειραγωγούμενου, άβουλου ατόμου, με την πίστη ότι το ηθικό ανάθεμα και η ευθύνη, δεν αφορά τον ίδιο, αλλά τον ηθικό αυτουργό, αυτόν που κατέχει την εξουσιαστική ισχύ. Αποποιείται την ευθύνη και απαλλάσσεται έτσι, από κάθε πιθανή ενοχή. Το αντίθετο, θα απαιτούσε κριτικό πνεύμα και εναντίωση στο φορέα εξουσίας, ...κυρίως όμως θα απαιτούσε την ανάληψη ευθυνών!
Παράλληλα, τίθεται και το δίλημμα της υπακοής στην ομάδα. Κοινωνικές, στρατιωτικές και άλλες ομάδες, είναι αδύνατον να λειτουργήσουν χωρίς αρχηγό, χωρίς εντολοδότη και σαφώς δεν μπορούν να αποδώσουν τα μέγιστα, όταν δεν υπάρχει υπακοή. Το αγελαίο ένστικτο είναι ανάγκη να εκφράζεται στις κοινωνικές ομάδες, ώστε να εξασφαλιστεί η επιβίωση ή να εκπληρωθεί ένας κοινός στόχος, το ίδιο σημαντική είναι όμως και η κριτική ικανότητα του ατόμου, που θα αποτελεί το πρωτογενές υλικό της ομάδας.
Πότε λοιπόν καλείται ο εντολοδόχος να παραμερίσει το καθήκον του προς την αυθεντία, για να υπηρετήσει το καθήκον του προς την ηθική και τα πιστεύω του; Ποιος θέτει τα όρια και ποιος τα κρίνει;
Αρχική Δημοσίευση από Obscura:Σας απασχόλησε ποτέ το γεγονός ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου στην πράξη γίνονται από τα κατώτερα στρώματα, τους απλούς στρατιώτες;
Πιστεύω πως πρόκειται για μετάθεση ευθυνών. Ο εντολοδόχος καλύπτεται πίσω από την εντολή που δίδεται από τον εντολοδότη, για να δικαιολογήσει στον εαυτό του ενέργειες, οι οποίες προσβάλουν ακόμη και τις ηθικές του αξίες και που δεν θα εκτελούσε σε καμία περίπτωση, αν πήγαζαν από αυτόν τον ίδιο.
Έχουμε έτσι μία βολική -σε κάποιες περιπτώσεις- εκδοχή, όπου ο εντολοδόχος, παίζει το ρόλο του χειραγωγούμενου, άβουλου ατόμου, με την πίστη ότι το ηθικό ανάθεμα και η ευθύνη, δεν αφορά τον ίδιο, αλλά τον ηθικό αυτουργό, αυτόν που κατέχει την εξουσιαστική ισχύ. Αποποιείται την ευθύνη και απαλλάσσεται έτσι, από κάθε πιθανή ενοχή. Το αντίθετο, θα απαιτούσε κριτικό πνεύμα και εναντίωση στο φορέα εξουσίας, ...κυρίως όμως θα απαιτούσε την ανάληψη ευθυνών!
Παράλληλα, τίθεται και το δίλημμα της υπακοής στην ομάδα. Κοινωνικές, στρατιωτικές και άλλες ομάδες, είναι αδύνατον να λειτουργήσουν χωρίς αρχηγό, χωρίς εντολοδότη και σαφώς δεν μπορούν να αποδώσουν τα μέγιστα, όταν δεν υπάρχει υπακοή. Το αγελαίο ένστικτο είναι ανάγκη να εκφράζεται στις κοινωνικές ομάδες, ώστε να εξασφαλιστεί η επιβίωση ή να εκπληρωθεί ένας κοινός στόχος, το ίδιο σημαντική είναι όμως και η κριτική ικανότητα του ατόμου, που θα αποτελεί το πρωτογενές υλικό της ομάδας.
Πότε λοιπόν καλείται ο εντολοδόχος να παραμερίσει το καθήκον του προς την αυθεντία, για να υπηρετήσει το καθήκον του προς την ηθική και τα πιστεύω του; Ποιος θέτει τα όρια και ποιος τα κρίνει;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
23-12-08
17:40
Με μια πρώτη ανάγνωση μου φάνηκε εξωφρενικό. Με μια δεύτερη σκέψη όμως, συνειδητοποιώ πόσο εύκολα οι άνθρωποι υποτασσόμαστε στην αυθεντία και την εξουσιαστική ισχύ της κατεστημένης άποψης, βασανίζοντας, πολλές φορές, τον ίδιο μας τον εαυτό με δεδομένες πρακτικές, μόνο και μόνο επειδή "έτσι μάθαμε" ή μάλλον καλύτερα επειδή "έτσι μας έμαθαν".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.