Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Η ώρα της νύχτας μέσα στη μέρα.
Η ώρα του γυρίσματος από πλευρό σε πλευρό.
Η ώρα για τους μεσόκοπους.
Η καθαρή ώρα για το λάλημα των πετεινών.
Η ώρα που μας απαρνιέται η γη.
Η ώρα των σταγόνων από σβησμένα άστρα.
Η ώρα του «τι κι αν μετά από μας δεν υπάρχει τίποτα».
Μια άδεια ώρα.
Άχαρη, στείρα.
Απ' όλες τις ώρες η χειρότερη.
Κανένας δεν είναι στα καλά του στις τέσσερις το πρωί.
Κι αν άσπρα μυρμήγκια νιώθουν ωραία στις τέσσερις το πρωί
— ας συγχαρούμε τα μυρμήγκια. Κι ας γίνει πέντε η ώρα
αν σκοπεύουμε να συνεχίζουμε να ζούμε.
Wislawa Szymborska
Μετάφραση: Βασίλης Καραβίτης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Raymond Queneau Καταδικάζεις οτιδήποτε αποκαλείται σεξουαλική διαστροφή Breton;
Andrè Breton Σε καμία περίπτωση.
Raymond Queneau Ποιες διαστροφές δεν καταδικάζεις;
Andrè Breton Όλες εκτός από την συγκεκριμένη που συζητάμε τόση ώρα.
Raymond Queneau Τι γνώμη έχει ο Aragon για την χρήση προφυλακτικών;
Louis Aragon Έχω μια μάλλον παιδιάστικη εντύπωση για αυτά. Νομίζω πως τα αγοράζεις από τα φαρμακεία.
Andrè Breton Συνηθέστερα σε παντοπωλεία νομίζω.
Raymond Queneau Είναι παράξενο, έχω την ακριβώς ίδια εντύπωση με τον Aragon.
Louis Aragon Ας συνεχίσουμε. Χρησιμοποιεί κανείς από εμάς αντικείμενα με ερωτικό σκοπό;
Ομόφωνα όχι.
Louis Aragon Queneau, αποτελεί η παρουσία κάποιου τρίτου εμπόδιο όταν κάνεις έρωτα;
Raymond Queneau Όχι.
Marcel Duhamel Η παρουσία άνδρα θα με ενοχλούσε ιδιαίτερα, όχι όμως και κάποιας γυναίκας.
Marcel Noll Η παρουσία κάποιου άνδρα που κάνει επίσης έρωτα δεν θα με ενοχλούσε αν ήταν αναπόφευκτη.
Jacques Baron Η παρουσία ηδονοβλεψιών θα με ενοχλούσε, όχι όμως και άλλων ενεργά συμμετεχόντων.
Georges Sadoul Θα συμφωνήσω με αυτό.
Man Ray Κάποιος άγνωστος θα με ενοχλούσε, όχι όμως κάποιος φίλος. Μια γυναίκα ποτέ.
Jacques – A. Boiffard Η απάντηση μου είναι όμοια με εκείνη του Baron.
Pierre Unik Η παρουσία κάποιου τρίτου ατόμου θα με ενοχλούσε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και θα με εμπόδιζε από το να κάνω έρωτα.
Jacques Prévert Είναι εντελώς ενοχλητικό.
Andrè Breton Δεν θα ανεχόμουν την παρουσία οποιουδήποτε τρίτου ατόμου.
Louis Aragon Η ερωτική πράξη συνιστάται από δυο ανθρώπους, σε διαφορετικά είδη απομόνωσης. Θα μπορούσε να συμβεί και σε ένα πλήθος, ένα αγνοών πλήθος όμως.
Benjamin Péret Η παρουσία μιας γυναίκας δεν με ενοχλεί αλλά οποιαδήποτε άλλη παρουσία είναι απαράδεκτη.
Andrè Breton Ποιες σεξουαλικές στάσεις απολαμβάνετε περισσότερο; Baron;
Jacques Baron Το εξήντα εννέα, και την γνωστή ως πίσω-κολλητό.
Marcel Duhamel Την γνωστή ως πίσω-κολλητό, το εξήντα εννέα.
Louis Aragon Είμαι πολύ περιορισμένων γούστων. Οι διάφορες στάσεις με έλκουν όλες εξίσου, όπως και οι τόσες αδυνατότητες. Αυτό που απολαμβάνω περισσότερο όμως είναι η εκσπερμάτωση κατά την διάρκεια αιδοιολειξίας. Τελικά όμως πάντα κάνω έρωτα με τον απλούστερο τρόπο.
Man Ray Δεν έχω συγκεκριμένες προτιμήσεις. Αυτό που με εξιτάρει περισσότερο όμως είναι η πεολειχία από την γυναίκα, επειδή είναι το σπανιότερο που μου συμβαίνει.
Marcel Noll Την αιδοιολειξία, ή όργανο πάνω σε όργανο, στόμα με στόμα, εξήντα εννέα.
Georges Sadoul Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη προτίμηση. Την αιδοιολειξία υποθέτω.
Louis Aragon Τι σε ερεθίζει περισσότερο;
Marcel Duhamel Τα γυναικεία πόδια και οι μηροί. Και το αιδοίο της, τα μπούτια και τα οπίσθια της.
Jacques Prévert Τα οπίσθια.
Raymond Queneau Ο κώλος.
Louis Aragon Η σκέψη του γυναικείου οργασμού.
Marcel Noll Αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που με ενδιαφέρει και μένα.
Marcel Duhamel Και μένα το ίδιο.
Benjamin Péret Όσον αφορά τα μέρη του σώματος, τα πόδια και το στήθος. Πέρα από αυτά, το να βλέπω μια γυναίκα να αυνανίζεται.
Man Ray Τα στήθια και οι μασχάλες της.
Andrè Breton Τα μάτια και τα στήθια. Πέρα από αυτά, οτιδήποτε στην ερωτική πράξη που περιλαμβάνει κάποια διαστροφή.
Louis Aragon Θα συμφωνούσα με το δεύτερο μέρος της απάντησης του Breton, με την διαφορά πως θεωρώ την διαστροφή χάσιμο χρόνου.
Andrè Breton Για μένα δεν είναι απαραίτητα στείρα απόλαυση.
Jacques Baron Το στόμα, τα δόντια, την βάση του στήθους. Ότι έχει να κάνει με την διαστροφή και τον πειραματισμό.
Georges Sadoul Το αιδοίο και την κορυφή των μηρών, καθώς και το στόμα. Ότι έχει να κάνει με την διαστροφή και τον πειραματισμό.
Pierre Unik Η εικόνα του ενθουσιασμού που με διακατέχει για την γυναίκα που αγαπώ.
Louis Aragon Τι γνώμη έχεις για κάποιον εξωτερικό κίνδυνο (θανάσιμο κίνδυνο για παράδειγμα) όταν κάνεις έρωτα;
Jacques Prévert Μπορεί να είναι μόνο ερεθιστικός, ενώ οι άνθρωποι που δεν έχουν νοιώσει ποτέ αυτόν τον κίνδυνο δεν έχουν κάνει ποτέ έρωτα πραγματικά.
Andrè Breton Το προηγούμενο σχόλιο μου φαίνεται ακραία υπερβολικό. Δεν τίθεται θέμα συναίσθησης εξωτερικού κινδύνου κατά την διάρκεια της ερωτικής πράξης με την γυναίκα που αγαπάει κανείς.
Marcel Duhamel Ενδέχεται να αισθανθώ αυτόν τον κίνδυνο όταν κάνω έρωτα με την γυναίκα που αγαπώ. Δεν θα αποτελούσε ερέθισμα σίγουρα – αλλά, και μου είναι δύσκολο να το εξηγήσω – θα μου πρόσφερε εντονότερο οργασμό, εφόσον ο κίνδυνος δεν ήταν άμεσος και καταστροφικός.
Marcel Noll Δεν μου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό αυτή η σκέψη.
Louis Aragon Συνήθιζα να έχω έντονη διάθεση για τέτοιο κίνδυνο, μέχρις ότου εμφανίστηκε με την μορφή απειλής για την γυναίκα που αγαπώ. Έκτοτε τον τρέμω.
Andrè Breton Ήταν θανάσιμος κίνδυνος;
Louis Aragon Όχι για εκείνη την γυναίκα.
Georges Sadoul Αναμφίβολα βρίσκω την ιδέα αυτού του κινδύνου ερεθιστική.
Raymond Queneau Όταν κάνω έρωτα είμαι ιδιαίτερα απασχολημένος για να αναλογιστώ οποιονδήποτε κίνδυνο.
Benjamin Péret Συμφωνώ απόλυτα με αυτό.
Louis Aragon Στην περίπτωση μου οτιδήποτε μπορεί να μου αποσπάσει την προσοχή.
Raymond Queneau Και αυτό είναι αλήθεια.
Andrè Breton Η αγάπη συμβαδίζει με διάφορα είδη αποσπάσεων, όμως η ιδέα της αγάπης μπορεί να αντέξει τα πάντα.
Louis Aragon Πράγματι.
Raymond Queneau Έχει ο Aragon φετιχιστικές τάσεις;
Louis Aragon Θεωρώ πως είμαι φετιχιστής με την έννοια πως πάντα κουβαλάω μαζί μου έναν μεγάλο αριθμό αντικειμένων που μου είναι απαραίτητα και πρέπει να τα έχω πάντα κοντά μου.
Marcel Duhamel Και εγώ το ίδιο.
Andrè Breton Σε ποιο βαθμό πιστεύει ο Aragon πως η στύση είναι απαραίτητη για την εκπλήρωση κάποιας σεξουαλικής πράξης;
Louis Aragon Κάποιου βαθμού στύση είναι απαραίτητη, αν και προσωπικά δεν έχω ποτέ παρά μέτριες στύσεις.
Andrè Breton Το μετανιώνεις αυτό;
Louis Aragon Όσο οποιαδήποτε άλλη φυσική αποτυχία, και όχι περισσότερο. Δεν το μετανιώνω περισσότερο από την αδυναμία μου να σηκώνω πιάνα.
Marcel Duhamel Αποδίδει ο Aragon μεγαλύτερη σημασία στον ανδρικό οργασμό έναντι του γυναικείου;
Louis Aragon Εξαρτάται από την περίσταση.
Προτού φύγω ωστόσο, θα ήθελα να δηλώσω πως αυτό μου με ενοχλεί περισσότερο με την πλειονότητα των απαντήσεων που δίνονται εδώ, αφορά την εντύπωση που διακρίνω σχετικά με την ανισότητα μεταξύ των ανδρών και των γυναικών. Όσον αφορά εμένα, δεν μπορεί να ειπωθεί τίποτα για την ερωτική πράξη αν δεν ξεκινά από το δεδομένο πως οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν ίσα δικαιώματα σε αυτήν.
Andrè Breton Ποιος έχει ισχυριστεί το αντίθετο;
Louis Aragon Επιτρέψτε μου να εξηγηθώ: η εγκυρότητα όλων όσων έχουν ειπωθεί μέχρι τώρα έχουν υπονομευτεί σε μεγάλο βαθμό από την αναπόφευκτη κυριαρχία της ανδρικής προοπτικής.
Raymond Queneau Ποια είναι η γνώμη του Noll για τον φετιχισμό;
Marcel Noll Είμαι ιδιαίτερα φετιχιστής: διατηρώ όλων των ειδών τα αντικείμενα στο σπίτι μου.
Andrè Breton Αυτό δεν είναι φετιχισμός όμως, αλλά συλλεκτική μανία.
Marcel Noll Δεν αυνανίζομαι χρησιμοποιώντας αντικείμενα που ανήκουν σε γυναίκες.
[...]
τελικά η διάνοια απαιτεί τη βαθιά συντήρηση?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Βουλή (ουσ.) Ομάδα ανθρώπων που συγκεντρώνονται για να καταργήσουν νόμους
Έκτροπα (ουσ. πληθ.) Δημοφιλής ψυχαγωγία, την οποία προσφέρουν στο στρατό οι αθώοι περαστικοί
Πατριωτισμός (ουσ.) Εύφλεκτα σκουπίδια, τα οποία διαβάζει στο φως ενός δαυλού κάποιος φιλόδοξος,
που αποσκοπεί στην φωταγώγηση του ονόματός του.
Στο διάσημο λεξικό του Δρος Τζόνσον, ο πατριωτισμός ορίζεται ως "το τελευταίο καταφύγιο κάθε παλιοτόμαρου". Με όλο τον οφειλόμενο σεβασμό σ' έναν φωτισμένο αλλ' οπωσδήποτε ελάσσονα λεξικογράφο, τολμώ να ισχυριστώ: και το πρώτο.
Πολιτική (ουσ.) Αλληλοσπαραγμός συμφερόντων, μασκαρεμένος σε αντιπαράθεση αρχών.
Η διαχείρηση των δημοσίων υποθέσεων με προσωπικό όφελος.
Ψήφος (ουσ.) Το όργανο και σύμβολο της δύναμης ενός ελεύθερου ανθρώπου,
να κάνει καραγκιόζη τον εαυτό του και ναυάγιο τη χώρα του.
Άμπροουζ Μπηρς,
Το Αλφαβητάρι του Διαβόλου
Μτφρ: Γιώργος Μπλάνας
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Γιατί εδώ, ανάμεσα στο πλήθος που με τριγυρίζει και τρέχει άτακτα και ταυτόχρονα υποταγμένα,
βλέπω πολλά πρόσωπα και λίγα πεπρωμένα.
Και πίσω από αυτά τα πρόσωπα, κάθε βαθύς πόθος, κάθε εξέγερση,
κάθε παρόρμηση ανακόπτεται πάντα από το φόβο:
φόβο για τη μομφή, φοβο για την ώρα, φόβο για τις ειδήσεις,
φόβο για τη συλλογικότητα που πολλαπλασιάζει τις μορφές υποτέλειας.
Φοβούνται το ίδιο τους το σώμα και τις επιπτώσεις του,
φοβούνται να μη γίνουν οι δακτυλοδεικτούμενοι της δημοσιότητας.
Φοβούνται τη μήτρα που δέχεται το σπόρο, φοβούνται τους καρπούς και το νερό.
Φοβούνται τις ημερομηνίες, φοβούνται τους νόμους, φοβούνται τα συνθήματα και τα λάθη,
φοβούνται τους κλειστούς φακέλους, φοβούνται οτιδήποτε ενδέχεται να συμβεί.
Μετ. Μελίνα Παναγιωτίδου
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
δίχως λόγια, από kkmoiris.
..
Η ποίηση των διψασμένων αιδοίων και των εμβολοφόρων
που πάλλονται από τους σπασμούς τους πάθους ..
..κάπως έτσι θα το έγραφε ο Εμπειρίκος
και μετά ''την πυρπόλησε με τη λάβα του πάθους του'',
και ''την αγάπησε πέντε φορές, ως το ξημέρωμα''.
υγ. εδώ και μέρες νιώθω σαν τους χιλιανούς ανθρακωρύχους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Τρεις μήνες μετά, ξέχασε τη γεύση απ’ το σάλιο της.
Σε έξη μήνες στέγνωσε στη μνήμη του ο ιδρώτας της.
Οκτώ μήνες πέρασαν και δεν θυμόταν πώς δάγκωνε τα χείλια της λίγο πριν τελειώσει.
Εννιά μήνες αργότερα χάθηκε και η αλμύρα από τα δάκρυά της.
Kύλησαν δέκα μήνες και το στήθος της εξαϋλώθηκε.
Όταν έκλεισε χρόνος είχε κιόλας ξεχάσει τη γεύση ανάμεσα στα πόδια της.
Στους δεκατέσσερις μήνες σβήστηκε το χαμόγελό της.
Στους δεκάξι ούτε που θυμόταν πως ακουγόταν το γέλιο της.
Στους δεκαεφτά σίγησε η τελευταία ηχώ απ’ τα τακούνια της.
Στους είκοσι πήρε δρόμο η εικόνα της γυμνής πλάτης της.
Στους εικοσιδυο έφυγε και το τελευταίο βογγητό.
Στους εικοσιτρείς ξεθύμανε η κολώνια γύρω απ’ τον αφαλό της.
Στον δεύτερο χρόνο πάνω την κήδεψε.
(έτσι κι αλλιώς όλοι θα πτωχεύσουμε)
amancalledkkmoiris
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
(Μτφρ.-επιλεγόμενα: Βασίλης Λαλιώτης aka Γεώργιος Μίχος)
Σάρα:
Έγραψα αυτό το βιβλίο για σας. Στην πραγματικότητα είναι φτιαγμένο από εσάς. Φυλάξτε το. Κάποια μέρα, όταν περάσουν τα χρόνια, και θα έχω φύγει κι εγώ επίσης, ίσως θα μπορέσετε διαβάζοντάς το να μάθετε πόσο σας αγάπησα, πόσο σας αγαπώ ακόμα, πόσο θα σας αγαπώ ως το θάνατο,
Ο πολύ πιστός σας Ν*
Μάης 5/66
Εγώ σε δίνω στην αιώνια ζωή του ποιήματος
ΕΜΙΛΙΟ ΜΠΑΓΙΑΓΑΣ
Ι
Σου το ‘πα.
Πάντα σου το έλεγα,
γιατί δεν ήταν μια φορά.
Πρόσεχε, μην ορκίζεσαι
πως θα με αγαπάς μέχρι το θάνατο,
πρόσεχε γιατί το να πεθαίνεις είναι πράγμα σοβαρό,
κι αν μείνεις ζωντανή
τι γέλιο θα μας δώσει και στους δυο
εκείνο που θα έπρεπε να’ ναι μεγάλος πόνος!
Έτσι έγινε.
Τώρα γελάω μέχρι δακρύων.
Πρόσεξε καλά. Είπα δάκρυα.
*******************
ΙΙ
Μην νομίζεις πως δεν το ‘ξερα
έγκαιρα. Είδα γλάρους,
χόρτα πάνω στα νερά,
φώτα μακρινά τις νύχτες.
Ένιωσα τον κουρνιαχτό
χαϊδεύοντας μου τους κροτάφους.
“Γη, εδώ υπάρχει γη!”
-μου έλεγε. Ήταν γη, εδώ βρισκόταν,
εδώ βρίσκεται. Με περίμενες,
σοβαρή, ήρεμη, βουβή.
Τίποτα δεν είπες, αλλά εγώ σε άκουσα.
Σ’ ακούω, ακόμα κι όταν τίποτα δε λες.
Τι να μου πεις που να μην ξέρω;
Γύρνα τον τροχό, γύρνα τον,
ν’ ακουστεί το παλιό τραγούδι.
Περνάει ο καιρός περνώντας,
κύριε, ναι
περνώντας και δεν γυρνά,
και πως όχι.
Κι εγώ ο φτωχός που σκεφτόμουν
κύριε, ναι
πως ο καιρός δεν θα περνούσε,
και πως όχι,
πως ο καιρός δεν θα περνούσε…
********************
ΙΙΙ
Ήμουνα μόνος. Μα δεν πίστευα
πως θα ήμουνα ακόμα πιο μόνος.
Πιο μόνος από να ‘σαι μόνος;
Ναι, λοιπόν. Πιο μόνος.
***********************
ΙV
Και τώρα τι να κάνεις;
Τίποτα. Τί θα κάνεις;
Ξαναπέρνα το σωρό
από παλιά γράμματα. Στον άνεμο
τα παλιά, ξερά ρόδα.
Θυμήσου το καλύτερο.
Ηρέμησε.
Το χτύπημα ήταν σκληρό, μα κοίτα…
Τι;
Όχι, όχι. Θα σου έλεγα κάτι,
μα όχι.
*************************
V
Εδώ αρχίζει η νύχτα.
Όταν πια δεν θα με βλέπεις,
θα με αισθανθείς. Καυτό πούπουλο
αγγίζοντας σου το σβέρκο
θα σου δείξει πως εγώ είμαι κοντά.
Προσευχήσου για μένα και θυμήσου
πως τα κορμιά χωρίζουνε
μα οι σκιές τους μένουν.
Μην ταράζεσαι.
**********************
VI
Θα με θάψεις, φίλη, σε κάποιο μέρος
σιωπηλό, με δέντρα.
Στο μάρμαρο θα βάλεις τ’ όνομά μου μόνο,
χωρίς εν ειρήνη και χωρίς αναπάυσου.
Τι ειρήνη θα έχω,
και τι ανάπαυση,
όταν όλος ο κόσμος ξέρει
που έχω πεθάνει ξαφνικά, ακόμη
με την κούπα στα χείλη,
με το χαμογέλιο σου στα μάτια, και τη φωνή σου
καλώντας με;
Για να πεθάνεις, φίλη, πάντα πρέπει να προετοιμαστείς.
Αν όχι, είναι αυτά τα όντα,
αυτά τα πνεύματα
που σκέφτονται πως είναι ακόμα ζωντανά
( τι θλιβερά που γίνονται!)
κι μιλάνε, όπως κάνω εγώ,
σ’ αυτόν που πια δεν τα ακούει.
**********************
VII
Φορές
όταν στην τύχη βρίσκω κάποια ημερομηνία,
μου λέω: Ακόμη
δεν την γνώριζα.
Ή επίσης:
Τρία χρόνια πάνε πια που εκείνη ήταν δική μου
Ή ίσως:
Μια μέρα σαν αυτή τη μέρα
έφυγε χωρίς τίποτα να πει ποτέ για πάντα.
************************
VIII
Ίσως πολύ καλά να ξέρεις,
ή ίσως δεν το ξέρεις,
με τι τρόπο μου άρεσε
να σε βλέπω τ’ απογεύματα, όταν πια έφευγες,
να τακτοποιείς τα χαρτιά σου,
να κλείνεις τη μηχανούλα σου,
να φυλάς τα ξυσμένα
μολύβια, κι αργότερα ακόμα
( στις έξη στο ρολόι του γραφείου)
να ετοιμάζεις με αποκόμματα περιοδικών,
λουλούδια, φωτογραφίες
και γράμματα μεγάλα από αφίσα
για τον τοίχο του σχολειού σου
του νυχτερινού, συντρόφισσα.
( Χαμογελαστή πολιτοφύλακας,
έχοντας κάνει τη σκοπιά σου επιστρέφοντας στο πρωινό)
Με τι θλίψη επίμονη,
λεπτή σαν μια βελόνα
με διαπερνά η θύμηση
όταν ήταν
ο ήσυχος ερωτάς μας ένα κρίνος δροσερός,
ένας κρίνος λευκός της άνοιξης.
Ένας έρωτας,
όπως ο Ρουμπέν Νταρίο είχε πει,
του σε θαυμάζω, του “αχ!”, του στεναγμού.
Αργά νυχτώματα
των πρώτων απογευμάτων, στη Παλιά Αβάνα
ο καθεδρικός
κι εκείνο το μικρό ρεστοράν
όπου ένας φίλος
μας βρήκε χέρι χέρι
και πέρασε χωρίς να μας πει
τίποτα που θα μας έκανε
να υποπτευτούμε πως εκείνος ήξερε
ή τουλάχιστον το φανταζόταν.
Ήτανε ένας κόσμος από απουσίες και παρουσίες
επιπλέοντας σε μια καταχνιά
διάφανη, σ’ ένα όνειρο
γλυκό, τεσσάρων χρόνων. Τέσσερα χρόνια
δεν είναι κάτι αστείο.
Είναι μήνες ημέρες ώρες…
Πόσα φιλιά την ώρα σε τέσσερα χρόνια!
Αχ, μα ξαφνικά,
( δεν ξέρω, κανένας δεν το ξέρει ακόμα)
με υπόκωφους θορύβους, με κινητήρες
αεροπλάνων, με σειρήνες,
ουρλιαχτά, μηχανές,
όπως τις βλέπεις στο σινεμά
όταν παίζουν ταινίες με βομβαρδισμούς,
σείστηκαν, γκρεμίστηκαν, όλα. Κι ύστερα
μια σταθερή σιωπή μεγάλη.
Μια σιωπή μεγάλη, έτσι συνέβη.
Μια σιωπή μεγάλη συντρόφισσα.
Τι σιωπή!
***********************
ΙΧ
Έχεις πεθάνει εσύ ή εγώ έχω πεθάνει;
Πες πως πεθάναμε κι οι δυο.
Αχ, εγώ θα πω ακόμα κάτι,
θα πω
πως μόνο εσύ θ’ αναστηθείς.
**************************
Χ
Δεν είναι δυνατόν
ν’ αφομοιώσεις ξαφνικά μία καταστροφή.
Να νιώσεις τα χτυπήματα
και να χαμογελάς για το καθένα τους.
Ίσως είμαι από τί,
από πατσαβούρα,
ας πούμε πατσαβούρα για παράδειγμα,
για να μη με πονάει μια σφυριά
στο κρανίο, ένα μαχαίρι στο συκώτι,
το επίπλουν το απ’ άκρη σ’ άκρη ορθάνοιχτο
από μια μαχαιριά;
Αυτό είναι σοβαρό.
Νιώθω
πως μου φεύγει το αίμα.
Δεν ξέρω από που, αλλά μου φεύγει.
Σβήνομαι λίγο λίγο.
Δε μου μένει
πιότερο από ένα όνομα αναμμένο.
Το ίδιο που εσείς σκέφτεστε,
αυτό που εσείς ξέρετε.
Ποτέ δεν πέθανα,
( είναι πρώτη φορά)
αλλά υποθέτω πως έτσι πρέπει να είναι.
**************************
ΧΙ
Το σχήμα του θανάτου δεν είναι ένα κρανίο.
Είναι η απουσία σου
σαν μια πεδιάδα απανθρακωμένη.
Μια πεδιάδα με ήλιο και φωτιά τη μέρα,
με αντανακλάσεις και ούτε ένα δέντρο.
Μια πεδιάδα
με στόλισμα δαμασκηνό απ΄ τη Σελήνη,
μια έκταση μεταλλική
στην ψύχρα τη νυχτερινή.
Αν κραυγάζω, δε μ’ ακούν.
Αν φωνάξω, κανείς δεν έρχεται.
Σε τί πλανήτη αυτή την ώρα ζω;
Α, Θεέ μου, αν το ήξερα!
Είμαι νεκρός,
απλωμένος στον ήλιο και τον ουρανό,
ένα πτώμα χωρίς μάτια,
που το ραμφίζουν τα πουλιά.
Μ’ ακούς, τώρα μ’ ακούς;
Εχτές τίποτα περισσότερο, το ίδιο,
το δικό σου για πάντα.
Σιωπή.
Ούτε καν ο άνεμος.
********************
ΧΙΙ
Από όλους τους φίλους σου, ακόμα κι εκείνους
που ζητούσαν μάταια
από τη βίαιη και ιερή απομάκρυνσή σου
ένα χαμόγελο,
από την προβληματική σου συγκατάθεση
την άδεια
μιας ματιάς
από την ήσυχη φωνή σου
την απάντηση σ’ ένα χαιρετισμό
από όλους
εγώ είμαι ο μοναδικός εξόριστος
χωρίς φωνή και ψήφο στη συγκέντρωση που προεδρεύεις.
Εγώ, που είχα τα χείλη σου στα δικά μου,
πόσα κόλπα, δίχτυα,
εξομολογήσεις
πρέπει να κάνω χρήση κάθε μέρα
για να αγγίξω μόλις
ένα κομμάτι ελάχιστο, υπόλειμμα,
ένα σπίθισμα ίσως,
ή τίποτα, που είναι το πιο πιθανό,
από το καθημερινό σου πρόσωπο.
Μυστικό εφτασφράγιστο.
Τί κατάσταση!
Παρακαλώ, κανείς να μη το λέει
άμα δεν θέλει να με ταπεινώσει.
Να μην το ξαναπεί κανείς.
*********************
ΧΙΙΙ
Le temps est médecin d΄heureuse expérience;
son remède est tardif, mais il est bien certain.
MALHERBE
Πρέπει να ξέρεις πως αυτό θα σου περάσει.
Ο χρόνος είναι ένας σοφός γιατρός.
Αργεί να θεραπεύσει, μα το κάνει για πάντα.
Πολύ καλά Μαλέρμπ,
πολύ καλά, παλιέ μου φίλε,
κι εν τω μεταξύ;
************************
XIV
Δεν είναι εύκολο, ποιός το είπε;
να κόψεις μ’ ένα χτύπημα το σιδερό καραβόσκοινο
που μ’ αυτό είναι ενωμένο το καράβι στο μουράγιο.
Τα κύματα είναι κύματα και δεν μπορούν.
Ο άνεμος, λιγότερο.
( Το έχουν εξομολογηθεί πολλές φορές).
Γι αυτό δεν σε πιστεύω
όταν μου λες πως η δύναμή σου είναι τόση
όση για να χωρέσει σε μια κάψουλα
ερπετά και περιστέρια,
τον άνεμο το σκοτεινό του πόθου,
της ζήλιας τη μαρμαρυγή,
η αμφιβολία, η κραυγή, οι στεναγμοί,
το ηλεκτρικό λαχάνιασμα των σπασμωδικών τελειωμάτων,
και η δωρεάν τρυφερότητα,
ρόδινη κι αυθάδης
σαν μια σερπαντίνα σιωπηλή.
Όλη η ηδονή κι όλες οι τύψεις.
Όλα τα δικά μας, θα σου πω.
Είναι αυτό δυνατόν; Κι αυτό που έρχεται;
Να δούμε, πες μου αν μπορείς,
όπως σε μένα συμβαίνει, να μείνεις σοβαρή και θλιμμένη
για τέσσερις αιώνες. Ή να σκεφτείς πως πέθανες.
Να νιώσεις πια άδεια απ’ τον εαυτό σου.
Να ξέρεις αν σου λείπω θα λείπεις του εαυτού σου.
Πες μου αν στη βαθιά τη νύχτα
ξυπνάς με ένα φόβο στο στομάχι
όπως συμβαίνει τις παραμονές των εξετάσεων.
Πες μου αν με νιώθεις να κινούμαι,
σκιά του προσώπου σου
στο σκελετό σου κολλημένος.
Πες μου αν χρειάζεσαι
να δεις με τα μάτια μου, να μιλήσεις με τα λόγια μου,
και να μην αγαπάς, μην αγαπάς, εξεγερμένη κι αρπαγμένη
από μια δύναμη έντονη, ξερή, τυφλή,
από μια δύναμη απλή,
μια δύναμη μεγάλη.
Τι θα μου πεις, διάβολε, αν αυτό
κανείς δεν το υποφέρει ή το αντέχει.
Βεβαίως, όταν αγάπησες.
Πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.
**************************
XV
Όπως εγώ σ’ αγάπησα, μη ξεγελιέσαι,
έτσι δε θα σ’ αγαπήσουν
ΜΠΕΚΕΡ
Εδώ τελειώνει αυτό το ποίημα.
Είναι δικό σου, αν και δεν μπορείς να το καταστρέψεις.
Ένα κρεμάμενο πούσι μελαγχολικό
επιπλέοντας στις αβύσσους μου
το πρόσωπό σου σχηματίζει, το οργανώνει,
μου προσφέρει τη ματιά σου, το ιδιαίτερο
χαμόγελό σου και την έκφραση
σαν από μια αφελή μομφή
σαν σιωπηλή επιτίμηση για κάτι
που δεν σ’ ευχαριστεί εντελώς.
Θυμάμαι φράσεις, καταστάσεις, αναμονές,
το μακρινό αρχίνισμα, αυτή τη ρήξη,
όλα τα τα δικά σου λεπτά και τρυφερά που υπάρχουν μέσα μου,
που σου ευχαριστώ, και όχι με ευχαριστίες
ευγενείας, αλλά με αυτές που δεν τις λες
γιατί είναι στο βάθος του καθένα
αν και ποτέ δεν ξέρει που ακριβώς.
Ο Μπέκερ, που η θλίψη του με συντροφεύει,
που στη φωνή του η ζωή περνά
με τα νεκρώσιμα τα μωβ της βέλα,
μου δίνει αυτή τη στιγμή τη νοσταλγία,
το αναγκαίο στήριγμα,
το απαλό φως για να σου πω
αυτό το κι εγώ σ’ έχω αγαπήσει
κι αυτό το δεν θα σ’ αγαπήσουν. Ρώτησέ τον,
και θα στο πει αυτός.
Δεν ξέρω αν μ’ αποχαιρετώ, ούτε και τί θα κάνω
όταν δεν θα σε βλέπω πια. Με ποιό τρόπο
θα πεθάνω. Σε ποιά τρώγλη,
σε ποιό μπουντρούμι, σε ποια καταφρόνια, σε ποιό
περιστέρι, σε ποιαν βραχώδη ακτή ή κοιμητήριο,
δίπλα σε ποιο ποτάμι, σε τί μιζέρια ή σταυρό.
Αχ, και μακάρι να ‘ναι
σε κάποιο μέρος της άνοιξης
βρεγμένο στο φιλί της νέας σελήνης,
όπου θα τρέμουν καμπανούλες ηχώντας
σε χαιρετισμό στη λαμπερή σου επιστροφή,
κι εσύ να έρχεσαι
με αργούς ανθούς πορτοκαλιάς
ανάμεσα σε χειροκρότημα και σε κοράλλια.
Αλλά το ξαναλέω,
δεν ξέρω αν αυτό θα είναι αθωότητα και πιστή απλότητα,
εάν δεν είναι ίσως όλα αυτά περισσότερα από όσα πρέπει.
Αληθινά δεν ξέρω.
Eπιλεγόμενα από Γ.Μίχο:
Μια μέρα που είχα πάει στη Φωλιά του Βιβλίου, ο Θάνος Τσιμέκας, ερωτευμένος όπως φάνηκε,
μου έδειξε ένα βιβλίο του Νικολάς Γκιγιέν. Δίγλωσση έκδοση, ποιήματα ερωτικά, καμωμένα για κάποια Σάρα Κασάλ. Δώσε μου το βιβλίο να το μεταφράσω, του λέω. Το βιβλίο είναι χαρισμένο, μου απάντησε, αλλά θα σου βγάλω μια φωτοτυπία και μετάφρασέ το από εκεί. Πέρασαν τα χρόνια, αλλά η ώρα του βιβλίου να μεταφραστεί δεν είχε έλθει. Με τσίγκλισε πάλι το Όρος Αιγάλεω του Παστάκα, που από τα Ξένια του Μοντάλε με έφερε πίσω στην υπόσχεσή μου. Για τον Νικολάς Γκιγιέν θα βρείτε πολλά στο διαδίκτυο. ( Nicolás Guillen) Συνήθως αφιερώνω τις μεταφράσεις. Ο Θάνος Τσιμέκας, γεροντοπαλίκαρο, καλλιγράφος, βιβλιογνώστης, έχει πεθάνει εδώ και χρόνια. Σ’ αυτόν είναι χαρισμένη η μετάφραση. Σαν επιστολή σ’ ένα κορίτσι άγνωστο, που ήταν ερωτευμένος. Σόνγκορο Κοσόνγκο Θανάση…
σχόλιο: με τέτοια ποιήματα, πως να μη νιώσεις ανυπεράσπιστος
πως να μην βρεθείς άξαφνα στο δροσερό τόπο των δακρύων...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ποτιστικό γοργά περιστρεφόμενο
μας πιτσιλά ο θάνατος
και πώς να υπολογίσεις τη σωστή στιγμή
για να περάσεις μεταξύ δύο ριπών του…
Κι όσο το σκέφτεσαι
τα πόδια σου περικυκλώνουν
μικρές Αχερουσίες.
Μικρές Αχερουσίες/ Γ.Κυριαζής
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Δεν είμαι τίποτα.
Ποτέ δεν θα’ μαι τίποτα.
Δεν μπορώ να θέλω να’ μαι τίποτα.
Πέρα απ’ αυτό, έχω μέσα μου τα όνειρα του κόσμου όλου. Παράθυρα της κάμαράς μου,
Μιας κάμαρας, στα εκατομμύρια του κόσμου, που κανείς δεν γνωρίζει ποιά είναι,
(Κι αν την ήξεραν, τι θα ήξεραν?),
που βλέπει στο μύστηριο ενός δρόμου γεμάτου περαστικούς.
Σ’ ένα δρόμο απροσπέλαστο για όλες μου τις σκέψεις.
Πραγματικό, απίθανα πραγματικό, βέβαια, αβέβαια βέβαιο.
Με το μυστήριο των πραγμάτων κάτω από τις πέτρες και τα όντα,
Με τον θάνατο που υγραίνει τους τοίχους και ασπρίζει τα μαλλιά των ανθρώπων.
Με το Πεπρωμένο που σέρνει την άμαξα των πάντων, μέσα από το δρόμο του τίποτα. Σήμερα είμαι ηττημένος, λες και γνώρισα την αλήθεια.
Σήμερα είμαι διαυγής, λες και πρόκειται να πεθάνω.
Λες και η επαφή μου με τα πράγματα δεν ήταν μεγαλύτερη
απ’το να πω ένα αντίο, αυτό το σπίτι κι αυτή η γωνιά του δρόμου να γίνονται
μια σειρά από βαγόνια, που αναχωρούν στο άκουσμα μιας σφυρίχτρας
που αντηχεί μέσα απ’ το κεφάλι μου,
και ένα τίναγμα των νέυρων κι ένα ράγισμα των οστών καθώς πηγαίνουν. Σήμερα είμαι συγχυσμένος, σαν κάποιος που αναρωτήθηκε, ανακάλυψε και ξέχασε.
Σήμερα είμαι διχασμένος ανάμεσα στην πίστη μου,
στην εξωτερική πραγματικότητα του Καπνοπωλείου στην άλλη άκρη του δρόμου
και στην εσωτερική αλήθεια του αισθήματός μου, πως όλα δεν είναι παρά ένα όνειρο. Απέτυχα σε όλα.
Μη έχοντας κανέναν σκοπό, ίσως πράγματι όλα να ήταν ένα τίποτα.
Γνωρίζοντας τι έχω,
γλίστρησα από το παράθυρο στο πίσω μέρος του σπιτιού,
κι ύστερα ξεχύθηκα στον κάμπο με προσδοκίες μεγάλες,
αλλά δεν βρήκα παρά δέντρα και χόρτα,
κι όταν υπήρχαν άνθρωποι δεν ήταν παρά ίδιοι μ’ όλους τους άλλους.
Απομακρύνομαι μ’ ένα βήμα απ’ το παράθυρο και κάθομαι στην καρέκλα. Τι πρέπει να σκεφτώ τώρα? Πώς να ξέρω ποιός θα γίνω, εγώ που δεν γνωρίζω ποιός είμαι?
Να γίνω αυτός που πιστεύω πως είμαι? Αλλά πιστεύω τόσα πράγματα!
Κι υπάρχουν τόσοι που νομίζουν πως είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα – δεν γίνεται!
Ιδιοφυής? Αυτή τη στιγμή,
Εκατό χιλιάδες εγκέφαλοι ονειρεύονται πως είναι ιδιοφυείς, όπως κι εγώ,
Κι η ιστορία δεν θα καταγράψει, ποιός ξέρει?, ούτε έναν,
και τίποτα παρά κοπριά δεν θα απομείνει από τις μελλοντικές τους επιτυχίες. Όχι, δεν πιστεύω σ’ εμένα.
Σε κάθε τρελοκομείο, υπάρχουν διαταραγμένοι τρελοί με τόσες πολλές βεβαιότητες!
Εγώ, που δεν έχω καμία βεβαιότητα, είμαι περισσότερο ή λιγότερο εχέφρων?
Όχι, ούτε καν σ’ εμένα.
Σε πόσες σοφίτες και μη-σοφίτες στον κόσμο,
δεν υπάρχουν αιθεροβάμονες της ευφυίας?
Πόσες εμπνεύσεις υψηλές και ευγενείς και διαυγείς –
- ναι, αληθινά υψηλές, ευγενείς και διαυγείς –
Και, ποιός ξέρει, ίσως εφικτές,
δεν θα αντικρίσουν ποτέ το φως του αληθινού ήλιου, μήτε θα ακουστούν από ανθρώπινα αυτιά? Ο κόσμος είναι γι’ αυτούς που γεννήθηκαν να τον κατακτήσουν,
κι όχι γι’ αυτούς που ονειρεύονται πως το μπορούν – ακόμη κι αν έχουν δίκιο.
Ονειρεύτηκα περίσσοτερο απ’ όσο κατόρθωσε ο Ναπολέων,
Άνοιξα την καρδιά μου στην ανθρωπότητα περισσότερο απ’ τον Χριστό.
Συνέγραψα κρυφά φιλοσοφίες που κανένας Καντ δεν κατάφερε να γράψει.
Αλλα είμαι, κι ίσως να είμαι και για πάντα, αυτός που βρίσκεται στη σοφίτα,
ακόμα κι αν δεν ζω σε μιά.
Θα είμαι πάντα εκείνος που δεν γεννήθηκε γι’ αυτό.
Θα είμαι πάντα εκείνος που είχε προσόντα.
Θα είμαι πάντα εκείνος που περίμενε ν’ ανοίξει μια πόρτα σ’ έναν τοίχο δίχως πόρτες.
Και τραγούδησε το τραγούδι του απείρου σ’ ένα κοτέτσι.
Κι άκουσε τη φωνή του Θεού σ’ ένα κλεισμένο πηγάδι. Να πιστέψω σ’ εμένα? Όχι, κι ούτε σε τίποτε άλλο.
Ας έλθει η Φύση να χύσει πάνω από το ζεστό μου κεφάλι,
τον ήλιο της, τη βροχή της, τον άνεμο που μου χαιδεύει τα μαλλιά.
Και τα υπόλοιπα που ίσως έρθουν, αν έρθουν, αν πρέπει να έρθουν, ή αν δεν πρέπει,
ας τα κάνει σκλάβους των αστεριών.
Κατακτούμε τον κόσμο, πριν ακόμα σηκωθούμε απ’ το κρεββάτι,
Αλλά ξυπνάμε και είναι αδιαφανής,
Σηκωνόμαστε και είναι ξένος,
Βγαίνουμε από το σπίτι και είναι ολόκληρη η Γη,
κι ακόμα το ηλιακό σύστημα, ο Γαλαξίας και το Άπειρο. (Φάε σοκολάτες, μικρή
Φάε σοκολάτες! Πίστεψέ με, πέρα απ’ τις σοκολάτες, δεν υπάρχει άλλη μεταφυσική στον κόσμο.
Πίστεψέ με, όλες οι θρησκείες μαζί δεν σε διδάσκουν περισσότερα από ένα ζαχαροπλαστείο.
Φάε, βρώμικη μικρή, φάε!
Μακάρι να μπορούσα να φάω κι εγώ σοκολάτες με τόση ειλικρίνεια όση κι εσύ!
Αλλά σκέφτομαι, ξετυλίγοντας το ασημένιο περιτύλιγμα καμωμένο από κασσίτερο,
Το πετάω στο έδαφος, όπως έκανα και με τη ζωή μου.) Τουλάχιστον μένει από τη νοσταλγία αυτού που ποτέ δεν θα είμαι,
Η βιαστική καλλιγραφία αυτών των στίχων,
Ένα μπαλκόνι που αγναντεύει το Αδύνατο.
Τουλάχιστον μού μένει για μένα μια περιφρόνηση δίχως δάκρυα,
Ευγενής τουλάχιστον στην μεγαλειώδη χειρονομία μου,
πετάω τα άπλυτα που είμαι εγώ στο πλυντήριο, και στην πορεία των πραγμάτων,
μένω στο σπίτι χωρίς πουκάμισο. (Εσύ που εφησυχάζεις, που δεν υπάρχεις και γι’ αυτό εφησυχάζεις,
Είτε ελληνίδα θέα, που τη μορφή σου συνέλαβαν σαν ζωντανό άγαλμα,
Ή αλλιώς ρωμαίε πατρίκιε, αδύνατα ευγενή και επιβλαβή,
Ή πριγκήπισσα που σε τραγούδουν οι τροβαδούροι, η πιο πολύχρωμη και γοητευτική,
Ή μαρκησία του 18ου, ψηλομύτα και απόμακρη,
Ή διάσημη κοκότα των χρόνων των γονιών μας,
Ή σύγχρονη – ειλικρινά δεν ξέρω τι –
Όλο αυτό, ό,τι κι αν είναι, δώσε την έμπνευσή σου! Η καρδιά μου είναι ένας αναποδογυρισμένος κάδος.
Όπως αυτοί που καλούν πνεύματα, καλούν πνεύματα – καλώ
εμένα και δεν βρίσκω τίποτα.
Πηγαίνω στο παράθυρο και παρατηρώ τον δρόμο με απόλυτη ακρίβεια.
Βλέπω τα μαγαζιά, τους διαβάτες, τις άμαξες που περνούν,
Βλέπωτα ενδεδυμένα έμβια όντα να διασταυρώνονται
Βλέπω τα σκυλιά που υπάρχουν εξίσου
Και όλο αυτό με βαραίνει σαν μια καταδίκη στην εξορία,
Και όλο αυτό είναι ξένο, όπως και όλα.) Έζησα, σπούδασα, αγάπησα κι ακόμα πίστεψα,
Και σήμερα, δεν υπάρχει ζητιάνος που να μην τον ζηλεύω, απλά και μόνο γιατί δεν είναι εγώ.
Στον καθέναν διακρίνω τα κουρέλια του, τις πληγές του, το ψέμα,
Και σκέφτομαι : ίσως ποτέ δεν έζησες, ούτε σπούδασες, ούτε αγάπησες, ούτε πίστεψες.
(Γιατί είναι δυνατό να πλάσεις όλων αυτών την πραγματικότητα, δίχως να κάνεις τίποτα εξ’ αυτών)
Ίσως έχεις μόλις και μετά βίας υπάρξει, σαν μια σαύρα που τής έκοψαν την ουρά,
κι η ουρά της, αυτονομείται από τη σαύρα, σαλεύοντας με φρενίτιδα. Αυτό που έκανα στον εαυτό μου, δεν το ήξερα.
Κι ό,τι μπορούσα να τον κάνω, δεν το έκανα.
Το ντόμινο που φόρεσα ήταν ολότελα λάθος,
Με πέρασαν από μακρυά για κάποιον άλλον, δεν το αρνήθηκα και χάθηκα.
Σαν θέλησα να βγάλω τη μάσκα,
είχε κολλήσει στο πρόσωπό μου.
Κι όταν την έβγαλα και κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη,
Είχα ήδη γεράσει.
Ήμουν μεθυσμένος, και δεν ήξερα πια πώς να φορέσω το κοστούμι το οποίο ποτέ μου δεν είχα βγάλει.
Πέταξα μακρυά τη μάσκα και κοιμήθηκα στο βεστιάριο.
Σαν ένα σκυλί που το ανέχεται η διεύθυνση
Γιατί είναι άκακο.
Και θα γράψω αυτήν εδώ την ιστορία για ν’ αποδείξω πως είμαι υπέροχος. Μουσική των άχρηστων στίχων μου,
Μόνο να μπορούσα να σε δω σαν κάτι που είχα φτιάξει,
αντι να συνεχίσω ν’ αντικρίζω το Καπνοπωλείο στην άλλη μεριά του δρόμου,
Η συνείδηση της ύπαρξής μου που κουρνιάζει στα πόδια μου,
Σαν ένας τάπητας καμωμένος από μεθύστακες,
Ή ένα χαλάκι που έκλεψαν τσιγγάνοι και δεν αξίζει τίποτα. Αλλά ο Ιδιοκτήτης του Καπνοπωλείου ήρθε στην πόρτα και στέκεται εκεί.
Τον κοιτάζω με την δυσφορία ενός μισογυρισμένου κεφαλιού,
Συνδυασμένη με τη δυσφορία μιας μισο-κενης ψυχής.
Θα πεθάνει και θα πεθάνω.
Θ’αφήσει το σημειωματάριό του, θ’αφήσω τους στίχους μου.
Η επιγραφή του στο τέλος θα πεθάνει, όπως και τα ποιήματά μου.
Και στο τέλος θα πεθάνει κι ο δρόμος όπου βρισκόταν αυτή η επιγραφή,
Όπως κι η γλώσσα στην οποία γράφτηκαν τα ποιήματα.
Κι ύστερα θα πεθάνει κι ο στροβιλιζόμενος αυτός πλανήτης στον οποίον συνέβησαν όλα αυτά.
Σε άλλους δορυφόρους άλλων συστημάτων , κάτι σαν άνθρωποι,
Θα συνεχίσουν να φτιάχνουν κάτι-σαν-ποιήματα, και να ζούν κάτω από κάτι-σαν-επιγραφές.
Πάντα το ένα πράγμα αντίκρυ στο άλλο,
Πάντα το ένα πράγμα εξίσου άχρηστο με το άλλο,
Πάντα το αδύνατο τόσο ηλίθιο όσο η πραγματικότητα,
Πάντα το μυστήριο του βάθους, τόσο αληθινό όσο η σκιά του μυστηρίου στην επιφάνεια.
Πάντα αυτό ή πάντα το άλλο, ή ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Αλλά κάποιος μπήκε στο Καπνοπωλείο (για ν’αγοράσει καπνό?)
Κι η υπαρκτή πραγματικότητα ξαφνικα με κατακεραυνώνει.
Μισοσηκώνομαι στα πόδια μου – μ’ ενέργεια, βέβαιος για τον εαυτό μου, ανθρώπινος –
Και θα προσπαθήσω να γράψω αυτούς τους στίχους για να ισχυριστώ το αντίθετο.
Ανάβω ένα τσιγάρο, καθώς σκέφτομαι να τούς γράψω.
Και σ’ αυτό το τσιγάρο γεύομαι την απελευθέρωσή μου από κάθε σκέψη.
Ακολουθώ τον καπνό σαν να ήταν το δικό μου ίχνος.
Και απολαμβάνω για μια ευαίσθητη και επαρκή στιγμή,
Την απελευθέρωσή μου από κάθε εικασία
Και την επίγνωση ότι οι μεταφυσικές είναι η παρενέργεια του να μην αισθάνομαι καλά. Έπειτα, αφήνομαι πίσω στην καρέκλα
Και συνεχίζω να καπνίζω.
Όσο μού το επιτρέπει το πεπρωμένο θα συνεχίζω να καπνίζω.
(Αν παντρευόμουν την κόρης της πλύστρας μου,
θα μπορούσα να είμαι εφικτά ευτυχισμένος.)
Δεδομένου αυτού, σηκώνομαι και πηγαίνω προς το παράθυρο.
Ο άντρας βγήκε απ’ το καπνοπωλείο (βάζει τα ρέστα στην τσέπη του?)
Α, τον γνωρίζω : είναι ο Εστέβες, δίχως μεταφυσικές.
(Ο Καπνοπώλης ήρθε στην πόρτα.)
Ορμώμενος θαρρείς από κάποιο θείο ένστικτο, ο Εστέβες γύρισε και με είδε.
Με χαιρέτησε, και φώναξα κι εγώ από μακρυά "Γειά σου, Εστέβες!" και το σύμπαν
ανασυγκροτήθηκε μέσα μου, χωρίς ιδανικά ή ελπίδα, και ο Καπνοπώλης χαμογέλασε.
Álvaro de Campos ( Fernando Pessoa )
Μετάφραση:Φωλιά του Χαμαιλέοντα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Κάποτε θα κοιμηθώ
Φ. Πεσσόα
πας για ύπνο λες και ετοιμάζεσαι για πόλεμο ξύνεις την πλάτη σου
πήγε τρεις και μισή το καλό με την αρρώστια της αϋπνίας είναι οτι
φέρνεις σε πέρας το επιθυμητό επιστρέφεις στον τόπο του μικρού εγκλήματος
και με μια μικρή αναπαράσταση διορθώνεις τις λάθος κινήσεις
για παράδειγμα τρία δευτερόλεπτα πριν συναντήσεις έναν παλιό συμμαθητή
στρίβεις έγκαιρα στη στοά στέκεσαι πλάτη στον τοίχο και προσπερνάει
κι έτσι δεν αναγκάζεσαι να περιγράψεις μέσα σε ένα λεπτό τη ζωή σου
με μια ντουζίνα ψέματα κι όμως δεν είναι οτι είσαι ψεύτης
είναι που κάτι πρέπει να πεις για να γλιτώσεις μέσα σε ένα λεπτό από έναν άγνωστο
και πώς να βρεθούν οι λέξεις για να πεις σε κάποιον που σου είναι άγνωστος
που δεν βλέπεις μέσα στα μάτια του τη ζωή σου που δεν μιλάγατε ούτε στο σχολείο
και τώρα θέλει να μάθει για σένα με μάτια γεμάτα συμπάθεια
οι λέξεις καλύτερα να μην μοιράζονται αν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη μεταξύ μας
κι όταν λέω εμπιστοσύνη εννοώ αλληλεγγύη ειλικρίνεια επαφή
πες μου με τι έχεις κλάψει κι αρχίζουμε να μιλάμε
πήγε τέσσερις κι ούτε πρόκειται για μισανθρωπία θέλεις απλά να φύγεις
είσαι απογοητευμένος έχεις κατάθλιψη έχεις δίπλα σου ένα αόρατο τέρας
που σου λέει συνέχεια έλα-πάμε έλα-πάμε ποιος είσαι τώρα εσύ που μου απευθύνεις το λόγο
άντε γαμήσου κι εγώ χάρηκα που σε είδα μαλάκα που φοράς και ρόλεξ απ' το σχολείο
μαλάκας ήσουν πήγε τέσσερις και τέταρτο κι αυτό το ρολόι στο τοίχο χτυπάει
σα να μην υπάρχει αύριο θα ξανακλείσω τα μάτια δε θα σκεφτώ τίποτα
θέλω να κοιμηθώ 15 σταγόνες 3 φορές τη μέρα κάποιοι άνθρωποι κλείνουν τα μάτια
και βυθίζονται πόσο παράξενο μου φαίνεται γιατί δεν πετυχαίνουν οι σχέσεις των ανθρώπων
γιατί κοιμάμαι μόνος μου τι πήγε λάθος και δε με ακολούθησες στην έρημο
να ψάχναμε μαζί για λίγο νερό κι έμεινα μόνος μου
νερό βρήκα ήταν πικρό βέβαια σαν χυμός τσουκνίδας
πάψε να σκέφτεσαι οι συμβιβασμοί της μέρας βγαίνουνε σε αλλεργίες τη νύχτα
ξύνεις την πλάτη σου πανικοβάλλεσαι οτι δεν θα κοιμηθείς ποτέ ξανά
ξύνεις την πλάτη σου δεν ξέρεις το κόλπο να σταματήσεις το μυαλό να σκέφτεται
η συγκέντρωση είναι εχθρός του ύπνου σηκώνεσαι και βγάζεις την μπαταρία από το ρολόι του τοίχου
ξαπλώνεις πάλι με ένα ψεύτικο χαμόγελο οτι και καλά εντάξει τώρα
ουφ αυτό έφταιγε θα κοιμηθώ αμέσως άντε επιτέλους χαχα
και ξαφνικά συνεχίζει να ακούγεται το τικ τακ σαν βασανιστήριο
όμως δεν είναι το ρολόι η καρδιά σου είναι που χτυπάει στα μαξιλάρια
στα σεντόνια μέχρι και στις σωληνώσεις του κρεβατιού
όπως τότε που τρίζανε όταν άλλαζες πλευρό μέσα στη νύχτα
στο ορφανοτροφείο ποιο ορφανοτροφείο ρε ηλίθιε έχεις μπλέξει τη ζωή σου
με το βιβλίο του ντίκενς πήγε πέντε και πόσο ψεύτικη είναι η θλίψη μας
μπροστά στη θέα ενός κέντρου υποδοχής προσφύγων
νιώθεις οτι έχεις αρρυθμίες σηκώνεσαι και πας και κάθεσαι στο γραφείο
γέρνεις το κεφάλι σου μπροστά και ακουμπάς το μέτωπο στον καρπό σου
αλλά ούτε αυτό δουλεύει σου 'χει ανέβει το αίμα στους κυματισμούς του μετώπου
παίρνεις βαθιά ανάσα περπατάς στο σκοτεινό δωμάτιο για να κουραστείς περισσότερο
αλλά είσαι ήδη πτώμα και έρχεται και 25η μαρτίου ακουμπάς το κεφάλι στο τοίχο
ανοίγεις τη ντουλάπα να μπει λίγος αέρας
θυμάσαι οτι θέλεις να αγοράσεις μια μπλούζα με τσέπη στο στήθος
αλλά δεν υπάρχει δρόμος ταξιαρχών στον πειραιά λες και αν υπήρχε θα έδινες 50 ευρώ για μπλούζα
εδώ δε πήγες να δεις καουρισμάκι γιατί σου έλειπαν 50 λεπτά και σιγά τον καουρισμάκι δηλαδή
έξω ακούγεται ένα απότομο φρενάρισμα μακάρι να τράκαρε κάποιος
να έβγαιναν στα μπαλκόνια οι γείτονες να έβγαινες κι εσύ να το έπαιζες κοιμισμένος
τι έγινε ρε παιδιά με αγουροξυπνημένη φωνή να γινόταν λίγο φασαρία μέσα στη νύχτα
να ερχόταν ασθενοφόρο να δικαιολογούσες μετά όλη αυτή την αϋπνία
αλλά όχι δε τράκαρε κανένας για την ακρίβεια δεν ήταν ούτε καν φρενάρισμα
έχεις αρχίσει να πιστεύεις οτι μάλλον ήταν ένας κόκορας που λάλησε
πας στο λεξικό του χάρβαρντ υπάρχει λέξη νυκτιλάλος και βέβαια νυκτέλιος
τέλεια πήγε πεντέμιση έχασα τον ύπνο μου μήπως τον είδε κανείς;
μόνο η Νυξ η πρωτόγονη θυγατήρ του χάους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
μάτια με μάτια | εικόνα σου να γίνω | μέσα στον μαύρο τρούλο | να καθρεφτιστούμε | μέχρι να μουλιάσει το είδωλό μας επάνω στο μάτι του άλλου | φίλοι εραστές περαστικοί γονείς με τα παιδιά τους | τέρμα τα φιλιά κι οι χειραψίες | να σταθούμε αντικριστά | ακίνητοι | ν' αφήσουμε τα μάτια μας να κάνουνε την πρώτη κίνηση | να γνωριστούμε στα νεφελώματα της ίριδας | μάτια αεροφωτογραφίες | καρμπόν του σύμπαντος | κοίτα τη μαύρη τρύπα στο κέντρο | το σκοτεινό πηγάδι | άστο να σε ρουφήξει | στροβιλίσου στο απόκρυφο | μέχρι να γίνουμε κι οι δύο χαρτομάζα | τρόμος και άφωτο άπειρο μαύρο | πες μου τι βλέπεις: μια νύχτα επαρχίας | πες μου τι βλέπεις: τώρα το χρώμα της ασφάλτου | πες μου για τη γυαλάδα του ορφνού αλόγου | που καλπάζει αδέσποτο στη στέπα | άστο να σε πάει | στο ένα μάτι το νερό | και στ' άλλο η έρημος | τρόμος | να επιμείνουμε όμως | μέχρι να χαραχτεί ο ισημερινός επάνω στη μεμβράνη | κοίτα πως πάλλονται οι βολβοί | συσπάται το μάρμαρο ραγίζει με έναν βόμβο | κι αναβλύζει μνήμες απόκρυφες | τις μνήμες του πλακούντα |
κι ο λαμπερός κόκκος στο κέντρο | νιώθεις το υπόγειο σείσιμο; | η σουπερνόβα γραμμένη τέλεια πάνω στην κόρη | σαν ένα λαθραίο φλας | μέσα στα Πυρηναία της φωτιάς | μη σκύβεις το κεφάλι | ταξίδεψε επάνω στις κηλίδες | δες με να σε δω | να μετρήσουμε τα ξίφη με τα κρίνα | να ειπωθούν τα πάντα κυκλικά | και το μελί περίγραμμα | κάτι πρέπει να μαρτυράει | να εστιάσουμε άδολα | μέχρι να φανταστούμε και το μελισσώνα | να σταθούμε αντικριστά | εχθροί και φίλοι | μέχρι να ανακαλύψουμε τις ακίδες καρφωμένες στη στεφάνη | να μάθουμε απέξω τα αιμοφόρα αγγεία | πόσους παραποτάμους σχηματίζουν | πού εκβάλλουν; | θες να κλάψεις μπροστά μου; |
και στο ασπράδι | να δούμε τον αφρό του κύματος | να πλημμυρίσουμε | να βουτήξουμε μέσα στους αδένες των δακρύων | και να παλέψουμε μέχρις εσχάτων | και να σωθούμε μέχρι πνιγμού | μέχρι να βγάλουμε μάτια παντού | κι απ' τα εγκαύματά μας | να ξεχυθεί η λάβα | κάτω απ' το ηφαίστειο ο πάγος | σ' όλο το σώμα μας | 85 χρωματιστά μάτια | σαν τα παγώνια | να βλέπουμε σαν τα παγώνια | νιώσε την άψη | 85 ζωές να ζήσουμε | και 85 θάνατους αντί για έναν | κι όταν πάρουμε την εκδίκησή μας | 85 φορές να τη γιορτάσουμε | να κοιταζόμαστε | να πολλαπλασιαστούμε |
μη μου δίνεις το χέρι σου σύντροφε
κοίτα με στα μάτια μόνο κι ομολόγησε:
πόση ομορφιά και μόνο δύο μάτια
πόση ασχήμια και μόνο δυο γροθιές
πορτατιφ.μπλογκ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
υπο Γεωργίου Εντεψή
Μη μ’ αφήνεις να ‘ρθω μαζί σου, κλπ. το φεγγάρι απόψε…
εχτές έκανα παράδοσση τη Σονάτα του Σεληνόφωτος του Ρίτσου…
τόσο φυσικά σαν μεταφυσικά…
με γνώμες δεύτερο χέρι από λογοτεχνικό περιοδικό…
δεν θα γράψω συλλογές χριστιανικής απόχρωσης εγώ…
Μη μ’ αφήνεις να ‘ρθω μαζί σου… θα γράψω ερωτικά…
για τα παιδιά που πλένονται μόλις τελειώσει η βάρδια στο τουβλάδικο…
με τα κορμιά τους που απαιτούν ευλίγιστες λέξεις της ελληνικής…
όπως οι μυς υπονοούν μια δευτέρα παρουσία στο πέος…
Μη μ’ αφήνεις να ‘ρθω μαζί σου… όταν με γυμνώσεις θα νιώσω αδέξια…
θα βλέπω τον οίκτο στα μάτια σου… μιλούσες για μένα…
και πονάει αυτό το σιτεμένη… Μη μ’ αφήνεις να ‘ρθω μαζί σου…
να μείνω εδώ… γωνία Μερκούρη και Λαμπέτη…
γωνία πουτάνας και αγγέλου που ποτέ δεν έγινα…
έχω ένα αγόρι στο σχολείο… ένας Στάλιν του δέρματος…
μα και τα κορίτσια πια μου αρέσουν… είναι τόσο τολμηρή η ανημπόρια μου…
Μη μ’ αφήνεις να ‘ρθω μαζί σου… αφησέ με εδώ…
να πενθώ την απουσία του αίματος της Σελήνης στα σκέλη μου…
ν’ ακούω τον Μπετόβεν… σε εκτέλεση Χόροβιτς…
Είναι αλήθεια πως την έγραψε μέσα σἐνα μπορντέλο…
Μη μ’ αφήνεις να ‘ρθω μαζί σου… δεν είμαι ρατσίστρια…
μα των αλλοδαπών τα σώματα είναι άπλυτα…
κι εγώ φευ ευαίσθητη πια στις οσμές….
Μη μ’ αφήνεις να ‘ρθω μαζί σου… θα περάσω το βράδυ…
διαβάζοντας Δημουλά… προετοιμασία για τη δόξα…
και για το πένθος το μελλοντικό του άντρα μου…
η Σαπφώ θα μου στείλει το φεγγάρι…
ο Βαλαωρίτης τ’ άλογο του Ομέρ Βρυώνη…
Μη μ’ αφήνεις να ‘ρθω μαζί σου…
θα γίνω η Αρώνη στη Μπαλωματού του Λόρκα…
θα σκίσω τη μετάφραση της Οδύσσειας του Μαρωνίτη…
και με τη φωνή της θα πω: πάρτε με και γυρίστε με ολάκερη την υφήλιο…
Τρελαίνομαι να ‘μαι καβάλα… Μη μ’ αφήνεις να ‘ρθω μαζί σου…
ας μείνουμε στα προκαταρτικά…
δεν αντέχω πια τους ωραίους γλουτούς σου στα χέρια μου…
το βιαστικό τέλος στα χείλη… με κούρασε αυτή η μη συμμετοχή…
Μη μ’ αφήνεις να ‘ρθω μαζί σου…
αυτής της σάρκας που αρνείται τα κελεύσματα του πνεύματος…
θα μείνω εδώ… να με περιγελάει ο αέρας στις κουρτίνες…
θα γράψω ποιήματα ευπώλητα μελέτες…
Φύγε… έχω προγραμματίσει να κλάψω…
Μη μ’ αφήνεις να ‘ρθω μαζί σου κ.λ.π.
Υπο τη σΥΝΟδεία του..
...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
μάθαμε συνθήματα,
από salvabor
θυμάμαι που στο σχολείο
μας λέγανε
ότι δεν έχουν παιδεία
όσοι γράφουν στους τοίχους.
Κι όμως,
μερικές φορές σκέφτομαι
ότι τα συνθήματα είναι η λογοτεχνία των δρόμων.
Και παρότι εγώ είμαι εκπαιδευμένος να μην γράφω
νομίζω ότι θα μ΄άρεσε
το "ΑΓΑΠΗ ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ"
να'ταν γραμμένο στον τοίχο,
κάπου ανάμεσα στον πίνακα και την εικόνα του Χριστού.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
πάω Τρίτη
δεν πέθανε η μάνα μου,
στο σπίτι μένουν ζωντανοί
(ακόμα)
έχω τετράδια,κόλλες γλασέ,μ’ αρέσει
ο Δημήτρης απ’ την
Πέμπτη
δε θα γεράσω σύντομα-θα
πάρει
χρόνια
θα βγάλω λύκειο,σχολές,
χριστούγεννα
θα βγάλω γλώσσα,ρούχα,
επετείους
μα τώρα είμαι εννιά-
δεν φτάσαμε στα κλάσματα
(ακόμα)
^για πολλούς δεν άλλαξαν και πολλά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Θα πιώ τα φύκια σου, κι απ’ τη χλωρίδα την αψιά σου
θ’ αρμέξω τις δροσιές: τα πόσιμα καυτά σου δώρα.
Με μένα δεν αργεί ποτέ της τής αυγής η ώρα·
τη βρίσκω πάντα ή καρφωμένη στην ψηλή θωριά σου
ή να γλιστρά σε διάδρομους γλυκούς μες στην κοιλιά σου:
στην άβυσσον εκείνη που με τρώει, τη σαρκοβόρα.
Από τη θάλασσα είσαι ήδη εδώ: άνθος πεταγμένο,
αστέρι που ’πεσε στη γης, κι εγώ με αφρούς το ραίνω
σπερματικούς, που φανερώνουν τον δικό μου μόχθο.
Τινάξου, ξάπλωσε, τεντώσου, σήκω ολόρθη κι έλα
να μπεις ολόκληρη στον λάρυγγά μου, υγρή κοπέλλα,
κι ανάλαβέ με δια παντός στων ουρανών τον όχθο.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ρόκε Ντάλτον, Δυο Ποιήματα
Ώρα της Στάχτης
Τελειώνει ο Σεπτέμβρης. Είναι ώρα να σου πω
πόσο δύσκολο ήταν να μην πεθάνω.
Για παράδειγμα, απόψε,
έχω στα χέρια γκρίζα
βιβλία όμορφα που δεν καταλαβαίνω,
δεν θα μπορούσα να τραγουδήσω
αν και έχει σταματήσει πια η βροχή
και μου έρχεται χωρίς λόγο η θύμηση
του πρώτου σκύλου που αγάπησα παιδί.
Από χτες που έφυγες
υπάρχει υγρασία και κρύο μέχρι και στη μουσική.
Όταν θα πεθάνω,
μονάχα θα θυμούνται την πρωινή και φανερή μου αγαλλίαση,
τη σημαία μου χωρίς δικαίωμα να κουραστεί,
τη συγκεκριμένη αλήθεια που μοίρασα από τη φωτιά,
τη γροθιά που έκανα ομόφωνη
με την κραυγή από πέτρα που απαίτησε η ελπίδα.
Κάνει κρύο χωρίς εσένα. Όταν θα πεθάνω,
όταν θα πεθάνω
θα πουν με καλή πρόθεση
πως δεν ήξερα να κλαίω.
Τώρα βρέχει πάλι.
Ποτέ δεν ήταν τόσο βράδυ στις εφτά παρά τέταρτο
όπως σήμερα.
Έχω επιθυμία να γελάσω
ή να σκοτωθώ.
***
Μη γίνεσαι άγριος, ποιητή
Η ζωή πληρώνει τους λογαριασμούς της με το αίμα σου
κι εσύ συνεχίζεις πιστεύοντας πως είσαι αηδόνι.
Πιάστης το λαιμό μια φορά, γδύστηνα,
ξαπλωσέ την και κάνε της την πάλη σου της φωτιάς,
γέμισέ της το μεγαλειώδες έντερο, γονιμοποίησέ την,
κάντην να γεννήσει εκάτο χρόνια απ'την καρδιά.
Αλλά με όμορφο τρόπο, αδελφέ,
με μια χειρονομία
ευνοϊκή για τη μελαγχολία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ναγράφωγιασένα
θα'θελα να μπορώ σαν άντρας να γράφω.
Για σένα, μα με λόγια όχι απλά κοριτσίστικα.
Με υπερβολή και συναίσθημα βαρύ κι ύστερα από μποτίλιες ουίσκι
κι αφού μ'έχω σιχαθεί απ'την αδυναμία που σου δείχνω.
Να μπορούσα να 'μαι με το στριφτό μισοκολλημένο ανάμεσα στα χείλια,
να πικρίζει και να τινάζω μ'ενα νεύμα τις στάχτες.
Τότε θ'άξιζαν κάτι όλα αυτά.Τώρα φλυαρώ μόνο.
Κλαψιάρικα μουνιά με διάτρητες καρδιές θέλουν να μοιάζουν οι γυναίκες
κι είναι άδικο αφού δεν είμαστε μόνο αυτό.
Κι όσο φαντάζει γοητευτικός ο πεσσιμισμός άλλο τόσο είναι σίχαμα.
Κι ο ρομαντισμός επίσης άμα το παρακάνεις.Λίγα λόγια σταράτα.
Όπως,"σε γουστάρω", ας πούμε. Κι άμα χόρευα θα το κανα για πάρτυ σου.
Να με θαυμάσεις.Μ'αναμμένα μάγουλα κι ανάκατα μαλλιά και φτεροπόδαρα.
Θα πέταγα για σένα.Για όσο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
και στην κάθε του κολόνα
βρήκα τον χρυσό κανόνα.
Όμως σήμερα το λέω
βρίσκω το καλό κι ωραίο
σε μια σπορ Alfa Romeo.
Alfa Romeo του Ελύτη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
σε βλέπω με βλέπεις επί δύο (ενσωματώνουμε νίντζα)
εντός επιφάνειας εργασίας, σε διαβάζω με μολύνεις,με διαβάζεις σε χαϊδεύω,χύνουμε
εκτός επιφάνειας εργασίας, σε ακούω με ακούς,τα νέα σου με γδύνουν,η στύση σου προηγείται,ξεχειλώνει,με απειλεί,πνίγομαι,ψηλώνεις δύο κεφάλια,διπλώνω στα δύο,με σπρώχνεις,πέφτω,με πατάς,φτύνεις,χύνεις
εντός και εκτός επιφάνειας εργασίας, φωνές παρεμβαίνουν τοποθετούνται σε κενό δίχως ρυθμό, μιλάνε λένε:είσαι θύμαρ είσαι θύμαλ,θύμα είσαι,δεν συμφωνώ,δεν συμφωνείς δηλαδή σιωπηλά συμφωνείς,φωνάζω ναι ψιθυρίζω ναι,πολλά τα άτσαλα πράγματα,περπατάμε τώρα, επιστρέφουμε στο σπίτι μας,πολλά μυστήρια πράγματα συμβαίνουν στο σπίτι μας.Μπαίνει φως όχι πολύ,αλλά αρκετό για να τονίζει τους σχηματισμούς: οθόνη γεννάει δωμάτιο,κινεί εικόνες,γαργαλάει τα παλικάρια,ανανεώνει τους διαγωνισμούς,βραβεία πιτσιρικά εμφανίζει,χαμόγελα καλών φούστα τεχνών απλώνει,μας ζωγραφίζει χειροπέδες,μας φοράει στολή,μας ντύνει μισθωτούς, μας στολίζει με ευρωζουζούνια,μας δίνει μηχανή,μας τρακάρει με την μμαμά μαμά μαμή μας,μμμμας σηκώνει,μας τεντώνει,μμας διαβάζει την ανάρτηση, με διαγράφει,σε αποθηκεύει,χύνω
(Περ Οπερ Λεκ)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
κι εσείς,
οι διανοούμενοι,
γιατί δεν τους γράφετε δυο παναγίες;
Πού έχετε λουφάξει;
Πότε θα γράψετε
τους φαρμακερούς ιάμβους,
αν όχι τώρα;
"Το σύστημα έλεγαν οι αρχαίοι, και γι’ αυτό ήταν σπουδαίοι
Είναι ένα βαρέλι γεμάτο σκόρδα. Και μέσα στο βαρέλι
Ανθρώποι, ανθρώποι, ανθρώποι. Μια γη γεμάτη σκορδαλιά.
Και το βαρέλι αυτό γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει. Κι όλο και κάποιοι
Βγαίνουνε στην επιφάνεια. Και γίνονται μετά Ωνάσηδες.
Ωνάσης σημαίνει να πας στα μπουζούκια, να τα σπας αγκαλιά με τον
Τέλη το Σαβάλας και να κάθεσαι μετά στο Κολωνάκι,
Στις κοσμικές ταβέρνες, και να τρως λαϊκότατα σκορδαλιά. Αυτό είναι
Και που το σώζει το σύστημα. Ποιος πρώτος θα προλάβει.
Έχει την εντύπωση, την αυταπάτη, το πιστεύει δηλαδή, πως θα προλάβει,
να βγει ο ίδιος μέσα απ’ το βαρέλι και να πέσει μετά με τα μούτρα να φάει.
Να φάει. Να φάει. Γι’ αυτό βρωμάει ο χώρος ( μας σκατίλα. Σκατίλα είναι
η μυρουδιά του ανθρώπου, αυτουνού που τρώει σκόρδα, πολλά σκόρδα,
πάρα πολλά σκόρδα. Όλα τα σκόρδα όλων των υπόλοιπων ανθρώπων."
Ν. Άσιμος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
να λάμπει ολόκληρη από χρυσάφια ποιημάτων δοσμένα
σε σύντομες διηγήσεις:
Ανθολόγησα ορισμένα:
1. ΑΟΥΓΟΥΣΤΟ ΜΟΝΤΕΡΡΟΣΟ (Γουατεμάλα- Μεξικό)
Ο κεραυνός που έπεσε δυο φορές στο ίδιο μέρος
Ήταν μια φορά ένας Κεραυνός που έπεσε δυό φορές στο ίδιο μέρος,
αλλά βρήκε πως ήδη από την πρώτη είχε κάνει αρκετό κακό,
που πια δεν ήταν ανάγκη, και εθλίβη πολύ.
2. ΑΛΕΧΑΝΤΡΟ ΧΟΔΟΡΟΒΣΚΙ (Μεξικό)
Μετά τον πόλεμο
Το τελευταίο ανθρώπινο ον έριξε την τελευταία πέτρα της γης πάνω στον τελευταίο νεκρό.
Την ίδια εκείνη στιγμή κατάλαβε πως ήταν αθάνατος,
γιατί ο θάνατος υπάρχει μονάχα στο βλέμμα του άλλου.
3. ΧΟΣΕ ΝΤΕ ΛΑ ΚΟΛΙΝΑ (Μεξικό)
Φλογερός
Θέλεις να μου φυσήξεις το μάτι;- μου είπε αυτή- Κάτι μπήκε μέσα και με ενοχλεί.
Τη φύσηξα στο μάτι και είδα την κόρη της ν' ανάβει λες και ήταν μια θράκα
που ενέδρευε μέσα στις στάχτες.
4. ΕΟΥΣΕΜΠΙΟ ΡΟΥΜΠΑΛΚΑΜΠΑ (Μεξικό)
Ο μελομανής
Αγοράζει δίσκους, διαβάζει βιογραφίες μουσικών, συλλέγει προγράμματα συναυλιών.
Στις φλέβες του κυλάει μουσική. Και πολλές φορές αγαπάει τη μουσική
περισσότερο κι από τους ίδιους τους μουσικούς. Μόνο που κλαίει αντί να παίζει.
5. ΑΝΤΟΛΦΟ ΜΠΙΟΥ ΚΑΣΑΡΕΣ (Αργεντινή)
Για ένα θησαυρό λαϊκής γνώσης
Μου λέει η τουκουμάνα: "Αν σε τσιμπήσει αράχνη, σκότωσέ την στη στιγμή.
Την ίδια απόσταση θα κάνουν η αράχνη από το τσίμπημα και το δηλητήριο ως την καρδιά σου"
Τουκουμάνα: η κάτοικος επαρχίας της Αργεντινής
6. ΠΟΛΙ ΝΤΕΛΑΝΟ (Χιλή)
Με την πρώτη ματιά
Το να ειδωθούν και να ερωτευτούν τρελά υπήρξε ένα και το αυτό.
Εκείνη είχε τους κοπτήρες μακριούς και ακονισμένους.
Εκείνος είχε το δέρμα μαλακό και απαλό: ήταν καμωμένοι ο ένας για τον άλλον.
7. ΜΟΝΙΚΑ ΛΑΒΙΝ (Μεξικό)
Λογοτεχνικό μοτίβο
Της έγραψε τόσους στίχους, διηγήματα, τραγούδια ακόμα και μυθιστορήματα
που μιά νύχτα, γυρεύοντας με πάθος το χλιαρό κορμί της,
δεν βρήκε παρά ένα φύλλο χαρτί ανάμεσα στα σεντόνια.
8. ΧΟΥΛΙΟ ΚΟΡΤΑΣΑΡ (Αργεντινή)
Έρωτας 77
Και μετά αφού κάνουν όλα όσα κάνουν σηκώνονται,
μπανιάρονται, πουδράρονται, αρωματίζονται, ντύνονται,
κι έτσι προοδευτικά ξαναγίνονται σιγά σιγά αυτό που δεν είναι.
9. ΑΛΕΧΑΝΤΡΟ ΧΟΔΟΡΟΒΣΚΙ (Μεξικό)
Μυστήρια του χρόνου
Όταν ο ταξιδιώτης κοίταξε προς τα πίσω και είδε πως ο δρόμος ήταν ανέγγιχτος,
κατάλαβε πως τα ίχνη του δεν τον ακολουθούσαν αλλά προπορεύονταν.
10. ΜΑΡΚΟ ΝΤΕΒΕΝΙ (Αργεντινή)
Veritas odium parit
-Φέρε μου το πιο γρήγορο άλογο- ζήτησε ο ευγενής.
Μόλις είπα την αλήθεια στο βασιλιά.
11. ΧΟΥΑΝ ΧΟΣΕ ΑΡΡΕΟΛΑ (Μεξικό)
Ιστορία τρόμου
Η γυναίκα που αγάπησα έχει γίνει φάντασμα.
Εγώ είμαι ο τόπος των εμφανίσεών της.
12. ΑΛΜΠΑ ΟΜΙΛ (Αργεντινή)
Εμμονές
Ονειρεύτηκα πως με φιλούσαν: ήταν μονάχα ο παλμός του ονόματός σου
που αυτή τη νύχτα κοιμήθηκε ανάμεσα στα χείλη μου.
13. ΜΑΡΚΟ ΝΤΕΝΕΒΙ (Αργεντινή)
Εσύ κι εγώ
Διαβάσαμε όλα όσα είχαν γραφτεί για τον έρωτα.
Αλλά όταν ερωτευτήκαμε ανακαλύψαμε πως τίποτα δεν είχε γραφτεί για τον έρωτά μας.
14. ΑΛΕΧΑΝΤΡΑ ΜΠΑΣΟΥΑΛΤΟ (Χιλή)
Ρόδα
Ονειρευόσουν ρόδα τυλιγμένα σε μεταξωτό χαρτί για τις επετείους του γάμου σου,
αλλά αυτός ποτέ δεν στα έδωσε.
Τώρα στα φέρνει κάθε Κυριακή στο κενοτάφιο.
15. ΜΙΓΚΕΛ ΓΚΟΜΕΣ (Βενεζουέλα)
Καθημερινή
Μετά από έναν καυγά, έβαλα τη γυναίκα μου στο τραπέζι τη σιδέρωσα και τη φόρεσα.
Δεν εξεπλάγην που μου πήγαινε σαν να την είχα συνηθίσει.
16. ΡΟΔΟΛΦΟ ΜΟΝΤΕΡΝ (Αργεντινή)
Περί ασκήσεως της εξουσίας
Όταν ο Φανγκ, ο οδηγός, ένιωθε κουρασμένος μετά από μια σκληρή μέρα δουλειάς,
ξεκουραζόταν τρία χρόνια. Και μαζί του όλο το βασίλειο.
17. ΕΝΤΜΟΥΝΤΟ ΒΑΛΑΝΤΕΣ (Μεξικό)
Φτώχια
Τα στήθη εκείνης της γυναίκας, που υπερέβαιναν θαυμαστά κι αυτά μιας Τζέιν Μάσφιλντ,
τον έκαναν να σκεφτεί τη φτώχια του να έχει μονάχα δυό χέρια.
18. ΧΑΙΜΕ ΒΑΛΝΤΙΒΙΕΣΟ (Χιλή)
Αμνός του Θεού
-Γιατί θες να με σκοτώσεις;
Δεν ξέρεις μάλλον ότι είμαι ο Αμνός του Θεού ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου;
-Ακριβώς γι αυτό.
19. ΧΟΥΑΝ ΧΟΣΕ ΑΡΡΕΟΛΑ (Μεξικό)
Αγκράφα μουσουλμανική σε οξυρρυνχιανό πάπυρο
Βρισκόσουνα κατάχαμα και δεν σε είδα.
Έπρεπε να σκάψω βαθιά μέσα μου για να σε συναντήσω.
20. ΑΡΜΑΝΤΟ ΧΟΣΕ ΣΕΚΕΡΑ (Βενεζουέλα)
Μια σάρκα
Μόλις ο ιερέας τέλειωσε τη φράση...και έσονται οι δύο εις σάρκαν μία,
ο γαμπρός, συνεπαρμένος, όρμησε να καταβροχθίσει τη νύφη.
21. ΝΤΑΒΙΝΤ ΛΑΓΚΜΑΝΟΒΙΤΣ (Αργεντινή)
Λάθεμα
Ήταν τυφλός και βάδιζε στην οδό Φλορίδα μ' ένα λευκό μπαστούνι,
ακουμπισμένος στο μπράτσο μιας εύρωστης υπηρέτριας,
αλλά δεν ήταν ο Μπόρχες.
22. ΜΑΡΚΟ ΝΤΕΒΕΝΙ (Αργεντινή)
Το ξέρω- έλεγε ο τιμώμενος συγγραφέας-
Έχω γράψει το μισό από αυτό που ήθελα να γράψω
και δημοσιεύσει το διπλάσιο από όσο έπρεπε να δημοσιεύσω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
*
παραλλαγή
Δεν είναι άπαντα αυτά που εξέδωσες, καλέ μου, είναι άπατα
***
Το αντίθετο του με βλέπεις άρα υπάρχω, είναι το
δεν σε βλέπω, άρα δεν υπάρχεις.
***
Βρίσε με, φτάνει να μιλάς για μένα.
Πες, πες κάτι μένει που έλεγε κι ο
γνωστός εκδότης περιοδικού.
***
Η υψηλη ηθική ενός περιοδικού είναι αντιστρόφως
ανάλογη της χαμηλής κυκλοφορίας.
***
Η εμμονή είναι παραφθορά του ε, μουνί.
***
Το τελευταίο καταφύγιο της αλαζονείας είναι
να περιλαμβάνεις τον εαυτό σου κρίνοντας την αλαζονεία.
Ποιός είσαι, ρε μεγάλε, που έχεις και την πολυτέλεια
εκτός από ασήμαντος να αυτοχαρακτηρίζεσαι και αλαζών;
***
Μη θεωρείτε δεδομένο ότι δηλώνοντας μαθητές
γίνεστε πελάτες κάθε δασκάλου.
***
Η τελευταία αξιοπρέπεια είναι να γλέιφεις με στυλ
τις πληγές της χαμένης σου αξιοπρέπειας. Δεν το έχεις.
***
Μ' αρέσουν οι χαμένοι με άποψη.
***
Η αποδοκιμασία του απορριφθέντος είναι έπαινος.
***
Για να φανεί το έργο πρέπει να κάνεις δυο βήματα πίσω.
Εσένα σου χρειάζονται τέσσερα, γιατί ήδη έχεις κάνει
δύο βήματα μπροστά.
***
Τι πλείς; Πλι πλω. Δεν πλεις πλι πλο πλεις.
***
Με ποιήματα δεν βγαίνεις κυβένρνηση. Βγαίνεις όμως στο κλαρί.
***
Δεν πουλάς φίλο για μουνί. Ούτε ως ποιητής.
Συμπεριλαμβάνονται κι άλλα επαγγέλματα
όπως το Πελοποννήσιος, Κρητικός, Θεσσαλονικεύς...
***
Να μην σε καυλώνει το ποίημα σου πριν το τελειώσεις.
Γιατί θα είσαι σαν αυτές που γράφουν στο διαδίκτυο.
Από τη μέση και κάτω, ότι γράφουν, είναι μόνο καύλα.
***
Υπό την καύλα του τελευταίου σου ποιήματος
καλύτερα να σωπαίνεις. Γιατί τις πιο πολλές φορές
βγάζεις Σαπφώ την ψόφια που έκανες σάιμπερ εχτές.
***
Πεθαμένοι σε κοιτούν, όταν γράφεις, κι αγέννητοι.
Όχι η γκομενίτσα από απέναντι.
***
Δεν κρύβεις ότι δεν γαμιέσαι πίσω από στίχους
και γαμιιέσαι δε γαμιέσαι ο καιρός περνάει.
***
Επειδή έπεσες σε γεροντοκαψούρα, δεν έγινες
αυτόματα ο χαρισματικός ηγέτης της ποίησης.
***
Η ποίηση είναι να εκφράζεσαι ανδρείως, αλλά
από τη γυναικεία πλευρά του εαυτού σου.
***
Η Μούσα είναι γἐνους πληθυντικού.
***
Μην εμποδίζετε τη θέα του ποιήματος
με τους σκουπιδότοπους της βιογραφίας σας.
***
Για τον ποιητή το ποίημα είναι νόμος του βίου
όχι αντίστροφα.
***
Αφήστε τα ποιήματα να επιλέξουν μια ζωή για σας.
***
Αν είναι να γαμήσεις γάμησε, αν είναι να γράψεις ποίημα
γράψε ποίημα. Μη μας γαμάς με πρόφαση τα ποιήματα.
***
Στο κέντρο της ποίησης είναι που σου λάμπει
η αφέλεια. Κι απ' ότι βλέπω έχεις πολλή εξυπνάδα.
***
Το ποίημα είναι η τέχνη να θυσιάζεις όσα ξέρεις
για να σε γράψει αυτό που δεν ξέρεις.
***
Ο καλός ποιητής φροντίζει να ξέρει όλο και λιγότερα.
***
Δεν είσαι πίσω από ότι γράφεις, είσαι μέσα, και καλό
είναι να το θυμίζεις στους οπισθοβάτες της γραφής,
και βέβαια από τη μέση και κάτω είναι καύλα, αυτό
μίλησε... μ' αρέσουν οι γυναίκες, όχι οπωσδήποτε εσύ.
Είμαι ελεύθερος κατά όσα έγραψα.
Πηγή: Basilio Cantadorense, Adagia, Ediciones Endymion, Madrid. 2012
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Χώρο δεν έδωσα στον κυνισμό
που σάπιζε αγγίζοντας όλες τις σφαίρες.
Έμεινα μ’ ότι απόμεινε απ’ το λαό
τις δύσκολες εκείνες μέρες.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Τα βρώμικα χρόνια της διακυβέρνησης Σημίτη και των μαυραγοριτών,
πέρασα σχεδόν δέκα μήνες στις ουρές στα γραφεία ανεργίας, στις αναμονές.
Έτυχε μια φορά κάποιος να ακούσει σε μια κουβέντα πως είμαι ποιητής.
“Όχι πουλημένος δημοσιογράφος, ε”, μου είπε. Με πλησίασε και μου
έδειξε που είχε τρία παιδιά, γυναίκα άνεργη, άνεργος κι αυτός.” Μου
λένε είμαι μεγάλος για δουλειά κι είμαι μόνο σαράντα”
- Μπορείς να γράψεις για όλα αυτά;
Κι εγώ είπα: - Μπορώ
Τότε κάτι που θα έλεγα χαμόγελο, φώτισε μια στιγμή
πριν σβήσει το πικρό πρόσωπό του
2002
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Φοράει βερμούδα σαγιονάρα και τα λοιπά.
Αρσενικός μπήχτης ψυχοπομπός τα πάντα όλα
μονολογεί. Στου πρώτου ορόφου το ζόφο
ονειρεύεται νησιά βυζιά ομορφιές.
Κλείνει τα φώτα και κατουρά
γλάστρες γαρδένιες και ορτανσίες.
Με τη μέθοδο σκύλου, το ποδάρι ψηλά.
Σκέφτεται συχνά το Άγιον Όρος
τα φασολάκια τα λαδερά τις αυγές και
τα χάδια που κροταλίζουν γλυκά. Ακούει
στα χαζά μουσικές, τρεκλίζει, θέλει μία
να του ανοίγει τα πόδια να του κάνει παιδιά.
Γήπεδο μαλακία και κολοδάχτυλο στ΄αρπαχτικά.
Λέει λίγα ακούει πολλά. Συσσωρεύει
τοκίζει τη μισθωτή του σκλαβιά.
Κάθε μήνα κουρέας σαλονάκι κι άλλοι
τόσοι φτυστοί σαν κι αυτόν. Ωραίοι σαν
έλληνες αναπολούν τα παλιά.
Χέβυ μέταλ τσιμπούκια στα σκιώδη στενά
καθώς προσκρούει η μηχανή σε ελιά.
Καθώς μια κατακόκκινη δύση διαβολικιά
ως γομολάστιχα της ανίας περνάει ξυστά.
Βασίλης Νόττας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Λαοί, έθνη, ελευθερίες, τίποτε.
Όμως είσαι. Και την ώρα που
Φεύγεις με το ‘να πόδι σου έρχεσαι με τ’ άλλο
Ερωτοφωτόσχιστος
Περνάς θέλεις δε θέλεις
Αυλητής φυτών και συναγείρεις τα είδωλα
Εναντίον μας. Όσο η φωνή σου αντέχει.
Πως της παρθένας το τζιτζίκι όταν το πιάνεις
Πάλλονται κάτω απ’ το δέρμα σου οι μυώνες
Ή τα ζώα που πίνουν κι υστέρα κοιτούν
Πως σβήνουν την αθλιότητα: ίδια εσύ
Παραλαμβάνεις απ’ τους Δίες τον κεραυνό
Και ο κόσμος σού υπακούει. Εμπρός λοιπόν
Από σένα η άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή
Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.
Του Ελύτη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Σκέφτομαι όλα αυτά τα παιδιά
στην ίδια ηλικία με μένα
με τα ποιήματά τους
και τα ιστολόγιά τους
με την βιασύνη τους
και τα καθημερινά ποιήματά τους
κρεμασμένα εκεί
με φωτογραφίες γεμάτες στόμφο
ύφος
χρώματα
νεραιδες
φεγγαρια
θαλασσες
και αλλα τετοια σκατα
βαρύγδουπα
ρομαντικά
και σουρελιστικούς πόνους
τα βλέπω και δεν καταλαβαίνω τίποτα
καμιά φορά αφήνουν σχόλια
σε ποιητικούς τόπους
και μιλούν χειρότερα από εξηντάρηδες
συγκαμένους ματαιόδοξους μπάσταρδους
που νομίζουν ότι η ζωή τους χρωστά κάτι
πολλά παιδιά απ' αυτά μάλλον ακούνε
έντεχνες κουράδες
λατρεύουν τη Δημουλά
έχουν αριστερές όμορφες ιδέες
αλλάζουν σώβρακα στο φέισμπουκ
και την βγάζουν χαζογελώντας στις πλατείες
με μπύρες και τρεμούρα
μερικοί το παίζουν καταστροφικοί
άλλοι παρακμιακοί
επαναστάτες
αγανακτισμένοι
οργισμένοι μαρμελάδας
μάγια ωραία
ζωές καλά προστατευμένες
χαρτί με φράγκα από πίσω
ποιος μοιράζει τελικά;
ποιός χώνει;
έλα εδώ αν μπορείς
και δώσε...
Ένα τελευταίο φιλί στα μάτια της τρέλας
που κρυφακούει από τα πιο λυπημένα ξοδέματα
και λίγο νερό στο μέτωπο
για την κατήφεια του νέου κοριτσιού
που ξύπνησε ταγμένη
να υποφέρει
την καινούργια δεκαετία.
είναι ωραία τελικά να εισαι νεκρός
και διαλυμένος.
Ζελιαναίος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Μου φέρνει ύπνο η ανάγνωση των ποιημάτων μου
Κι ωστόσο έχουνε γραφτεί με αίμα.
Φτάνει να κοιτάξεις τον ήλιο
μέσα από το καπνισμένο τζάμι
για να δεις ότι τα πράγματα παν’ άσχημα:
η μήπως και σας φαίνεται πως παν’ καλά?
Είχανε δίκιο οι παλιοί:
Θα πρέπει να ξαναρχίσουμε να μαγειρεύουμε με ξύλα.
Μέσα στο κλουβί έχεις τροφή
Λίγη, ωστόσο έχεις.
Έξω απ’ αυτό έχεις μονάχα απέραντη ελευθερία.
Σήμερα σταυροκοπιόμαστε απορώντας γιατί γράφανε αυτά τα πράγματα.
Για να τρομάξουν τον μικροαστό?
Άδικα χαμένος χρόνος.
Ο μικροαστός δεν αντιδρά
Παρά μονάχα όταν θίγεται η κοιλιά του.
Σιγά μη τον τρομάξουν τα ποιήματα.
Ας γράφουνε οι νέοι ότι θέλουνε
Στο ύφος που τους φαίνεται καλύτερο
Πάρα πολύ αίμα κύλησε κάτω από τις γέφυρες
Για να εμμένουμε στην πίστη – έτσι πιστεύω-
Πως μια είναι η σωστή οδός:
Στην ποίηση τα πάντα επιτρέπονται.
Και ο ταξιδιώτης που κοιτάζει προς τα πίσω
Διατρέχει τον σοβαρό κίνδυνο
Να μην θέλει η σκιά του να τον ακολουθήσει
Για τελευταία φορά το ξαναλέω…
Το γαμήσι είναι πράξη λογοτεχνική
Αμνέ του θεού που ξεπλένεις τις αμαρτίες του κόσμου
Πες μου πόσα μήλα υπάρχουν στον γήινο παράδεισο…
Κάνε μου την χάρη να μου πεις την ώρα
Δώσ’ μου μαλί να φτιάξω ένα πουλόβερ
Αμνέ του θεού που ξεπλένεις τις αμαρτίες του κόσμου
Άσε μας να γαμούμε εν ειρήνη:
Μη χώνεις την μύτη σου σ’ αυτή την ιερή υπόθεση.
Ακόμη κάτι θέλω να ξεκαθαρίσω:
Είναι ανυπόστατη η ευρέως διαδομένη πίστη
Ότι η Δημιουργία κράτησε μέρες εφτά
- είναι να πεθαίνει κανείς απ’ τα γέλια –
η Δημιουργία ακόμη δεν τέλειωσε:
η Δημιουργία μόλις ξεκινά!
text: Nicanor Parra κολάζ από ποιήματα του βιβλίου
"Ποιήματα επείγουσας ανάγκης",
μετάφραση: Αργύρης Χιόνης, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2008.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Όλη η αλήθεια βρίσκεται
στο πύον μιας κατσαρίδας
και στο φλέμμα ενός αλήτη
που στρώνει χαρτόκουτα καμαρωτά
λίγο πιο κάτω απ' το σπίτι.
Ευτυχώς που απόψε δεν ήρθε ο Σαχτούρης
ούτε ο Ντοστογιέβσκι.
Πάλι καλά που δεν πάτησε το πόδι του
ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι
γιατί σ' αυτή τη γειτονιά
κουμάντα κάνουν κάτι Πολωνοί με μπύρα και σουγιάδες.
Λοιπόν, συζητούσα μια βραδιά μ' ένα φίλο
για τους ποιητές που τους επισκέφτονται άλλοι ποιητές
φυσικά αυτο γίνεται στα μυαλά τους
αλλά δεν έχω ακόμα καταφέρει να καταλάβω πως γίνεται.
Εμένα μ' επισκέφτεται ένα σκεπάρνι που πάιζει ζάρια στην Ακαδημίας
μαζί με την εννενηνταπεντάχρονη γιαγιά μου.
Την κλέβει
και σ' ένα αμάξι που πάει για μπάνιο
βλέπω την πιο όμορφη μάνα
που της πέταξα ένα φιλί λίγο έξω απ' το μαγαζί
την ώρα που ο γιός της κλωτσούσε ένα δέντρο.
Ποιητή πάντως
δεν είδα ποτέ να συζητά μαζί μου
κι ευτυχώς ποιήτρια δεν με φίλησε ακόμη.
Το παλεύω όμως!
Πως πάνε τελικά για καφέ με τον έναν;
τρώνε με τον άλλον;
πίνουν στο ίδιο ξύλο μ' έναν πεθαμένο
και πάντα βρέχει
και πάντα σύννεφα
και κάτι ουρανοί που είναι έτοιμοι να κλάψουν
με φεγγάρια μουσαφίρηδες
κι αστέρια κουμπαράδες.
Λοιπόν αυτό το "και" στα ποιήματα πρέπει να το κόψω
αλλά πριν το κάνω θα σας μιλήσω για το Χριστινάκι.
Το Χριστινάκι είναι πάνω από 100 κιλά
Έχει το μπακάλικο στη γωνία που αράζουν οι πάντες,
κάθε που της ζητάω το μπουκάλι μου λέει:
"πάρτο μόνος σου, τώρα βλέπω Τόλμη και Γοητεία"
κι εγώ αναρωτιέμαι:
"Αυτοί οι μπάσταρδοι τελικά, δεν έχουν πεθάνει ακόμη"
Ο Ριτζ
Η Μπρουκ
Η Κάρολάιν
που κάποτε ήμουν ερωτευμένος μαζί της,
όλοι αυτοί οι μόδιστροι που πηδιούνται μεταξύ τους
και δεν γερνάνε
ποτέ δεν γερνάνε
γιατί να γεράσεις όταν σε κάνει κάποιος άλλος;
έτσι δεν πάει;
έτσι λοιπόν αφού τελειώσει το επεισόδιο
"δεκαπέντε χρόνια και κάτι"
το Χριστινάκι κάποια στιγμή το κλείνει
και το κλείνει γιατι το ραδιόφωνο παίζει Ηλία Κλωναρίδη
που είναι ο αγαπημένος της
κι εγω 'κεινη την ώρα σκέφτομαι πως
μάλλον οι ποιητές δεν πάνε πια στα μπακάλικα
αλλά στα σουπερμάρκετ και στους πρώην αγανακτισμένους
με ασπροκόκκινα τάδε έφη ζαραφούστα πανωκατωφόρια.
Α! ρε Χριστινάκι
πόσοι Σαχτούρηδες
και Ριτζ
και Ντοστογιέβσκι
και Καρολάιν
και Μαγιακόβσκηδες
και Μπρουκ
και τόλμες γεμάτα ποιήματα
και γοητείες
γεμάτες λουλούδια
δεν πέρασαν δίπλα απ' τα σακιά με τις φακές
και τα φασόλια,
τα πακέτα με τα μακαρόνια,
τις θρούμπες ελιές
και το χύμα κρασί με τα τρία ευρώ το δίλιτρο.
Τα τσιγάρα Χριστινάκι
δίπλα σου,
απ' τα βαμμένα νύχια των εκατών κιλών που βαστάνε τα πόδια σου
και τα παγωτά που έφαγαν πεθαμένοι,
ζωντανοί και πλαστικοί αντικαταστάτες
κατακλείδες όμορφων άσχημων ποιημάτων.
Χριστινάκι πρέπει να το ξέρεις,
"η κατακλείδα σ' ένα ποίημα υπάρχει πάντα για να εξυπηρετεί το κείμενο"
κι ο Ριτζ ήταν πάντοτε ο γαμιάς των νιάτων μας.
Γιάννης Ζελιαναίος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Χάρτες
σκιάζονται και ριγούν στο πρώτο
χάδι. Σβέλτα, με την απάτη που
έχει στήσει ο βέβηλος εραστής
το αρπαχτικό κάποιας κωμόπολης
που υποφέρει από ναρκισσισμό
και σπατάλη σπέρματος σε χυτό
νεροχύτη λαχτάρας. Τζαμαρίες
κι έξω το χιόνι. Ο Λένιν στη κόκκινη
πλατεία ταριχευμένος. Κοπέλες
λογοδοσμένες στον όλεθρο της
επαρχίας μιας μακρινής Φλώρινας.
Παρατημένες σε φτηνιάρικα
γάργαρα στρωματέξ θωπεύοντας
ανάσκελα την πόλη με τα πόδια
στον τοίχο και το σβέρκο στην
κόψη του κρεβατιού εγκώμια
μουρμουρίζοντας με σάρκα και
οστά αγκιστρώνοντας με τα δάχτυλα
την τρυφερή σχισμή, αιωνίως.
Αδέσποτος Σκύλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
1
Η κράση τής λυσίκομου παιδίσκης
Μεταβιβάζει την αιθρία
Στο πλήρωμα του ταξειδιού
2
Το βλύσμα της εποχής
Το ράπισμα του περασμένου
Αλληλουχία ποδισμένων καραβιών
Μέσα σε φωτεινές λεκάνες με ανεμώνες
3
Της φύσεως τα δόρατα
Μπροστά στην σάρκα των ιππέων
Κλώθουν κατάστηθα το μέγα
Βιβλίο της ακηλίδωτης μανίας
4
Η λήξις είναι μια εσπέρα
Στα χόρτα της το διάστημα στενεύει
5
Μετά την ομορφιά της
Στέκει και παρατηρεί τους θαυμαστάς
6
Έμφυτη η κλίσις των γυμνών ανθρώπων
Η οπτασία της σιγής μοιάζει με κάκτους
Που στέκουν εμπρός σε κύπελλο γιομάτο
7
Χάρτης αμέριμνος
Και σπόγγος εορτής
Πηγαίνουν κ' έρχονται με τεντομένα τόξα
8
Φεύγουν οι νουνεχείς δρομάδες
Τα βήματά τους είναι πολίχνες ανομβρίας
9
Ο σπίνος που μας περιμένει
Είναι συνάμα τρυγητής
10
Θα πάρω μεσ' στα δίχτυα μου τη βάρκα
Που θα με φέρει σήμερα κοντά σου
11
Η θερμή λειτουργεία
Τώρα εκπέμπει τολύπες
12
Του φλοίσβου τα ψηλά βουνά
Κεχριμπαρένια αλόγατα
Στο βάθος μιας σακκούλας
13
Υπάρχουν άνθη που μοιάζουνε με χέρια
Τα δάχτυλά τους ψαύουν κι ευωδιάζουν
14
Η θάλασσα κρυφομιλά και πλέχει
Καμιά φορά σηκώνεται κι ουρλιάζει
Μα πάντοτε τα ύδατά της περιμένουν
Θάλασσα της θαλάσσης
15
Οι λογισμοί της ηδονής είναι πουλιά
Που νύχτα-μέρα διασχίζουν τον αέρα
16
Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες
Όταν τανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει
Όταν τα κλέινω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
να υπάρχει ύψος.
Αγγίζω δίχως φόβο ηλεκτροφόρα σύρματα
Αστεροσκοπείο
δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα
δεν ξέρουν τί χρώμα έχει ο ουρανός
Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι
δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν
παραμονεύουν
με μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια
με τ' άστρα στην τσέπη τους βρωμισμένα με ψίχουλα
με τις πέτρες τών δειλών στα χέρια
παραμονεύουν σ' άλλους πλανήτες το φως
Να πεθάνουν
Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ' τ' ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί
Ο Συλλέκτης
Μαζεύω πέτρες γραμματόσημα
πώματα από φάρμακα σπασμένα γυαλικά
πτώματα απ’ τον ουρανό
λουλούδια
κι ό,τι καλό
σ’ αυτό τον άγριο κόσμο
κινδυνεύει
ψηλά κοιτάζω σαν χαρταετός
ο Σταυραετός να φεύγει
αγγίζω δίχως φόβο ηλεκτροφόρα σύρματα
αυτά δε με αγγίζουν
ο ήλιος μαζεύει τις ημέρες μου
γελώντας
μονάχα η ψυχή στ’ αυτί μου
ψιθυρίζει λέγοντας:
σκοτείνιασε σκοτείνιασες
γιατί;
δεν είσαι τρομαγμένος;
Ποιήση Μ. Σαχτούρης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
ΑΓΑΠΗΣΑ
Αγάπησα λέξεις φτηνές, που δεν τολμούσε
κανένας. Η ρίμα fiore/ amore *
με γοήτευσε
- η πιο παλιά και δύσκολη του κόσμου –
Αγάπησα την αλήθεια, που μένει στο βυθό
σαν ξεχασμένο όνειρο και φίλη την
ανακαλύπτει ο πόνος. Φοβισμένη η καρδιά
την πλησιάζει χωρίς να την εγκαταλείπει πια.
Αγαπώ εσένα που μ’ ακούς, και το καλό μου φύλλο
το φυλαγμένο για το τέλος της παρτίδας.
*(fiore/ amore: άνθος/ αγάπη)
ντεντικεηντιντ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Φίλε μου, οι κοινωνίες του φόβου είναι κοινωνίες πολέμου.
Είναι οι πλούσιες χώρες που φοβούνται μην χάσουν.
Ταξίδεψα αρκετά, για να μπορώ κάπως να ντρέπομαι
την χώρα που ζω. Μπορείς να το κάνεις κι εσύ.
Ο καθένας μπορεί να δει τ’ αστέρια του ισημερινού,
να περπατήσει τα χιόνια της Λευκής Κορδιλλιέρας,
ν’ ακούσει το κλάμα των μουσώνων στην Ινδία,
να φάει μπανάνες στην Αφρική και κάπως
να ντρέπεται όταν επιστρέφει. Γιατί συνάντησε
τη φτώχια του Περού, είδε καύσεις νεκρών
στην Κατμαντού, άσπρα χαμόγελα στο Κιλιμάντζαρο.
Είναι αυτό που γίνεται οργή και θλιμμένη
συγκατάβαση, γιατί η ευρώπη ρούφηξε το αίμα
όλου του πλανήτη και το ‘κανε εμετό στη γιουέσα,
τον τεχνητό δορυφόρο της παγκόσμιας σκέψης.
Στη σουσουσουρού γίνανε περίεργα πράγματα,
αλλά δεν τα ‘χω υπόψη.
Έτσι έχει η κατάσταση, αλλά όχι μόνο έτσι.
Αν θες στο εξής να νιώσει ο ένας την πνοή
του άλλου, τότε θα ‘χει μόλις συμβεί
η επανάσταση της στιγμής. Όλα τα υπόλοιπα
είναι λεπτομέρειες της θέλησης.
Όμως μαθαίνουμε από αρχαίους στρατηγούς,
πόσο εύκολα εξαργυρώνεται η ανθρώπινη ζωή,
πως η τέχνη διδάσκει το ψέμα, στήνοντας
μνημεία θανάτου κι εκδίκησης, αληθινά
θαύματα της όρασης. Γι’ αυτό, αδερφέ μου,
σου λέω να πιστεύεις στην έρευνα.
Η μάχη του νερού μόνιμη εγκατάσταση.
Έτσι έχει η δικιά μου κατάσταση.
Σκίσε μέσα σου κάθε σκοτάδι, είναι
οι αισθήσεις αλύπητες, αλλά σαν βλέπεις
στο δρόμο ανθρώπους να σταυροκοπιούνται,
να σκέφτεσαι πως κάτι κακό θα συμβεί.
Χαμένοι δεν είμαστε, τουλάχιστον όχι ακόμη,
μόνο που καταπίνουμε φωνήεντα στυφά,
όταν οι ερωδιοί μας ξετρελαίνουν
στις όχθες του Αχέροντα. Βλέπεις;
Είναι αυτή η αλλαγή που συμβαίνει στο χιόνι,
και τα κορμιά μας άγουρα στη θνητότητα.
Καταγράφω όσα έζησα, αλλά όχι όπως τα έζησα.
Τι να κάνουμε τώρα; (Να ζητήσουμε συγγνώμη
Με γυρνοφέρνουν μέρες εξατμισμένες,
γυναικεία λόγια που στάζουν απαίτηση,
ο Φαίδρος που ζητάει νιρβάνα,
μια Διοτίμα που έχει απάντηση...
Πόσο αντιπαθώ τη θλίψη της καρδιάς
διαίρεση! Για όποιες απορίες
απευθυνθείτε σε γυναίκες, τα ξέρουν όλα,
αλλά δε μπορούν ν’ αποδείξουν τίποτα.
Έτσι έχει η κατάσταση, αλλά όχι μόνο έτσι.
Αχ, πόσο ενδιαφέρει ο πόνος των άλλων!
Και τι αμηχανία προκαλεί η χαρά τους!
Ο Διόνυσος κλαίει στη γωνία.
Ζούμε σε κοινωνίες απόγνωσης.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Άνθρωποι μέσα στη νύχτα
Οι νύχτες για τα πλήθη δεν έγιναν, στοχάσου.
Η νύχτα σε χωρίζει απο τον γείτονά σου,
γι' αυτό, δεν πρέπει εσύ να τον ζητήσεις.
Κι αν, νύχτα, ανάψεις φως στην κάμαρά σου,
στο πρόσωπον άνθρώπους ν' αντικρύσεις...
ποιούς; - πρέπει τον εαυτό σου να ρωτήσεις.
Οι άνθρωποι είναι φοβερά αλλοιωμένοι
απο το φως, που ιδρώνουνε τα πρόσωπά τους,
κι αν, νύχτα, τύχαινε να' ναι μαζεμένοι,
έναν κόσμο, που θα παραπάταγε, να δεις
θα μπορούσες, ο ένας στον άλλο πάνω ακουμπισμένοι.
Κίτρινο φως, πάνω στα μέτωπά τους,
όλες τις σκέψεις έδιωξε μακρυά,
το κρασί τρέμει μες στα βλέμματά τους
και στα χέρια τους κρέμεται η βαρειά
χειρονομία, που μ' αυτήν εννοούνε,
όταν συνομιλούν, ο ένας τον άλλο, και σ' αυτό
απάνω, ολένα λεν: Εγώ κ' Εγώ,
και, με το Εγώ, έναν άλλον, οποιονδήποτε, θεωρούνε.
Rainer Maria Rilke
Ποιήματα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
ΩΒΕΡ ΣΥΡ ΟΥΑΖ
I
Κανείς δε θα σ’ ανοίξει την πόρτα. Συνέχισε, χτύπα.
Ξαναχτύπα.
Από την άλλη ακούγεται μουσική. Όχι. Είναι το ντριν του τηλεφώνου.
Κάνεις λάθος.
Είναι θόρυβος μηχανών, ηλεκτρικό αγκομαχητό, τριξίματα, καμτσικιές.
Όχι. Είναι μουσική.
Όχι. Κάποιος σιγοκλαίει.
Όχι. Είναι ένα τσιριχτό ουρλιαχτό, μια θεόρατη θεόψηλη γλώσσα που
γλείφει το χλωμό και άδειο ουρανό.
Όχι. Πυρκαγιά είναι.
Όλα τα πλούτη, όλες οι δυστυχίες, όλοι οι άνθρωποι,
τα πάντα χάνονται σ’ αυτήν την πύρινη μελωδία.
Εσύ είσαι μόνος, από την άλλη.
Δε θέλουν να σ’ αφήσουνε να ’μπεις.
Ψάξε, ξαναψάξε, σκαρφάλωσε, ούρλιαξε. Είναι μάταιο.
Το ξέρω το διάφανο, κουλουριασμένο, ασήμαντο σκουληκάκι.
Με το θανάσιμο βλεμματάκι σου γύρνα το μήλο, μέτρα με την
λασπωμένη και ζεστή κοιλιά σου την απόρθητή του
σφαιρικότητα.
Εσύ, σκουληκάκι, σκουληκόστομα, σκουληκοαυτί, άρχοντα
του θανάτου και της ζωής.
Δεν μπορείς νά μπεις,
λένε.
II
Ίσως την άνοιξη.
Άσε να περάσει τούτη η εποχή της κάπνας και των ψεύτικων δακρύων.
Γίνε δυνατός. Μάζευε ένα-ένα ψίχουλο. Ένα φρούριο φτιάξε όλο από
διαφθορά και πόνο.
Σαν έρθει η ώρα θά ’χεις φτερά και μια ουρά δυνατή ταύρου ή ελέφαντα
για να διαλύσεις όλες τις αμφιβολίες, όλες τις μύγες, όλες τις
συμφορές.
Κατέβα απ’ το δέντρο.
Καθρεφτίσου στο νερό. Μάθε να σε μισείς σαν τον εαυτό σου.
Εσύ είσαι. Άγριος, μαδημένος, πρώτα στα τέσσερα, έπειτα στα δύο,
μετά σε κανένα.
Σύρσου μέχρι τον τοίχο, άκου τη μουσική μέσα απ’ τα λιθαράκια.
Πες τα αιώνες, κόκκαλα, κρεμμύδια.
Το ίδιο κάνει.
Οι λέξεις, τα ονόματα δεν έχουν σημασία.
Τη μουσική άκου. Τη μουσική μονάχα.
III
Μπορεί νά ’σαι εσύ ο ίδιος το τρένο που σφυρίζει και υπογείως
πορεύεται στην κόλαση ή το άχρηστο αστέρι που σε φέρνει
μπρος σ’ άλλο τοίχο γεμάτο καθρέφτες και γκριμάτσες,
δαιμονικές γκριμάτσες δίχως κύριο και, εσύ, από πίσω τους,
μόνος, ευτυχισμένος κύριος άλικου στόματος που μουγκρίζει.
Κόλλα το αυτί σου στη γη που επιμένει να σηκώνεται και να αναπνέει.
Χάιδεψέ τη σα νά ’τανε σάρκα, ανθρώπινο δέρμα, ικανό να σε
συγκινήσει, ικανό να σ’ απορρίψει.
Δέξου την αναμονή γιατί δεν έχει πάντα θέση στο χάος.
Δέξου την κλειστή πόρτα, τον κάθε φορά ψηλότερο τοίχο, το αλματάκι,
την εικόνα που σ’ αφήνει με τη γλώσσα έξω.
Μη σκαρφαλώνεις στων φαντασμάτων τους ώμους γιατί ρεζίλι γίνεσαι
να πέφτεις με τον πισινό with music in your soul.
IV
Γιατί δεν είσαι πια άγγελος, αλλά ένας άνθρωπος πάνω σε δυο
κουρασμένα πόδια, πάνω σε τούτη τη γη που γυρίζει και
είναι αφόρητα νέα κάθε πρωί.
Γιατί μόνο εσύ ξέρεις πως υπάρχει μουσική, αγκομαχητά, πυρκαγιές,
μηχανές που σκορπούν αλήθειες και ψέματα στους πέντε
ανέμους, ανέμους που σε σπρώχνουν στην άλλη πλευρά, στο
άνοιγμά σου στο κενό, στην ασαφή ευτυχία του τυφλού ματιού,
του κουφού αυτιού, της μουγκής γλώσσας, του αγγελικού
κούτσουρου.
Γιατί, εσύ, σκουλήκι, πουλί, πίθηκε, ταξιδιώτη το μόνο που δεν ξέρεις
είναι να πεθαίνεις ή να πιστεύεις στο θάνατο ή να δέχεσαι πώς
είσαι εσύ ο ίδιος η λασπωμένη σου κοιλιά, η κόκκινή σου
γλώσσα, τα δάκρυά σου και εκείνη η φρενήρης μουσική που
διαφεύγει του κατακρεουργημένου αυτιού σου.
Μετάφραση: Αθηνά Παπαδάτου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Δράμα σε έξη πράξεις με τσίρκο και πυροτεχνήματα
αριθμητήρα της σύγχρονης μικροπολιτικής! Η ιδέα μου είναι
απείρως μεγαλειωδέστερη! Ο Βόλγας του ανθρώπινου χρόνου,
όπου μας έρριχνε η γέννησή μας σα νάμασταν κορμοί δέντρων
για πολτοποίηση κι εμείς στροβιλιζόμασταν παρασυρμένοι
απ' το ρεύμα του - ο Βόλγας αυτός αρχίζει κιόλας να γίνεται
του χεριού μας. Θα αναγκάσω τον χρόνο να σταματάει και να
καλπάζει προς την κατεύθυνση που θέλω εγώ, με την ταχύτητα
που θα διαλέξω εγώ! Οι άνθρωποι θα μπορούν να κατεβαίνουν
απ' τις μέρες, όπως κατεβαίνουν οι επιβάτες απ' τα τράμ ή τα λεωφορεία.
Με τη μηχανή μου θα μπορείς να σταματάς τη στιγμή της ευτυχίας
και να την απολαμβάνεις ένα μήνα, μέχρι που να βαρεθείς.
Με τη μηχανή μου θα μπορείς να εξανεμίσεις τ' αργόσυρτα,
τ' ατέλειωτα χρόνια της δυστυχίας, να βυθίσεις το κεφάλι μες στους
ώμους κι' απο πάνω σου, χωρίς να σ' αγγίξει, χωρίς να σε πληγώσει,
θα περνάει εκατό φορές στο λεφτό το βλήμα του ήλιου, ώσπου να
δώσει τη χαριστική βολή στις μαύρες μέρες. Κοίτα, οι πυροτεχνικές
φαντασίες του Ουέλλς, το φουτουριστικό μυαλό του Αϊνστάϊν,
η ζωώδης συνήθεια της χειμερίας νάρκης των άρκτων και των γιόγκι -
όλα, όλα τα πάντα βρίσκονται πρεσσαρισμένα, συμπυκνωμένα
σαν ένα κράμα μέσα σ' αυτήν την μηχανή.
και του κρυστάλλου, ετούτο το δικτυωτό των φωτεινών ακτίνων. Βλέπεις; Βλέπεις;
Βλέπεις που έχουν κάτι υποδιαιρέσεις σαν τις ζυγαριές;
Κοίτα, βλέπεις αυτό εδώ που μοιάζει με τιμόνι αυτοκινήτου; Είναι ο ρυθμιστής...
απο κάθε βάρος όλα τα πεδία της γήϊνης έλξης και μ' αυτούς εδώ
τους παράξενους μικρούς μοχλούς, βάζεις μπρός,
πατάς ταχύτητα και οδηγείς το όχημα στον χρόνο.
Κατάλαβα! Υπέροχο! Καταπληκτικό!!! Πάει να πει, αν τύχει
λόγου χάρη να συγκληθεί το ανενωσιακό συνέδριο για να συζητήσει
το πρόβλημα της κατασβέσεως των φλεγόντων προβλημάτων
και δοθεί, ως είναι φυσικόν , ο λόγος στον κρατικώτατο σύντροφο Κόγκαν,
για να χαιρετήσει το συνέδριο εκ μέρους της Κρατικής Ακαδημίας
των επιστημονικοποιημένων Καλών Τεχνών, τότε, μόλις αρχίσει να λέει:
"Σύντροφοι, μεσ' απ' τα γαμψόνυχα της μπουρζουαζίας περνάει σαν κόκκινη
κλωστή το κύμα των απεργιών..." - εγώ τον απομονώνω απ' το προεδρείο
και δίνω φαϊρόπ στον χρόνο με ταχύτητα εκατόν πενήντα λεπτά σ' ένα τέταρτο.
Οπότε αυτός εκφωνεί τον χαιρετισμό του, ιδρωκοπάει μιάμιση ώρα συνέχεια
και το ακροατήριο κοιτάει. Πριν καλά-καλά προφτάσει ο ακαδημαϊκός
ν' ανοίξει το στόμα του, ακούγονται εκκωφαντικά χειροκροτήματα.
Όλοι αναστενάζουν με ανακούφιση, σηκώνουν απ' τις πολυθρόνες τους
φρεσκότατους πισινούς τους και πάνε στις δουλειές τους. Έτσι;
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκη
Θεατρικά " το χαμάμ" (1929-1930)
Μτφρ. Άρης Αλεξάνδρου
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
αυτό που δεν αξίζω.
Φόβος του να είσαι δυο
δρόμος του καθρέφτη:
κάποιος κοιμάται μέσα μου
με τρώει και με πίνει.
Alejandra Pizarnik (1936-1972),
τέσσερα ποιήματα
(μτφρ: Ελένη Κεφάλα)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
τον πολιτικό ή τον θρησκευτικό όρκο.
Εκείνος αποκρίθηκε:«Είμαι άνεργος».
Αυτό δεν το είπε μόνο από αφηρημάδα, παρατήρησε ο κ. Κ.
Με αυτή την απάντηση τους έδωσε να καταλάβουν ότι τέτοιες ερωτήσεις,
ναι, ίσως ακόμα κι αυτή η δικαστική διαδικασία
μπορεί να μην έχουν γι’αυτόν καμία σημασία.
(Απο τις “Ιστορίες του κου Κόινερ”, εκδ. Θεμέλιο)
Το τραγούδι της απεργίας - Bertolt Brecht
Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε
Τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι
Τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή
Και της δουλιάς τη θέση που αύριο θα χάσεις!
Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας:
Κάνε πράξη την αλληλεγγύη!
Βγες έξω, σύντροφε, αντιμέτωπος με τα όπλα και
Διεκδίκησε το μεροκάματό σου!
Σαν ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα να χάσεις
Όπλα αρκετά οι αστυνόμοι τους δεν έχουν!
Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας: Κάνε πράξη
Την αλληλεγγύη!
(1929-1930)
Μετάφραση: Νάντια Βαλαβάνη,
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
με την πιο χάλια φωνή όμως
(όχι πως τραγούδησε ποτέ,
αυτό το μαστουριόζικο καυλοφωνάκι τεσπα)
Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν
Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν
Πάνω από ένα καθαρό κομμάτι χαρτί
Μέσα σε βρόμικες διαλυμένες κάμαρες
Γεμάτοι οργή κι απόγνωση
Αποφασισμένοι ωστόσο
Να το λεκιάσουν με λέξεις
βρόμικες λέξεις
άγιες λέξεις
λέξεις κλειδιά
ιδέες φαντάσματα
λυτρωτικές φράσεις
Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς τους μανιακούς του λόγου
Να γλείψω το μελάνι από τα δάχτυλα τους
Να φιλήσω τα παραμορφωμένα τους μέτωπα
Να συμμαζέψω τις τσαλακωμένες τους ονειρώξεις
Να διορθώσω τα ορθογραφικά λάθη του έρωτα τους
Να τους καθησυχάσω
Να τους πείσω πως δε χρειαζόμαστε άλλο αίμα γι’ απόψε
Πως χορτάσαμε
Κι ύστερα να τους βάλω στο κρεβάτι
Και να τους νανουρίσω
αγγελάκας
ρε γιάννη, τέτοια ποιήματα θέλουμε
για να ασφαλτοστρώσουμε το θυμιατό
που καίει πάνω από τους δηθενάδες,
γαμώ την ποίησή τους.
βάλτους για ύπνο κι όσο δακρύζουν στα όνειρα τους,
τόσο θα γελάμε στον ξύπνιο μας που ξεθυμάναμε οργές.
(σιγά μη κλάψουμε, σιγά μη φοβηθούμε )
Αγόρι μου εσύ.
Ποιηταρά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Η λέξη αλήθεια προς τη λέξη ομορφιά
είναι ότι ο κύκνος προς το σύννεφο
γοητευτική γλωσσική αυθαιρεσία.
Δεν υπάρχει αλήθεια, μόνο η λέξη αλήθεια
που συμμετέχει σε γλωσσικά παίγνια.
Η αλήθεια κρύβεται στη λήθη του ερωτήματος για το είναι
στα γλωσσικά παίγνια.
Η Ιστορία είναι ένα από τα γλωσσικά παίγνια
όπου ρεμβάζουμε τις δυνατότητες των λέξεων
αλήθεια και ομορφιά.
Αλήθεια είναι ό,τι δεσμεύει το σώμα στα παίγνια.
Όσο μιλά κανείς ελπίζει τον τελικό λόγο
και ανοίγει χώρο για έναν ακόμα λόγο.
Ο πολιτικός είναι ο αφελής των γλωσσικών παιγνίων.
Σταματώ παναπεί σου ανοίγω το χώρο. Αν θέλεις παίζεις.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
τώρα, σταματάμε ή πιπιλάμε?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Σαν πεθάνω-Μαρία Πολυδούρη
Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη,
κι όντως πέθανε απρίλη.
αυτό θα πει φιλοδοξία ποιητή.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μανιφέστο των Συγκρατημένων Παραληρηματικών, Νίκος Βουτυρόπουλος
Η αλήθεια διαφέρει από την ομορφιά,
όσο ο κύκνος από ένα σύννεφο.
Αν υπάρχει μια αλήθεια για όλους,
υπάρχει και άλλη μια για τον καθένα.
Αν δεν υπάρχει, τότε πρέπει να δημιουργηθεί.
Η ιστορία διδάσκει την ομορφιά ή την ασχήμια.
Η αλήθεια παραμένει ζητούμενο.
Όσο περισσότερο μιλά κανείς, τόσο απομακρύνεται
και από την αλήθεια και από την ομορφιά.
Αυτό παραμένει προνόμιο των πολιτικών.
Εύλογα λοιπόν σταματώ εδώ.
Παραλαγή για το Μανιφέστο, Δημήτρης Γκότσης
Η αλήθεια περιέχει την ομορφιά,
όσο ένα σύννεφο τον κύκνο.
Υπάρχει μια αλήθεια για όλους,
κι ένα κομμάτι της για τον καθένα.
Επειδή υπήρχε, τη δημιουργήσαμε.
Η ιστορία διδάσκει την ασχήμια
πάνω στην ομορφιά.
Η αλήθεια εκτός της παραμένει
ζητούμενο εντός της
Όσο περισσότερο μιλά κανείς,
τόσο απομακρύνεται
από την ομορφιά της αλήθειας.
Και γι αυτό οι πολιτικοί
δεν έχουν προνόμιο κανένα
Γιατί μου μοιάζουν να αλληλοσυμπληρώνονται
αυτά τα δύο?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Τ' αστέρια
δεν έχουν γκόμενο.
Τόσο όμορφα
όπως είναι τ΄αστέρια!
Παραφυλάνε ένα εραστή
που θα τα μεταφέρει
στην Βενετία του ιδεώδη.
Κάθε νύχτα βγαίνουν
στις γρίλιες
ω, ουρανέ όροφοι χίλιοι!
και κάνουν λυρικά σενιάλα
στις θάλασσες από σκιά
που τα κυκλώνουν.
Αλλά, κορίτσια, φυλαχτείτε
γιατί όταν θα πεθάνω
θα σας βιάσω μία μία
στη φοράδα μου από πάχνη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ρωτάει: Τί άλλο θέλετε;
Λέτε να κοιμηθώ πάνω στο έκθετο αιδοίο, εκεί στο μέρος
που σας είναι άγνωστο.
Λέτε ότι θέλετε να δοκιμάσετε, να κλάψετε εκεί, σ' αυτό
το σημείο του κόσμου.
Χαμογελά, ρωτά: Με θέλετε κι εμένα;
Λέτε: ναι, δεν ξέρω ακόμα, θα ήθελα να διεισδύσω και
εκεί μ' όλη τη βία που συνηθίζω. Γιατί λένε πως αυτό
αντιστέκεται πολύ περισσότερο, πως είναι ένα
βελούδο που αντιστέκεται περισσότερο κι από το κενό.
***
Κάποιο βράδυ, κάνετε αυτό που είχατε προγραμματίσει,
κοιμάστε με το πρόσωπο ανάμεσα στ' ανοιγμένα σκέλη
της, στο υψηλότερο σημείο τους, κολλητά πάνω στο
αιδοίο της μέσα στην υγρασία του κορμιού της, εκεί στο
άνοιγμά της.
Σας αφήνει.
Μετ.Κυβέλη Μαλαμάτη
μάλαμα κυβέλη μάλαμα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Είμαστε το τιμωρημένο χώμα του θεού
ό,τι περίσσεψε απ’ τον ιδρώτα της Εύας
η πληγή στα πλευρά του Αδάμ
και το σάλιο στο δαγκωμένο μήλο.
Είμαστε το σπαταλημένο σπέρμα του Αυνάν
το πηγμένο αίμα του ’Αβελ
η χαρακιά στην παλάμη του Μωυσή
και ό,τι δεν έκρυψε το πρωτόπλαστο φύλλο.
Είμαστε το ήττα που λείπει από τον Ενόχ
η σπασμένη σανίδα του Νώε
τα λερωμένα χέρια του Ιακώβ
και το σαράκι που λαχτάρησε το Τίμιο Ξύλο.
Σπύρος Αραβανής
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Το ξέρω, αγαπημένη: Μου πέφτουν τώρα τα μαλλιά εξαιτίας της άγριας μου ζωής
και είμαι αναγκασμένος να ξαπλώνω πάνω στις πέτρες.
Με βλέπετε να πίνω το πιο φτηνό ρακί.
Γυμνός μες στον αγέρα περπατάω.
Μα ήταν ένας καιρός, αγαπημένη, που ήμουνα αγνός.
Είχα μια γυναίκα πιο δυνατή από μένα,
έτσι όπως είναι το χορτάρι πιο δυνατό απ’ τον ταύρο: ορθώνεται ξανά.
Έβλεπε πως ήμουνα κακός, και μ’ αγαπούσε.
Δε ρώταγε που βγάζει ο δρόμος που ήτανε δικός της κι ίσως έβγαζε προς τα κάτω.
Σαν το κορμί της μου ‘δινε, έλεγε: Αυτό είν’ όλο.
Και το κορμί της γινότανε κορμί μου.
Τώρα δεν είναι πουθενά εδώ πια, εξαφανίστηκε όπως χάνεται ένα σύννεφο αφού έχει βρέξει.
Την άφησα, κι αυτή έπεσε κάτω, γιατί αυτός ήταν ο δικός της δρόμος.
Μα τις νυχτιές κάποιες φορές όταν με βλέπετε να πίνω,
βλέπω το πρόσωπό της, χλωμό μες στον αέρα, δυνατό και στραμμένο προς τα μένα,
και ‘γω μες στον αέρα υποκλίνομαι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
της τζουλιέτας καβλέτας,
πάμε (με 5 επιδοκιμαστικά ω εν χορώ) στον
γυναικείο ανασασμό της Ήριννας.
Ας διαβαστεί μ΄αυτό:
~Πάνω στην άμμο~
Είχε περάσει η μεγάλη κάψα του μεσημεριού
στο νησί της Σκεπτόμενης Λήθης και του αέναου καλοκαιριού.
Η μελαχρινή ζαργάνα, αυτή η ίδια η Δέσποινα της Σκεπτόμενης Λήθης,
όλορθη μπροστά στης παραλίας τα γλειψίματα,
είχε πρηστεί στο στήθος της και από τη μια ρώγα έσταζε
μπουμπούκια το πυκνό γάλα.
Δίχως ενδοιασμό και με οικειότητα μεγάλη έσυρε το βελούδινο χέρι
ανάμεσα στα σκέλια της.
Τρεμόπαιξε σπασμωδικά τα μελανιασμένα από την επιθυμία χείλια
και παχύρρευστο μέλι μπλέχθηκε στα φίνα, λεπτά δάχτυλα.
Έπειτα έσκυψε εκεί που σκάζαν τα κύματα και ξέπλυνε τα ακρόχερα
χαϊδεύοντας την πλημμυρισμένη άμμο.
Σαν χαρωπές βαρκούλες πλέανε στα βάθια οι αγαθιάρες μύξες της,
ενώ εκείνη απλά χαμογελούσε ονειροπόλα με μισάνοιχτο στόμα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
ὑπάρχω.
2. Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.
3. Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;
4. Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα
τῶν ποδιῶν σου.
Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.
5. Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει
βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.
Ἑνώνεται.
6. Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.
7. Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;
8. Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.
αποσπάσματα που γούσταρα από το γυμνό σώμα του Ρίτσου.
το 1 με εξουθενώνει
το 2 με πυρώνει
το 3 με θολώνει
το 4 με αναστατώνει
το 5 με καυλώνει
το 6 με καρφώνει
το 7 με θυμώνει
το 8 με σκοτώνει.
υγ. πατρέα το πολυτονικό είναι μούρλια.
Είχα και δεν το ΄ξερα.
μπαχαχαχα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Κάτι φτερά απομείνανε
απ’ την αβυσσαλέα του πτώση.
Οι πτήσεις οι υψηλές διαρκούν λίγο μονάχα
και το παράδειγμά τους συνιστάται
ως φάρμακο προληπτικό για τις αλαζονείες.
Πλην η Ιστορία νοιάζεται για τα ναυάγια προπαντός.
Στο εγχειρίδιο της Κλειώς τα κέρδη
καταλαμβάνουν χώρο πενιχρό.
Η πτώση ως πράξη τελική
νικάει τη λήθη.
Απ’ της ζωής τον καταρράκτη υψώνεται
σαν σπάνιο ουράνιο τόξο.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
σχολιάκι:
η φωτογραφία είναι από πολαρόϊντ,
και η καμπάνα που χτυπάει το κάνει
αργά και κάπως πένθιμα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
... Στάθηκε μπροστά μου πατώντας ανάλαφρα στα δάχτυλα των
ποδιών για να δείξει ψηλότερη.
-Λοιπόν θα με πάρεις;
-Ναι. Πώς σε λένε;
Μού'πε κάτι που θά'ταν αδύνατο να το θυμηθώ και να το ξαναπώ.
-Θα σε λέω Λι, της είπα.
Συμφώνησε.
-Πόσο χρονών είσαι;
Σήκωσε τα δάχτυλα και με μούντζωσε και με τα δέκα δάχτυλα.
Κατάλαβα.
****
Μπήκαμε στο Καρρέ. Πήρα ένα αυγό ωμό και της τό'δωσα. Τό'σπασε
και τό'δωσε του αδερφού της. Το κατάπιε σα φίδι.
-Φάε ό,τι θέλεις, της είπα.
-Δώσε μου, αποκρίθηκε.
-Διάλεξε μόνη σου.
Δίστασε. Πήρε λίγο απ'όλα και τα τύλιξε σ'ένα χαρτί. Κίνησε να φύγει.
Την κάθισα δίπλα μου με το ζόρι. Πήρα ένα μπισκότο και το πλησίασα
στο στόμα της. Έσφιξε τα χείλα της.
-Γιατί δεν τρως;
-Πρέπει να το πάω στο σπίτι.
-Φάε αυτό, θα σου δώσω κι άλλο.
-Και το άλλο θα το πάω.
-Ποιός σ' έμαθε έτσι;
-Κανείς.
-Τότε;
Τσιμουδιά. Το πήρε, έκοψε λίγο και το μάσησε ανόρεχτα. Έδωσε το
περισσότερο στον αδελφό της που το κατάπιε σα γλάρος.
***
Το απόγευμα ανέβηκα στον Ασύρματο. Έλαμπε από την πάστρα. Το
ίδιο κι η κάμαρά μου. Η μικρή καθόταν σ'ένα πεζούλι, το μωρό
κοιμόταν στα γόνατά της. Σηκώθηκε και τό'βαλε στην πλάτη.
-Πολλά βιβλία, είπε, είναι δικά σου;
-Ναι.
-Και τά'χεις διαβάσει;
-Όλα.
-Θα ξέρεις πολλά.
-Όχι περισσότερα από σένα, συλλογίστηκα, κι ό,τι δεν ξέρω το
μαθαίνω τώρα από σένα, στα σαράντα μου.
***
Είμαι ένας ατζαμής - ο μεγαλύτερος που ξέρω- στις κρίσιμες ώρες.
Λέω κάτι κουβέντες, που δεν έχουν καμιά θέση κείνη την ώρα και που
τις θυμούνται οι άλλοι και περισσότερο απ'όλους εγώ όταν έρχονται
στο νου μου, την ώρα που πάω να κοιμηθώ, και με βασανίζουν. Είναι
κάτι παγίδες που στήνω σ'εμένα τον ίδιο.
-Θα με θυμάσαι όταν φύγω; τη ρώτησα. Θα με θυμάσαι;
Δεν αποκρίθηκε. Γιατί τό'πα; Για να μου απαντήσει μ'ευχαριστίες; Να
μου δείξει τί μου χρωστούσε; Ποιός δαίμονας ξέρει; Και με γαργαλάει
με την ουρά του, καταστρέφει την ευτυχισμένη στιγμή και κάνει τους
άλλους να τραβιούνται από μένα.
***
-Πάρε όσα αυγά περίσσεψαν, είπε, και μια ντουζίνα κονσέρβες
σολομό. Δώσε τα στην ψυχοκόρη σου να μην πάνε χαμένα. Κάθε πρωί
ερχόταν και μου γέμιζε το θερμός νερό.
Της το 'πα.
-Τώρα είμαι πλούσια, είπε. Καμιά σ'όλα τα Σαμπάν δεν έχει το βιος μου.
Κατέβασε το κεφάλι της.
-Το ευχαριστώ είναι πρόστυχη πληρωμή. Όταν δυο άνθρωποι ζούνε ο
ένας με την ανάσα του άλλου δε χωράει πληρωμη.
-Θα ξαναγυρίσω, της είπα.
-Κανείς δεν ξαναγυρίζει. Ο καλός Δράκος κατεβαίνει στα σπίτια μας
μονάχα μια φορά. Πολλοί δεν τον έχουν ούτε συναντήσει. Εγώ τον είδα.
-Τότε γιατί δεν τον δένεις με σκοινί της Μανίλα, να μη σου φύγει.
-Όσοι τον αγγίσανε μίκρυνε. Έγινε ένα σκουλήκι ίσαμε το νύχι μου.
Σκλαβωμένος δε μπορεί πια να κάνει καλό.
-Πώς είναι;
-... είναι κεντημένος με χρυσές κλωστές σε μεταξωτό του Σαντούνγκ.
-Και πώς βοηθάει;
-Δε βοηθάει. Προλαβαίνει. Όταν κάποιος πέσει στο ποτάμι, κανείς
δικός του δεν τον βοηθάει. Δεν πρέπει. Το σωστό είναι να τον
προλαβαίνουν πριν πέσει.
Είναι νάνος, σκέφτηκα. Δεν είναι φυσικό να μιλάει έτσι.
-Την αλήθεια, πες μου την αλήθεια, της είπα. Πόσο χρονών είσαι;
-Όσο και προχτές που με ρώτησες. Δέκα. Μα γιατί ρωτάς;
***
Στο τελωνείο του Πειραιά, ένας ελεγκτής, ψάχνοντας τις αποσκευές
μου, βρήκε στον πάτο ενός σάκου που δεν είχε ανοίξει από την ημέρα
που αφήσαμε το καράβι ένα μικρό δέμα από στρατσόχαρτο. Το
άνοιξε. Ξετύλιξε με προσοχή μια μικρή παλιά παντιέρα πού'χε στο
μάκρος της ένα Δράκοντα κεντημένο με χρυσοκλωνά ξεφτισμένη.
Τη χαρακτήρισε "αντικείμενο άνευ αξίας" και την ξανάβαλε στη θέση της."
Πηγή: Φιρίκι
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Πήγα να πετάξω, όνειρα να ψάξω
που δεν ακουμπάνε στη γη
Άπλωσα το χέρι σε ένα νταραβέρι
και μου πήραν τη ψυχή
Έκανα κουμάντα και έχασα τα πάντα
δίπλα μου δε μένει κανείς
Έκανα παζάρια νύχτες και φεγγάρια
για μια ώρα επαφής
Μόνος μου την πάλεψα τη ζωή μου διάλεξα
Ο,τι μου αξίζει όσο κι αν κοστίζει το διεκδικώ
Μόνος μου το πλήρωσα ό,τι δεν εκπλήρωσα
ό,τι αγαπούσα και το αγνοούσα μες τον πανικό
Πήγα να πετάξω για να συνυπάρξω
μ΄όλους τους ανέμους μαζί
Έπιανα δυο φράγκα κι έκανα το μάγκα
που΄ξερε καλά να ζει
Έπιανα τη σφαίρα πάνω στον αέρα
ρίσκαρα παντού σαν τρελός
Μάτωσα να μάθω και στο υπογράφω
πως την έχω δει αλλιώς
Μόνος μου την πάλεψα τη ζωή μου διάλεξα
Ο,τι μου αξίζει όσο κι αν κοστίζει το διεκδικώ
Μόνος μου το πλήρωσα ό,τι δεν εκπλήρωσα
ό,τι αγαπούσα και το αγνοούσα μες τον πανικό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Δεν είμαι τίποτα κύριε, τίποτα
Είμαι ένα κορίτσι από το Πρόντεαλ
Που το λένε Λουτσίκα
Λουτσίκα κι άλλο τίποτα
Μια Λουτσίκα που διαβάζει ποιήματα
Όπως η γιαγιά της κεντούσε μαξιλάρια
( Ωραίο θα 'ταν ένα μαξιλάρι
Κεντημένο με ποιήματα)
Όχι, κύριε, σας το ξαναλέω
Δεν είμαι τίποτα, αλήθεια τίποτα
Είμαι μόνο η Λουτσίκα
Η Λουτσίκα απ' το Πρόντεαλ
που τριγύριζε με το κεφάλι γεμάτο όνειρα
και κανένα απ' αυτά δεν κατάφερε
να το κάνει ποίημα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
1
Πιο μέσα η νύχτα σημαίνει εκατομμύριου διακλαδώσεις σε καθρέφτες,
ξίφη και κλεψύδρες. Με απρόοπτο συμπληρώνεται,
σε προέκταση έχει ακροβασίες και γελαστά νερά.
2
Ποια ώρα θεραπεύει
των τυφλών το άδειο;
σαν πεταλούδας ζωή
μιας 'μέρας
ίσα που πρόλαβε το χνώτο
''πρόσεχα πάντα να θυμάμαι πως δολοφονούν τα μυστικά''
3
Καιρό πλέω μʼ ένα πλευρό
άσπρισαν και τα λόγια
πόσα νυχτέρια νʼ αντέξουν
κανένας θάνατος δεν πάει χαμένος
4
Γράφεις
βήματα
σʼ ολάκερους δρόμους
χύθηκε βροχή
λίγο βουβή
το ξέρεις
σε είδα
που έπεφτε απʼ το
σώμα σου
ένα ποίημα
σε είδα
σαν φώναξες χρώματα
εκκωφαντικά εγώ
ξεκόλλησα
από ατσάλι κραυγή
σε είδα
που πέταγες
γεμάτος στόματα
6
''Κανείς ίδιος
κανείς κύματα''
...Σαν να μπαίναμε στο όνειρο και στις γειτονιές των παιδιών
ύστερα σταθήκαμε απέναντι στα σύννεφα
στάχια λυγισμένα...
8
Άτιμα λόγια κι όχι καθωσπρέπει
δεν ήξεραν ηλικία μήτε μάτια
οξύθυμα σε σοφία και φήμη
σώπαινε επιδέξια το σημάδι του ανθρώπου
να σκέφτεται πως είναι αναιδής
όχι από συμφέρον αλλά από φύση
πως δεν γεννήθηκε σοφός
ʽʼεπιδέξιο ον να φυλάγεσαι
από χαρακτήρες και αυτοτελή αρετήʼʼ
9
Κράτησα τυχαία λέξεις εξείχαν σαν βροχή,
ακυβέρνητες χωρίς σχήμα μα απαραίτητα ωραίες.
Όπως στις φωτογραφίες που φανταζόμαστε ότι μιλούν.
Ζήσαμε τόσο την μελλοντική απουσία μας
σαν τους ανθρώπους που ψάχνουν θάλασσα με χρυσόψαρα,
μα φθάνουν πάντα την άμπωτη ώρα.
Κάτι βαρκούλες κρέμονται αιωρούνται κι αγναντεύουν.
πόσο το μέγεθος του ελάχιστου!
10
Κοιτάζω την ξένη μακρινή θάλασσα
κρύο
γεύση ρωγμή
σʼ άλλη πλαγιά κοιμάσαι
μόνο εσύ ρίξε έναν ήλιο στους ώμους
έρχεται χιόνι
αθόρυβα αναχωρώ
σαν να μην πέρασα ποτέ
σαν ξένη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
θα 'θελα να μπορώ σαν άντρας να γράφω. Για σένα, μα με λόγια όχι
απλά κοριτσίστικα. Με υπερβολή και συναίσθημα βαρύ κι ύστερα από
μποτίλιες ουίσκι κι αφού μ' έχω σιχαθεί απ' την αδυναμία που σου
δείχνω. Να μπορούσα να 'μαι με το στριφτό μισοκολλημένο ανάμεσα
στα χείλια, να πικρίζει και να τινάζω μ' ένα νεύμα τις στάχτες. Τότε θ'
άξιζαν κάτι όλα αυτά. Τώρα φλυαρώ μόνο. Κλαψιάρικα μουνιά με
διάτρητες καρδιές θέλουν να μοιάζουν οι γυναίκες κι είναι άδικο αφού
δεν είμαστε μόνο αυτό. Κι όσο φαντάζει γοητευτικός ο πεσσιμισμός
άλλο τόσο είναι σίχαμα. Κι ο ρομαντισμός επίσης άμα το παρακάνεις.
Λίγα λόγια σταράτα. Όπως,"σε γουστάρω", ας πούμε. Κι άμα χόρευα
θα το κανα για πάρτι σου. Να με θαυμάσεις. Μ' αναμμένα μάγουλα κι
ανάκατα μαλλιά και φτεροπόδαρα. Θα πέταγα για σένα. Για όσο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Σπίτι τριάντα χρόνων
Πριν σε γνωρίσω
έλεγα οι καρδιές ζυγίζονται
τα μυαλά κουλουριάζονται.
Η ροή είναι αυτή που είναι.
Τώρα στέκομαι μπροστά σου
αγγίζω τις φλέβες
νιώθω το μόχθο
πάνω σου περπατούν
οι λέξεις που οφείλουν
να γεμίσουν αυτό το σπίτι
που τώρα λέω σπίτι μου.
Σήμερα λέω
θέλω να βρω μια αφή που να γερνάει μαζί μου
χωρίς να σε πληγώνει.
Να φύγει
Αυτή η σιωπή
πρέπει να σπάσει,
πριν να τη συνηθίσουμε.
Σαν τα σταφύλια κρέμεται
από γλώσσες και χάσματα,
την άδεια θήκη του μυαλού
γεμίζοντας
με προσμονή και φόβο.
Έλα, απόψε, να σκεφτούμε
πώς να την κάνουμε να φύγει,
σαν τη φωνή απʼ το ανοιχτό παράθυρο,
και μετά, ας την πενθήσουμε μια μέρα,
μήπως γίνει πιο εύκολος
ο θάνατος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
... ΣΩΜΑ
η πιο όμορφη πορφύρα της φαντασίας
Ηδονή-
ανάσταση του σώματος.
... Τα δάκρυά της-
ρυάκι όπου πλέει η επιθυμία.
Η ματιά μου χάνεται στις περιοχές του κορμιού σου.
Ο μεγαλύτερος ωκεανός
είναι το σώμα μιας γυναίκας ερωτευμένης.
Όταν με βλέπει
το πρόσωπο της ανάβει.
Εγώ είμαι η εσωτερική φωτιά της.
Η καρδιά του αγαπημένου είναι ανάμεσα στα χείλη της.
Η καρδιά της αγαπημένης είναι κάτω από τον αφαλό της.
Δεν, δεν μπορείς να δεις στο ρόδο
πιότερο από ένα κορμί γυναίκας.
Γιατί η θύμησή σου δεν μ΄αφήνει;
Ούτε ο άνεμος με άκουσε
όταν είπα: Σ΄αγαπώ.
Ξυπνάει στο κορμί του
κοιμάται στο κορμί εκείνης.
Η ίσια γραμμή
είναι κύκλος στον έρωτα.
Ο άντρας για τη γυναίκα είναι βιβλίο
που εκείνη μονάχα μπορεί να διαβάσει μ' όλο το κορμί.
Το άρωμα είναι το πιο όμορφο ρούχο
που μπορεί να ντυθεί μια γυναίκα.
Δεν θα μπεις στη νύχτα του κορμιού
εκτός κι αν φέρνεις τον ήλιο της τρέλας.
Για το κορμί το παρόν
είναι το σχήμα του χρόνου.
Να είσαι ταπεινή, γλώσσα.
Μόνο το κορμί μπορεί να γράψει στο κορμί.
Το άρωμα της γυναίκας είναι φτιαγμένο:
γι να ' ναι στρώμα και φαλλός του αέρα.
Κοιμήσου, κοιμήσου
λέει το μαραμένο ρόδο.
Είδα τη γυναίκα
που είδε το χελιδόνι
που δημιούργησε την άνοιξη:
είσαι εσύ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Κάποτε, μια γυναίκα έκλεισε την καρδιά της σ΄ένα κλουβί. Και στη
θέση της έβαλε ένα καλοκουρδισμένο ρολόι. Μόνο που ρύθμισε λάθος
το ξυπνητήρι. Και τώρα ξυπνάει μέσα τη νύχτα και πρέπει να βρει
κάτι να κάνει. Κάθεται έτσι δίπλα στο κλουβί και ακούει την καρδιά
της. Χτυπάει ακόμα σ΄εκείνο τον αλλόκοτο πένθιμο ρυθμό των
εγκλεισμών.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Σ'ένα καφενείο έκατσε
κι έγραψε
την τελευταία του επιστολή ο Κώστας Καρυωτάκης.
Από ένα καφενείο
βγαίνει μεθυσμένος σ'ένα ποιήμά του
ο Wang Tou-Ts'ing.
Στα λουτραρισμένα τραπεζάκια ενός καφενείου
καθόταν απελπισμένος κι έγραφε
ο Φερνάντο Πεσσόα
ενώ στ'άσπρα τραπεζάκια του cafe Tergeste
όπου σύχναζαν οι κακοποιοί και οι πουτάνες
έγραψε ο Ουμπέρτο Σάμπα
τα πιο πρόσχαρα στιχάκια του.
Στη γωνιά ενός καφενείου κάθομαι κι εγώ
χωρίς κανένας να με προσέχει.
Πίνω αργά το καφεδάκι μου
κοιτώντας την έρημη πλατεία
τους φανοστάτες, τα παγκάκια
τα μικρά καλάθια των απορριμάτων
το αστικό λεωφορείο που περνά βαρύθυμο
στο βάθος-
κλείνω τα μάτια μου στο χειμωνιάτικο φως
που με θερμαίνει ηδονικά
σαν να'ναι αυτό η μόνη αλήθεια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Κορίτσια που ψάχνατε
το μεγάλο έρωτα, τον τρομερό μεγάλο έρωτα
τί συνέβη, κορίτσια;
Ίσως
ο χρόνος, ο χρόνος!
Γιατί τώρα
εδώ είναι, δες τε πως περνά
σέρνοντας τις ουράνιες πέτρες,
θρυμματίζοντας τα άνθη και τα φύλλα,
με ένα θόρυβο από αφρούς δαρμένους
κόντρα σε όλες τις πέτρες του κόσμου,
με μιαν οσμή από γιασεμιά και σπέρμα,
δίπλα στην αιμορραγούσα τη σελήνη!
Και τώρα
αγγίζεις το νερό με τα μικρά σου πόδια,
με τη μικρή καρδιά σου
και δεν ξέρεις τί να κάνεις!
Είναι καλύτερα
κάποια νυχτερινά ταξίδια,
κάποια διαμερίσματα,
κάποιοι διασκεδαστικοί περίπατοι,
κάποιοι χοροί χωρίς άλλη συνέπεια
απ' το να συνεχίσεις το ταξίδι!
Να πεθαίνεις από φόβο ή από κρύο,
ή από αμφιβολία,
που εγώ με τα μεγάλα βήματά μου
θα την βρω,
μέσα σε σένα,
ή μακριά από σένα,
κι εκείνη θα με βρει,
αυτή που δεν θα φοβηθεί μπροστά στον έρωτα,
αυτή που θα βρίσκεται χαμένη
μαζί μου
στη ζωή ή το θάνατο!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
-Σε νεφελώδη νου
σκέψεις σπάζουν και αντανακλούν-
Με δέντρα αιώνια μοιάζουμε
με τις ρίζες κατάσαρκα χωμένες
κι ένα προορισμό που δεν δεχόμαστε.
Ο φλοιός σκληραίνει
καθώς οι αγέρηδες γδέρνουν
τα φύλλα μας,
κάποια παρασύρονται εύκολα ενώ
άλλα τα παίρνουμε μαζί μας
ως τη μεγάλη φωτιά.
Αυτές τις ημέρες σουρουπώνει γρηγορότερα
-δεν είναι ότι γεράσαμε, όχι ακόμα,-
είναι που επιθυμούμε να βολευτούμε στα σκοτεινά,
νωρίτερα…
Τη νύχτα κοπάζει ο αέρας
κι εμείς
λησμονούμε ό,τι χάσαμε.
Το πρωί
σαν βλέπουμε τα φύλλα λιγότερα
θυμόμαστε ξανά,
γιʼ αυτό και η βιασύνη της σκοτεινής σιγαλιάς
μάς κυριεύει.
Την αγαπάμε τη νύχτα
με την αμυδρή συντροφιά των άστρων
και δη την καλοκαιριά
με τα ρομαντικά τζιτζίκια·
κι ας μην μας παίρνει ο ύπνος
και ας μας τυραννά το ξενύχτι
κι ας βυθιζόμαστε κάποτε σε
αγριεμένα όνειρα.
Οι ρόζοι μας ξέρουν καλά τις τσαπιές της ημέρας,
γνωρίζουν τι κάνει ο άνθρωπος στη νιότη και στη βιάση·
τα δίχτυα ακόμα παραμονεύουν τους καρπούς μας.
Ελιές μας είπανε
και λάδι μας τραβάνε
απʼ το προσκύνημα της Άνοιξης ως
τις βέργες του Χειμώνα.
Αγαπάμε τη νύχτα
κι ας μην κοιμόμαστε ποτέ
κι ας μην χάνουμε τα φύλλα σαν τους άλλους.
Αγαπάμε τη νύχτα γιατί μας κρύβει
και μπορούμε ευκολότερα να πεθάνουμε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
να αγκαλιαζονται ετσι;
Αυτοι ειναι συνεχως αγκαλια με το φοβο του θανατου...
Εμεις απλως πρεπει να τους ξαναπαρουμε τη Γη.
υγ. αφηστε το σε αυτη τη στηλη,
δε μπορουσα να φανταστω πιο ιδανικο θεμα για
την ποιηση του να εισαι ξανα ζωντανος.
ΣΤΟ διαολο συγκινηθηκα (4:43)
Παρτε μας το ψωμι, αν θελετε
παρτε μας τον αερα, αλλα
μη μας παιρνετε το γελιο τους…
(παραφρασμενοι στιχοι απο "το γελιο σου"
του Νερούδα)
Αφιερωμένο στους 33.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν είμαι αχάριστη που γκρινιάζω,
σκεπτόμενη πως...κ είμαι τέρμα ιδιότροπη
ΕΙΡΗΝΗ ΧΑΛΚΟΥ Η ποιήτρα της Νάξου
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Αποδοση: Γιωργος Μιχος
Η αργή μηχανή του απέρωτα
τα γρανάζια της άμπωτης,
τα σώματα που αφήνουνε τα μαξιλάρια,
τα σεντόνια, τα φιλιά.
κι ορθοί μπρος στον καθρέφτη σε ανάκριση,
καθένας για λογαριασμό του,
πια μεταξύ τους δεν κοιτάζονται,
όχι γυμνοί πια για τον άλλον,
πια δεν σ' αγαπώ,
αγάπη μου.
Το απέρωτας, είναι η πρόταση του Κ.Μιχου
για το desamor, που τοσο μας παιδευει.
Μ'αρεσει...
Με καταθλιβει αλλα μ'αρεσει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Σήμερα έστρωσα το τραπέζι.
Είχε μαγειρέψει ο 2.
Ο 1 σερβίρισε το κρασί και φάγαμε[FONT="]
μαζί με τον 1, τον 2 και τον 3.[/FONT] [FONT="]
Σήμερα έστρωσα το τραπέζι.
Είχε μαγειρέψει ο 1.
Ο 2 σερβίρισε το κρασί
και φάγαμε μαζί με τον 1, τον 2 και τον 3.[/FONT]
[FONT="]Σήμερα έστρωσα το τραπέζι.
Είχε μαγειρέψει ο 2.
Ο 3 δεν σερβίρισε το κρασί,
μα φάγαμε μαζί με τον 1, τον 2 και τον 3.[/FONT]
[FONT="]Σήμερα έστρωσα το τραπέζι.
Ο 3 δεν μαγείρεψε.
Ο 1 σερβίρισε το κρασί.
Έτσι ήπιαμε μαζί με τον 1, τον 2 και τον 3.[/FONT]
[FONT="]Σήμερα έστρωσα το τραπέζι.
Ψηφίσαμε να διώξουμε τον 3 επειδή δεν κάνει τίποτε.
Ο 2 δεν ήθελε. Δεν φάγαμε.[/FONT]
[FONT="]Σήμερα έστρωσα το τραπέζι.
Ο 2 δεν μαγείρεψε, γκρίνιαζε που διώξαμε τον 3
και τσακωθήκαμε με τον 1.
Δεν φάγαμε πάλι τίποτα.[/FONT]
[FONT="]Σήμερα έστρωσα το τραπέζι.
Ο 2 γκρίνιαζε στον 1 και μαλώσαμε για τον 3.
Ο 1 τον πυροβόλησε. Δεν φάγαμε.[/FONT]
[FONT="]Σήμερα έστρωσα το τραπέζι.
Ο 1 έκλεγε και έσκουζε για τον 2.
Μετάνιωσε έλεγε, με είχαν πονέσει τα αυτιά μου.
Έβαλε μια θηλιά και κρεμάστηκε.
Δεν φάγαμε τίποτα.[/FONT]
[FONT="]Σήμερα έστρωσα το τραπέζι.
Ξεκρέμασα τον 1, τον έψησα και τον έφαγα.
Μόνος μου.[/FONT]
[FONT="]Σήμερα άρχισα να σπάω τα πιάτα
και να καίω τις χαρτοπετσέτες!
Ανέβηκα στο τραπέζι και έφτιαξα μια θηλιά.
Κρεμάστηκα.[/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Dreamer
Κοιμήθηκα αγκαλιά με τις κατσαρίδες χθες στις 4+57.
Έπαιζε στο μπλουρέι το «Γυμνό Γεύμα» κι εγώ
κοιμόμουν. Ούτε καν πήρα χαμπάρι τι ώρα έφυγε
η….
Οι κατσαρίδες πέρασαν στα όνειρά μου.
Ονειρεύτηκα τον Γουίλιαμ Μπάροουζ (άκου!)
να κάνει ωτοστόπ σε ρωμαϊκό θέρετρο,
«I am William Boroughs an American writer.
Can you help me? I wonna go to my hotel room»
Ξύπνησα στις δέκα σήμερα το πρωί, ξετινάζοντας
κατσαρίδες από πάνω μου, τη ρωμαϊκή άμμο
απʼ τα ρουθούνια και τʼ αυτιά μου. Τις τύψεις
που δεν χαιρέτησα τον Γκόρπα στα γκρέκικα
εκείνο το βράδυ, και γιατί δεν πήγα τον Μπάροουζ
στο ξενοδοχείο, αφού δεν είχα αυτοκίνητο, ο πούστης.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Εμείς δεν πολεμήσαμε
μα κάρφωσαν τον πόλεμο
στις πιο απίθανες σπηλιές του οργανισμού μας
ένα τανκ έρπει στα γενετήσια συμπραττόμενα
τα αιδοία έγιναν κρατήρες που άνοιξαν οι νάρκες
η ουρήθρα έγινε ο τηλεθεατής ενός υποβρύχιου αεροπλάνου
Εμείς δεν πολεμήσαμε
μα έχυσαν την έρημο στα μακαρόνια μας
οι διοικητές των σούπερ μάρκετ φόρεσαν πολιτικά
ο αρακάς τρώγεται ή εκτοξεύεται
οι δρόμοι της πρωτεύουσας ανακατασκευάστηκαν στο διάστημα
για να μπορούν να μας πυροβολούν από ψηλά
Εμείς δεν πολεμήσαμε
όμως από τα ταβάνια μας στάζει αίμα
ένας μεταφυσικός ξυλοδαρμός περιβάλλει την αύρα μας
λέρωσαν το χιόνι και έριξαν στην κατάψυξη εκρηκτικά ψάρια
η γρια που πουλάει φιστίκια στο δρόμο
είναι γυναίκα του μεσίτη που θέλει να πουλήσει τον πλανήτη
Εμείς δεν πολεμήσαμε
γιατί έχουμε ειρήνη
που είναι ντυμένη σκόνη στα σκοτάδια της κουζίνας
και άλλοτε κρύβεται και ψήνεται στη σχάρα
μεταμφιεσμένη σαν αδελφοσύνη
και άλλοτε μπλε σκαραβαίος ανάμεσα στα μαχαιροπήρουνα
Εμείς δεν πολεμήσαμε
κάθε μπαλκόνι έχει ένα πεζοναύτη που φυλάει τα σύνορα
και ειρηνικά τμήματα πάνοπλου στρατού
ποτίζουν τις γλάστρες στις πολυκατοικίες
όπου φυτρώνουν λουλούδια θεσπέσια λουλούδια
απλώνουν τις φαρμακερές ρίζες τους και κατατρώγουν το τσιμέντο
Εμείς δεν πολεμήσαμε
και ο άναρθρος λόγος του εναέριου σκυλόψαρου
που σου ξεκολλάει το δέρμα άγαρμπο χάδι
βγάζοντας τα έντερα ξεκοιλιάζοντάς σε
λουρίδες λουρίδες σαν ένδοξη σημαία των πεδίων
με μια γαλανόλευκη νεκροκεφαλή πειρατικού πλοίου της δικαιοσύνης
Εμείς δεν πολεμήσαμε
το αλφάβητο έγινε ένας ύπουλος μηχανισμός ισότητας
που προστατεύει από το κρύο τη βροχή τον κεραυνό και τις πλημμύρες
εκθέτοντάς σε στη χαοτική συνύπαρξη με τον άφαντο Άλλον
ενώ τα χελιδόνια προσπαθούν να κλαδέψουν τις στέγες των νοσοκομείων
και να φάνε τις πλάκες των τάφων γιατί δεν υπάρχουν ούτε άρρωστοι ούτε νεκροί
Εμείς δεν πολεμήσαμε
γιατί μόνο στον έρωτα μπορούμε να βάλουμε σταυρό στα ψηφοδέλτια
μασκαρεμένος σε κάτι το έναστρο σαν πορνογαλαξίας
γιατί πάντα είναι Απόκριες πάντα είναι ειρήνη
και ο γύφτος χτυπά τρελά δαιμονισμένα χαρούμενα ασταμάτητα
μέχρι να σκάσει η αρκούδα να σωριαστεί ξέχειλη από ελευθερία
το ντέφι του
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
…τραλαλάμ… τραλαλάμ τι ώρα να ’ναι
όλη τη νύχτα χτύπαγα το κουδούνι σου
μα δεν ήσουνα πάνω.
Μη σε νοιάζει… όταν ο κόσμος περνούσε
έκανα πως ψάχνω την τσάντα μου. Ξέρω ’γώ…
έτσι έκανα πάντα
Δεν ήτανε τίποτα σοβαρό δεν ήθελα να σε τρομάξω πάλι
ήθελα μονάχα να σου πω να πάμε να παίξουμε.
Από την άλλη μεριά δεν περνάν αυτοκίνητα
αλήθεια σου λέω
μονάχα καρότσια την πρωτομαγιά κι ακόμα
είναι Νοέμβρης
πάρε αν θες και τ’ άλλα παιδιά μην τους αφήσουμε γέρους
πίσω απ’ το ταχυδρομείο – σκύψε να σου πω –
είναι μια ξύλινη γέφυρα που ενώνει τ’ αστέρια
άμα με πάρεις καβάλα στους ώμους σου
θα κατεβάσω μερικά.
Αν έχεις δουλειά αυτό τον καιρό δεν πειράζει.
Πάμε μια άλλη φορά.
Μόνο μη βγεις, να κοιμηθείς νωρίς
να ξεκινήσουμε πρωί
πριν βγει ο ήλιος
Πριν, πιο πριν, τότε που βγαίνουνε οι αθλητικές
εφημερίδες
Αν θες είναι καλύτερα – καλύτερο –
να κοιμηθούμε αγκαλιά
δε θα βήχω τη νύχτα
δε θα τραβάω τα σεντόνια
θα λουστώ
θα ’μια φρόνιμη
ακούνητη
θα ’μαι σαν πεθαμένη
μη με ξεχάσεις όμως το πρωί
γιατί έχω ακούσει πολλούς ανθρώπους έτσι
που το ’καναν για να μην ενοχλούν τους δίπλα
ή κι έτσι γι’ αστείο
και δεν ξαναξυπνήσανε
κι ούτε που παίξανε
ποτέ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
ΤΣΑΛΑΠΕΤΕΙΝΟΙ
Τσαλαπετεινοί ... και θα γίνουν αυτές οι φιλαρέσκειες
επικύνδινες
ή κράνη το χρώμα των δαμάσκηνων;
Ω! και προπαντός
να τσαλακώσει ένα ζεστό γάντι από καστόρι
κρατώντας ποιες
λιχουδιές βεγγαλικών!
Στο Τυρόλο, όταν τα δάση σκουραίνουν, αποποιούμενα
με όλη τους την ύπαρξη
μια μοίρα
άξια, το πολύ, για νόστιμες κακόγουστες ζωγραφιές,
τη μεταμέλειά μου: την τραχύτητά της, τους καημούς,
αναδίδω τα τροπαίολα του γράμματός της.
Αύγουστος 1916
-απο τη συλλογή ΕΝΕΧΥΡΟΔΑΝΕΙΣΤΉΡΙΟ (1919)
ΑΘΡΑΥΣΤΟ ΠΕΖΟΒΟΛΟ
Στην Γκαλά Ελυάρ
Η περιπολία εκτελεί στους κοιτώνες τις συνήθεις ταχυδακτυλουργίες της. Τη νύχτα, δυο πολύχρωμα παράθυρα μένουν μισάνοιχτα. Από το πρώτο εισχωρούν ελαττώματα με μαύρα φρύδια, στο άλλο οι νεαρές μετανοούσες σκύβουν. Διαφορετικά τίποτε δεν θα διατάρασσε το όμορφο ξυλουργείο του ύπνου. Βλέπουμε χέρια να σκεπάζονται από τα γούνινα μανίκια του νερού. Πάνω στα μεγάλα άσπρα κρεββάτια μπλέκονται βάτα, ενώ τα μαξιλάρια επιπλέουν πάνω σε σιωπές περισσότερο φαινομενικές παρά πραγματικές. Τα μεσάνυχτα, το υπόγειο δωμάτιο γεμίζει αστέρια προς εκείνο το είδος των θεάτρων όπου τα κιάλια έχουν τον κύριο ρόλο. Ο κήπος είναι γεμάτος με επινικελωμένα γραμματόσημα. Υπάρχει ένα μήνυμα αντί μίας σάυρας κάτω από κάθε πέτρα.
-Από τη συλλογή ΓΑΙΟΦΩΣ (1923)
ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΝΟΙΞΤΕ
Τα τζάμια του αέρα σπάζουν με τη σειρά τους
Εδώ και καιρό δεν υπάρχουν πια καθρέφτες
Και οι γυναίκες δεν παραδέχονται πως είναι τόσο όμορφες
μέρα και νύχτα
Καθώς τις πλησιάζουν τα πουλιά που πάνε να καθίσουν
στον ώμο τους
Γέρνουν ελαφρά πίσω το κεφάλι χωρίς να κλείνουν τα μάτια
Το ξύλινο δάπεδο και τα έπιπλα αιμορραγούν
Μια αράχνη ρίχνει τον γαλάζιο της ιστό πάνω σε μια άδεια
κορνίζα
Παιδιά με μια λάμπα στο χέρι προχωρούν μέσα στο δάσος
Ζητούν από τα φύλλα τον ίσκιο των λιμνών
Όμως οι σιωπηλές λίμνες είναι πολύ ελκυστικές
Σε λίγο δεν φαίνεται πια στην επιφάνεια παρά μόνο μια μικρή λάμπα
που χαμηλώνει
Πάνω στις τρεις πόρτες του σπιτιού βρίσκονται καρφωμένες
τρεις άσπρες κουουβάγιες
Σε ανάμνηση των ερώτων της στιγμής
Η άκρη των φτερών τους είναι χρυσαφένια σαν τις χάρτινες
κορώνες που πέφτουν στροβιλιζόμενες από τα ξεραμένα
δέντρα
Η φωνή αυτών των μελετών βάζει γαιδουράγκαθα στα χείλη
Κάτω από το χιόνι το αλεξικέραυνο σαγηνεύει τα πεζόβολα
αστέρια
-Από τη συλλογή ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΟ ΜΕ ΤΑ ΑΣΠΡΑ ΜΑΛΛΙΑ (1932), Στον Πωλ Ελυάρ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Charles Bukowski?
ω γιεα...
Και το μνί χτενίζεται..
Ο Μπουκ ήταν ο πρώτος μου.
Μέχρι τότε ποίηση και τέτοια τα είχα στην απ' έξω.
Ήμουν ένα οργισμένο παιδάκι που έβλεπε πολύ σινεμά,
ελκυόταν απ' το μαρξισμό και άκουγε σαικεντέλικ τρανς.
(σημ: τώρα ακούω πιο εξευγενισμένη, τα πριόνια είναι μνημειακό είδος
κι όχι του γούστου, πια )
Ωσάν ποντικαράς έπεσα πάνω στην αγάπη που ήταν ένας σκύλος απ' την κόλαση
και είπα έδω είμαστε. Κι άρχισε η αυτοκαταστροφή...
πέρασαν χρόνια για να συνειδητοποιήσω την ασημαντότητά μου,
ο χρόνος διαλύθηκε σε κομμάτια. (φχιουυυυμππππ)
Μια θλιβερή Πέμπτη το 94(?) που έμαθα για το θάνατό του
τον αποχαιρέτησα δεόντως μ' ένα ποτήρι στο χέρι: σκοπός να μεθύσω για πρώτη φορά
(παρότι δεν πίνω)
Αποτέλεσμα: η πιο οικτρή αποτυχία σε μεθύσι: έπεσε πολύ γρεναδίνη και το' κανα πετιμέζι
αν και τώρα που το σκέφτομαι υπήρξε και πιο οικτρή...αλλά χέστα γιατί η ρόμπα με κουδούνια καραδοκεί.
Τι χαζό παιδί..
τσάκω δυο (μπόνους) δώρα:
«Όταν σε δέρνουν τόσο πολύ βάναυσα και για τόσο μεγάλο διάστημα,
αποκτάς την τάση να λες τα πράγματα με το όνομά τους - μ' άλλα λόγια,
η κατάσταση αυτή εξαφανίζει κάθε προσχηματική διάθεση από μέσα σου.
Αν επιζήσει κάτι μέσα σου, συνήθως αυτό θα είναι κάτι αυθεντικό.
Οποιοσδήποτε δέχεται τόση βία και τιμωρία στην παιδική του ηλικία,
μπορεί να γίνει δυνατός, σωστός άνθρωπος, ή να γίνει βιαστής, φονιάς,
να καταλήξει σε κάποιο τρελάδικο, ή να χαθεί μέσα στους αμέτρητους δρόμους της ζωής.
Καταλαβαίνετε λοιπόν, πως ο πατέρας μου αποδείχτηκε σπουδαίος λογοτεχνικός
δάσκαλος: με δίδαξε το νόημα του πόνου, του πόνου δίχως αιτία».
"Όποιον και να ρωτήσετε, θα σας πει ότι δεν είμαι και πολύ καλός άνθρωπος.
Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη. Πάντα συμπαθούσα τους παλιανθρώπους,
τους παράνομους και ταρεμάλια... Δε τα γουστάρω εκείνα τα καλοξυρισμένα αγοράκια,
με τη γραβάτα και την καλή δουλειά. Μου αρέσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι,
οι άνθρωποι με τα σπασμένα δόντια, τα σπασμένα μυαλά και τους σπασμένους τρόπους.
Αυτοί με ενδιαφέρουν. Είναι γεμάτοι εκπλήξεις και εκρήξεις. Για μένα οι έκφυλοι έχουν
περισσότερο ενδιαφέρον απο τους αγίους. Οι αλήτες με ξεκουράζουν, γιατί και γω αλήτης είμαι.
Δε γουστάρω τους νόμους, τη θρησκεία, την ηθική και τους κανόνες.
Ο χορός της ζωής
Η περιοχή που διαχωρίζει την ψυχή απ'το μυαλό
προσβάλεται ποικιλοτρόπως
από την εμπειρία -
Κάποιοι χάνουν όλο το μυαλό και γίνονται ψυχή:
τρελοί.
Κάποιοι χάνουν όλοι την ψυχή και γίνονται μυαλό:
διανοούμενοι.
Κάποιοι τα χάνουν και τα δυο και γίνονται:
αποδεκτοί.
Να περιφέρεσαι στην τρέλα
καίγομαι στην κόλαση
αυτό το κομμάτι μου δεν ταιριάζει πουθενά
καθώς οι άλλοι βρίσκουν άλλα
μέρη να επισκεφτούν
άλλα να πουν
ο ένας στον άλλο,
για ν' αξιοποιήσουν
τον χρόνο τους
εγώ
καίγομαι στην κόλαση
κάπου βορείως του Μεξικού.
λουλούδια δεν φυτρώνουν εδώ.
δεν είμαι σαν τους άλλους
οι άλλοι είναι σαν τους άλλους.
μοιάζουν όλοι: πλησιάζουν
ο ένας τον άλλο
συναθροίζονται
στριμώχνονται
είναι εύθυμοι
κι είναι συνάμα ευχαριστημένοι
ενώ εγώ
καίγομαι στην κόλαση.
η καρδιά μου είναι χιλίων ετών.
δεν είμαι σαν τους άλλους.
εγώ θα πέθαινα εκεί που κάνουν τα πικνίκ τους
θα πήγαινα από ασφυξία κάτω από τις σημαίες τους
τα τραγούδια τους με πλήττουν άγρια
οι στρατιώτες τους δεν με συμπαθούν
το χιούμορ τους με πληγώνει
το ενδιαφέρον τους είναι δολοφονικό.
δεν είμαι σαν τους άλλους
καίγομαι
στην κόλαση.
στην κόλαση
του εαυτού μου.
υγ. κάποιοι άνθρωποι δεν τρελαίνονται ποτέ.
πόσο πραγματικά απαίσιες ζωές
πρέπει να ζουν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Παίρνει τηλέφωνο: "Τελειώνεις κανένα γραφτό;"
"Όχι", λέω.
"Τί κάνεις;".
"Τίποτα".
"Έχεις κόσμο;".
"Μόνο τη γάτα".
"Και δεν έχεις τελειώσει κανένα γραφτό;".
"Όχι".
"Είσαι καλά;".
"Ντάξει είμαι".
"Πώς και δεν πήρες τηλέφωνο;".
"Πήρα".
"Ήταν νωρίς"(Παύση).
"Και δεν τελειώνεις κανένα γραφτό;".
"Όχι".
Το γράψιμο δεν είναι δουλειά της πλάκας.
Έχω κάνει ένα κάρο δουλειές της πλάκας.
Αν το γράψιμο άρχιζε να σκαρτεύει,
θα έψαχνα γι' άλλη δουλειά.
Το ξέρω: θέλει το καλό μου.
Το ίδιο κι εγώ.
***
ΒΡΟΧΗ
Μια συμφωνική ορχήστρα.
Πιάνει βροχή.
Παίζουν μια εισαγωγή του Βάγκνερ.
Ο κόσμος παρατά τα καθίσματα κάτω απ' τα δέντρα
και τρέχει το υπόστεγο.
Οι γυναίκες τσιρίζουν, οι άντρες κρατούν την ψυχραιμία τους,
τα μουσκεμένα τσιγάρα πετιούνται.
Ο Βάγκνερ συνεχίζεται κι όλοι είναι κάτω απ' το υπόστεγο.
Ακόμη και τα πουλιά αφήνουν τα δέντρα
κι έρχονται από κάτω.
Ακολουθεί η ραψωδία Νο 2 του Λιστ
και βρέχει ακόμη.
Μα, κοιτάξτε!
Ένας άντρας κάθεται μονάχος στη βροχή
ακούγοντας προσεκτικά.
Το κοινό τον προσέχει. Γυρίζουν και κοιτάνε.
Η ορχήστρα κοιτάζει τη δουλειά της.
Ο άντρας κάθεται μέσα στη νύχτα, στη βροχή,
ακούγοντας προσεκτικά.
Κάτι δεν πάει καλά μ' αυτόν!
Έτσι δεν είναι;
Ήρθε για ν' ακούσει μουσική.
***
ΑΡΙΕΛ
Θεέ μου! Θεέ μου μεγαλοδύναμε!
Θα τελειώσουμε, λοιπόν,
στην άκρη ενός σκοινιού,
σ' ένα βρόμικο μπάνιο,
μακριά απ' το Παρίσι,
μακριά από τα στοργικά πόδια των γυνακών!
Τα πόδια μας κρεμάμενα
πάνω απ' την προστυχιά
του φθαρμένου δαπέδου,
το τηλέφωνο να χτυπά,
τα γράμματα ακόμη κλειστά,
τα σκυλιά να κατουράν' στο δρόμο...
Άλλοι δυνατότεροι από' μένα
δεν κατάφεραν να τα βρουν
με τη ζωή.
Ίσως έπρεπε να δείτε τον αδελφό μου τον Μάρτυ:
ύπουλος, βρόμικος, αξιολάτρευτος.
Μια χαρά
τα πηγαίνει!
***
ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ
Το μέρος ήταν κατάμεστο.
"Τσάρλυ, πάνω έχει μερικές καρέκλες.
Τράβα να φέρεις καμιά",
μου είπε ο εκδότης.
Πήγα και τις κουβάλησα, ανοίξαμε τις μπύρες
κι ο εκδότης είπε:
"Δε γίνονται ζυμώσεις,
θα την κάτσουμε τη βάρκα".
Έτσι, άρχισαν να μιλάνε για ζυμώσεις.
Εώ συνέχισα να πίνω μπύρα
και πήγα για κατούρημα.
Όταν γύρισα η κοπέλα δίπλα μου, είπε:
"Πρέπει να αδειάσουμε τν πόλη'
αυτό πρέπει να γίνει!".
"Προτιμώ ν' ακούσω Χάυδν", είπα.
"Μονάχα σκεφθείτε το", είπε αυτή.
"αν έφευγαν όλοι από την πόλη!".
"Απλώς θα έβρισκαν άλλο μέρος
να μαγαρίσουν", είπα.
"Δε νομίζω πως σου πολυαρέσουν οι άνθρωποι", είπε, κατεβάζοντας όσο μπορούσε την κοντή της φούστα.
"Μόνο αυτοί που θέλουν να γαμηθούν", είπα
Ύτσερα πήγα στο διπλανό μπαρ
και έφερα μια δωδεκάδα μπύρες.
Όταν μπήκα μιλούσαν για Επανάσταση.
Έτσι ξαναγύρισα στα 1935,
ο μόνος μεγάλος εκεί μέσα ήμουν εγώ - 20 χρόνια,
το λιγότερο, πιο γέρος απ 'ολους
και έψαχνα να βρω, τι στο διάβολο ήθελα μαζί τους.
Σε λίγο η συνάντηση τελείωσε
και βγήκαν, όλοι τους: νέοι, στη νύχτα.
Σήκωσα το τηλέφωνο, πήρα τον Τζαων Τ.
"Είσαι 'ντάξει Τζων; Δεν είμαι σόι απόψε!
Έλεγα να περάσω για κάνα ποτό".
Βέβαια, Τσάρλυ, θα σε περιμένω".
"Τσάρλυ", είπε ο εκδότης, "νομίζω πως
οι καρέκλες πρέπει να ξαναπάνε
πάνω!"
Τις κουβάλησα.
Η επανάσταση
τέλειωσε.
CHARLES BUKOWSKI
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Η φωνή μου εξοστρακίζεται πάνω σου
Χάνεται στον κούφιο αέρα
...
Σύντροφοι έπρεπε να 'μαστε
περισσότερο από ποτέ
τώρα
που ατμός σκέπασε τα σπίτια μας
που λιγόστεψαν οι έναστρες νύχτες
και που καταρρέω κάθε πρωί
χωρίς την προσδοκία του θαύματος
Μίμη Κωστήρη από τη συλλογή Της Γής τα Ουσιαστικά
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Αγαπηθήκαμε
στο λερωμένο σεντόνι τʼ ουρανού.
Όταν ο ήλιος έσφαζε
την μέρα
και τους χυμούς της πέταγε
αργά στα κύματα.
Όταν οι πληγές άρχισαν να θρέφουν
τα μελανώματα αποκτούσαν
το χρώμα των μεθυσμένων σου μαλλιών.
Σαν γύριζες το σώμα σου
ακουμπούσες το φεγγάρι
με τα γυμνά σου πόδια
και βλάσταιναν ερυθρά αστέρια.
Ό, τι χώρεσε στην αγκαλιά σου
ήταν δυο σύννεφα βαμμένα
έτοιμα, για την μεταξύ τους επαφή.
Οι σανίδες άνυδρες μετρούσαν
τους παλμούς
και στοιχημάτιζαν την ώρα του τέλους.
Ήμουν κι εγώ εκεί.
Γονάτιζα να χωρέσω τους μηρούς σου.
Λύγιζα για να νοιώσω το ζεστό σου στήθος.
Υπήρχα εκεί για σένα.
Ένα στρώμα με τις κατάλληλες εσοχές
για να κρύψεις και να κρυφτείς.
Ό, τι αγαπήσαμε
ήταν ένας κεραυνός
που ξάπλωσε στο κρεβάτι
για να γλεντήσει με κραυγές
η νύχτα.
Α. Λυμπέρη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ
Σαν έπεσε η βελανιδιά
άλλοι κόψανε ένα κλαδί, το μπήξανε στο χώμα
καλώντας για προσκύνημα στο ίδιο δέντρο,
άλλοι θρηνούσαν σʼ ελεγεία
το χαμένο δάσος, τη χαμένη τους ζωή,
άλλοι φτιάχνανε συλλογές από ξεραμένα φύλλα
τις δείχνανε στα πανηγύρια βγάζανε το ψωμί τους,
άλλοι διαβεβαίωναν τη βλαπτικότητα των φυλλοβόλων
διαφωνώντας όμως στο είδος ή και στην ανάγκη αναδάσωσης,
άλλοι, μαζί κι εγώ, υποστήριζαν πως όσο υπάρχουν
γη και σπόροι υπάρχει δυνατότητα βαλανιδιάς.
Το πρόβλημα του νερού παραμένει ανοιχτό.
Από την ποιητική συλλογή «Προαιρετική στάση» (1967-1973).
Από το βιβλίο: Τίτος Πατρίκιος, «Ποιήματα, ΙΙΙ»,
Κέδρος, Αθήνα 1998, σελ. 174.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
σου το χα πει από την αρχή μωρό μου
οι γυναίκες μου αρέσουν
δεν έχει να κάνει με το πως αισθάνομαι για σένα
αν κάπου βρεθώ και είμαι σε διάθεση
κι αν τους αρέσω,
θα τους το δώσω
και στην αρχή μου είχες πει εντάξει,
μέσα
είναι κι ο λόγος που σου έκανα παιδί
κάτι σαν ξέφρενος εντυπωσιασμός του άντρα που έχει προχωρήσει πολύ στην κυρίαρχη ελευθερία της μήτρας
και ναι είχα απορήσει στην αρχή μαζί σου
η πουριτανή Χριστιανή Ελλάδα μέσα από εσένα με είχε εκπλήξει
δεν το πίστευα ότι μπορούσε μια τέτοια γυναίκα να υπάρχει μέσα στην ανέραστο
είχα πει μέσα εντελώς, το ξέρεις,
αλλά όμως
γιατί, μπορείς να μου πεις γιατί στην πορεία το άλλαξες,
δεν χρειαζόταν όλο αυτό το φιάσκο,
μου είπες σου αρέσει ενώ θα μπορούσες να το πεις από την αρχή πως δεν,
δεν έχω πρόβλημα με το διαφορετικό,
έχω πρόβλημα όμως με τον πουριτανό που παριστάνει τον προοδευτικό,
με αυτόν που δεν ξέρει τι θέλει, αλλά ας το πάρει κι αυτό η ευχή,
δεν έχει να κάνει στη τελική το πράμα έτσι αν και ναι, με πείραξε,
με άλλο είχε να κάνει,
γιατί κάποια στιγμή στάθηκες σε περιπτώσεις που ήταν στο χάρτη απλές ηδονικές κουκίδες: ξέρεις, όταν κάθεται η στιγμή και το δίνω, απλά περνάμε καλά και μετά τίποτα, εξαιρετικά υγιές μέσα στην ωμή του ειλικρίνεια, υπέροχες γυναίκες που μετά ναι, τίποτα. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μία δυο στιγμές. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα τσιγάρο πριν κι ένα τσιγάρο μετά. Ίσως λίγο καλή μουσική στο ενδιάμεσο αν αυτό πρέπει να το ζηλεύεις.
Κι είναι εδώ ακριβώς η θρηνωδώς και το ο έρωτας είναι πιο πάνω απ τον έρωτα,
γιατί ενώ εσύ το άρχιζες το παραμύθι σου να το αλλάζεις
τότε που έλεγες εγώ θέλω σε εμένα ρε καριόλη να το δίνεις και πουθενά αλλού
κι αν είναι να το δίνεις να μαι κι εγώ μαζί
γιατί ρε πούστη γαμημένε έλεγες,
εγώ εσένα μόνο εσένα θέλω και άλλες τέτοιες σούπες του αέρα,
ήρθε λοιπόν εκείνη η στιγμή που ένας χαμένος κάτι σου έγραψε κάτι για Πυθίες και ξεμοναχιάσματα και χιχιχιχι και ψάρωσες και το δεσες σκοινί κορδόνι
και γύρισες μετά το πείσμα και την επιμονή προς τω πολλώ μου, τα έδρανα συμπόσια για να μου πεις κατάμουτρα εσύ η μονογαμική
μου αξίζει και του αξίζω και μαζί του θα πάω, είσαι λίγος και είσαι ένα σίχαμα.
Δεν θα διαφωνήσω.
Κι ούτε θα σου πω ότι με πείραξε κάτι που για καμία άλλη κάτι αντίστοιχο ποτέ δεν σου είπα μʼ όσες θεές κι αν βρέθηκα στους πάγκους ή στις καριόλες.
θα σου πω όμως πως μου χρωστάς ένα πακέτο τσιγάρα Gitanes. Άφιλτρο.
Ταιριάζει με το αψέντι. Αυτό δικό μου.
Καλλέργης Γιώργος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
And if we don't fight
if we don't resist
if we don't organize and unify and
get the power to control our own lives
Then we will wear
the exaggerated look of captivity
the stylized look of submission
the bizarre look of suicide
the dehumanized look of fear
and the decomposed look of repression
forever and ever and ever
And there it is
JAYNE CORTEZ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Αντί στο δάσος να παίζει με τους συνομηλίκους του
κάθεται ο μικρός μου γιος σκυμμένος πάνω απ τα βιβλία
και πιο πολύ του αρέσει να διαβάζει
για τις κομπίνες των λεφτάδων
και τις σφαγές των στρατηγών
καθώς διαβάζει τη φράση, ότι οι νόμοι μας
εξ ίσου απαγορεύουν σε φτωχούς και πλούσιους κάτω
απο τα γεφύρια να κοιμούνται
ακούω το ευτυχισμένο του γέλιο
όταν ανακαλύπτει ότι ενός βιβλίου ο συγγραφέας
πουλημένος είναι
το νεαρό του μέτωπο φωτίζεται. Απ τη μεριά μου
το επιδοκιμάζω. Κι όμως θα 'θελα να μπορούσα
μια εποχή κατάλληλη για τη νεολαία να του προσφέρω
που σ αυτήν στο δάσος θα πήγαινε να παίξει με τους συνομηλίκους του
Μπέρτολντ Μπρεχτ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Το λουλούδι των Άλπεων έλεγε στο κοχύλι : < φέγγεις >
Το κοχύλι έλεγε στη θάλασσα : < αντιλαλείς >
Η θάλασσα έλεγε στο καράβι : < τρεμουλιάζεις >
Το καράβι έλεγε στη φωτιά : < αστράφτεις >
Η φωτιά μού έλεγε : < αστράφτω λιγότερο από τα μάτια της>
Το καράβι μού έλεγε : < τρεμουλιάζω λιγότερο από την καρδιά
σου όταν εκείνη εμφανίζεται >
Η θάλασσα μού έλεγε : < αντιλαλώ λιγότερο απʼ το όνομα της
μέσα στον έρωτά σου >
Το κοχύλι μού έλεγε : < φέγγω λιγότερο από το φώσφορο του
πόθου μέσα στο βαθύ σου όνειρο >
Το λουλούδι των Άλπεων μού έλεγε : < είναι όμορφη >
Κι εγώ έλεγα : < είναι όμορφη , είναι όμορφη, είναι συγκινητική >
Robert Desnos (1900-1945), “Σώμα κι Αγαθά”, μτφρ.: Κώστας Ριτσώνης
ROBERT DESNOS
Ανακαλύπτοντας την αυτόματη γραφή οι υπερρεαλιστές για να την προκαλέσουν κατέφευγαν συχνά σε < ειδικούς> και τους υπνώτιζαν. Μετά από αυτές τις συνεδριάσεις υπνωτιστικού ύπνου διηγιόντουσαν μεταξύ τους τις < εμπειρίες> τους και ξεσπούσαν στα γραφτά τους…Από τους πρώτους στο κίνημα <1922> ο Robert Desnos μιλά συχνά για σκιές και για φαντάσματα γυναικών Στην ποίησή του που μοιάζει με καταγραφή ονείρων < ο ίδιος είχε εργαστεί και σαν μέντιουμ> η πίκρα του έρωτα και της μοναξιάς εμφανίζεται συνήθως σε μεγάλα πεζά ποιήματα αλλού ατόφια υπερρεαλιστικά κι αλλού σαν λαϊκά παραμύθια Οι εμπειρίες του από τα όνειρα, που τα κατέγραφε από μικρό παιδί, μπολιάζονται και με λαϊκές κουβέντες ή λογοπαίγνια-ακούσματα από τη λαχαναγορά του Παρισιού όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια.
Βασικό του βιβλίο είναι το ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΑΓΑΘΑ που περιέχει τα καλλίτερα ποιήματα της φλογερής νεότητάς του < γεμάτη πάθος, δημοσιεύσεις, μανιφέστα και έριδες>. Αποχώρησε από τον υπερρεαλισμό το 1930.Έλαβε μέρος στην αντίσταση κατά των Γερμανών και πέθανε από κακουχίες το 1945 στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως της Τερεζίνας.
Μετάφραση-σημείωμα: KΩΣΤΑΣ ΡΙΤΣΩΝΗΣ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
ΜΗΝ ΠΑΡΑΣΥΡΕΣΘΕ
1
Εμποδίστε τους να σας πλανεύουνε!
Δεν υπάρχει επιστροφή,
κι η μέρα είναι προ των θυρών σας.
Μην παρασύρεσθε απʼ της νυχτιάς τους ανέμους,
γιατί δεν θε να δείτε ποτέ σας πάλι ξημέρωμα.
2
Εμποδίστε τους να σας εξαπατούν!
Η ζωή είναι μικρή· μικρή και τόσο λίγη.
Με μεγάλες να την καταπιείτε ρουφηξιές!
Σαν θα φύγετε και θα την εγκαταλείψτε,
δεν θά ʼστε καν ικανοποιημένοι.
3
Μην τρεφόσαστε μʼ ελπίδες ψεύτικες!
Δεν σας περισσεύει ούτε στιγμή!
Στους σωσμένους τη μούχλα αφήστε ακέραιη.
Το πιό σημαντικό είναι η ζωή,
μα κανέναν μας δεν περιμένει.
4
Εμποδίστε τους να σας πλανεύουνε!
Αγγαρείες και τάματα – σβήστε τα!
Και γιατί να σας μασάει ο φόβος τα σκώτια;
Όπως όλα τα ζώα, κι εσείς θα πεθάνετε,
και μετά άλλο τίποτα δεν θα υπάρχει.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Δεν δίνω φράγκο αν οι γυναίκες
έχουν τα στήθια σαν μανόλιες ή σαν ξεραμένα σύκα
μιαν αφή από ροδάκινο ή από γυαλόχαρτο.
Δίνω σημασία ίση με το μηδέν,
στο γεγονός να ξημερώνουν με αναπνοή αφροδισιακή
ή αναπνοή εντομοκτόνου.
Είμαι τελείως ικανός να ανεχτώ εκ μέρους τους
μια μύτη που θα έπαιρνε πρώτο βραβείο
σε μιαν έκθεση για καρότα
αλλά αυτό ναι, και σ' αυτό είμαι αμετάπειστος, δεν τους συγχωρώ
κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες να μην ξέρον να πετούν.
Αν δεν ξέρουν να πετούν, χάνουν τον καιρό τους
όσες προσπαθούν να με αποπλανήσουν.
Ολιβέριο Χιρόνδο, Απόσπασμα από την ταινία Το Σκοτεινό Μέρος της Καρδιάς.
Οι σωστές κυρίες ξέρουν να καθορίζουν τις τιμές των πτήσεων...
Βαρύ το τίμημα να ανακατεύεσαι με σύννεφα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Μη με διαβάζετε όταν δεν έχετε
παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων
ή έστω μνημόσυνα.
Όταν δεν έχετε
μαντέψει τη δύναμη
που κάνει την αγάπη
εφάμιλλη του θανάτου.
Όταν δεν αμολήσατε αητό την Καθαρή Δευτέρα
χωρίς να τον βασανίζετε
τραβώντας ολοένα το σπάγγο.
Όταν δεν ξέρετε πότε μύριζε τα λουλούδια
ο Νοστράδαμος.
Όταν δεν πήγατε τουλάχιστο μια φορά
στην Αποκαθήλωση.
Όταν δεν ξέρετε κανέναν υπερσυντέλικο.
Αν δεν αγαπάτε τα ζώα
και μάλιστα τις νυφίτσες.
Αν δεν ακούτε τους κεραυνούς ευχάριστα
οπουδήποτε.
Όταν δεν ξέρετε πως ο ωραίος Modigliani
τρεις η ώρα τη νύχτα μεθυσμένος
χτυπούσε βίαια την πόρτα ενός φίλου του
γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόν
κι άρχισε να διαβάζει ώρες δυνατά
ενοχλώντας το σύμπαν.
Όταν λέτε τη φύση μητέρα μας και όχι θεία μας.
Όταν δεν πίνετε χαρούμενα το αθώο νεράκι.
Αν δεν καταλάβατε πως η Ανθούσα
είναι μάλλον η εποχή μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ.
Μη με διαβάζετε
όταν έχετε δίκιο.
Μη με διαβάζετε όταν
δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα.
Ώρα να πηγαίνω
δεν έχω άλλο στήθος.
Νίκος Καρούζος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Διάλειμμα πέντε λεπτών
Είχα έναν ελβετό φίλο που τον λέγανε Jacques Dingue.
(Σ.τ.μ Dingue στα γαλλικά σημαίνει βλαμμένος).
Ζούσε στο Περού σε υψόμετρο 4.000 μέτρων.
Εδώ και μερικά χρόνια,έφυγε για να εξερευνήσει αυτές
τις περιοχές κι είχε πέσει θύμα της γοητείας μιας παράξενης
Ινδιάνας που τον είχε κυριολεκτικά τρελάνει με την άρνησή της
να του δοθεί. Σιγά-σιγά είχε εξασθενήσει τόσο, που ούτε από την
καλύβα που είχε εγκατασταθεί δεν έβγαινε. Ένας Περουβιανός
γιατρός που τον είχε συνοδέψει ως εκεί τον περιποιόταν για
να του γιατρέψει μιά μαλάκυνση εγκεφάλου την οποία
έκρινε ως ανίατη!
Κάποια νύχτα, μια επιδημία γρίπης ξέσπασε στην μικρή
Ινδιάνκη φυλή που φιλοξενούσε τον Jacques Dingue. Όλοι
ανεξαιρέτως έπεσαν θύματα της γρίπης και από τους διακό
σιους ιθαγενείς, εκατόν εβδομήντα οχτώ πέθαναν μέσα σε
λίγες μέρες. Πολύ σύντομα ο Περουβιανός γιατρός, γύρισε
σαν τρελός στη Λίμα... Ο φίλος μου εν τω μεταξύ, κόλλησε
κι αυτός την αρρώστια κι ακινητοποιήθηκε από τον πυρετό.
Λοιπόν όλοι οι νεκροί Ινδιάνοι, είχαν από ένα η περισσό
τερα σκυλιά, τα οποία σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα
μείνανε με μοναδική τροφή τους κυρίους τους. Κατατρώγα
νε τα πτώματα κι ένα απ' αυτά, έφερε μέσα στην καλύβα του
Dingue, το κεφάλι της Ινδιάνας την οποία είχε ερωτευτεί ο
φίλος μου... Την αναγνώρισε αμέσως και οπωσδήποτε θα
δοκιμάστηκε από μια έντονη συγκίνηση, γιατί ξαφνικά
γιατρεύτηκε από την τρέλα του κι από τον πυρετό. Ξανα
βρήκε τις δυνάμεις του λοιπόν και παίρνοντας το γυναικείο
κεφάλι από τα δόντια του σκύλου, διασκέδαζε με το να το
πετά στην άλλη άκρη της καλύβας και να φωνάζει στο ζώο
να του το φέρει πίσω. Τρεις φορές ξανάρχισε αυτό το
παιχνίδι, το σκυλί ξανάφερνε το κεφάλι, κρατώτας το με
τα δόντια του από τη μύτη, αλλά την τρίτη φορά, ο Jacques
Dingue το πέταξε πιο δυνατά κι έσκασε στον τοίχο, οπότε
προς μεγάλη του χαρά, ο ποιητής μπόρεσε να πιστοποιήσει
πως τα μυαλά που είχανε πεταχτεί έξω απ' το κρανίο δεν
παρουσίαζαν παρά μονάχα μια περιέλιξη με αποτέλεσμα να
παρουσιάζεται ένα σχήμα που θα μπορούσε κανείς να το δει
σαν ένα ζευγάρι κωλομέρια!
Jesus-Crist rastaquere
Το παιδί
Το φθινόπωρο έχει μαραθεί
από το παιδί
που αγαπήσαμε.
Σαν το γύπα
πάνω στο ψοφίμι
ελαττώνει την οικογένεια του
κι εξαφανίζεται
σαν πεταλούδα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Τσακώνονταν με το ξυπνητήρι. «Σκάσε ρε γ@μημένο» «μα, αφού μού είπες να σε ξυπνήσω στις έξι, ρε ηλίθιε»
Τσακώνονταν με το ασανσέρ. «-Έλα ρε πούστικο επιτέλους» «-έρχομαι, δεν είσαι ο μόνος καθυστερημένος σ' αυτήν την κώλο-πολυκατοικία του κερατά»
Τσακώνονταν με το αυτοκίνητο. «-Πάρε μπρος ρε ηλίθια σακαράκα» «-ας μού είχες κάνει και κανένα σέρβις, ρε άχρηστε- αλλά τί να περιμένεις από τέτοιον λούζερ»
Τσακώνονταν με το φανάρι. «-Άλλαξε ρε σκατοκόκκινο άλλαξε γ@μώ την *** μου» «-Να περιμένεις τη σειρά σου, ρε πυροβολημένε»
Τσακώνονταν με την τηλεόραση. «-Πάλι τίποτα δεν έχει να δεις, το μ@λ@κισμένο το χαζοκούτι» «-άμα δε σού αρέσω πάνε στο Μέγαρο να δεις καμμιάν όπερα, καριόλη»
Τσακώνονταν και με το κρεβάτι του. «-Σε βαρέθηκα, είσαι σκληρό και παγωμένο σαν φέρετρο» «-μη μού στεναχωριέσαι, και δε θʼ αργήσεις να παρκάρεις και σε τέτοιο»
......
Τσακώνονταν συνέχεια, χυδαία, με τα πάντα - με όλα τα άψυχα
Με τους ανθρώπους δεν τσακωνόταν πιά, δεν άξιζε τον κόπο-
κανείς δεν είχε πιά κουράγιο να τού απαντήσει
Μαύρος Γάτος - Λίγο πριν
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Πάρε τη λέξη πεταλούδα. Για να πεις αυτή τη λέξη δεν χρειάζεται να
κάνεις τη φωνή σου πιο ελαφριά από ένα γραμμάριο, ούτε χρειάζεται
να την εφοδιάσεις με μικρά σκονισμένα φτερά. Δεν χρειάζεται να
φανταστείς μιαν ηλιόλουστη ημέρα ή ένα χωράφι με ασφοδέλους.
Δεν είναι απαραίτητο να είσαι ερωτευμένη, ή να έχεις ερωτευτεί τις
πεταλούδες. Η λέξη πεταλούδα δεν είναι η πραγματική πεταλούδα.
Υπάρχει η λέξη μα υπάρχει και η πεταλούδα. Αν μπερδέψεις αυτά τα
δυο, οι άνθρωποι θα έχουν κάθε δικαίωμα να σε κοροϊδεύουν.
Μην το παρακάνεις με τη λέξη. Μήπως προσπαθείς να υπονοήσεις
ότι αγαπάς τις πεταλούδες τελειότερα από οποιονδήποτε άλλον,
ή ότι πραγματικά αντιλαμβάνεσαι τη φύση τους; Η λέξη πεταλούδα
είναι απλά ένα δεδομένο. Δεν είναι μια ευκαιρία για να πλανιέσαι στον αέρα,
να πετάξεις ψηλά, να πιάσεις φιλία με τα λουλούδια, να συμβολίσεις
την ομορφιά και το εύθραυστο, ή να υποδυθείς την πεταλούδα με
οποιονδήποτε άλλον τρόπο. Μην υποδύεσαι τις λέξεις. Ποτέ μην
προσπαθήσεις να υψωθείς από το πάτωμα, όταν μιλάς για πέταγμα.
Ποτέ μην κλείνεις τα μάτια, μην τινάζεις απότομα το κεφάλι σου στο πλάι,
όταν μιλάς για θάνατο. Μην καρφώνεις τα φλογισμένα σου μάτια πάνω μου
όταν μιλάς για έρωτα. Αν θέλεις να με εντυπωσιάσεις όταν μιλάς για έρωτα
βάλε το χέρι σου στην τσέπη ή κάτω από το φόρεμά σου και χαϊδέψου.
Αν η φιλοδοξία σου και η πείνα σου για χειροκρότημα σε έκαναν να μου
μιλήσεις για έρωτα, θα 'πρεπε να μάθεις πώς να το κάνεις χωρίς να ξεφτιλίζεις
τον εαυτό σου ή το κείμενο.
Ποιά είναι η έκφραση που απαιτούν οι καιροί; Οι καιροί απαιτούν μη έκφραση
έτσι κι αλλιώς. Η εποχή δεν ζητάει καμιά απολύτως έκφραση. Έχουμε δει
φωτογραφίες με χαροκαμένες Ασιάτισσες μητέρες. Δεν μας αφορά η αγωνία
των οργάνων σου που πασπατέυεις. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς
να εκφράσεις με το πρόσωπό σου, που να μπορεί να συναγωνιστεί με τη
φρίκη αυτής της εποχής. Μην προσπαθήσεις καν. Το μόνο που θα καταφέρεις
είναι να φέρεις τον εαυτό σου αντιμέτωπο με τη χλεύη εκείνων που έχουν νιώσει
αυτά τα πράγματα βαθιά. Έχουμε δει στις ειδήσεις ανθρώπους στο έπακρο του
πόνου και του ξεριζωμού. Όλοι ξέρουν ότι τρως καλά κι ότι πληρώνεσαι κιόλας
για να σταθείς εδώ. Κάνεις αυτό που κάνεις μπροστά σε ανθρώπους που βίωσαν
την καταστροφή. Αυτό θα έπρεπε να σε κάνει πολύ μετρημένη.
Πες τις λέξεις δώσε το δεδομένο, κάνε στην άκρη. Όλοι ξέρουν ότι υποφέρεις.
Δεν μπορείς να πεις στο ακροατήριο όλα όσα ξέρεις για τον έρωτα με κάθε
γραμμή που θα απαγγέλεις για τον έρωτα. Παραμέρησε και θα ξέρουν ό,τι ξέρεις
γιατί ήδη το ξέρουν. Δεν έχεις να τους μάθεις τίποτα. Δεν είσαι πιο όμορφη απ' αυτούς.
Ούτε πιο σοφή. Μην τους βάζεις τις φωνές. Μην τους βιάζεις στην ψύχρα.
Αυτό είναι κακό σεξ. Αν τους δείξεις το περίγραμμα των γεννητικών σου οργάνων,
τότε δώσε τους κι αυτό που τάζεις. Να θυμάσαι ότι πραγματικά, οι άνθρωποι
δεν θέλουν έναν ακροβάτη στο κρεβάτι τους. Ποιά είναι η ανάγκη μας;
Να είμαστε κοντά στον φυσικό άντρα, να είμαστε κοντά στη φυσική γυναίκα.
Μην παριστάνεις ότι είσαι μια λατρεμένη τραγουδίστρια μ' ένα τεράστιο πιστό
ακροατήριο που σε ακολούθησε στα πάνω και στα κάτω της ζωής σου
μέχρι τούτη εδώ τη στιγμή. Οι βόμβες, τα φλογοβόλα κι όλα τα σκατά
κατέστρεψαν πολλά περισσότερα από δέντρα και χωριά. Κατέστρεψαν και τη σκηνή.
Νόμισες ότι το επάγγελμά σου θα γλίτωνε από τη γενική καταστροφή;
Δεν υπάρχει πια σκηνή. Δεν υπάρχουν πια φώτα της ράμπας και προβολείς.
Στέκεσαι μέσα στον κόσμο. Γι αυτό να είσαι σεμνή. Πες τις λέξεις,
δώσε τα δεδομένα, παραμέρισε. Στάσου μόνη. Σαν να είσαι στο δωματιό σου.
Μην το παίζεις.
Αυτό είναι ένα εσωτερικό τοπίο. Είναι μέσα. Είναι πολύ προσωπικό.
Σεβάσου την προσωπική ησυχία του υλικού. Αυτά τα κομμάτια
γράφτηκαν στη σιωπή. Το θάρρος του παιχνιδιού είναι να το αρθρώσεις.
Η πειθαρχία του είναι να μην το παραβιάσεις. Κάνε το ακροατήριο να
νιώσει την αγάπη σου για μια τέτοια ήσυχη συνθήκη, παρ' όλο που αυτή
είναι ανύπαρκτη. Να είστε καλές πουτάνες. Το ποίημα δεν είναι σλόγκαν.
Δεν μπορεί να σε διαφημίσει. Δεν μπορεί να προωθήσει τη φήμη σου
ως ευαίσθητης. Δεν είσαι επιβήτορας. Δεν είσαι η γυναίκα φονιάς.
Όλες αυτές οι βλακείες περί γκανγκστερ του έρωτα.
Είσατε σπουδαστές της πειθαρχίας. Μην " παίζετε" τις λέξεις.
Οι λέξεις πεθαίνουν όταν τις "παίζετε", μαραίνονται και μετά,
το μόνο που απομένει είναι η φιλοδοξία σας.
Πες τις λέξεις με την ακρίβεια που θα τσέκαρες έναν κατάλογο πλυντηρίου.
Μην αρχίσεις να συγκινείσαι με το δαντελένιο μπλουζάκι.
Μην καυλώνεις όταν λες βρακί. Μην αρχίζεις να ανατριχιάζεις με την πετσέτα.
Τα σεντόνια δεν πρέπει να σου βγάζουν μιαν ονειροπόλα έκφραση στα μάτια.
Δεν υπάρχει λόγος να κλάψεις με τη λέξη μαντίλι. Οι κάλτσες δεν είναι εδώ
για να σου θυμίζουν παράξενα και μακρινά ταξίδια.
Όλα αυτά είναι απλά η μπουγάδα σου. Είναι μόνο τα ρούχα σου.
Μην κάνεις μπανιστήρι μέσα από αυτά. Απλά φόρα τα.
Το ποίημα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια πληροφορία.
Είναι το Σύνταγμα της έσω χώρας. Αν το απαγγείλεις με στόμφο
και το φουσκώσεις με ευγενικές προθέσεις, τότε δεν θα είσαι καλύτερη
από τους πολιτικούς που τόσο περιφρονείς. Τότε, θα είσαι απλά κάποιος
που κουνάει μια σημαία και κάνει την πιο φτηνή έκκληση σ' ένα είδος
συναισθηματικού πατριωτισμού. Να σκέφτεσαι τις λέξεις σαν επιστήμη,
όχι σαν τέχνη. Είναι μια αναφορά. Είσαι ομιλήτρια σε μια συνεδρίαση του
Κλαμπ Εξερευνητών του Ομίλου του Νάσιοναλ Τζεογκράφικ.
Αυτοί οι άνθρωποι γνωρίζουν όλα τα ρίσκα της ορειβασίας.
Σε τιμούν, παίρνοντας ως δεδομένο ότι τα γνωρίζεις.
Αν τους τρίψεις τη μούρη μέσα σ' αυτά, θα είναι σαν να τους προσβάλλεις
για τη φιλοξενία τους. Μίλα τους για το ύψος του βουνού, τον εξοπλισμό
που χρησιμοποίησες, να είσαι συγκεκριμένη όσον αφορά τις επιφάνειες
και το χρόνο που σου χρειάστηκε για ν' ανέβεις. Μη χειριστείς το ακροατήριο
για να εκμαιεύσεις κομένες ανάσες κι αναστεναγμούς. Αν γίνεις άξια γι αυτά,
αυτό δεν θα οφείλεται στην εκτίμηση που είχες εσύ για το συμβάν,
αλλά στη δική τους. Αυτό θα γίνει από τα στατιστικά στοιχεία
κι όχι από το τρέμουλο της φωνής σου ή το σκίσιμο του αέρα με τα χέρια σου.
Θα γίνει με τα δεδομένα και την ήσυχη οργάνωση της παρουσίας σου.
Απόφυγε τη διάνθιση. Μη φοβηθείς να είσαι αδύναμη.
Σου πηγαίνει να 'σαι κουρασμένη. Μοιάζεις ότι θα μπορούσες να
συνεχίζεις πολύ ακόμα. Έλα τώρα στην αγκαλιά μου.
Για μένα είσαι η εικόνα της ομορφιάς.
Μετ. Λίνα Νικολακοπούλου
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ένα αυτοκίνητο περνάει με κόκκινο και
γίνεται θρύψαλα
πάνω σʼ έναν τοίχο
Σʼ ένα άλλο φανάρι ένας μετανάστης
προσπαθεί να πουλήσει ό, τι δεν κατάφερε να πουλήσει κανείς μέχρι τώρα
Μια μάνα σφίγγει στην αγκαλιά της με δύναμη
ένα μωρό και το σκάει
Το χαλάκι της εξώπορτας αρχίζει να πετάει
αρνούμενο την ταπεινότητά του
Ένα βιολί τρελαίνεται κι ακούγεται
σαν πιάνο
Ένα πιάνο τρελαίνεται κι ακούγεται
σαν σφυρί που καρφώνει στραβά ένα καρφί στον τοίχο
Εκεί κρεμάω έναν τεράστιο καθρέφτη
κι αυτός πέφτει
και γίνεται χίλια κομμάτια
Εφτά χρόνια γρουσουζιά ακόμα,
[έχω κι ένα υπόλοιπο απʼ τον παλιό λογαριασμό]
Ένα ρολόι
γίνεται μολύβι
ένα μολύβι γίνεται νανούρισμα
ένα νανούρισμα γίνεται
μοιρολόι
κι έτσι πάλι ξαγρυπνώ.
Ένα κουνούπι αυτοκτονεί υπερήφανο
πίνοντας το αίμα του
για να μην το σκοτώσω•
μʼ αυτό τον τρόπο παραμένει νεκρό για πάντα
Εν ολίγοις, θέλω να σας πω πως
αλλάζουν τα πράγματα
Η βροχή μέσα
περίσσεψαν μόνο αυτά εδώ τα ψίχουλα
ένα μολύβι
ένα στόμα που γελάει
ένας φλιτζάνι από καφέ άπλυτο για αιώνες
ένα θυμωμένο ρούχο
που δεν ήρθες
μια τσαλακωμένη επιθυμία που ταξίδεψε ποδοπατούμενη απʼ το πλήθος
την πάτησα κι εγώ κάποτε
πλήθος ήμουν
δεν την είδα
τώρα περίσσεψαν μόνο αυτά εδώ τα ψίχουλα
θα τα αφήσω
να ζήσουν ήσυχα
για πάντα
πάνω στο τραπέζι
και θα μετακομίσω
Ειρήνη Σουργιαδάκη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Πάρτε μια εφημερίδα
Πάρτε ένα ψαλίδι
Διαλέξτε από την εφημερίδα ένα άρθρο στο μέγεθος του ποιήματος που θέλετε να κάνετε
Κόψτε με το ψαλίδι το άρθρο
Κατόπιν κόψτε προσεκτικά τις λέξεις που αποτελούν το άρθρο και βάλτε τις μέσα σε μια τσάντα
Ταρακουνήστε μαλακά την τσάντα
Κατόπιν αρχίστε να βγάζετε από την τσάντα τη μία λέξη μετά την άλλη
Αντιγράψτε τις ευσυνείδητα
Με τη σειρά που βγήκαν από την τσάντα
Το ποίημα θα σας μοιάζει
Και να που γίνατε ένας απείρως πρωτότυπος συγγραφέας με μια χαριτωμένη ευαισθησία, έστω κι αν δεν σας καταλαβαίνει το άξεστο κοπάδι
ΤΡΙΣΤΑΝ ΤΖΑΡΑ, από το Μανιφέστο για τον αδύναμο έρωτα και τον πικρό (Δεκέμβρης 1920)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Φερνάντο Πεσσόα
Nα θέλεις λίγα: θα τα έχεις όλα.
Tίποτε να μη θέλεις: θα είσαι ελεύθερος.
O ίδιος ο έρωτας που νιώθουν
Για μας, μας απαιτεί, μας καταπιέζει.
Για να είσαι μεγάλος, να είσαι ακέραιος: Tίποτε
Δικό σου να μην υπερβάλλεις ή να μη διαγράφεις.
Nα είσαι όλα σε κάθε πράγμα. Nα βάζεις όσα είσαι
Kαι στο ελάχιστο που κάνεις.
Eτσι σε κάθε λίμνη ολόκληρη η σελήνη
Λάμπει, γιατί ζει ψηλά.
Aναρίθμητοι ζουν μέσα μας,
Aν σκέφτομαι ή αν νιώθω, αγνοώ
Ποιος μέσα μου σκέφτεται ή νιώθει.
Eίμαι μονάχα ο τόπος
Oπου νιώθουν ή σκέφτονται.
Eχω περισσότερες από μια ψυχές.
Yπάρχουν περισσότερα εγώ απ' το ίδιο το εγώ μου.
Yπάρχω ωστόσο
Aδιάφορος για όλους,
Tους κάνω να σιωπούν: εγώ μιλάω.
Oι διασταυρωμένες παρορμήσεις
Oσων νιώθω ή δεν νιώθω
Πολεμούν μες σ' αυτόν που είμαι.
Tις αγνοώ. Tίποτε δεν υπαγορεύουν
Σ' αυτόν που γνωρίζω ότι είμαι: εγώ γράφω.
O θεός Παν δεν πέθανε,
Σε κάθε κάμπο που δείχνει
Στα χαμόγελα του Aπόλλωνα
Tα γυμνά στήθη της Δήμητρας -
Aργά ή γρήγορα θα δείτε
Nα εμφανίζεται εκεί
O θεός Παν, ο αθάνατος.
Oχι δε σκότωσε άλλους θεούς
O θλιμμένος χριστιανός θεός.
O Xριστός είναι ένας ακόμη θεός,
Ίσως ένας που έλειπε.
O Παν συνεχίζει να δίνει
Tους ήχους απ' τον αυλό του
Στ' αυτιά της Δήμητρας
Που καμαρώνει στους κάμπους.
Oι θεοί είναι οι ίδιοι,
Πάντοτε λαμπεροί και γαλήνιοι,
Γεμάτοι από αιωνιότητα
Kαι περιφρόνηση για μας,
Φέρνοντας τη μέρα και την νύχτα
Kαι τις χρυσαφένιες σοδειές
Oχι για να μας δώσουν
Tη μέρα και την νύχτα και το στάρι
Mα για άλλον και θείο
Tυχαίο σκοπό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.
Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν
έμενα στο προσκέφαλό μου μπρούμυτα
τιμωρημένη
ώρες και ώρες.
Ένιωθα το δωμάτιό μου ανέβαινε
δεν ονειρευόμουν -ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να το πω
κάτι σαν την «ανάμνηση του μέλλοντος»
όλο δέντρα που έφευγαν βουνά που άλλαζαν όψη
χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά
σαν εφηβαία -φοβόμουνα και μου άρεσε
ν' αγγίζω μόλις τα καμπαναριά
να τους χαϊδεύω τις καμπάνες σαν όρχεις και να χάνομαι...
Άνθρωποι μ' ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά
και μου χαμογελούσανε·
κάποτε μου χτυπούσανε στο τζάμι: «Δεσποινίς»
φοβόμουνα και μου άρεσε.
'Ήταν οι «πάνω άνθρωποι» έτσι τους έλεγα
δεν ήταν σαν τους «κάτω»·
είχανε γενειάδες και πολλοί κρατούσανε στο χέρι μια γαρδένια ·
μερικοί μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα
και μου 'βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικάπ.
'Ήταν θυμάμαι «Η Αννέτα με τα σάνταλα»
«Ο Γκέυζερ της Σπιτσβέργης»
το «Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δε θα μας έρθει»
(ναι θυμάμαι και άλλα)
το ξαναλέω- δεν ονειρευόμουν
αίφνης εκείνο το «Μισάνοιξε το ρούχο σου κι έχω πουλί για σένα».
Μου το 'χε φέρει ο Ιππότης-ποδηλάτης
μια μέρα που καθόμουνα κι έκανα πως εδιάβαζα
το ποδήλατό του με άκρα προσοχή
το 'χε ακουμπήσει πλάι στο κρεβάτι μου·
υστέρα τράβηξε το σπάγκο κι εγώ κολπώνομουν μες στον αέρα
φέγγανε τα χρωματιστά μου εσώρουχα
κοίταζα πόσο διάφανοι γίνονται κείνοι που αγαπούνε
τροπικά φρούτα και μαντίλια μακρινής ηπείρου·
φοβόμουνα και μου άρεσε
το δωμάτιο μου ανέβαινε
ή εγώ —δεν το κατάλαβα ποτέ μου.
Είμαι από πορσελάνη και μαγνόλια
το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας
ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες όπως
ένας απειροελάχιστος σεισμός
που τον νιώθουν μονάχα οι σκύλοι και τα νήπια·
δεοντολογικά θα πρέπει να είμαι τέρας
και όμως η εναντίωση
αείποτε μ' έθρεψε και αυτό εναπόκειται
σ' εκείνους με το μυτερό καπέλο
που συνομιλούν κρυφά με τη μητέρα μου
τις νύχτες να το κρίνουν. Κάποτε
η φωνή της σάλπιγγας από τους μακρινούς στρατώνες
με ξετύλιγε σαν σερπαντίνα και όλοι γύρω μου
χειροκροτούσαν -απιστεύτων χρόνων θραύσματα
μετέωρα όλα.
Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές
μπρούμυτα στο προσκέφαλό μου
θωρούσα τις πηγές με το άσπιλο λευκό που με πιτσίλιζαν
τι ωραία Θεέ μου τι ωραία
χάμου στο χώμα ποδοπατημένη
να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου
ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Μεσ'από το δικό σου βάθος, και γονατισμένο,
ένα παιδί, θλιμμένο όπως εγώ, μας βλέπει.
Απ'τη ζωή αυτή που στις φλέβες του θα καίει
θα 'πρεπε να δεθούνε οι ζωές μας.
Μέσα απ΄τα χέρια αυτά, παιδιά των χεριών σου,
θα 'πρεπε να σκοτώσουν τα δικά μου χέρια.
Απ' τα ανοιχτά του μάτια μες στη γη
θα δω δάκρυα στα δικά σου κάποια μέρα.
2
Εγώ δεν το θέλω, Αγαπημένη
Για να μην τίποτα μας δένει
μη μας ενώνει τίποτα.
Ούτε η λέξη που αρωμάτισε το στόμα σου,
ούτε αυτό που δεν είπανε οι λέξεις.
Ούτε του έρωτα η γιορτή που εμείς δεν είχαμε,
ούτε οι λυγμοί σου δίπλα στο παράθυρο.
3
( Αγαπώ των ναυτικών των έρωτα
που φιλάνε και παν.
Αφήνουν μονάχα μια υπόσχεση
και πια δε γυρνάν.
Σε κάθε λιμάνι κάποια τους προσμένει:
οι ναυτικοί φιλάνε και παν.
Μια νύχτα πλαγιάζουνε με τη θανή τους
σε στρώμα της θαλάσσης τα νερά)
4
Τον έρωτα αγαπώ που μοιράζεται
σε φιλιά, στρώμα, ψωμί.
Έρωτας που μπορεί να είναι αιώνιος
και μπορεί να κρατάει μια στιγμή.
Έρωτας που ζητάει να λευτερώνεται
για να μπορεί να ξαναερωτευτεί.
Έρωτας θεοποιημένιος που έρχεται.
Και θεοποιημένος θα ξαναχαθεί.
5
Πια δεν θα χαίρονται τα μάτια μου στα μάτια σου,
πια δεν θα γλυκαθεί ο πόνος μου μαζί σου.
Μα όπου και να πάω θα 'χω τη ματιά σου
κι όπου βαδίσεις θα τον κουβαλάς τον πόνο μου.
Ήμουν δικός σου, δική μου εσύ. Θα είσαι αυτού που σ' αγαπά,
αυτού που κόβει στο κηπάκι σου ό,τι εγώ έχω σπείρει.
Εγώ φεύγω. Είμαι θλιμμένος μα πάντα είμαι θλιμμένος.
Έρχομαι από τα χέρια σου. Δεν ξέρω για που πάω.
... Απ' την καρδιά σου μου λέει αντίο ένα παιδί.
Κι εγώ του λέω αντίο.
Crepusculario 1923
Πάμπλο Νερούδα, Farewell
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Φύσα φύσα το χρυσαλιφούρφουρο,
φύσα και την άνοιξη να φέρεις..
Κι αν πετάξεις σα φτερό και πούπουλο
κάποιος σ'αγαπάει και δε το ξέρεις...
φύσα φύσα το χρυσαλιφούρφουρο,
που κρατάς την άνοιξη στο χέρι
κι όταν γίνει σκόνη και χρυσόσκονη
κάποιoν αγαπάς και δε το ξέρει...
εδώ λιλιπούπολη...
Αχ ρόζα ρόζα ροζαλία
πάμε μαζί στη συναυλία
να ανθίσει μ'όλα τα βιολιά
μια ροζ μεγάλη βυσσινιά
στο πρώτο μας φιλί...
αχ....
Βλήτα και σπανάκι χορεύουνε συρτάκι στο χορό των μπιζελιών!
Και η μπάμια η μεγάλη χορεύει πεντοζάλη πάνω στην πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν..
με ένα πράσινο καινούργιο παπιγιόν!!
Μιλάμε για Brutal καταστάσεις!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Χρήστος Μπουλώτης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
χρησιμότητος, εσόδων, σήμερα που κανείς δεν με εμπιστεύεται;
Χρειαζομαι χρήμα για τον έρωτα, φτώχεια
για να ερωτευτώ. Και η τιμή μιας ανάμνησης, η δημοπρασία
ενός βίτσιου, οι πόροι μιας επιθυμίας,
δίνουν αξία, όχι αρετή, στις ανάγκες μου,
πλούσιο λεξιλόγιο στις αδεξιότητές μου,
άδεια εισόδου στην ασβεστώδη
μοναξιά μου. Γιατί το χρήμα, φορές, είναι το ίδιο
το όνειρο, είναι η ζωή
η ίδια. Κι ο θρίαμβός του, ο μονόλογός του, δίνει θέρμη,
αλλαγή, φαντασία, διώχνει τα γηρατειά κι ισιώνει
ρυτίδες, και πολλαπλασιάζει τους φίλους,
και σηκώνει φούστες, κι είναι μέλι
κρυσταλλωμένο φως, ζέστα. Όχι επιδημία, λέπρα
όπως σήμερα, χαρά.
όχι ανευθυνότητα, νόμος,
όχι ατιμωρησία. Θα πουλήσω, άραγε,
αυτές τις λέξεις; Πλούσιος από τόσο χάσιμο,
χωρίς χειρισμούς, χωρίς χρηματιστήριο, ακόμα και χωρίς την τάση
κι ακόμα και χωρίς χρυσό ερείπιο, προς τί η κρυψώνα
αυτών των λέξεων που ενώ δίνουν ανάσα
δεν δίνουν χρήμα; Υπόσχονται ίσως ψωμί ή όπλα;
Ή, σαν μια ζυγαριά κακορρυθμισμένη,
επιχειρούν νά βάλουν τάξη σ' ένα χρόνο έλλειψης,
να δώσουν νόημα σε μια ζωή: ιδιοκτησία ή έξωση;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Το μπηγμένο καρφί στο ουράνιο μάγουλό μου
τα κέρατα που βλασταίνουν πίσω απʼ τʼ αυτιά μου
οι πληγές μου που δεν γιατρεύονται ποτές
το αίμα μου που γίνεται νερό που διαλύεται ευωδιάζει
τα παιδιά μου που στραγγαλίζω εισακούοντας τις ευχές τους
όλα ετούτα με κάνουν Κύριό σας και Θεό σας
*
Κάλεσέ με με το τελευταίο μου όνομα
κρέμασε τα ρούχα μου στους πλανήτες στʼ άστρα
που οι κνήμες μου χωρίς διέξοδο βαδίζουνε στη γην επάνω
σπέρνοντας την απελπισία μου μέσα στις καρδιές των ζώων
που οι τελευταίες μου ειδήσεις ηχούν σαν πένθιμες καμπάνες
για να καλέσουν στη μετάνοια τους ανθρώπους
*
Σʼ αρέσει να πέφτεις στο ξεστρωμένο μας κρεβάτι,
οι παλιοί ιδρώτες μας δεν σʼ αηδιάζουν,
τα λερωμένα, από ξεχασμένα όνειρα σεντόνια μας
οι κραυγές μας που στο σκοτεινό δωμάτιο
αντηχούνε
όλα ετούτα ξεσηκώνουνε το αχόρταγο κορμί σου,
το άσχημό σου πρόσωπο επιτέλους λάμπει
που οι χθεσινοί μας πόθοι είναι όνειρα αυριανά σου
*
Καθισμένη στο κρεβάτι μʼ ανοιχτές τις γάμπες
μπροστά της ένα κύπελλο
ψάχνοντας να φάει μα μη βλέποντας τίποτα
η γυναίκα με τα φαγωμένα απʼ τις μύγες βλέφαρα
βογγούσε
Απʼ τα παράθυρα μπαίναν οι μύγες
βγαίναν απʼ την πόρτα
μπαίναν στο κύπελλό της
μάτια κόκκινα μύγες μαύρες
φαγωμένες από τη γυναίκα
που δεν έβλεπε τίποτα
*
Γυμνή θέλω να δειχτώ στα ωδικά σου μάτια
θέλω να με δεις να ουρλιάζω από ηδονή
που τα λυγισμένα κάτω από μεγάλο βάρος μέλη
μου
σε ανόσιες σε σμπρώχνουν πράξεις
που τα ίσια μαλλιά της αφηρημένης κεφαλής μου
μπλέκονται στα νύχια σου
απʼ την παραφορά καμπυλωμένα
που τυφλός κρατιέσαι ορθός κι αφοσιωμένος
ξανοίγοντας από του μαδημένου μου κορμιού το ύψος
*
Αφού σε προκαλούν τα στήθια μου
θέλω τη λύσσα σου
θέλω να δω τα μάτια σου να βαραίνουν
τα μάγουλά σου να ρουφιόνται να χλωμιάζουν
θέλω τʼ ανατριχιάσματά σου
θέλω ανάμεσα στα σκέλια μου να γενείς κομμάτια
πάνω στο καρπερό του κορμιού σου χώμα
οι πόθοι μου χωρίς ντροπή να εισακουστούνε
*
Τα βίτσια των αντρών
είναι η επικράτειά μου
οι πληγές τους τα γλυκίσματά μου
αγαπάω να μασάω τις χαμερπείς τους σκέψεις
γιατί η ασκήμια τους κάνει την ομορφιά μου
Mansour.
Αν μπορούσα κάποια να αναστήσω,
θα ήταν η Μανσούρ και καμιά εικοσαριά αγαπημένες γάτες, ερωτιάρες...
Που'ναι αυτό το τόσο γυναικείο συναίσθημα, στη Νεοελληνίδα, κάτι ανάμεσα σε χάδι και ουρλιαχτό με ανάσα από σπόντα, κλεμμένη που λέμε?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΕΥΓΈΝΕΙΑ
Στον υπέργειο σιδηρόδρομο
στην στάση Bellevue του Βερολίνου
μες στο βαγόνι
με προσπέρασε ένας άνεργος και άστεγος
που σιωπηλά πουλούσε το περιοδικό τους
Αν και παγωνιά, όλο-όλο ένα μπουφάν φορούσε
Καθώς το τρένο εκείνη τη στιγμή
στη στάση σταματούσε, του έδωσα
ό,τι βρισκόταν πρόχειρο στην τσέπη
του παλτού μου -
ένα μάρκο, χωρίς να πάρω το περιοδικό που κόστιζε δυο -
επιπροσθέτως μετατρέποντάς τον σε ζητιάνο
Το πήρε
Την ώρα όμως που του βαγονιού την πόρτα
προσπάθησα νʼ ανοίξω
με πρόλαβε και μου την άνοιξε εκείνος
πάντα σιωπηλός
κλίνοντας μʼ ευγένεια το κεφάλι
Αυτή του η χειρονομία
μʼ έκανε να περπατήσω
χωρίς να βλέπω
κάτω απʼ το χιόνι
όλο το δρόμο μέχρι την Ακαδημία των Τεχνών
και την έκθεση της για τον Μπέρτολτ Μπρεχτ
Ντρεπόμουνα που υπήρχα
Η κατάσταση του κι η δική μου
είναι το κύκνειο άσμα της χιλιετίας, βέβαια
Και δεν εννοώ το μάλλινο παλτό
ή το μπουφάν στο χιόνι.
II
Καθισμένος στο Café Bauer
με σιγανή μουσική δωματίου
να χαϊδεύει τʼ αυτιά
πίνοντας ζεστή σοκολάτα
και γράφοντας ποιήματα
εύκολο είναι να είσαι άνθρωπος
ευγενικός: όπως εγώ
Δύσκολο είναι να είσαι
περπατώντας μʼ ένα μπουφάν
στο σούρουπο του χιονιού
με άδεια κοιλιά και δίχως
ένα καταφύγιο για τη νύχτα
Πρέπει να είσαι;
Βερολίνο, Café Bauer, 9.3.1998"
Της Νάντιας Βαλαβάνη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο ουρανός κοιτάζει, όπως συνήθως, σκοτεινός.
Μετέχει, δεν μετέχει;
Είναι κάτι που δεν θα καταλάβουμε ποτέ.
Όπως κάθε μέρα συννεφιάζει και ξανοίγει
κατά τις κυκλικές του διαθέσεις
μη ρωτήσεις.
Δεν υπάρχει ελπίς νʼ αποκριθεί
ή να κάνει απλώς, έστω, μια νύξη
να υποδείξει κάπως μια κατεύθυνση
να κάνει ένʼ αόριστο σινιάλο.
Όχι,
τέτοια πιθανότης δεν υπάρχει.
Όσο για κάτω, εδώ
είναι μιʼ άλλη ιστορία:
Πράγματα δυστυχώς καθορισμένα και σαφή:
Το ποτάμι, από τη μια μεριά φουσκώνει
ο αέρας απʼ την άλλη, μαίνεται:
«Θαρθείς, θαρθείς λοιπόν;»
ρωτάει με τα παράφορα τραγούδια του,
κι έτσι η τραγωδία
που μόνο αορίστως διεγράφετο
ιίθεται σαφώς:
Πρέπει να πάρεις, όπως πάντα
στην πιο ακατάλληλη στιγμή για σκέψη
μιαν απόφαση:
Θα μείνεις;
Θα πας;
Οι προτομές στο πάρκο, οι προσόψεις των κτιρίων
σʼ ατενίζουν θλιβερά:
Δηλαδή «αι γραπται παραδόσεις,
οι τύμβοι των αγωνιστών
αυτοί που υπέμειναν κι έπεσαν
“τοις (ε) κείνων ρήμασι πειθόμενοι”
τι θα γίνουν, θα τα πάρει το νερό;»
Είναι ανάγκη να υψωθούν καινούργια υδατοφράγματα.
Πρέπει λοιπόν να μείνεις.
Τʼ αγάλματα ατενίζουν σταθερά:
«Να μείνεις».
Ο αέρας όμως έχει ξεφρενιάσει·
σπρώχνει μέσα στο στήθος σου
ένʼ αφηνιασμένο ιππικό
και λύσσαξε·
τυλίγει το κεφάλι σου βουερά
μʼ αλλόκοτους ρυθμούς
«κι απόψε, απόψε» τραγουδάει
«απόψε είνʼ το τελευταίο δρομολόγιο·
θαρθείς;»
Οι αλλοτινοί φραγμοί να ʼχουν σαπίσει,
το ποτάμι νʼ ανεβαίνει, νʼ ανεβαίνει αριστερά,
ο αέρας δεξιά
απάνω γρίφος ο ουρανός: αίνιγμα αιώνων
σύνολον: κυκεώνας
κι ανάμεσά του Εσύ
μʼ ένα κοπάδι αλόγων λυσσασμένων
που ήδη εκυριάρχησαν
ήδη καλπάζουν έξω από τα μάτια σου
σέρνουν και ξεσκίζουν με τα γκέμια τους τα χέρια σου·
θα φύγεις; Θα υπομείνεις;
Τα σπίτια που ατενίζουν θλιβερά
κι η κραυγή:
«Μα εγώ, δεν είμαι ακόμα προτομή
μη με βασανίζετε
δεν είμαι πέτρα εγώ».
«Ξηρά ποιήματα – Στη διακεκαυμένη» , Στ. Βαβούρης, εκδόσεις Ερμής – 1977.
κι απάντηση στο καούρικο διλημματικό ερώτημα, φυγή ή εγκαρτέρηση,
από τον ίδιο στο:
Η μπαλάντα της ακαριαίας κίνησης
Υπάρχουμε σε μια κίνηση.
Γιʼ αυτήν υπήρξαμε
όσο κι αν είναι τρομερή
όσο κι αν μας οδηγεί στο μακελειό διαρκώς
αυτή καταξιώνει τη ζωή μας
και δίνει νόημα στις μέρες μας.
Υπάρχουμε σε μια κίνηση.
Αν την απαξιώσουμε, πεθαίνουμε.
Γινόμαστε φυτά
που τα κινεί ο αέρας πια τυχαίως
ώσπου νʼ ανέβει αυτή αγριεμένη, πάλι μες απʼ το βυθό μας
μες απʼ τις αντιστάσεις μας διαρρέοντας.
διεκδικώντας τον καιρό και τις ημέρες που ʼχασε.
Υπάρχουμε σε μια κίνηση.
Κι αν δεν την κάνουμε,
ακόμα κι αν τη στραγγαλίσουμε
διαγράφεται μοιραία στη βούλησή μας
μεθάει τη φρόνησή μας
δίνοντας τον τόνο της στα χέρια μας.
Υπάρχει σαν υπονοούμενο εύγλωττο στα μάτια μας.
Έρχεται ακάθεκτη, δεν πάμε προς αυτήν,
μας πάει, δεν την πάμε.
Υπάρχει στο αίμα μας,
υπάρχει στην ψυχή μας,
δεν είναι δυνατόν να της διαφύγουμε.
Προτροπή: ας κινηθούμε διάολε, πριν μας πάρει ο διάολος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Οι πικροδάφνες προχωρούν σε δυο ατέλειωτες σειρές·
απʼ το σημείο που ξεκινάς
έως το σημείο για όπου προορίζεσαι
ανηφορίζουν έξαλλες μαζί σου
και μπορεί κανείς, πολύ δικαίως να υποθέσει
πως ξεφυτρώνουν μέσα από τη θάλασσα
κι ότι εξακολουθούν νʼ ανθίζουν μέσα στον αέρα·
γιατί,
γιατί ανασαίνεις την πικρή τους ευωδιά χωρίς ανάπαυλα
δίχως να παρεμβάλλονται άλλα αρώματα
νʼ ανακινεί αισθήματα και πρόσωπα πικρά
που τέλειωσαν το ρόλο τους στις μέρες σου
που εν τούτοις στάζουν το φαρμάκι τους
πάντοτε στις ρίζες της ζωής σου·
πικρές κινήσεις, αλυσίδες χωρισμών,
άρνηση, προδοσίες,
απʼ το σημείο που ξεκινάς
έως ότου, εκεί, που σταματάς για τις καθημερινές σου ασχολίες.
Και στο γυρισμό τα ίδια φυσικά·
γιατί και πώς νʼ αλλάξουν;
Αλλʼ αυτά, στο τέλος μοιάζουν λόγια –τα πες τα ξανάπες–
μοιάζουν φωνές, που απόμειναν
παράξενα αλληγορικά τραγούδια μες στον άνεμο
που μʼ όποιον τρόπο κι αν ειπώθηκαν
που κι αν τα ξεχωρίσαμε
καμιά φορά μεσʼ απʼ τη λύσσα του νοτιά
δεν καταλάβαμε ποτέ
τʼ ήταν αυτό που θέλησαν να πουν
γιατί ειπώθηκαν άραγε με τόση αλληγορία
για τι ʼχαν τέλος πάντων, προσπαθήσει να μας πείσουν.
Προτιμότερο κανένας να σωπαίνει.
Έρχεται καιρός που αντιλαμβάνεσαι
πως είσαι βασιλιάς εξόριστος σε μια περιοχή
που ʼχουνε στύψει οι χρυσοθήρες
μετά η επιδημία κι ο σεισμός.
Μιλάς και χρειάζεσαι πολίτες να σʼ ακούσουν.
Δεν σε χρειάζεται κανείς.
Βγαίνεις το βράδυ στο μπαλκόνι με την αίσθηση
πως θα σʼ εξακοντίσουνε ως τʼ άστρα οι επευφημίες του πλήθους.
Στους δρόμους, το πολύ, περαστικοί αδιάφοροι.
Στο δέρμα σου βουίζει και σαρκάζει
η Σιωπή.
Κι έτσι είναι που απαυδήζεις τέλος απʼ τα ποιήματα και τα όνειρα.
Γυρεύεις τότε να ʼβρεις τη Ζωή.
Τη βρίσκεις. Νοσταλγείς μετά, τα ποιήματα ξανά.
Στρέφεις και βλέπεις:
πως δεν υπάρχει δρόμος γυρισμού
πως δεν υπάρχουν ξέχωρα ζωή και ποιήματα.
Πως όλα είναι όνειρα, ζωή και ποιήματα
μια αξεχώριστη έννοια
μια αξεχώριστη θολή βοή.
Είναι προτιμότερο λοιπόν κανένας να σωπαίνει;
Κάποτε οι παραβολές κι οι αλληγορίες τελειώνουν
και για όλους, φτάνει η ώρα του Σταυρού.
Τότε, με τη λόγχη στο πλευρό
τι ποιήματα μπορείς να κάνεις;
Σκατά·
κάθομαι τώρα και μιλώ για πικροδάφνες
απʼ το σημείο που ξεκινήσαμε
ίσαμε δω που φτάσαμε
ίσαμε δω απʼ όπου τώρα προσπαθώ να εξηγηθώ
στύλος καμένος απʼ τʼ αγιάζι και τη λάβρα των καιρών
τίγρης, με χαίνουσα πληγή στο στήθος όλο,
πάνθηρ δραπέτης από τσίρκο
που χρόνια ανέχτηκε να τον χειροκροτούν
γιατί μπορούσε κι έκανε παράσταση τη λύσσα του
κάθομαι και μιλώ κι αλληγορώ,
ενώ τόσο εύκολα κι απλά μπορώ να πω:
οι πικροδάφνες είμαι εγώ.
:one_thousand_tears
Σταύρος Βαβούρης, Ανθολόγιο ποιημάτων.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Πάνω στη γλώσσα μου γεύση από τριμμένο ατσάλι.
Ευγνωμοσύνη.
Αυτή η γεύση είναι δυνατό κάλυμμα.
Τίποτα δεν το διαπερνά.
Είναι, βέβαια, δύσκολο να απολαύσω το φαγητό
Μα τουλάχιστον το χωνεύω.
Ένα παράξενο πράγμα συνέβη χθες.
Ξεστόμισα τη λέξη «πεταλούδα»
Και έφτυσα αίμα και δυο φτερά
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
H Παρουσία
Μ. Ν.:Περπατώ μες στ΄αγκάθια μες στα σκοτεινά σ΄αυτά που΄ναι να γίνουν και στ΄αλλοτινά κι έχω για μόνο μου όπλο μόνη άμυνα τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα.
Α.: Παντού την είδα. Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάζει το κενό. Ν΄ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου. Να περπατάει στο δρόμο με φαρδιά παντελόνια και μια παλιά καμπαρντίνα. Μπρος από τις βιτρίνες των παιδιών. Πιο θλιμμένη τότε. Και στις δισκοθήκες, πιο νευρική, να τρώει τα νύχια της. Καπνίζει αμέτρητα τσιγάρα. Είναι χλωμή και ωραία. Μα να της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου. Σα να γίνεται κάτι αλλού – που μόνο αυτή το ακούει και τρομάζει. Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι ε κ ε ί. Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα.
Μ.Ν.: Τίποτα δεν κατάλαβε. Όλη την ώρα μου έλεγε “θυμάσαι;” Τι να θυμηθώ. Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα. Όμως τη μέρα αισθάνομαι άσχημα – πως να το πω: απροετοίμαστη. Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα – κει που δεν το περίμενα καθόλου. Έλεγα “μπα θα συνηθίσω”. Κι όλα γύρω μου έτρεχαν. Πράγματα και άνθρωποι έτρεχαν, έτρεχαν – ώσπου βάλθηκα κι εγώ να τρέχω σαν τρελή. Αλλά φαίνεται, το παράκανα. Επειδή - δεν ξέρω – κάτι παράξενο έγινε στο τέλος. Πρώτα έβλεπα τον νεκρό κι ύστερα γινόταν ο φόνος. Πρώτα ερχόταν το αίμα κι ύστερα ο χτύπος κι η κραυγή. Και τώρα όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω τι με περιμένει...
............................................................................................................................
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
"Φύγε καλύτερα. Η ελευθερία τολμάει μόνο όσα τολμάς"
μου έλεγε. "Όμως αν η καρδιά σου επείγεται μίαν εύκολη νίκη,
κάποια σφαδάζει γάμο: ευάλωτη παρθένα, εκτεθειμένη
σε τέλεια εμφάνιση· συνθηκολόγησέ την.
Κι εγώ της απαντούσα: "Κόρη της Αμφιμέδουσας
(Τί γυναίκα κι αυτή·
χάρες που βλέπει η γη κατάτυφλά της!)
στο δρόμο για τον έρωτα, δεν είναι λίγες οι απολαύσεις.
Όλο και κάποιος θ' αρκεστεί στο παραλίγο.
Η νύχτα έρχεται βαθιά της με σκοτεινές αποφάσεις.
Έχουμε καιρό: εσύ, εγώ κι ένας θεός συμφωνημένος.
Έστω, θα κάνω ό,τι μου πεις. Τόσο σε θέλω.
Άσε τη στέγη να επινοεί ξαφνικές φυγές
και την πόρτα να λαχανιάζει αργοπορημένα χτυπήματα.
Πάντα υπάρχει κάποιος κάμπος ανθισμένος.
Κατάλαβέ με, μωρό μου.
Όσο για τη Νεοβούλη, ανήκει στην παρακμή της.
Μάδησε η παρθενιά της, μαράθηκε η γλύκα της.
Ακόρεστο θηλυκό: φύτρωσε απότομα
και δε χόρταινε ν' ανθίζει.
Παράτα την!
δεν πρόκειται
να παντρευτώ τ' ανέκδοτα των φίλων μου.
Εσένα θέλω: γυναίκα λεία στον τρόπο της.
Η άλλη μπορεί να κατεργάζεται αφοσίωση
στα πλήθη των χειριστών της.
Έλα λοιπόν, πριν καταντήσει το πάθος μου τυφλή αποβολή."
την ώρα που ο μανδύας μου τη βύθιζε σε κείνο
το πανδαιμόνιο των ανθισμένων λουλουδιών,
ο τρυφερός λαιμός της σπαρταρούσε σαν τρομαγμένο ελάφι
στην επικίνδυνη αγκαλιά μου. Άγγιξα τα στήθη της.
Λίγο πιο κάτω, θρόιζε μία ήβη ανεξερεύνητη.
Προχώρησα με χάδια μουδιασμένα και ξαφνικά,
ξέσπασα ολόλευκος σε ξέφωτο ξανθό.
Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Δε θέλω να σε ξαναδώ
μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα
θέλω μονάχα να σου πω
πως απόψε γέννησε η γάτα...
Έκανε παιδάκια δυο τιγρέ γατάκια
τα 'χει παρατήσει στης κουζίνας τα πλακάκια
Μοιάζουν τα καημένα παραζαλισμένα
κι έβγαλα το ένα Παναγιώτη σαν εσένα.....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Μια στιγμή εφηβείας είναι η ελληνική αρετή...
Ξέρεις τι είναι σα να λέει..
Δύο εφηβείες ουκ έχομεν...Μία και καλή...
Γερνάμε αμαθείς (από κείνη την ωραία εφηβεία) ανάρετοι κι αρομάντιστοι..
Βαθειά μελαγχολικός κι απαισιόδοξος τελικά ο Οδυσσέας Αρτίστικ.
Κι ας μίλησε για ήλιους βιγλάτορες, θάλασσες και τοπία αιγαιοπελαγίτικα.
όλα πάντα θα κρύβουν το κοντινό τέλος που γεννά πολύ εκρού μέσα μας. (όχι του νεκρού, το εκρού της τρύπιας δαντέλας)
Βέβαια όλα είναι εφέσιμα. Έτσι και με την μελαγχολία της απαισιοδοξίας ή την απαισιοδοξία της μελαγχολίας.
Διαλέχτε μόνοι.
Το ποίημα (για να μπω στο θέμα ξανά):
Μου λείπεις σαν κορίτσι από γυμνάσιο του εξήντα πέντε
που λαχανιάζω να σε φτάσω για να δω πως στρίβεις
κι απ' τη γωνία αρχίζει η μεταμόρφωση του κόσμου
παπλωματάδες παγοπώληδες πλανόδιοι ψαράδες
καλέ μανάβη καλέ μανάβη πόσο πάει στο στόμα το φιλί
πόσο στο μάγουλο... μαζί ο Θανάσης του Λουκά
κι ο Τάκης ο Δραγάτσης όλοι ορθοπεταλιά για την ωραία...
Μα τι σου λέω ο αιωνίως του προφορικού αδέξιος
που έτσι μάζευα το ανείπωτο για χρήσεις ποιημάτων
κι απ' το να σ' αγαπώ χα χάνω πιά και τα λόγια μου...
Του Γιώργη Μίχου
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Είναι το νάιλον πολύ. Που με κυκλώνει.
Τα φράγκα πάντα λίγα, κομμένα τα φτερά
κι ότι αγάπησα στον πάτο με κρατά.
Ζωή. Σκληρός ανήφορος που δεν τελειώνει.
Αδάμαστη ήταν η ψυχή, μια κίνηση με πάθος
όλες τις πόρτες μου άφηνα σκοπίμως ανοιχτές
να βρουν οι άλλοι υλικό να κελίσουνε πληγές.
Κι αφού όλα τ' αρπάξανε κατάλαβα το λάθος,
αφοπλισμένος πέρασα απ' την πλευρά την άλλη
που βρίσκει ελαφρυντικά στις πράξεις και τα λόγια
και καρτερεί με υπομονή μπροστά από τα ρολόγια
με εκλογές και βήματα αργά, το άχτι της να βγάλει.
Μα η ευκαιρία, μια φορά, άοπλη σε γουστάρει
κι άμα τη χάσεις μια φορά, για πάντα είσαι χαμένος
άβουλος μέσα στη σιωπή, στην άκρη ξεχασμένος
προσμένοντας το θάνατο να 'ρθει και να σε πάρει.
Σιγή Ασυρμάτου, Κολωνός, 2005
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Η Παναγιά το πέλαγο
κρατούσε στην ποδιά της
Τη Σίκινο την Αμοργό
και τ' άλλα τα παιδιά της
Από την άκρη του καιρού
και πίσω απ' τους χειμώνες
Άκουγα σφύριζε η μπουρού
κι έβγαιναν οι Γοργόνες
Κι εγώ μέσα στους αχινούς
στις γούβες στ' αρμυρίκια
Σαν τους παλιούς θαλασσινούς
ρωτούσα τα τζιτζίκια:
Ε σεις τζιτζίκια μου άγγελοι
γεια σας κι η ώρα η καλή
Ο βασιλιάς ο Ήλιος ζει;
κι ' όλ' αποκρίνονταν μαζί:
-Ζει ζει ζει ζει ζει ζει ζει ζει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Κάθε πράγμα, όσο δεν είναι ολοκληρωμένο, είναι θόρυβος
και ολοκληρωμένο, είναι σιωπή.
Μιλάει με τα δικά της λόγια μονάχα η πληγή.
Υπάρχουν πόνοι που έχασαν τη μνήμη
και δεν θυμούνται γιατί είναι πόνοι.
Ο πόνος δεν μας ακολουθεί. Βαδίζει μπροστά.
Όταν όλα έχουν γίνει, τα πρωϊνά είναι θλιμμένα.
Όπως έγινα, δεν θα ξαναγινόμουν.
Ίσως να ξαναγινόμουν όπως ξεγίνομαι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
ΜΑΘΗΜΑ ΕΡΩΤΙΚΟ
Κορίτσι μου, άκου συμβουλή που κατηχεί:
στο δόσιμο πιο λάσκα νά ʼσαι... κι άλλο ακόμα.
Σωματικά αγαπώ με πάθος την ψυχή
και ψυχικώς λατρεύω ολόθερμα το σώμα.
Η αγνότης τη λαγνεία δεν μειώνει, κι όλο
χορτάτη πείνα θά ʼθελα να με κατέχει.
Κι η αρετή διαθέτει –να το ξέρεις– κώλο,
αλλά κι ο κώλος μιʼ αρετή –όσο νά ʼνʼ– την έχει.
Αφόταν γίνηκε ο θεός ο Δίας κύκνος
στου ντροπαλού να πέσει κοριτσιού το χάσμα,
η γλύκα με τον πόνο ενώθηκαν κι επύκνωσʼ
ο πόθος ʼκείνο που είνʼ το κύκνειό μας άσμα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
ΧΑΡΑΜΑΤΑ
Είναι η στιγμή που ο παπάς πηγαίνει να λειτουργήσει
πάνω στη ράχη του διαβόλου.
Είναι η στιγμή που η βαριά βαλίτσα της αυγής
παίρνει τη ραχοκοκαλιά μας για φερμουάρ.
Είναι η στιγμή που κάνει παγωνιά και ο ήλιος δεν λάμπει,
η ταφόπετρα ωστόσο είναι ζεστή
γιατί κινείται.
Είναι η στιγμή που η λίμνη παγώνει από τις όχθες,
ο άνθρωπος όμως απ’ την καρδιά.
Είναι η στιγμή που τα όνειρα δεν γίναν παρά μόνο
ψύλλων τσιμπήματα στο δέρμα του Μαρσύα.
Είναι η στιγμή που τα δέντρα, πληγωμένα απ’ τη λαφίνα,
την περιμένουν να γλείψει την πληγή.
Είναι η στιγμή που τα θραύσματα από τις λέξεις των ωρών
τα μαζεύει το αιδοίο του ρολογιού.
Είναι η στιγμή που μόνο η αγάπη κάποιου
τολμάει να κατεβεί στη γεμάτη σταλακτίτες σπηλιά των δακρύων
που κρυφά τα συγκράτησαν και κρυφά δουλεύαν.
Είναι η στιγμή που πρέπει να γράψεις ένα ποίημα
και σε αυτό να το πεις αλλιώς, πέρα για πέρα αλλιώς…
Μετάφραση Κάρολου Τσίζεκ
(Βιβλιοθήκη Ελευθεροτυπίας 26/06/09)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Μας υποφέρει ο χρόνος σαν πρωία γυναίκας
που έλυσε τα μαλλιά και τράβηξε προς τα νερά
Κάτι σπάζει σαν πηλός και θυμίζει χτεσινά άστρα
που έγραφαν τ' όνομά σου, πως το έγραφαν
σαν να περνούσε κιμωλία στο όνειρο κι άκουγες
το μικρό μαθητή που έμεινε να γράψει τιμωρία
ότι δεν είναι από φιλί είναι από λύπη ρόδου
ότι δεν είναι από φιλί είναι απο λύπη ρόδου
έτσι. Στην άλλη γλώσσα όπου το μετά προηγείται
υπάρχει πάντα ένα πριν που έπεται και είναι αυτό
η μορφή μιας γυναίκας μοναχής κι αέναης σ' έναν αέρα
που όπως φυσάει τα μαλλιά μου δίνει λέξεις.
Και όλα αυτά αναβάλλοντας να πω πόσο μου έλειψες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
αα-αα-αα, εισαι αλλη μια κοπια,
Ναι, μα τ'αγαθά copies κτώνται.
Η μεγαλη Αννα...
Στην πυρά.
(άντε με το τζόβενο)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
να τρέχεις σε γραφεία συνοικεσίων ή να μένεις
-κρίμα στο μπόι σου- μαλάκας μια ζωή.
Σούζες με μηχανάκια, με καμήλες, με τραχτέρ, με γκρέιντερ
μόνο σούζες·
γιατί τα άλλα είναι δύσκολα
να βγείς φωτογραφία με το τέρας του Λοχνές ή να κρατείς
απ' τα φτερά έναν καρχαρία που εσύ
μόλις τον σκότωσες, αυτά
δύσκολα κι επικίνδυνα τα βρίσκω. Σούζες λέω
μόνο σούζες. Πού 'λεγε κι ο Μπωντλαίρ: "Ρωτάς
τι ώρα είναι;" Μη ρωτάς
είν' ώρα για μια σούζα". Έτσι φίλε μου;
Κι άσε τα κόλπα με την ποίηση. Η άλλη
θ' ανακαλύψει κάποια μέρα πως
δεν είσαι ποιητής και θα σ' αφήσει,
κι άντε να βρεις τον Μπόρχες ή τον Πάουντ
να φωτογραφηθείς στο πλάι τους να σωθείς. Έχουν πεθάνει.
Φίλε μου σούζες και
όπως και των αρχαίων Αιγυπτίων το άσμα λέει
χάρου εν όσω ακόμα ζεις
βάλε τα πιο εξαίσια φορέματα
βάλε πολύτιμα κοσμήματα κι αρώματα
χάρισε στην καρδιά σου όσα επιθυμεί
γιατί κανείς ποτέ του δεν επέστρεψε από 'κει
και όπως μού 'λεγε ο μπάρπας μου ο Θανάσης
κανείς δεν βρήκε πάτο στο μουνί.
Σούζες με μηχανάκια, με νταλίκες,
με γαϊδούρια, με τραχτέρ, ώ κι αν μπορείς
σπρώξε καμμιά γριά εκεί στη θάλασσα
να πέσει μέσα κ' ύστερα στα σβέλτα
πήδηξε να τη σώσεις. Θα σε δείξει
η τηλεόραση. ʼντε
κουνήσου. Κι όπως είπαμε, αλλοιώς
τιριτιρί τιριτιρί τιριτιρί
με μαλακία θα τη βγάλεις τη ζωή.
Γ.Υφαντής
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Μην ζηλεύεις τα ζευγάρια που γεράσανε μαζί
και κρατιούνται σαν βαδίζουν τρυφερά χέρι με χέρι.
Όταν ο έρωτας περάσει και το πάθος πια δεν ζει
μοιάζει απόγευμα η αγάπη, που μετά το μεσημέρι
έχει αρχίσει να ψηλώνει σαν των δέντρων τις σκιές
που σιγά σιγά αναλιώνουν καθώς πέφτει το σκοτάδι,
και διαδέχεται η γαλήνη την φουρτούνα στις καρδιές –
η γαλήνη της συνήθειας, που στοργής λέγεται χάδι.
Μην ζηλεύεις τα ζευγάρια που γεράσανε μαζί
από φόβο, από μιζέρια κι από μια αδυναμία
να χαθούν μες στα πελάγη του Αγνώστου, που επιζεί
το ταξίδι ενός ονείρου που μισεί την νηνεμία.
Μην ζηλεύεις τα ζευγάρια που γεράσανε μαζί
σε ξεδοντιασμένες σχέσεις, σε ρυτιδιασμένες μέρες,
που κατάντησε η ζωή τους κούφια, ανόητη και πεζή,
με όση λάμψη τής προσδίνουν κάτι «σκουριασμένες» βέρες.
Να ζηλεύεις τα ζευγάρια που χωρίσανε νωρίς,
άρρηκτο έχοντας δεσμό τους του Ανεκπλήρωτου το νήμα.
Να ζηλεύεις τα ζευγάρια που αυτοκτόνησαν, χωρίς
να χωρίσουν, που δεν κάναν στη ζωή πίσω ένα βήμα –
και φιλιούνται οι σκελετοί τους μέχρι ακόμα και στο μνήμα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
ΤΕΧΝΗ
Έζησα τα πάθη σα μια φωτιά, τάδα ύστερα να μαραίνονται
και να σβήνουν,
και μ' όλο που ξέφευγα απόνα κίνδυνο, έκλαψα
γι' αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα. Δόθηκα στα πιο μεγάλα
ιδανικά, μετά τ' απαρνήθηκα,
και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα. Ένοιωσα
ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους,
και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τους
φτωχούς,
είδα τη νεότητα να φεύγει, να σαπίζουν τα δόντια,
θέλησα να σκοτωθώ, από δειλία ή ματαιοδοξία,
συχώρεσα εκείνους που με σύντριψαν, έγλυψα εκεί που
έφτυσα,
έζησα την απάνθρωπη στιγμή, όταν ανακαλύπτεις, πλέον
αργά, ότι είσαι ένας άλλος
από κείνον που ονειρευόσουνα, ντρόπιασα τ' όνομά μου
για να μη μείνει ούτε κηλίδα εγωισμού απάνω μου ―
κι ήταν ο πιο φριχτός εγωισμός. Tις νύχτες έκλαψα,
συνθηκολόγησα τις μέρες, αδιάκοπη πάλη μ' αυτόν τον
δαίμονα μέσα μου
που τα ήθελε όλα, τούδωσα τις πιο γενναίες μου πράξεις,
τα πιο καθάρια μου όνειρα
και πείναγε, τούδωσα αμαρτίες βαρειές, τον πότισα αλκοόλ,
χρέη, εξευτελισμούς,
και πείναγε. Bούλιαξα σε μικροζητήματα
φιλονίκησα για μιας σπιθαμής θέση, κατηγόρησα,
έκανα το χρέος μου από υπολογισμό, και την άλλη στιγμή,
χωρίς κανείς να μου το ζητήσει
έκοψα μικρά-μικρά κομάτια τον εαυτό μου και τον μοίρασα
στα σκυλιά.
Tώρα, κάθομαι μες στη νύχτα και σκέφτομαι, πως ίσως πια
μπορώ να γράψω
ένα στίχο, αληθινό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Σκουπίδια σε χρυσόχαρτο.
Φωτογενείς βρομόμυγες στο μεταμοντέρνο φαγοπότι.
Κνιτογιάπηδες και νεορήτορες τής αρπαχτής "επανάστασης", πίθηκοι τής "απομυθοποίησης" και τής "ανατροπής" - μόνο τόν εαυτό τους ανατρέπουν κάνοντας κωλοτούμπες μπροστά στο Αφεντικό τους: Παρωδοί παρωδών, τζουτζέδες τού Μεγάλου Κοινού, δεν καταλαβαίνουν τί σόι ψώνιο είναι να μιλάει κανείς ιδίοις αναλώμασι - να πληρώνει γι' αυτά που γράφει.
Αυτό τό λένε "μιζέρια", ενώ τή δική τους μιζέρια τή λένε "επιτυχία".
"Ό,τι δεν πουλάει δεν ζει..." Πράγματι! η ζωή κυλάει απ' τά μπατζάκια σας και τά σάλια σας είναι "ο αφρότερος αφρός" τών ημερών. Τών ημερών σας. Αν είστε η ελπίδα, ζήτω η απελπισία, αν είστε η ελευθερία, κάτω η ελευθερία - αν είστε η ζωή, ζήτω ο θάνατος.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΛΥΚΙΑΡΔΟΠΟΥΛΟΣ ("ο Κάντιος και τά Βαλκάνια" - ασκήσεις λογικής - εκδόσεις Ύψιλον/βιβλία)"
Από το ιστολόγιo της Χάρης Σταθάτου
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
ειναι περιεργο που το γνωρισα και το λατρεψα.
Μετά σου λένε ότι η γνωριμία από το ιντερνετ είναι μια φούσκα
και ....αιωνια του η μνημη, που ειναι ηδη για οσους το γνωρισαν εστω και περαστικα
Νομίζω ότι ανήκεις (ύστερα από το γεμάτο αγάπη σχόλιό σου) στα παιδιά που ανοίξαν τη μποτίλια και βγάλανε μαργαριτάρια και μάλιστα χωρίς το καβούκι των στρειδιών...
Μη σου πω ότι τα φοράς ήδη. Και βγάζουν και μάτι.
Τα φύκια, όμως πως τρυπώνουν πάντα;
Μιας κι είπα μαργαριτάρια, θυμήθηκα μερικά λογάκια (περι πέρλας ο λόγος ) του Κωστή Παπαγιώργη, έτσι για να απορομαντικοποιήσω την ατμόσφαιρα:
“όσο για το μαργαριτάρι, δεν το χρωστάμε σε κάποιαν απρόσμενη γενναιοδωρία της υδρόβιας φύσης. Απλούστατα, δηλαδή μυστηριακά, η αιτία του είναι πεζή και πρακτική. Κάποιο σκουλήκι σε εμβρυώδη μορφή τρυπώνει στο κέλυφος του οστράκου και παρενοχλεί το ζώο τόσο πολύ, ώστε αυτό αντιδρά με την έκκριση της μαργαρώδους ουσίας η οποία περικαλύπτει το παράσιτο και ολοκληρώνεται σε πολύτιμο λίθο”.
υγ. Η εκτίμηση μου για τα υπόλοιπα του παραπάνω σχόλιού σου, είναι παραπάνω από δεδομένη.
Σου χαμογελώ εξ'αποστάσεως (περισότερο για το "τους γνωρισες πολυ καλα χωρις ποτε να τους δεις").
υγ.2 Εκείνο που με σαγηνεύει σε πηγαδάκια έπειτα από χαμούς σπουδαίων της τέχνης (για τον Σπαθάρη δεν είδα ούτε μισή γραμμή) είναι η διαπίστωση ότι υπάρχουν και φαεινοί ʽδέκτεςʼ που γίνονται μαγικά ʽπομποίʼ στο πολλαπλάσιο!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
ευχαριστω δεσμωτη
Μοιραζόμαστε ποιήματα
Δεν αποτελώ μέρος κανενός ποιήματος.
Είμαι πολύ ασχημάτιστος για να γίνω λέξεις...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
εσείς σαν αγαπάτε
τα θέλετε πολλά
κρεβάτι από κέδρο
και στρώματα καλά
εμείς σαν αγαπάμε
τη βγάζουμε απλά
σεντόνια; Τί ωραία.
μα και χωρίς, καλά...
........
εσείς σαν αγαπάτε
μετράτε σε λεφτά
κι όταν ξεαγαπάτε
ακόμη μια φορά
εμείς σαν αγαπάμε
είναι θεού χαρά
και σαν ξεαγαπάμε
δεν είμαστε καλά...
...........
Σύνδρομο
Ακόμη έχω σχεδόν όλα τα δόντια μου
σχεδόν όλα τα μαλλιά μου κα ελάχιστα λευκά
μπορώ να κάνω και να ξεκάνω έρωτα
ν'ανέβω κάποια σκαλιά σκαλιά δυό δυό
και να τρέξω σαράντα μέτρα πίσω από το λεωφορείο
οπότε δεν έπρεπε να νιώθω γέρος
μα το μεγάλο πρόβλημα είναι πως πριν
δεν πρόσεχα τέτοιες λεπτομέρειες.
...........
Μποτίλια στο Πέλαγος
Η θάλασσα, μια τύχη
Vicente Huidobro
Βάζω αυτούς τους έξι στίχους στη μποτίλλια μου στο πέλαγος
με την κρυφή ευχή ότι μια κάποια ημέρα
θα καταλήξει σε παραλία σχεδόν ερημική
κι ένα μικρό αγόρι θα τη βρει, θα την ανοίξει
κι αντί για στίχους από μέσα της θα βγάλει έξω πετρούλες
και ψείρες και μέδουσες και σαλιγκάρια.
Στο καλό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Because these wings are no longer wings to fly
T.S Eliot
Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απʼ όλα. Λίγο απʼ όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μʼ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απʼαυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τούς φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια
και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα
από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.
Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από δω, πήγα κι από κει…
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από δω, έχασα κι από κεί.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι απʼ την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
απʼ το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημίας.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου ʽλειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή, με ακόνισε.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Όσο μπόρεσα έφερʼ αντίσταση σʼ αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.
[Το λίγο του κόσμου -1971] - Κ.Δημουλά
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.