Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
03-05-12
13:38
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
07-03-11
00:20
Μου άλλαξε και μου αλλάζει τη ζωή συνεχώς
και εμένα... σε αυτό το βιβλίο κρύβω τα ντραγκζ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
18-05-10
01:22
"Ατακες για καμακι σε 12 γλωσσες" -
Μeesh O' Key-Low, Franz O' Lah.
Μeesh O' Key-Low, Franz O' Lah.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
13-04-08
10:44
Και μένα μου άλλαξε τη ζωή ένα
παρόμοιο βιβλίο, "Η 'Βερόνικα' αποφασίζει να με πεθάνει" γ.
Υγ. Και ξεπεράστε τον Κοέλιο και τον Καστανέντα, αλλιώς σε μερικά χρόνια θα ακούγεστε σαν τον Χάος
παρόμοιο βιβλίο, "Η 'Βερόνικα' αποφασίζει να με πεθάνει" γ.
Υγ. Και ξεπεράστε τον Κοέλιο και τον Καστανέντα, αλλιώς σε μερικά χρόνια θα ακούγεστε σαν τον Χάος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
15-11-07
03:48
"Πρακτικός Οδηγός για το ΛΟΤΤΟ" - ΟΠΑΠ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
13-03-07
15:15
Πολλά με έχουν επηρρεάσει με τον ένα τρόπο ή τον άλλο.
Ένα που διάβασα σε τρυφερή ηλικία και μου άλλαξε την άποψη για τον πόλεμο είναι το "Johnny Got His Gun" του Ντάλτον Τράμπο. Αρκετά δυνατό.
Ίσως δεν χάνουμε αν πω και το στόρι λίγο, ειδικά όσοι διαβάζουν Κοέλιου και Μπουσκάλια (καλά αυτός δεν αυτοκτόνησε; ) ίσως δουν τα πραγματα από μια άλλη οπτική.
Λοιπόν. Ο Τζόνι ξυπνάει αργά με ανάμνησεις από τον θάνατο του πατέρα του. Από τότε, άφησε τη δουλειά του σε ένα φουρνάρικο και κατετάγη στον αμερικανικό στρατό για να πολεμήσει στον Ά ππ. Όλα οκ μέχρι εδώ.
Καθώς ξυπνάει μέσα στους πόνους, ανακαλύπτει πως δεν μπορεί να κουνήσει τα μάτια του - γιατί δεν τα έχει πια. Ούτε μπορεί να ακούσει. Προσπαθεί να κουνήσει τα χέρια του - αλλά δεν υπάρχει τίποτα από τον ώμο και κάτω. Προσπαθεί να σηκωθεί όρθιος - αλλά δεν έχει πόδια να σταθεί.
Ανοίγει λοιπόν το στόμα για να ουρλιαξει - αλλά δεν έχει ούτε γλώσσα ούτε σαγώνι.
Καταλαβαίνει πως βρίσκεται σε νοσοκομείο από το μαλακό κρεββάτι και τα σεντόνια. Μέσα στην αγωνία του να επικοινωνήσει, να δείξει πως είναι ακόμα άνθρωπος και όχι ένα κομμάτι σάρκες με επίδεσμους, αρχίζει να χτυπάει στο κορμό του στο κρεββάτι σε κώδικα Μορς. Εννέα χτυπήματα, τα τρία μεσαία πιο έντονα: SOS.
Έλα όμως που οι νοσοκόμες δεν καταλαβαίνουν. Και νομίζοντας ότι σπαρταράει από τους πόνους, του πατάνε ενέσεις μορφίνης για να μην αντιδρά.
Αυτή η ιστορία παραλληλίζεται με τα παθήματα του άνθρωπου-ελέφαντα (γεια σου μοναχέ με το γούστο σου). Και οι δύο είναι αμυδρά άνθρωπινες μορφές. Και οι δύο πασχίζουν να μιλήσουν, να ακουστούν, να ακούσουν. Να επικοινωνήσουν. Να νοιώσουν άνθρωποι. Ο ελέφαντας είχε να χρησιμοποιήσει την ασύγκριτη ευφυία του. Ο Τζόνι δεν είχε να χρησιμοποιήσει τίποτα ιδιαίτερο. Ήταν ένας απλός άνθρωπος από το πλήθος.
Ένα που διάβασα σε τρυφερή ηλικία και μου άλλαξε την άποψη για τον πόλεμο είναι το "Johnny Got His Gun" του Ντάλτον Τράμπο. Αρκετά δυνατό.
Ίσως δεν χάνουμε αν πω και το στόρι λίγο, ειδικά όσοι διαβάζουν Κοέλιου και Μπουσκάλια (καλά αυτός δεν αυτοκτόνησε; ) ίσως δουν τα πραγματα από μια άλλη οπτική.
Λοιπόν. Ο Τζόνι ξυπνάει αργά με ανάμνησεις από τον θάνατο του πατέρα του. Από τότε, άφησε τη δουλειά του σε ένα φουρνάρικο και κατετάγη στον αμερικανικό στρατό για να πολεμήσει στον Ά ππ. Όλα οκ μέχρι εδώ.
Καθώς ξυπνάει μέσα στους πόνους, ανακαλύπτει πως δεν μπορεί να κουνήσει τα μάτια του - γιατί δεν τα έχει πια. Ούτε μπορεί να ακούσει. Προσπαθεί να κουνήσει τα χέρια του - αλλά δεν υπάρχει τίποτα από τον ώμο και κάτω. Προσπαθεί να σηκωθεί όρθιος - αλλά δεν έχει πόδια να σταθεί.
Ανοίγει λοιπόν το στόμα για να ουρλιαξει - αλλά δεν έχει ούτε γλώσσα ούτε σαγώνι.
Καταλαβαίνει πως βρίσκεται σε νοσοκομείο από το μαλακό κρεββάτι και τα σεντόνια. Μέσα στην αγωνία του να επικοινωνήσει, να δείξει πως είναι ακόμα άνθρωπος και όχι ένα κομμάτι σάρκες με επίδεσμους, αρχίζει να χτυπάει στο κορμό του στο κρεββάτι σε κώδικα Μορς. Εννέα χτυπήματα, τα τρία μεσαία πιο έντονα: SOS.
Έλα όμως που οι νοσοκόμες δεν καταλαβαίνουν. Και νομίζοντας ότι σπαρταράει από τους πόνους, του πατάνε ενέσεις μορφίνης για να μην αντιδρά.
Αυτή η ιστορία παραλληλίζεται με τα παθήματα του άνθρωπου-ελέφαντα (γεια σου μοναχέ με το γούστο σου). Και οι δύο είναι αμυδρά άνθρωπινες μορφές. Και οι δύο πασχίζουν να μιλήσουν, να ακουστούν, να ακούσουν. Να επικοινωνήσουν. Να νοιώσουν άνθρωποι. Ο ελέφαντας είχε να χρησιμοποιήσει την ασύγκριτη ευφυία του. Ο Τζόνι δεν είχε να χρησιμοποιήσει τίποτα ιδιαίτερο. Ήταν ένας απλός άνθρωπος από το πλήθος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.