ioannaki95
Εκκολαπτόμενο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ioannaki95
Εκκολαπτόμενο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ioannaki95
Εκκολαπτόμενο μέλος
παρόλο που το θέμα είναι εντελώς άλλο [και ίσως κάποια πράγματα θα έπρεπε να πάνε στο "επι προσωπικού"?] ιωάννα... κάνεις ένα συνηθισμένο λάθος που κάνουν(με) όλοι στην εφηβεία [μη σου πω και αργότερα δλδ]..
Ξεκίνησες τα ποστ σου από το "έχω ολοκληρωμένη σχέση με το αγόρι μου και φοβάμαι πως θα αντιδράσουν οι γονείς μου και ειδικά ο πατέρας μου" και επειδή κάποιοι εξ ημών (θες γιατί είχαν εξίσου αυστηρούς πατεράδες, θες γιατί απλώς.. σε καταλαβαίνουν) προσπάθησαν να σε κάνουν να δεις τα πράγματα θετικά "πήρες θάρρος" και σε λίγο θα πρέπει να καλέσουμε το "χαμόγελο του παιδιού" να τον μαζέψει για κακοποίησης ανηλίκου με αυτά που γράφεις...(!)
Προσπάθησε να ... μένεις στα γεγονότα και να μην παρασύρεσαι από οτιδήποτε σου λέει ο οποιοσδήποτε.
Δεν είμαι σίγουρη τι τάξη πας [υποθέτω Α' Λυκείου?] αλλά νομίζω ότι τα 15 είναι η κατεξοχήν ηλικία που αρχίζουμε να νιώθουμε "μεγάλοι". Οπότε καταλαβαίνω πώς νιώθεις όταν ο πατέρας σου προσπαθεί να σου φερθεί σαν παιδάκι [πιθανότατα με εντελώς...άκομψο τρόπο] όμως στις περισσότερες φορές οι γονείς γίνονται υπερπροστατευτικοί και υπερβολικοί από αγάπη και από...φόβο... Θα σου γράψω μια ατάκα της Μαφάλντα όταν μιλάει με τον μικρό της αδελφό την ώρα που οι γονείς της τσακώνονται για τη διαπαιδαγώγησή τους "Λυπήσου τους δεν ξέρουν, εμείς είμαστε τα πειραματόζωά τους"... Ναι ξέρω τι θα μου πεις ότι δεν έχει καμία λογική αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς είναι ακριβώς έτσι... Είναι ο λόγος που η (μεγαλύτερη) αδελφή μου άργησε να πάρει το "πάσο" για μερικά πράγματα περισσότερο από ότι εγώ, είναι ο λόγος που σε πολλά πράγματα μου έχουν πει και οι δύο σε συζητήσεις τώρα "ε, δεν ξέραμε" ή "ε, έτσι ξέραμε έτσι κάναμε". Το πώς θα διαχειριστεί στην καθημερινότητα του ο κάθε γονιός αυτή του την άγνοια είναι άλλο θέμα..
Για κάποιους η εύκολη μέθοδος είναι η πλήρης απαγόρευση. Αν σε κλείσουν σε γυάλα δεν πάθεις τίποτα.
ΆΛλοι μπορεί πράγματι να θεωρούν ότι οι έρωτες δεν επιτρέπουν να αφοσιωθείς στα σημαντικά και έτσι πιστεύουν [βλακωδώς] ότι αν σε φοβίσουν αρκετά για τις συνέπειες δεν θα κινδυνέυσεις..
Δεν μπορείς να βρεις δύο ίδιους γονιούς πότε. Αλλά, εκτός κι αν μιλάμε για τραβηγμένες καταστάσεις τις περισσότερες φορές οι γονείς αγωνιούν "απλώς". Ενίοτε το διαχειρίζονται με λάθος τρόπο.
Επίσης, θα σου πρότινα πριν ανεβάσεις τη μαμά σου στο "βάθρο" του θύματος να δοκιμάσεις να της μιλήσεις για τα θέματά σου και ίσως -αφού λες μπορείς να της μιλήσεις- να ζητήσεις τη βοήθειά της για να φέρεις το μπαμπά σου στο 2010 από το 1950 που πινθανόν να έχει μείνει.
Τέλος θα ήθελα να σου δώσω μια συμβουλή, αν μου επιτρέπεις φυσικά.
Το να πεις για κάποιον "μισώ" είναι πολύ βαρύ, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για κάποιον από τους γονείς σου.
Θα σου πω κάτι που μου είπε κάποτε ενας μεγαλύτερος σε ηλικία άνθρωπος και όταν μου το είπε το άκουσα "βερεσέ" (περνούσα την άγρια εφηβεία μου με ομηρικούς καυγάδες με τη μητέρα μου στο σπίτι) και που τότε δεν το κατάλαβα αλλά το νιώθω μέσα μου καθώς περνάνε τα χρόνια.
"οι γονείς σου δυστυχώς δυστυχώς δεν θα είναι για πάντα δίπλα σου. Το τι θα κάνεις για αυτούς αφού φύγουν δεν έχει πραγματικά καμία απολύτως σημασία. Σημασία έχει τι θα μπορέσεις να κάνεις όσο τους έχεις ακόμα δίπλα σου".
Σου εύχομαι να είσαι πολύ μεγάλη όταν θα φτάσεις να αναλογιστείς αυτή τη φράση [με δικά σου παιδιά και οικογένεια]. Και σου εύχομαι να μην έχεις να μετανιώσεις για κάτι.
πραγματικά ευχαριστώ για όλα αυτα που κάθησες,ενδιαφέρθηκες και είπες....εγώ σε αυτη τη φάση δεν μπορω να κάνω κάτι άλλο απο το να υποκρινομαι ότι ολα ειναι καλά και άνθρωποι σαν τον πατέρα μου δεν αλλάζουν.... δεν σκοπευα να το πάω τοσο προσωπικά αυτό το θεμα επειδη άρχισε με αυτό που έγραψα για μενα και το αγόρι μου κλπ αλλα μου βγηκε γιατι δεν μπορω να το μοιραστω με αλλους που να μου δωσουν συμβουλες και μου βγήκε να αρχλισω να μιλαω γι αυτον αυθόρμητα....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ioannaki95
Εκκολαπτόμενο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ioannaki95
Εκκολαπτόμενο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ioannaki95
Εκκολαπτόμενο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ioannaki95
Εκκολαπτόμενο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ioannaki95
Εκκολαπτόμενο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ioannaki95
Εκκολαπτόμενο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ioannaki95
Εκκολαπτόμενο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ioannaki95
Εκκολαπτόμενο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ioannaki95
Εκκολαπτόμενο μέλος
Είσαι τόσο μικρή και το πρώτο που θα ήθελαν οι γονείς σου να βλέπουν είναι η προσήλωσή σου στα διαβάσματά σου.
Αλλά και άν ακόμα μάθουν για μιά ενδεχόμενη σχέση σου, άν δέν είσαι αγχωμένη και νευρική, τότε θα σε αντιμετωπίσουν ποιό θετικά. Δέν θέλω να πώ πως διαφωνώ αλλά ούτε και πως συμφωνώ, είναι δικό σου θέμα οι επιλογές σου.
Τα χρόνια όμως μέχρι να γίνεις 18 είναι πολύ σημαντικά για εσένα και άν περάσεις σε μιά καλή σχολή θα σου δώσει την δυνατότητα να κινηθείς σε άλλο επίπεδο στην ζωή σου.
Υ.Γ. Μάθε επίσης πως καμιά σχέση δέν μπορεί να σου δώσει τόσα όσα θα σου δώσει μιά σχέση στην οποία υπάρχει αυτό που λέμε χημεία.
ναι και το πρώτο μου μέλημα είναι να ασχολούμαι με τα μαθηματά μου γιατί στοχεύω σε μια αρκετα δύσκολη σχολή(αν και είναι νωρίς ακόμα)και τα πάω πολύ καλά ευτυχώς νιώθω ότι καταπιέζομαι όμως δεν με καταλαβαίνουν καθόλου οι γονείς μου και δεν μπορώ να συζητησω όπως νιώθω μαζί τους....μόνο η μητέρα μου (που την αγαπω και πολύ)με καταλαβαίνει αλλά όχι απόλυτα βέβαια εχει τα δικά της και αυτή....ο πατέρας απο την αλλη το μοναδικό που θέλει να κάνει είναι να μου προκαλεί φόβο απειλώντας με ότι θα με κλείσει μέσα και άλλες τέτοιες μαλ*****σορι κιολας....έτσι δεν το καταλαβαίνει ότι αντί να μ προστατεύει με οδηγεί και στν άλλη πλευρά από αντιδραση...και επίσης μου προκαλει μίσος τον κάνω να ικανοποιεί την περηφάνεια του και αυτός δεν κάνει τίποτα ουσιαστικό για μένα εκτός απο αυτά που υποχρεούται ένας γονιός να κάνει...και τουλάχιστον με το αγόρι μου ξεχνιέμαι απο όλα αυτα που με ρίχνουν...έτσι περνάω καλά και ξεφεύγω απ ολουσ και απο όλα με το μωρο μου και με το σεξ....αυτα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ioannaki95
Εκκολαπτόμενο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ioannaki95
Εκκολαπτόμενο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ioannaki95
Εκκολαπτόμενο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.