Sourotiri
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Sourotiri αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Στέλεχος Φροντιστηρίου. Έχει γράψει 1,038 μηνύματα.
07-03-12
14:38
I rest my case. Ο νοών, νοείτο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Sourotiri
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Sourotiri αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Στέλεχος Φροντιστηρίου. Έχει γράψει 1,038 μηνύματα.
07-03-12
14:26
Το πλασματκο γεγονος ειναι η ολη κατασταση,γιατι περι γεγονοτως προκειται, που εχει στηθει γυρω απο το συγκεκριμενο πεδιο της παιδειας,οτι δηλαδη η λυση θα ερθει με την τερατωδη μειωση των εισακτεων.Ειπα και σε προηγουμενο ποστ οτι δεν συμφωνω με το ''παμε να σπουδασουμε ολοι επειδη ετσι ΠΡΕΠΕΙ''...φυσικα και καποια ατομα θα πρεπει να μεινουν και στον αγροτικο τομεα,η σε τομεις που τους αρεσουν και δεν εχουν σχεση με πανεπιστημιακη εκπαιδευση κτλπ,αλλα οσοι θελουμε να σπουδασουμε πραγματικα(παραλληριζω και με την κατασταση των μαθητων σας που ολοι ηθελαν να σπουδασουν) πρεπει να μας δινεται και με το παραπανω η ευκαιρια,αφου η παιδεια θεωρειται ακομη δημοσιο αγαθο,και οχι ενα ''πιατο΄'' για τους λιγους...στο τελος αυτη η κατασταση θα οδηγησει στο να εισαγονται οσοι εχουν λεφτα,ειδικα αμα παρουν τις πανελλαδικες οι πρυτανεις.Ετσι θα γινει και με την υγεια...και με αλλους κυριους κλαδους.
Αλλα εμεις,τα θυσιαζουμε και τα ισοπεδωνουμε ολα...δηλαδη επειδη ολοι θελουν να σπουδασουν θα τους πουμε οχι....?
Αλλα μαλλον θελουμε μια ελιτιστικη παιδεια...
Πρακτικα υπαρχουν πολλες λυσεις,και εχουν προαναφερθει απο αλλους,αλλα μας παρουσιαζουν την εσχατη ως την καλυτερη...
Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, συμφωνείς ότι υπάρχουν παιδιά που δεν σπουδάζουν επειδή το θέλουν και ότι αυτά τα παιδιά δεν θα έπρεπε να σπουδάζουν σώνει και καλά και θα έπρεπε να κάνουν κάτι άλλο. Δηλαδή, αν πάλι κατάλαβα καλά, συμφωνείς ότι θα έπρεπε να έχουμε λιγότερους πτυχιούχους. Άρα και λιγότερους εισακτέους, αυτό δεν είναι το επόμενο λογικό βήμα; Άρα τι, έρχεσαι στα λόγια μου;
Αν πρόσεξες, δεν μίλησα πουθενά για "πιάτο" από το οποίο τρώνε λίγοι, δεν μίλησα πουθενά για δικαίωμα στην εκπαίδευση ή κατάργηση αυτού, για ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟ μίλησα.
Και μιας και μίλησα για εξορθολογισμό, εσύ, ως "στυγνός ορθολογιστής" (έτσι έχεις δηλώσει σε προηγούμενο ποστ σου) μάλλον θα με καταλάβεις, ε;
(Πού να ανοίξουμε και το θέμα των εταιρειών στα πανεπιστήμια, το βλέπω να έρχεται)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Sourotiri
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Sourotiri αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Στέλεχος Φροντιστηρίου. Έχει γράψει 1,038 μηνύματα.
07-03-12
13:51
Το διαβασα και προηγουμενη φορα,δεν θα εστιασω στις ολες κοινωνικες αλλαγες που εγιναν,περριτο για εμενα,τωρα ειμαι στο ''τωρα''...αλλα στο τελος
...την παραπανω σκεψη θα μπορουσε ανετα να την κανει ενα 5χρονο παιδακι...αφου εξαλλου ειναι και απλα μαθηματικα.
Εφοσον ως εταιρια δεν μπορεσαμε να πουλησουμε τα προοιοντα που παραγαμε,και εφοσον δεν ειμαστε σε θεση να κανουμε διαφημισεις για να αυξησουμε την πωληση,θα πρεπει να μειωσουμε την παραγωγη...τελεια σκεψη στον τομεα της βιομηχανιας και της κερδοσκοπιας
ΜΟΝΟ ΠΟΥ Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ Η ΜΟΡΦΩΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ,ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ
Ε-Λ-Ε-Ο-Σ
Ακριβώς επειδή δεν εστιάζεις στις κοινωνικές αλλαγές δεν μπορείς και να καταλάβεις τι εννοώ. Στην τελική, ένας άνθρωπος που θέλει να μπει στο πανεπιστήμιο και να μάθει μια επιστήμη, πρέπει να είναι δεκτικός και υπομονετικός σε όλες τις απόψεις. Επιστήμη ξέρεις, δεν είναι "επιβάλλω την άποψη μου" αλλά "προσπαθώ να βρω την αλήθεια", όποια και αν είναι αυτή, όσο άβολη και αν είναι. Έγραψα ένα κείμενο και πιάστηκες από μια παράγραφο. Σοβαρολογούμε;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Sourotiri
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Sourotiri αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Στέλεχος Φροντιστηρίου. Έχει γράψει 1,038 μηνύματα.
07-03-12
13:25
Πολυ καλα και σταρατα τους τα ειπες...αυτοι ειναι στην πρωτη ονειρωξη ακομη κοριτσι μου...απλος επαναλαμβανω,για να νιωσουν οτι κανουν κατι και αυτοι για την εκπαιδευση,οντας ΗΔΗ φοιτητες,λενε και λενε...συμφωνουν και συμφωνουν...για να μην αποδεχτουν την αιωνια πληξη που τους εχει φαει...βολεψακιδες του κερατα.!!!
ΥΓ:και μαλλον εχουμε ξεχασει την αληθινη αξια του πανεπιστημιου και γενικα της εκπαιδευσης,ολοι εδω κλαψουριζετε να κλεισουν σχολες που δεν εχουν επαγγελματικη αποκατασταση...Ε οχι.Δεν θα κλεισουν,διοτι υπαρχουν ατομα που θελουν να εισαχθουν σε αυτες τις σχολες,διοτι οι περισσοτεροι εδω,μην πω ολοι,εχετε ξεχασει οτι το πανεπιστημιο δεν υπαρχει για να μας πιασει απο το χερι και να μας βρει δουλεια υπαρχει για να μας μορφωσει...εαν τωρα εσεις βλεπετε την μορφωση ως ενα τεχνοκρατικο και εξαναγκαστικο μοντελο..προβλημα σας.Το οτι υπαρχουν σχολες που λογω στερεοτυπων και αλληλουχιων των κοινωνικωνικοπολιτικων δεσμων και της συγχρονης κοινωνιας δεν μπορουν να σταθουν στο καπιταλιστικο συστημα εργασιας,αυτο δεν εστι οτι πρεπει και να καταργηθουν.
Επαναλαμβανω,δουλεια του πανεπιστημιου ειναι να μορφωσει και οχι να μας βρει δουλεια...να μας διευρυνει τις γνωσεις πανω στον τομεα που αγαπαμε.
Αλλα τι να πεις με ατομα του τεχνοκρατισμου...σαν την κινα θα καταντησουμε ετσι οπως παμε...
Διάβασα και κάποιο προηγούμενο, οργισμένο σχόλιο σου αλλά κρατήθηκα. Αυτήν την φορά δεν τα κατάφερα.
Ένα μόνο θα πω: Καλό θα ήταν, να ακούμε και κάποια άλλη άποψη, όσο και αν μας πονάει. Και αφού την ακούσουμε, να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε αν έχει λογικά στοιχεία μέσα της, αν καταλαβαίνουμε τι θέλει να πει ο άλλος, να δούμε εν πάση περιπτώση το ενδεχόμενο μήπως η άλλη άποψη είναι πιο ρεαλιστική από την δική μας, ειδικά όταν προέρχονται από κάποιον με αρκετές επιστημονικές γνώσεις παραπάνω (δεν μιλάω μόνο για μένα φυσικά). Με το να εξαπολύεις βρισιές, μπινελίκια και αριστερίστικες στερεοτυπίες, όσο και αν φωνάζεις, δεν γίνεσαι πιστευτός, αλλά εκτίθεσαι. Το να κάνουμε έναν πολιτισμένο διάλογο είναι νομίζω χρήσιμο για όλους. Σε κάθε περίπτωση, το ποστ μου #98 αυτού του θέματος σε περιμένει για να το διαβάσεις. Ψύχραιμα σε παρακαλώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Sourotiri
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Sourotiri αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Στέλεχος Φροντιστηρίου. Έχει γράψει 1,038 μηνύματα.
06-03-12
12:21
Νομίζω ότι ως άνθρωπος που ασχολείται επαγγελματικά με τις πανελλήνιες ως καθηγητής, αλλά και ως οικονομολόγος που βλέπει πιο κριτικά τα πράγματα που έχουν συμβεί εδώ και 30 χρόνια στην Ελλάδα, δικαιούμαι να πω την γνώμη μου κι εγώ. Σε πρώτη φάση να πω πως, η μείωση των εισακτέων στα πανεπιστήμια είναι μια εξέλιξη που την θεωρώ καλή, έστω και υπό το πρίσμα των οικονομικών εξελίξεων που την αναγκάζουν να γίνει. Αν μόλις αναφώνησες "ε τον μαλάκα τον Sourotiri, τι είναι αυτά που λέει", θα σε παρακαλούσα να κάνεις υπομονή και να διαβάσεις προσεκτικά τα παρακάτω.
Πριν πολλά πολλά χρόνια, η Ελλάδα ήταν μια χώρα που το κύριο μέρος του πληθυσμού της ζούσε σε αγροτικές περιοχές. Άρα, ως εκ τούτου, απασχολούνταν και στον αγροτικό τομέα παραγωγής, τομέα στον οποίο η Ελλάδα έχει αντικειμενικά μεγάλο πλεονέκτημα. Θέλω να πω, ούτε αυτοκίνητα παράγουμε ως χώρα, ούτε ανθρώπους στο φεγγάρι στέλνουμε, ούτε υπολογιστές φτιάχνουμε. Η μεγάλη μας δύναμη (θα έπρεπε να) είναι το ποιοτικό αγροτικό προϊόν. Και όντως, μέχρι ένα σημείο, έτσι ήταν, δεδομένων πάντα των ειδικών συνθηκών που βίωνε η χώρα (κατοχές, χούντες, πόλεμοι, κτλ).
Το πρόβλημα άρχισε να διαφαίνεται στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Το φαινόμενο της αστυφιλίας άρχισε να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, η επαρχία άρχισε να ερημώνει, μιας και οι τότε 20-30άρηδες (η γενιά των γονέων μας είναι αυτή, για να μην ξεχνιόμαστε) άφηναν το χωριό όχι για να φύγουν μετανάστες (όπως έκαναν οι δικοί τους γονείς) αλλά για να πάνε στις μεγάλες ελληνικές πόλεις. Αυτή η διάβρωση της σύνθεσης του ελληνικού πληθυσμού ήταν καθοριστικής σημασίας για το μέλλον της χώρας. Βλέπεις, οι άνθρωποι που μετακόμισαν από τα χωριά στις πόλεις δεν θα ασχολούνταν πλέον με τον αγροτικό τομέα παραγωγής, αλλά με τον δευτερογενή τομέα παραγωγής, που περιλαμβάνει την μεταποίηση των πρώτων υλών και τις υπηρεσίες.
Η ελληνική επαρχία ξεκίνησε να πέφτει κατακόρυφα. Το πρόβλημα βέβαια εντείνοταν ακόμη περισσότερο από την αδιάκριτη παροχή των ευρωπαϊκών κονδυλίων στους αγρότες που, αντί να μετατραπούν σε βελτίωση της παραγωγικής διαδικασίας, μετατράπηκαν σε γλέντια στα μπουζούκια, αυτοκίνητα, κτλ. Αυτό φυσικά συμβαίνει ακόμη και σήμερα.
Η λύση για να τονωθεί η ελληνική επαρχία θεωρήθηκε τότε πως ήταν η ίδρυση τμημάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην περιφέρεια. Ο Ανδρέας Παπανδρέου άλλωστε, ήξερε καλά το παιχνίδι χειραγώγησης της μάζας. Έτσι, επινόησε αυτόν τον τρόπο ώστε υπάρχει μια μετάγγιση του αστικού πληθυσμού προς την περιφέρεια. Ιδρύθηκαν εκατοντάδες τμήματα. Όντως, η περιφέρεια τονώθηκε και μάλιστα σημαντικά. Αυτό που δεν είχαμε καταλάβει βέβαια, ήταν ότι τότε ξεκίνησε η παραγωγή χιλιάδων πτυχιούχων που σε λίγα χρόνια δεν θα ξέραμε τι να τους κάνουμε.
Ταυτόχρονα, οι τωρινοί γονείς μας (αυτοί που στις αρχές της δεκαετίας του '80 μετακόμισαν από τα χωριά στις πόλεις), στην πλειοψηφία τους χωρίς κάποια ιδιαίτερη μόρφωση, ξεκίνησαν να πιέζουν την δική μας γενιά να "πάρει ένα χαρτί", μην τυχόν και "γίνει ξύλο απελέκητο, σαν εμάς". Η ίδρυση τόσων πολλών τμημάτων πανεπιστημίων και ΤΕΙ το ευνοούσε άλλωστε αυτό. Συν τοις άλλοις, οι γονείς μας, έβλεπαν πως όποιος ήταν μορφωμένος από την δική τους γενιά, είχε εξασφαλισμένη μια ζωή με χρυσά κουτάλια. Η ανάγκη για πανεπιστημιακή μόρφωση (ή τουλάχιστον η ψευδαίσθησή της) έγινε μεγαλύτερη από ποτέ. Ο ανταγωνισμός φυσικά μεταξύ των υποψηφίων ήταν τεράστιος, και τότε άρχισε να γιγαντώνεται και ο θεσμός του φροντιστηρίου. Ο οποίος, δεν είχε κανένα πρόβλημα όσον αφορά την στελέχωση του, μιας και όλοι οι πτυχιούχοι των καθηγητικών σχολών που δεν χωρούσαν στο δημόσιο, έβρισκαν ασφαλές καταφύγιο στα φροντιστήρια (αυτός παρεμπιπτόντως είναι ο λόγος που κατά την γνώμη μου δεν χτυπάται η παραπαιδεία στην Ελλάδα).
Όλοι ήταν ικανοποιημένοι: Οι γονείς, έβλεπαν τα παιδιά τους να σπουδάζουν και να μην γίνονται "ξύλα απελέκητα". Η περιφέρεια, που έβλεπε τον πληθυσμό της να αυξάνεται με την έλευση των φοιτητών (και άρα έχοντας οικονομικά οφέλη από αυτό). Οι ίδιοι οι μαθητές, που, αφού τους είχαν πιπιλίσει το μυαλό με την αξία της πανεπιστημιακής μόρφωσης, νόμιζαν ότι κάτι κάνουν. Οι πτυχιούχοι των καθηγητικών σχολών, που δούλευαν στα φροντιστήρια, μιας και δεν χωρούσαν στο δημόσιο. Και πάνω από όλους αυτούς φυσικά, η κυβέρνηση που, όποτε προέκυπτε ένα ζήτημα με την περιφέρεια, τους πετούσε ένα ΤΕΙ της πούτσας και τους βούλωνε τα στόματα.
Το μεγάλο όνειρο άρχισε να γίνεται πραγματικότητα. Βλέπεις, τα παιδιά που αποφοίτησαν από τα πανεπιστήμια στα τέλη της δεκαετίας του 1990 - αρχές του 2000 βρήκαν εύκολα μια δουλειά, ανελίχθηκαν γρήγορα στην ιεραρχία, έγιναν εν τέλει διευθυντές και πρόεδροι. Και όσο οι υπόλοιποι το έβλεπαν αυτό, τόσο ήθελαν να γίνουν και αυτοί το ίδιο πράγμα.
Κάποια στιγμή όμως, συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε τόσο κόσμο που δουλεύει στον δευτερογενή τομέα παραγωγής, και τόσο λίγο κόσμο που δουλεύει στον πρωτογενή τομέα παραγωγής, που ναι μεν δουλεύαμε στα γραφεία και ήμασταν όλοι διευθυντές, αλλά τρώγαμε πορτοκάλια Αργεντινής, σκόρδα Κίνας και ντομάτες Ισπανίας. Γιατί, καλή είναι η υπηρεσία που προσφέρεις, αλλά όταν ως χώρα δεν παράγεις αυτά που καταναλώνεις, όταν δεν εξάγεις και εισάγεις τα βασικά αγαθά για την επιβίωση σου, όταν δεν έχεις πολλούς τεχνίτες και έχεις πολλούς επιστήμονες, υπάρχει ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Γιατί αν το καλοσκεφτείτε, τι είναι η οικονομία; Είναι έσοδα και έξοδα. Είναι παραγωγή και κατανάλωση. Είναι εξαγωγές και εισαγωγές. Είναι κέρδος και ζημιά. Όλα αυτά, είναι οι διαφορετικές όψεις ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ.
Μείναμε λοιπόν σήμερα, ή μάλλον όχι σήμερα, θα μιλήσω για 5 χρόνια πριν, που δεν είχαμε όλες αυτές τις έκτακτες συνθήκες, να είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε με επιστημονικό τρόπο πολλά ζητήματα, και να μην μπορούμε να βρούμε εργάτες να υλοποιήσουν όλα όσα εμείς ξέραμε. Ξέραμε ως άτομα ειδικά ζητήματα πληροφορικής και δεν βρίσκαμε υδραυλικό να μας φτιάξει την βρύση. Κάναμε διδακτορικά στα μαθηματικά και τρώγαμε ντομάτες Πορτογαλίας.
Αλλά ήμασταν ευχαριστημένοι, έτσι;
Στην 7χρονη καθηγητική μου πορεία είδα πολλούς μαθητές (και τους αντίστοιχους γονείς φυσικά) να *δηλώνουν* ότι θέλουν να σπουδάσουν. Σε ορισμένους από αυτούς ήταν εμφανές ότι το παιδί είτε δεν ήθελε, ή δεν μπορούσε να σπουδάσει. Η θέση όμως στο πανεπιστήμιο ή το ΤΕΙ υπήρχε. Και αφού υπήρχε, "έπρεπε" να καλυφθεί. Πέρασαν παιδιά από τα χέρια μου που, σαν παπαγαλάκια μου έλεγαν "εγώ κύριε θέλω να σπουδάσω" και δεν ήθελαν να διαβάσουν ούτε μια λέξη. Η δήλωση επιθυμίας για σπουδές όμως, ήταν πάντα εκεί, μην τυχόν και απογοητεύσουν τους γονείς τους που θα έβγαζαν στην κοινωνία ένα αμόρφωτο παιδί, μην τυχόν και ξεχωρίσουν από τους συμμαθητές τους που θα γίνονταν όλοι μεγάλοι και τρανοί -my ass. Εννοείται ότι όλα αυτά συνέβαιναν στα φροντιστήρια, αφού όλοι πάνε, γιατί όχι εγώ, γιατί όχι το παιδί μου, τι είμαστε εμείς, κατώτεροι;
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο καπιταλισμός έχει έναν τρόπο να επαναφέρει στην ισορροπία τους κάποια πράγματα. Το κακό είναι ότι το κάνει με βίαιο τρόπο και απάνθρωπο. Εφόσον ως χώρα δεν μπορέσαμε να "καταναλώσουμε" τους πτυχιούχους που "παράγαμε", και εφόσον δεν είμαστε σε θέση να αυξήσουμε την "κατανάλωση", θα πρέπει να μειώσουμε την "παραγωγή". Απλά μαθηματικά. Και όσοι δεν μπουν στα πανεπιστήμια;
Αυτοί θα την βρουν την άκρη, να είστε σίγουροι για αυτό. Κάποτε θα'ρθει η στιγμή που θα βρίσκουμε άμεσα υδραυλικό για την χαλασμένη μας βρύση, για να πλύνουμε την ελληνική ντομάτα μας.
Πριν πολλά πολλά χρόνια, η Ελλάδα ήταν μια χώρα που το κύριο μέρος του πληθυσμού της ζούσε σε αγροτικές περιοχές. Άρα, ως εκ τούτου, απασχολούνταν και στον αγροτικό τομέα παραγωγής, τομέα στον οποίο η Ελλάδα έχει αντικειμενικά μεγάλο πλεονέκτημα. Θέλω να πω, ούτε αυτοκίνητα παράγουμε ως χώρα, ούτε ανθρώπους στο φεγγάρι στέλνουμε, ούτε υπολογιστές φτιάχνουμε. Η μεγάλη μας δύναμη (θα έπρεπε να) είναι το ποιοτικό αγροτικό προϊόν. Και όντως, μέχρι ένα σημείο, έτσι ήταν, δεδομένων πάντα των ειδικών συνθηκών που βίωνε η χώρα (κατοχές, χούντες, πόλεμοι, κτλ).
Το πρόβλημα άρχισε να διαφαίνεται στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Το φαινόμενο της αστυφιλίας άρχισε να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, η επαρχία άρχισε να ερημώνει, μιας και οι τότε 20-30άρηδες (η γενιά των γονέων μας είναι αυτή, για να μην ξεχνιόμαστε) άφηναν το χωριό όχι για να φύγουν μετανάστες (όπως έκαναν οι δικοί τους γονείς) αλλά για να πάνε στις μεγάλες ελληνικές πόλεις. Αυτή η διάβρωση της σύνθεσης του ελληνικού πληθυσμού ήταν καθοριστικής σημασίας για το μέλλον της χώρας. Βλέπεις, οι άνθρωποι που μετακόμισαν από τα χωριά στις πόλεις δεν θα ασχολούνταν πλέον με τον αγροτικό τομέα παραγωγής, αλλά με τον δευτερογενή τομέα παραγωγής, που περιλαμβάνει την μεταποίηση των πρώτων υλών και τις υπηρεσίες.
Η ελληνική επαρχία ξεκίνησε να πέφτει κατακόρυφα. Το πρόβλημα βέβαια εντείνοταν ακόμη περισσότερο από την αδιάκριτη παροχή των ευρωπαϊκών κονδυλίων στους αγρότες που, αντί να μετατραπούν σε βελτίωση της παραγωγικής διαδικασίας, μετατράπηκαν σε γλέντια στα μπουζούκια, αυτοκίνητα, κτλ. Αυτό φυσικά συμβαίνει ακόμη και σήμερα.
Η λύση για να τονωθεί η ελληνική επαρχία θεωρήθηκε τότε πως ήταν η ίδρυση τμημάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην περιφέρεια. Ο Ανδρέας Παπανδρέου άλλωστε, ήξερε καλά το παιχνίδι χειραγώγησης της μάζας. Έτσι, επινόησε αυτόν τον τρόπο ώστε υπάρχει μια μετάγγιση του αστικού πληθυσμού προς την περιφέρεια. Ιδρύθηκαν εκατοντάδες τμήματα. Όντως, η περιφέρεια τονώθηκε και μάλιστα σημαντικά. Αυτό που δεν είχαμε καταλάβει βέβαια, ήταν ότι τότε ξεκίνησε η παραγωγή χιλιάδων πτυχιούχων που σε λίγα χρόνια δεν θα ξέραμε τι να τους κάνουμε.
Ταυτόχρονα, οι τωρινοί γονείς μας (αυτοί που στις αρχές της δεκαετίας του '80 μετακόμισαν από τα χωριά στις πόλεις), στην πλειοψηφία τους χωρίς κάποια ιδιαίτερη μόρφωση, ξεκίνησαν να πιέζουν την δική μας γενιά να "πάρει ένα χαρτί", μην τυχόν και "γίνει ξύλο απελέκητο, σαν εμάς". Η ίδρυση τόσων πολλών τμημάτων πανεπιστημίων και ΤΕΙ το ευνοούσε άλλωστε αυτό. Συν τοις άλλοις, οι γονείς μας, έβλεπαν πως όποιος ήταν μορφωμένος από την δική τους γενιά, είχε εξασφαλισμένη μια ζωή με χρυσά κουτάλια. Η ανάγκη για πανεπιστημιακή μόρφωση (ή τουλάχιστον η ψευδαίσθησή της) έγινε μεγαλύτερη από ποτέ. Ο ανταγωνισμός φυσικά μεταξύ των υποψηφίων ήταν τεράστιος, και τότε άρχισε να γιγαντώνεται και ο θεσμός του φροντιστηρίου. Ο οποίος, δεν είχε κανένα πρόβλημα όσον αφορά την στελέχωση του, μιας και όλοι οι πτυχιούχοι των καθηγητικών σχολών που δεν χωρούσαν στο δημόσιο, έβρισκαν ασφαλές καταφύγιο στα φροντιστήρια (αυτός παρεμπιπτόντως είναι ο λόγος που κατά την γνώμη μου δεν χτυπάται η παραπαιδεία στην Ελλάδα).
Όλοι ήταν ικανοποιημένοι: Οι γονείς, έβλεπαν τα παιδιά τους να σπουδάζουν και να μην γίνονται "ξύλα απελέκητα". Η περιφέρεια, που έβλεπε τον πληθυσμό της να αυξάνεται με την έλευση των φοιτητών (και άρα έχοντας οικονομικά οφέλη από αυτό). Οι ίδιοι οι μαθητές, που, αφού τους είχαν πιπιλίσει το μυαλό με την αξία της πανεπιστημιακής μόρφωσης, νόμιζαν ότι κάτι κάνουν. Οι πτυχιούχοι των καθηγητικών σχολών, που δούλευαν στα φροντιστήρια, μιας και δεν χωρούσαν στο δημόσιο. Και πάνω από όλους αυτούς φυσικά, η κυβέρνηση που, όποτε προέκυπτε ένα ζήτημα με την περιφέρεια, τους πετούσε ένα ΤΕΙ της πούτσας και τους βούλωνε τα στόματα.
Το μεγάλο όνειρο άρχισε να γίνεται πραγματικότητα. Βλέπεις, τα παιδιά που αποφοίτησαν από τα πανεπιστήμια στα τέλη της δεκαετίας του 1990 - αρχές του 2000 βρήκαν εύκολα μια δουλειά, ανελίχθηκαν γρήγορα στην ιεραρχία, έγιναν εν τέλει διευθυντές και πρόεδροι. Και όσο οι υπόλοιποι το έβλεπαν αυτό, τόσο ήθελαν να γίνουν και αυτοί το ίδιο πράγμα.
Κάποια στιγμή όμως, συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε τόσο κόσμο που δουλεύει στον δευτερογενή τομέα παραγωγής, και τόσο λίγο κόσμο που δουλεύει στον πρωτογενή τομέα παραγωγής, που ναι μεν δουλεύαμε στα γραφεία και ήμασταν όλοι διευθυντές, αλλά τρώγαμε πορτοκάλια Αργεντινής, σκόρδα Κίνας και ντομάτες Ισπανίας. Γιατί, καλή είναι η υπηρεσία που προσφέρεις, αλλά όταν ως χώρα δεν παράγεις αυτά που καταναλώνεις, όταν δεν εξάγεις και εισάγεις τα βασικά αγαθά για την επιβίωση σου, όταν δεν έχεις πολλούς τεχνίτες και έχεις πολλούς επιστήμονες, υπάρχει ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Γιατί αν το καλοσκεφτείτε, τι είναι η οικονομία; Είναι έσοδα και έξοδα. Είναι παραγωγή και κατανάλωση. Είναι εξαγωγές και εισαγωγές. Είναι κέρδος και ζημιά. Όλα αυτά, είναι οι διαφορετικές όψεις ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ.
Μείναμε λοιπόν σήμερα, ή μάλλον όχι σήμερα, θα μιλήσω για 5 χρόνια πριν, που δεν είχαμε όλες αυτές τις έκτακτες συνθήκες, να είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε με επιστημονικό τρόπο πολλά ζητήματα, και να μην μπορούμε να βρούμε εργάτες να υλοποιήσουν όλα όσα εμείς ξέραμε. Ξέραμε ως άτομα ειδικά ζητήματα πληροφορικής και δεν βρίσκαμε υδραυλικό να μας φτιάξει την βρύση. Κάναμε διδακτορικά στα μαθηματικά και τρώγαμε ντομάτες Πορτογαλίας.
Αλλά ήμασταν ευχαριστημένοι, έτσι;
Στην 7χρονη καθηγητική μου πορεία είδα πολλούς μαθητές (και τους αντίστοιχους γονείς φυσικά) να *δηλώνουν* ότι θέλουν να σπουδάσουν. Σε ορισμένους από αυτούς ήταν εμφανές ότι το παιδί είτε δεν ήθελε, ή δεν μπορούσε να σπουδάσει. Η θέση όμως στο πανεπιστήμιο ή το ΤΕΙ υπήρχε. Και αφού υπήρχε, "έπρεπε" να καλυφθεί. Πέρασαν παιδιά από τα χέρια μου που, σαν παπαγαλάκια μου έλεγαν "εγώ κύριε θέλω να σπουδάσω" και δεν ήθελαν να διαβάσουν ούτε μια λέξη. Η δήλωση επιθυμίας για σπουδές όμως, ήταν πάντα εκεί, μην τυχόν και απογοητεύσουν τους γονείς τους που θα έβγαζαν στην κοινωνία ένα αμόρφωτο παιδί, μην τυχόν και ξεχωρίσουν από τους συμμαθητές τους που θα γίνονταν όλοι μεγάλοι και τρανοί -my ass. Εννοείται ότι όλα αυτά συνέβαιναν στα φροντιστήρια, αφού όλοι πάνε, γιατί όχι εγώ, γιατί όχι το παιδί μου, τι είμαστε εμείς, κατώτεροι;
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο καπιταλισμός έχει έναν τρόπο να επαναφέρει στην ισορροπία τους κάποια πράγματα. Το κακό είναι ότι το κάνει με βίαιο τρόπο και απάνθρωπο. Εφόσον ως χώρα δεν μπορέσαμε να "καταναλώσουμε" τους πτυχιούχους που "παράγαμε", και εφόσον δεν είμαστε σε θέση να αυξήσουμε την "κατανάλωση", θα πρέπει να μειώσουμε την "παραγωγή". Απλά μαθηματικά. Και όσοι δεν μπουν στα πανεπιστήμια;
Αυτοί θα την βρουν την άκρη, να είστε σίγουροι για αυτό. Κάποτε θα'ρθει η στιγμή που θα βρίσκουμε άμεσα υδραυλικό για την χαλασμένη μας βρύση, για να πλύνουμε την ελληνική ντομάτα μας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.